HR, 22-04-2022, nr. 20/03412

Namens belanghebbende is aangevoerd dat er in dit geval geen sprake is (geweest) van een nieuw feit ter zake de jaren 2009 tot en met 2011.

In rechtsoverweging 5.3.2. geeft het Hof het oordeel dat een beroep op het ontbreken van een nieuw feit faalt voor zover het gaat om de periode voor de aanhouding van 24 april 2014, omdat over voornoemde jaren geen (nihil)aangiften zijn ingediend door belanghebbende.

Deze redenering is onbegrijpelijk: of iemand nu niet is uitgenodigd tot het doen van aangifte, omdat er geen inkomensbestanddelen (en/of aftrekposten) zouden zijn die de Belastingdienst aanleiding zouden hebben gegeven tot uitreiking van een aangifte dan wel indien wel een uitnodiging zou hebben plaatsgehad of zonder daartoe te zijn uitgenodigd een nihilaangifte zou zijn gedaan, maakt ons inziens geen verschil.

In beide gevallen zijn immers in de systemen van de Belastingdienst geen gerenseigneerde inkomensbestanddelen bekend. Feitelijk bezien had de Belastingdienst indien die gegevens waren gevolgd wellicht een beschikking geen aanslag moeten vaststellen. Het feit of al dan niet een aangifte is ingediend, ontslaat de Belastingdienst niet van de plicht op basis van de wel beschikbare gegevens onderzoek te doen verrichten. De vraag kan immers ook gesteld worden dat in het geval uit de systemen volgt dat iemand over een of meerdere voertuigen beschikt zonder bekend inkomen, zulks niet maakt dat een uitnodiging moet worden uitgereikt in verband met mogelijk onbekende inkomensbronnen dan wel anderszins tot vragen ex art. 47 AWR aanleiding had moeten geven.

Dat ter zake van de toets of sprake is van een nieuw feit veelal indien wel is uitgenodigd tot het doen van aangifte een rol speelt of de aangifte een verzorgde indruk maakt en/of er anderszins vragen hadden moeten opkomen, betekent niet dat als niet is uitgenodigd en per definitie en te allen tijde sprake is van een nieuw feit.

Het Hof heeft in de overweging een verkeerde uitleg gegeven aan art. 16 AWR dan wel zulks onbegrijpelijk geformuleerd. Dit alles geldt temeer nu in art. 16 AWR expliciet ook het geval wordt benoemd indien een aanslag ten onrechte achterwege is gebleven. Een dergelijk geval zal zich slechts in twee gevallen voor kunnen doen: (i) indien ook geen uitnodiging heeft plaatsgehad, (ii) de inspecteur vergeet een aanslag vast te stellen. Dat laatste is eerder uitzondering dan regel. De opmerking dat ten onrechte een aanslag achterwege is gebleven lijkt derhalve juist te zien op het geval dat geen uitnodiging is verstuurd of althans geen aangifte is ingediend.

Deze verkeerde uitleg geldt ook voor rechtsoverweging 5.4.1. en 5.4.2. Geenszins is door ons de stelling betrokken dat nimmer kan worden nagevorderd indien geen primitieve aanslag is vastgesteld. Wij hebben slechts gesteld dat alsdan een nieuw feit nodig is en dat als het gaat om het jaar 2011, de aanhouding in april 2014 waarbij de Belastingdienst aanwezig is, voldoende tijd en gelegenheid gaf om nog in het jaar 2014 tot een aanslagregeling te komen en dat nu juist de aanhouding voor wat betreft de auto aanleiding had moeten vormen de jaren waarin nog geen aanslag was vastgesteld onder de loep te nemen, temeer indien is nagekeken welke voertuigen belanghebbende in het verloop van de jaren in bezit heeft gehad.

Daar komt nog bij dat voor het eind van 2014 de inspecteur over alle bankafschriften over het jaar 2011 beschikte en aan de hand daarvan wel degelijk en gemakkelijk tot een aanslagregeling, doch in ieder geval tot behoud van rechten had kunnen komen. Dat nog een aantal gegevens over 2010 zouden missen, die kennelijk voor de inspecteur zelf opvraagbaar waren, omdat deze later alsnog eigenhandig zijn opgevraagd middels art. 53 AWR, maakt niet dat niet tot een aanslagregeling over 2011 kon worden gekomen. Immers met de bankafschriften kon in ieder geval worden bezien welke in- en uitgaande geldstromen op de rekening hadden plaatsgehad en welke mogelijke tot een belastbaar inkomen zouden kunnen worden gerekend. Dat is nadien immers ook geschied. Dat dit inkomen nog zou kunnen of moeten worden bijgesteld in verband met een ander beginvermogen in kas, zou dan een element zijn voor bezwaar.

Ook ten aanzien van het jaar 2011 en of meer in het bijzonder over dit jaar, heeft het Hof ten onrechte aangenomen dat er sprake was van een nieuw feit. Er is immers niet gesteld noch gebleken dat er nadien nog andere gegevens zijn opgekomen dan reeds uit de bankafschriften zou kunnen worden herleid of opgemaakt.

In rechtsoverweging 5.6.1. e.v. heeft het Hof opgemerkt dat de inspecteur aan de hand van bankafschriften kasopstellingen heeft gemaakt en dat daaruit zou voortvloeien dat sprake is van een negatief netto privé. Dat sprake zou zijn van een netto negatief privé is bestreden. Ten aanzien van alle stortingen is vanaf begin af aan door belanghebbende geduid waarvan en waaruit deze afkomstig zijn.

Het grootste deel van de stortingen zag op de bedragen die verband hielden met de huur welke hij heeft voldaan vanaf zijn rekening voor zijn ex-partner en tevens moeder van zijn kinderen. Zijn ex-partner zat destijds in de schuldsanering en kon in dat kader niet zelf over haar bankrekening en dergelijke beschikken. Dat maakte dat zij deze bedragen aan belanghebbende deed toekomen en hij deze afstortte om over te maken aan de verhuurder. Zijn ex-partner gaf daarbij aan gelden van haar moeder te hebben ontvangen. Of zulks ook het geval is dan wel zij anderszins aan deze gelden kwam, is belanghebbende niet bekend. Hij weet echter wel dat de gelden niet van hem afkomstig zijn.

Hij had op dat moment geen baan, had slechts beperkte inkomsten uit voetbal en woonde thuis bij zijn moeder. Waarom zou je in zo'n geval verdiensten die je contant zou ontvangen aanwenden voor de voldoening van andermans lasten en dat afstorten op het moment dat huurbetalingen gedaan moesten worden?

Nu wordt de verklaring van belanghebbende kennelijk als ongeloofwaardig ter zijde geschoven. Maar de enkele ontkenning van de ex-partner met wie ten tijde van de vraag een slechte verstandhouding bestond alsook van diens moeder zonder nadere toelichting worden wel geloofwaardig geacht?

Hoewel de waardering van het bewijs aan de rechter is voorbehouden, kunnen wij deze waardering niet rijmen.

Echter juist waar de bewijslast bij de inspecteur rust en het aan belanghebbende is dit te ontzenuwen, kan in het geval hij de toedracht kenbaar maakt, maar de anderen inmiddels ontkennen, hij zelf niets anders aandragen tot nader bewijs c.q. ontzenuwing. En geldt dan ook niet het adagium: wie beter in staat is te bewijzen, moet het bewijs leveren? Of anderszins in ieder geval de mogelijkheid aanreiken tot verdere ontzenuwing c.q. onderbouwing van zijn verhaal?

Namens belanghebbende is diverse malen de vraag opgeworpen of nader onderzoek aan de andere zijde kon worden gedaan omtrent opnamen e.d… Wat nu als uit de afschriften van moeder volgt dat zij maandelijks een bedrag ter grootte van haar huur opneemt en/of opnamen in het kasboek van haar onderneming heeft verantwoord, is de verklaring van belanghebbende dan nog steeds ongeloofwaardig?

Met eliminatie van de huurstortingen is van een negatief netto privé geen sprake.

Verder heeft belanghebbende nog beperkte inkomsten ontvangen vanuit amateurvoetbal in de jaren. Daarover heeft het Hof gerelateerd in rechtsoverweging 5.7.1. Het Hof acht dat geloofwaardig, maar nu deze niet controleerbaar zijn, verklaart dat onvoldoende het kasverschil.

Deze redenering kunnen wij niet plaatsen. Belanghebbende geeft aan beperkte inkomsten en onkostenvergoedingen te hebben ontvangen. Indien dergelijke inkomsten wel in aanmerking worden genomen, is zulks met voornoemde huurstortingen wel voldoende om aannemelijk te maken dat er geen sprake is van een netto privé. Daarmee zijn de stortingen en andere uitgaven immers weggenomen.

Onder rechtsoverweging 5.6.5. is aangegeven dat de kasopstelling van belanghebbende ontoereikend is. Ook dit oordeel kunnen wij niet plaatsen. Er is namelijkgeen nieuwe of eigen kasopstelling gemaakt, maar uit de kasopstelling van de inspecteur zijn slechts evidente fouten en voornoemde posten verwerkt, waardoor op die basis al duidelijk is c.q. wordt c.q. zou moeten worden dat er geen sprake is van een netto negatief privé.

Het Hof merkt op dat in de kasopstelling van belanghebbende geen rekening is gehouden met de aan- en verkoop van auto's. Die kunnen wij niet plaatsen. Daargelaten dat in de jaren voorafgaand aan het onderzoek een auto is gekocht van een deel van de ontvangen schadevergoeding en de aan- en verkopen nadien ook zijn geduid en daartoe bewijzen zijn overgelegd, maakt dat geen extra inkomsten voorhanden hoefde te zijn in de periode in kwestie van aanschaf van auto's. Ten aanzien van de auto waarin hij was aangehouden had nu juist te gelden dat daartoe gelden van een voetballer waren geleend en hij anderszins niet meer luxe goederen heeft aangeschaft.

Om per jaar uit te gaan van vakantiekosten ad € 2.000, omdat dat uit afschriften van een aantal gekochte vliegtickets blijkt, kunnen wij ook niet vatten. Immers uitgaven op vakantie zouden dan toch ook via de bankrekening zijn gelopen. Is de enkele stelling als bewijs voldoende dat iemand dan kennelijk slechts met contanten op vakantie gaat. Overigens is aangegeven dat belanghebbende bij de reizen verbleef bij familieleden om welke reden hij ook geen hotel heeft hoeven boeken en ook anderszins verblijf werd bekostigd. Hij ging naar plaatsen waar deze familieleden voetbalden. Waarom zou je dan nog € 2.000 aan vakantiekosten uitgeven indien je al weinig middelen had?

Verder wordt nog uitgegaan van een minimale uitgave aan levensonderhoud van € 500 per maand. Buiten het feit dat belanghebbende in de jaren bij zijn moeder woonde en van de beperkte inkomsten uit voetbal kon rondkomen, is er toch geen enkele reden een dergelijk bedrag in aanmerking te nemen. Het is toch aan de inspecteur bewijs te leveren van dergelijke uitgaven?

Er is ons inziens dan ook onvoldoende grond om uit te gaan van meer inkomsten dan waarover belanghebbende heeft verklaard en zekertot de bedragen die de inspecteur maar gemakshalve als inkomsten heeft toegerekend, waarvoor zij verwezen naar alle hiervoor genoemde elementen.

Dat het Hof tot het oordeel is gekomen dat de kasopstellingen gezien de gebreken als voldoende bewijs gelden is in het licht van het vorenstaande onbegrijpelijk.

Het vorenstaande geldt voor alle jaren.

Ten aanzien van het jaar 2013 geldt nog verder in het bijzonder dat het onbegrijpelijk is dat het Hof heeft aangenomen dat het bedrag ad € 5.000 aan verhuiskosten redelijk zou zijn (r.o. 5.11.2). Dit betreft namelijk slechts een onjuiste verwerking. Dit was niet een uitgave, maar ontvangst, waarover is verklaard. Belanghebbende heeft dat bedrag ontvangen voor de verhuizing c.q. de overname van de woning van de ex-partner, omdat op die wijze de kinderen de woning als thuis zouden kunnen blijven zien indien zij op bezoek bij hun vader gingen.

MITSDIEN kan de uitspraak van het Hof niet in stand blijven en dient verwijzing te volgen.

Gegeven de conclusie verzoekt belanghebbende om een proceskostenvergoeding vast te stellen conform het Besluit proceskosten bestuursrecht (ook voor de Hofprocedure) alsmede om vergoeding van het betaalde griffierecht (ook voor de Hofprocedure).

[…], d.d. 13 januari 2021