Hof Amsterdam, 30-09-2010, nr. P08/00432, nr. P08/00433, nr. P08/00434, nr. P08/00435, nr. P08/00436

De rechtbank heeft in de onderdelen 4.6. en 4.7. van haar uitspraak als volgt overwogen:

Belanghebbende heeft hiertegen aangevoerd, samengevat weergegeven, dat geen grond bestaat voor omkering en verzwaring van de bewijslast, dat de storting van DM 70.400 (f 79.325) op zijn Duitse bankrekening een van zijn vader geleend bedrag betreft, dat hij in 1998 nog niet werkte voor de organisatie van zijn vader, dat de organisatie in 1998 geen hasjtransport heeft uitgevoerd en dat in de Fiod-rapportage ervan is uitgegaan dat het door hem in 1998 genoten wederrechtelijk voordeel nihil heeft bedragen. Tijdens de zitting van het Hof heeft de vader van belanghebbende verklaard, samengevat weergegeven, dat hij in het najaar van 1998 een bedrag van ongeveer f 80.000 aan zijn zoon heeft geleend teneinde zijn zoon in staat te stellen — via een Duitse bankrekening, buiten het zicht van de fiscus — beleggingen te verrichten.

De inspecteur heeft zich aanvankelijk op het standpunt gesteld dat belanghebbende niet heeft voldaan aan zijn informatieverplichtingen uit hoofde van artikel 47 AWR, en heeft daaraan de conclusie verbonden dat de bewijslast dient te worden omgekeerd en verzwaard. Ter zitting van het Hof heeft de inspecteur evenwel erkend dat van een vragenbrief of andere uitnodiging tot het geven van inlichtingen geen sprake is geweest, en dat de door hem gestelde omkering en verzwaring van de bewijslast uitsluitend kan worden gebaseerd op het niet gedaan zijn van de vereiste aangifte.

De inspecteur gaat ervan uit dat de storting van DM 70.400 afkomstig is uit middelen die door belanghebbende zijn verkregen in verband met voor de organisatie van zijn vader verrichte werkzaamheden en stelt dat belanghebbende niet overtuigend heeft aangetoond dat het anders is.

Het Hof oordeelt als volgt. Vaststaat dat de organisatie waarbij belanghebbende betrokken is geweest in 1998 geen transport heeft uitgevoerd en dat volgens de Fiod-rapportage belanghebbende in 1998 geen voordeel uit zijn deelname aan die organisatie heeft genoten. Dat het in 1998 op de Duitse bankrekening van belanghebbende gestorte bedrag van DM 70.400 een nabetaling voor in 1997 verrichte of een voorschot op in 1999 te verrichten werkzaamheden is geweest, heeft de inspecteur tegenover de gemotiveerde betwisting door belanghebbende niet aannemelijk gemaakt. Op zichzelf is niet onaannemelijk dat de vader van belanghebbende kon beschikken over voldoende financiële middelen om zijn zoon een bedrag van DM 70.400 te lenen. Voorts weegt het Hof mee dat tijdens de zitting in eerste aanleg namens belanghebbende onweersproken is verklaard dat in 1998 nog geen rente is genoten op het in mei 1998 gestorte bedrag van DM 70.400 en dat de inspecteur ook niet heeft gesteld dat belanghebbende in 1998 anderszins belastbare inkomsten heeft genoten (als rendement) uit het gestorte bedrag. Gelet op al deze feiten en omstandigheden, in onderling verband bezien, is het Hof van oordeel dat de inspecteur er niet in is geslaagd aannemelijk te maken dat belanghebbende in het jaar 1998 méér inkomsten heeft genoten dan hij heeft aangegeven, laat staan dat grond zou zijn voor het oordeel dat belanghebbende niet de vereiste aangifte zou hebben gedaan. Hierbij kan in het midden blijven of belanghebbende, zoals hij stelt doch de inspecteur betwist, pas voor het eerst in 1999 voor de organisatie van zijn vader heeft gewerkt.

Het vorenoverwogene leidt tot de conclusie dat de aanslag voor het jaar 1998 dient te worden verminderd tot een aanslag berekend naar het door belanghebbende aangegeven belastbare inkomen.

Nu aan de inkomenscorrectie voor het jaar 1998 de grond ontvalt, moet de tegelijk met de aanslag opgelegde vergrijpboete, die op die correctie betrekking heeft, vervallen.

De aanslag is opgelegd naar het maximale premie-inkomen van f 84.000 en, na toepassing van het premievrije bedrag van f 29.000, de maximale heffingsgrondslag van f 55.000. In de aangifte is een premie-inkomen WAZ van f 46.026 en, na toepassing van het premievrije bedrag van f 29.000, een heffingsgrondslag van f 17.026 vermeld. Nu de inspecteur deze gegevens als zodanig niet heeft betwist en de aangifte aansluit bij het bedrag aan winst uit onderneming volgens de aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen, zal het Hof de aangifte volgen en de aanslag dienovereenkomstig verminderen.

De rechtbank heeft in de onderdelen 4.8. en 4.9. van haar uitspraak als volgt overwogen:

Belanghebbende heeft in de procedure voor de rechtbank erkend in het jaar 1999 een bedrag van f 150.000 te hebben verdiend met werkzaamheden voor de organisatie van zijn vader. In hoger beroep heeft hij zich nader op het standpunt gesteld dat uit de administratie van de organisatie blijkt dat hem uit de opbrengsten van het hasjtransport van dat jaar een bedrag van f 156.170 toekwam en dat f 6.170 aan onkosten voor zijn rekening is gekomen. Van het bedrag van f 156.170 is evenwel slechts f 140.528 aan hem uitbetaald; het restant van f 15.642 heeft hij nooit ontvangen. Het voordeel dat hij in 1999 uit de criminele activiteiten heeft genoten bedraagt derhalve f 134.358, aldus belanghebbende.

Wat hiervan precies zij, vaststaat dat belanghebbende niets van deze inkomsten heeft aangegeven. Nu het om een absoluut en ten opzichte van het wél aangegeven inkomen relatief aanzienlijk bedrag aan verzwegen inkomsten gaat, kan de conclusie geen andere zijn dan dat belanghebbende voor het jaar 1999 niet de vereiste aangifte heeft gedaan. De rechtbank heeft terecht het standpunt van belanghebbende verworpen dat hij niet in strijd heeft gehandeld met zijn aangifteverplichting omdat hij zich bij het wél aangeven van deze inkomsten schuldig zou maken aan een strafbaar feit (witwassen); het Hof verwijst naar het onder 4.8 hierover opgenomen oordeel van de rechtbank en maakt dit oordeel tot het zijne.

Voor dat geval schrijft artikel 27e, onderdeel a, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) het Hof voor het beroep ongegrond te verklaren tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is (de zogenoemde omkering en verzwaring van de bewijslast). Indien belanghebbende in dat op hem rustende zware (tegen)bewijs niet slaagt, toetst het Hof nog wel of de inspecteur zich bij het vaststellen van het bedrag van de aanslag niet op een onredelijk standpunt heeft gesteld.

De inspecteur is er bij het opleggen van de aanslag van uitgegaan dat de in 1999 door belanghebbende op zijn Duitse bankrekening gestorte bedragen van DM 101.000, DM 1.800 en DM 220.000 afkomstig zijn uit in 1999 door belanghebbende genoten opbrengst van andere werkzaamheden.

Belanghebbende heeft betwist dat het bedrag van DM 220.000 tot zijn inkomen behoort. Hij heeft daartoe aangevoerd dat het bedrag van DM 220.000 is vermeld in de administratie van de organisatie en dat dit bedrag, omgerekend in guldens, onderdeel uitmaakt van de getotaliseerde omzet van f 2.256.000 en, na aftrek van f 740.311 kosten, van de winst van de criminele organisatie, welke, zo stelt belanghebbende, geheel aan zijn vader toekomt. Belanghebbende beroept zich in dit verband op de cijferopstelling in het stuk met de aanduiding D-01-39 (onderdeel van de administratie) dat in de strafrechtelijke procedure is gebezigd en dat bij brief van 25 september 2008 van zijn vorige gemachtigde aan het Hof is toegezonden; waarin op blz. 7 het bedrag van DM 220.000 vermeld staat.

Voorts stelt belanghebbende dat het bedrag van DM 220.000 blijkens de Fiod-rapportage aan zijn vader is toegerekend, zodat dit bedrag tweemaal in de heffing dreigt te worden betrokken. De inkomenscorrectie dient naar het oordeel van belanghebbende te worden gebaseerd op het bedrag dat voor het jaar 1999 in de ontnemingsprocedure in aanmerking is genomen, zijnde het bedrag van f 150.000 waarvan uit de administratie van de organisatie blijkt dat het hem toekomt, voorzover dit bedrag daadwerkelijk door hem is ontvangen. Ook voor de staving van zijn stelling dat slechts f 140.528 daadwerkelijk aan hem is uitbetaald, verwijst belanghebbende naar het stuk D-01-39 (blz. 6).

De inspecteur heeft de stellingen van belanghebbende betwist. De cijferopstelling met de aanduiding D-01-39 is volgens de inspecteur geen boekhouding in de eigenlijke zin en kan niet worden gekoppeld aan werkelijke ontvangsten en uitgaven. Er kan ook geen verband worden gelegd met de stortingen op belanghebbendes bankrekening.

Uit de Fiod-rapportage is volgens de inspecteur slechts af te leiden dat het bedrag van DM 320.856 dat belanghebbende bij zijn aanhouding op 5 november 1999 bij zich had, als inkomsten aan diens vader is toegerekend. Uit die rapportage is echter niet af te leiden dat het bedrag van DM 220.000 dat op de bankrekening van belanghebbende is gestort, aan diens vader is toegerekend.

De inspecteur acht zich niet verplicht om de correctie te beperken tot het bedrag van f 150.000 dat (voor het jaar 1999) in de ontnemingsprocedure in aanmerking is genomen. Bij het opleggen van de aanslag is de inspecteur ervan uitgegaan dat de in 1999 verrichte stortingen afkomstig zijn uit door belanghebbende behaalde voordelen en dat, voor zover de gestorte bedragen niet afkomstig zijn uit de organisatie van belanghebbendes vader, ze (als inkomsten uit niet in dienstbetrekking verrichte werkzaamheden) afkomstig zijn uit een onbekende bron, waarvoor belanghebbende geen verklaring heeft gegeven, hoewel dat op zijn weg heeft gelegen.

De vader van belanghebbende heeft ter zitting van het Hof onder meer als volgt verklaard:

Belanghebbende heeft ter zitting van het Hof onder meer als volgt verklaard:

De inspecteur heeft ter zitting verklaard dat de verklaringen van belanghebbende en diens vader geen wijziging brengen in zijn standpunt.

Naar het oordeel van het Hof is belanghebbende met hetgeen hij heeft aangevoerd niet erin geslaagd te doen blijken (dat is: overtuigend aantonen) dat de uitspraak op bezwaar onjuist is. Vaststaat dat het bedrag van DM 220.000 op 22 oktober 1999 door belangheb-bende op zijn (eigen) Duitse bankrekening is gestort en daarvan een week later, op 29 oktober 1999, ook weer is opgenomen. De stelling dat het bewuste bedrag aan belang-hebbendes vader toebehoorde en door belanghebbende om die reden ook aan zijn vader is overhandigd en door deze is belegd dan wel besteed, is op geen enkele wijze gedocumenteerd. De verklaringen van belanghebbende en diens vader over de reden waarom het bedrag van DM 220.000 op belanghebbendes bankrekening zou zijn gestort en omgewisseld, ten behoeve van de vader van belanghebbende zou zijn opgenomen en door deze naar Portugal zou zijn meegenomen, komen op het Hof weinig geloofwaardig over en laten zich moeilijk rijmen met het feit dat op 16 december 1999, nog geen twee maanden na de opname, waarden tot een totaal van DM 345.200,68 op de Duitse bankrekening van belanghebbende aanwezig zijn bevonden. Een dusdanig hoog saldo kan — wanneer het bedrag van DM 220.000 daarvan geen deel meer zou uitmaken — naar 's Hofs oordeel niet verklaard worden door (gestelde, overigens niet gespecificeerde laat staan gedocumenteerde) koerswinsten op effecten. Nu het verloop (in 1999) van belanghebbendes Duitse bankrekening ook niet op enigerlei wijze inzichtelijk is gemaakt, moet ernstig ermee rekening worden gehouden dat het bedrag van DM 220.000 op 29 oktober 1999 belanghebbendes vermogen niet heeft verlaten en op enig tijdstip daarna op diens rekening bij de Duitse bank is teruggestort. Belanghebbende heeft althans het tegendeel niet aannemelijk gemaakt (laat staan overtuigend aangetoond). Ook met zijn stelling dat het bewuste bedrag van DM 220.000 bij de berekening van de aan zijn vader opgelegde ontnemingsvordering tot het bij de vader te ontnemen wederrechtelijk verkregen voordeel is gerekend, heeft belanghebbende niet overtuigend aangetoond dat de bestreden uitspraak op bezwaar onjuist is, ook niet indien ervan wordt uitgegaan dat deze (door de inspecteur betwiste) stelling juist is. Bij de vaststelling (in casu: te maken redelijke schatting) van belanghebbendes belastbare inkomen is de inspecteur (bijzondere omstandigheden daargelaten, die in casu niet aan de orde zijn) niet gebonden aan de in het kader van de (tegen belanghebbende en diens vader ingestelde) ontnemingsprocedures gemaakte berekeningen.

In het voorgaande ligt besloten dat de inspecteur zich bij het vaststellen van de aanslag niet op een onredelijk standpunt heeft gesteld. Wetende dat belanghebbende aanzienlijke inkomsten heeft genoten uit criminele activiteiten, heeft de inspecteur zich voor de vaststelling van de genoten voordelen gebaseerd op door belanghebbende zelf verrichte stortingen op diens eigen bankrekening alsmede op de per 16 december 1999 op de drie subrekeningen van belanghebbende aanwezige saldi (zoals weergegeven onder 2.3.3), voor de herkomst waarvan belanghebbende geen sluitende verklaring heeft gegeven.

Uit de ‘Mededeling aanslagen met een vergrijpboete’, zoals vermeld onder 2.3.6., blijkt welke verwijtbare gedragingen de inspecteur ten grondslag heeft gelegd aan de boete. Ook blijkt daaruit dat en waarom hij de boete heeft verminderd tot 25% van de belasting over de inkomenscorrectie.

In eerste aanleg heeft belanghebbende zich tegen de boete onder meer verweerd met de stelling dat hij de wederrechtelijk verkregen inkomsten niet mocht aangeven omdat hij zich dan schuldig zou maken aan witwassen. Op dezelfde gronden als overwogen onder 4.9 (ter zake van belanghebbendes argument dat hij niet in strijd heeft gehandeld met zijn aangifteverplichting omdat hij zich anders schuldig zou maken aan witwassen) verwerpt het Hof deze stelling van belanghebbende.

De rechtbank heeft in onderdeel 4.11. van haar uitspraak ter zake van de aan belanghebbende opgelegde vergrijpboetes — voor zover thans relevant — als volgt overwogen:

Belanghebbende heeft hiertegen aangevoerd, samengevat weergegeven, dat hij bij het doen van de aangifte een pleitbaar standpunt heeft ingenomen, dat ten tijde waarop de aangifte werd gedaan het gecorrigeerde voordeel alweer was ontnomen, en dat hij niet meer behoefde te rekenen op een boete omdat hij voorafgaande aan het doen van de aangifte overleg met de inspecteur had gepleegd.

De inspecteur blijft erbij dat de boete terecht is opgelegd en dat deze een passende en geboden sanctie op de verwijtbare gedragingen vormt.

Het Hof is van oordeel dat de inspecteur voldoende bewijs heeft geleverd voor de stelling dat belanghebbende welbewust — en daarmee handelend met opzet althans met voorwaardelijk opzet — een (aanzienlijk) te laag inkomen heeft aangegeven. Belanghebbende heeft daarmee de delictsomschrijving van artikel 67d, eerste lid, van de AWR (het opzettelijk niet dan wel onvolledig doen van aangifte) vervuld. Het feit dat de inspecteur ten tijde dat de aangifte werd gedaan reeds ervan op de hoogte was dat belanghebbende in het onderhavige jaar inkomsten uit deelname aan een criminele organisatie had genoten, maakt dit niet anders.

Het feit dat het genoten voordeel in een later jaar is ontnomen, onthief belanghebbende evenmin van de verplichting dit voordeel in zijn aangifte te betrekken. Niet gesteld of gebleken is dat in het overleg met de inspecteur, dat belanghebbende stelt vóór het doen van aangifte gehad te hebben, toestemming ervoor is gegeven dan wel de indruk is gewekt dat het wederrechtelijk behaalde voordeel niet behoefde te worden aangegeven. Van een pleitbaar standpunt is al met al geen sprake.

Uit artikel 67d, tweede lid, onderdeel a, van de AWR volgt dat de grondslag voor de boete wordt gevormd door het bedrag van de aanslag voor zover dat bedrag als gevolg van de opzet van de belastingplichtige niet zou zijn geheven. De inspecteur heeft de boete in overeenstemming met dit voorschrift opgelegd als een percentage van de belasting die (extra) verschuldigd is als gevolg van het in de aanslag betrekken van het niet aangegeven inkomen. Dat dit in beginsel juist is, ook al is de boetegrondslag aldus komen vast te staan met omkering en verzwaring van de bewijslast, volgt uit het arrest van de Hoge Raad van 18 januari 2008, nr. 41.832, BNB 2008/165 (r.o. 3.6.5.). De rechtbank heeft dit miskend door in onderdeel 4.11 van haar uitspraak te onderzoeken welke boetegrondslag zou gelden indien van een normale bewijslastverdeling zou worden uitgegaan.

Uit het arrest BNB 2008/165 volgt evenwel ook dat de omstandigheid dat de enkelvoudige belasting, en daarmee de boetegrondslag, is bepaald met toepassing van omkering en verzwaring van de bewijslast, betrokken dient te worden bij de oordeelsvorming van het Hof over de vraag of de opgelegde boete een met de verwijtbare gedragingen evenredige sanctie vormt. Het Hof zal die omstandigheid dan ook bij zijn evenredigheidsoordeel betrekken.

Het Hof acht in het onderhavige geval een boete van 50% in beginsel passend en geboden. Met inachtneming van de in 4.23 vermelde omstandigheid, waarbij het Hof met name meeweegt de hoogte van de per 16 december 1999 op de drie subrekeningen van belanghebbende aanwezige saldi (zoals weergegeven onder 2.3.3) enerzijds en de onzekerheid welk deel daarvan kan zijn veroorzaakt door het door belanghebbende gestelde rendement op de door hem in 1998 en 1999 gestorte bedragen, is het Hof van oordeel dat een boete van 40% een passende en evenredige sanctie is op het begane vergrijp. Het Hof is daarom van oordeel dat de inspecteur, door het boetepercentage te beperken tot 25% (en de boete vast te stellen op ƒ 53.817) het onderhavige vergrijp in ieder geval niet te zwaar heeft bestraft, ook niet indien daarbij wordt meegewogen dat de inspecteur blijkens de in 2.3.7. vermelde ‘Mededeling’ in het tijdsverloop tussen het doen van de aangifte en het vaststellen van de boetebeschikking terecht aanleiding heeft gezien deze boete te matigen.

Ambtshalve dient het Hof daarnaast te beoordelen of een (verdere) vermindering van de boete geboden is wegens overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het EVRM; belanghebbende heeft in hoger beroep gesteld dat op die grond een verdere vermindering moet worden verleend.

Het beginpunt van die termijn ligt op het moment dat vanwege het betrokken bestuursorgaan jegens de beboete een handeling is verricht waaraan deze in redelijkheid de verwachting kan ontlenen dat aan hem een boete zal worden opgelegd (vgl. HR 22 april 2005, nr. 37.984, BNB 2005/337). In het onderhavige geval is dat de onder 2.3.7 vermelde brief van 3 juli 2006, waarin de inspecteur zijn voornemen tot het opleggen van een vergrijpboete heeft bekend gemaakt. Het eindpunt van de termijn ligt op de datum van de onderhavige uitspraak. De duur van de totale termijn komt daarmee op (afgerond) vier jaar en drie maanden, waarbij de behandeling in eerste aanleg minder dan twee jaar heeft bedragen en de behandeling van het hoger beroep ruim twee jaar en vijf maanden.

In verband met de overschrijding van de redelijke termijn in de hogerberoepsfase, welke in dit geval minder dan 6 maanden bedraagt, wordt de boete overeenkomstig de door het Hof geformuleerde uitgangspunten (zie de uitspraak van 2 juli 2009, nr. 04/03329, gepubliceerd op www.rechtspraak.nl, LJN: BJ1298) verminderd met 5% tot ƒ 51.126.

Tussen partijen is niet meer in geschil dat het beroep betreffende deze aanslag — die naar de maximale heffingsgrondslag van f 55.000 is opgelegd — ongegrond dient te worden verklaard.

Tussen partijen is niet meer in geschil dat het beroep betreffende deze aanslag — die conform de gedane aangifte is opgelegd — ongegrond dient te worden verklaard.

Ter zitting van het Hof heeft de gemachtigde onder meer het volgende aangevoerd:

Voor zover belanghebbende hiermee bedoelt te stellen dat het (onverkort) toepassen van de wettelijke bepalingen inzake de heffingsrente ter zake van de in geschil zijnde aanslagen in strijd is met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur, overweegt het Hof als volgt.

Het bezwaar tegen de belastingaanslag moet tevens worden opgevat als bezwaar tegen de op hetzelfde aanslagbiljet vermelde beschikking inzake heffingsrente die met deze aanslag samenhangt. Nu belanghebbende de bevoegdheid (ook) de heffingsrente in het bezwaar te betrekken niet in bezwaar of beroep ondubbelzinnig heeft prijsgegeven en het Hof het in casu evenmin in strijd acht met een goede procesorde dat belanghebbende eerst ter zitting in hoger beroep een klacht heeft aangevoerd tegen de in rekening gebrachte heffingsrente (nu de inspecteur in de gelegenheid is gesteld zich tegen deze klacht te verweren), komt het Hof toe aan een inhoudelijk beoordeling van dit geschilpunt (vgl. HR 27 november 2009, nr. 07/13621, BNB 2010/52).

Naar 's Hofs oordeel heeft belanghebbende geen feiten en omstandigheden aangevoerd die tot het oordeel kunnen leiden dat de inspecteur op dit punt gehandeld heeft in strijd met enig beginsel van behoorlijk bestuur; het enkele tijdsverloop is in dit verband onvoldoende. Belanghebbendes grief tegen de in rekening gebrachte heffingsrente treft derhalve geen doel. Wel dient de gelijktijdig met de aanslagen inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 1998 en premie WAZ 1998 in rekening gebrachte heffingsrente, gelet op de bij de onderhavige uitspraak vastgestelde verminderingen van die aanslagen, dienovereenkomstig te worden verminderd.

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is voor zover het betreft de aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 1998, de ter zake daarvan bij beschikkingen opgelegde vergrijpboete en in rekening gebrachte heffingsrente, de aanslag premie WAZ voor het jaar 1998 en de daarbij genomen beschikking heffingsrente, alsmede de bij beschikking opgelegde vergrijpboete ter zake van de aanslag inkomstenbelasting/ premie volksverzekeringen voor het jaar 1999, en ongegrond voor zover het de andere aanslagen en beschikkingen betreft. Het Hof zal de uitspraak van de rechtbank voor zover deze de aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 1998, de ter zake daarvan bij beschikking opgelegde vergrijpboete, de aanslag premie WAZ voor het jaar 1998 en de bij de aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 1999 opgelegde vergrijpboete betreft, vernietigen.

Het Hof zal uitspraak doen zoals de rechtbank had behoren te doen. Dat betekent dat de aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 1998 wordt verminderd tot een aanslag berekend naar een belastbaar inkomen van f 27.589, dat de bij deze aanslag in rekening gebrachte heffingsrente dienovereenkomstig dient te worden verminderd, dat de daarbij genomen boetebeschikking wordt vernietigd, dat de aanslag premie WAZ voor het jaar 1998 wordt verminderd tot een aanslag berekend naar een heffingsgrondslag van f 17.026 (met dienovereenkomstige vermindering van de in rekening gebrachte heffingsrente), en dat de vergrijpboete bij de aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 1999 wordt verminderd tot f 51.126.