HR, 08-07-2014, nr. 13/02474

Het hof heeft geoordeeld dat verzoeker, door op 18 december 2006 aandelen te kopen terwijl hij over voorwetenschap beschikte, (zich) kosten heeft bespaard.

De bespaarde kosten dienen volgens het hof als te worden aangemerkt als wederrechtelijk verkregen voordeel.

Anders dan in voorgaande voorkenniszaken, wordt het voordeel in deze zaak dus niet gezocht in het verschil tussen aankoopkoers en verkoopkoers, i.e. de daadwerkelijk gerealiseerde koerswinst.

De reden daarvoor is simpel: verzoeker heeft in deze zaak in het geheel geen koerswinst gerealiseerd, omdat hij de op 18 december 2006 aangekochte aandelen (aangekocht op een koers van iets boven de 1,00 euro) feitelijk in april 2008 met aanzienlijk verlies heeft verkocht (op een koers van ongeveer 0,70 euro).

Dat laatste is door verzoeker bij herhaling naar voren gebracht, ook ten overstaan van het hof, en is onweersproken gebleven.

Zie o.a. het proces-verbaal van de terechtzitting van het hof van 7 maart 2012 in de ontnemingszaak, p. 1–2, alsook het daarbij behorende schriftelijk standpunt neergelegd in (acht pagina's) pleitnotities, reeds overgelegd ter zitting van de rechtbank van 31 maart 2010 waarvan de inhoud — ook blijkens 's‑hofs zittings-PV — is herhaald ter zitting in hoger beroep.

Verzoeker heeft overigens wel geconstateerd dat het hof in zijn arrest in de hoofdzaak (op p. 7) melding heeft gemaakt van aandelenverkopen in maart 2007 ten aanzien waarvan verzoeker heeft gesteld dat dit het handelen van zijn echtgenote betrof, die net als hijzelf medeoprichter van het bedrijf was en daarom eveneens (groot)aandeelhouder in [A].

Het hof noemt deze verklaring ‘niet geloofwaardig’. Dat is zonder enige nadere motivering onbegrijpelijk te achten, reeds omdat elk bewijs voor de betrokkenheid van verzoeker bij dit handelen van zijn echtgenote in maart 2007 ontbreekt en het hof dat punt verder ook in het geheel niet heeft onderzocht, ondanks een bewijsaanbod van verzoeker ter zitting van het hof (zie zittings-PV, op p. 4).

Maar wat daarvan zij: de verkopen in maart 2007 worden door het hof verder niet betrokken bij de beredenering en berekening van het voordeel, zodat deze in cassatie verder buiten beschouwing zullen kunnen (en moeten) blijven.

Kijkend naar de strekking van de ontnemingsmaatregel, kan er in deze zaak geen grond zijn verzoeker iets te ontnemen wat hem rechtens niet toekomt, omdat hij nimmer enig voordeel heeft verkregen door zijn strafbaar geachte handelen (de verboden aankopen).

Verzoeker heeft daarentegen daadwerkelijk nadeel geleden op deze aankopen, doordat hij de aandelen in kwestie met verlies heeft verkocht.

Indien verzoeker daarenboven nog zou worden verplicht tot betaling van een bedrag ter ontneming van een louter fictief en gekunsteld beredeneerd voordeel, heeft dat niets met rechtsherstel te maken. Dan is men met financiële bestraffing bezig en dat staat haaks op de strekking van de ontnemingsmaatregel.

Bij gebreke van (bewijs voor) een gerealiseerde koerswinst, zoekt het hof het voordeel uit het bewezen verklaarde feit in een besparing van kosten.

Echter: niet valt in te zien dat verzoeker zich door zijn aankopen enige kosten heeft bespaard die hij — bij rechtmatig handelen — wel had moeten maken, laat staan dat die kosten zo hoog zouden zijn als door het hof gesteld.

Zie nader M.J. Borgers, De ontnemingsmaatregel, diss. KUB, 2001, op p. 243 (randnr 298), die beargumenteert dat hier als voorwaarde moet gelden dat ingeval er geen strafbaar feit was begaan, de kosten wel waren gemaakt.

In de hypothese dat verzoeker op 18 december 2006 voorwetenschap had, behoorde hij op dat moment de markt te mijden en van handelen af te zien indien en zolang die voorwetenschap niet openbaar was gemaakt.

Na openbaarmaking was verzoeker weer geheel vrij om op elk gewenst moment in tijd al of niet aandelen aan te kopen.

Zonder het strafbare feit had verzoeker geen kosten gemaakt: ofwel had hij geen aandelen bijgekocht, ofwel had hij dat wel gedaan, maar dan zou hij dat ook (veel) later dan 3 januari 2007 hebben kunnen en mogen doen.

Het is volstrekt willekeurig en in elk geval niet begrijpelijk de stelling te betrekken dat verzoeker zijn aankoop bij rechtmatig handelen per se op 3 januari 2007 had moeten doen, en dan hogere kosten had moeten maken, reeds omdat verzoeker nergens toe gehouden was en op elk hem gewenst moment nadien had kunnen (en mogen) bijkopen.

Overigens is het zelfs zo dat het hof het verzoeker in zijn arrest kwalijk lijkt te nemen dat hij heeft aangekocht terwijl dat hem intern door de heer [naam 1] was afgeraden onder verwijzing naar het interne verbod binnen zes maanden zowel een aankoop als een verkoop te doen.

In de visie van het hof zou verzoeker kennelijk helemaal niet hebben moeten aankopen, ook ongeacht de aanwezigheid van voorwetenschap. Dan zou verzoeker dus ook geen kosten hebben moeten maken: het hof redeneert hier tegenstrijdig.

Terzijde merkt verzoeker op dat de interne bepaling die een verbod inhoudt op koop en verkoop binnen zes maanden van dezelfde aandelen, voortkomt uit de gedachte dat bestuurders niet moeten speculeren in het eigen aandeel resp. niet gericht moeten zijn op het behalen van zgn. ‘short swing profits’.

Het is een bepaling die op zichzelf los staat van het verbod op handel met voorwetenschap.

Zoals reeds ter zitting van het hof is aangevoerd, heeft verzoeker deze interne regel ook niet overtreden, omdat hij de door hem op 18 december 2006 aangekochte aandelen niet binnen zes maanden heeft verkocht, maar pas na ommekomst van zo'n anderhalf jaar (in april 2008).

Primair kan worden gesteld dat verzoeker rechtens vrij was geen aandelen bij te kopen en dus in het geheel geen kosten te maken.

Subsidiair kan worden gesteld dat verzoeker na de openbaarmaking en verwerking door de financiële markten van de vermeende voorwetenschap (zoals bewezen verklaard) rechtens vrij was om zijn aankopen op elk moment na 3 januari 2007 te doen.

Verzoeker zou dan evengoed ook hebben kunnen kopen op een koersniveau onder de 1,00 euro (bijvoorbeeld door aan te kopen in april 2008) en zou dan — ten opzichte van zijn feitelijk betaalde aankoopprijzen — een fors nadeel hebben geleden, door op 18 december 2006 juist veel te hoge kosten te hebben gemaakt.

Aldus moge voldoende zijn geïllustreerd hoe kunstmatig en irreëel het door het hof geconstrueerde voordeel is.

Verzoeker hoefde rechtens geen kosten te maken, ook niet op 3 januari 2007, en heeft zich derhalve ook geen kosten bespaard in de zin van artikel 36e lid 4 (tweede volzin) Sr.

De redenering van het hof is ook niet in overeenstemming met de strekking van de verbodsbepaling in kwestie.

Aan die bepaling ligt de gedachte ten grondslag dat bij handel met voorwetenschap ‘ongerechtvaardigd voordeel uit informatie wordt gehaald’ en dat de handelende ingewijde kan verwachten ‘dat hij er economisch voordeel uit haalt’ (aldus HvJ EU in de Spector Photo Group, r.o. 52).

Het economische voordeel dat uit handel met voorwetenschap wordt gehaald, kan een relevante factor zijn bij het bepalen van de strafmaat, maar de wijze van berekening van dat economische voordeel is een ‘zaak van nationaal recht’ (aldus HvJ EU in de Spector Photo Group zaak, r.o. 73).

Wie met bepaalde informatie aankoopt, maar niet verkoopt (kort) nadat die informatie bekend wordt gemaakt, haalt geen economisch voordeel uit die informatie.

Hij ‘verzilvert’ zijn informatievoorsprong niet. Een aankoop op een koers die (door)stijgt kan weliswaar leiden tot voordeel, maar wie niet verkoopt geniet dat voordeel niet.

Het hof vindt van wel; het kijkt uitsluitend naar (het moment van) de aankoop en vindt de verkoop blijkbaar niet relevant.

Hier gaan de opvattingen fundamenteel uiteen. Verzoeker meent dat slechts bij verkoop daadwerkelijk enig voordeel zou kunnen zijn genoten, hetgeen in dit geval echter niet aan de orde is, nu de verkoop plaatsvond op een moment in tijd dat de ‘voorwetenschap’ van 18 december 2006 evident geen enkel effect meer kon sorteren.

Van de informatie in deze zaak — de voorgenomen en uiteindelijk ook gerealiseerde aandelenoverdracht van twee 10%-aandeelhouders naar één 20%-aandeelhouder — kan stellig niet worden gezegd dat deze haar positief geduide waarde op het moment van verkoop (april 2008) nog weerspiegeld zag in de koers, reeds omdat die koers al lang was weggezakt tot niveaus ver onder de 1,00 euro.

De stelling dat degene die aankoopt met gebruik van voorwetenschap, enkel daarmee nog geen voordeel behaalt, omdat voordeel verkrijgen pas aan de orde kan zijn indien de aangekochte effecten worden verkocht, zal ertoe moeten leiden dat aan verzoeker geen voordeel kan worden ontnomen, omdat dit er ook nimmer is geweest.

Die stelling doet niets af aan de strekking en het effect van de verbodsbepaling inzake gebruik van voorwetenschap.

Geconstateerd moet worden, dat die verbodsbepaling reeds ingrijpt op de eerste transactie — die per definitie een investering vergt — en verder voor de strafbaarheid niet als voorwaarde stelt dat vervolgens ook een (beoogd) economisch voordeel is behaald, hetgeen slechts mogelijk is indien op de eerste transactie een tegengestelde tweede transactie volgt (de verzilvering).

De strafbaarheid van het handelen staat hierdoor echter los van de vraag of dat handelen ook voordeel heeft opgeleverd. Voor de beantwoording van die vervolgvraag is wel degelijk van belang te bezien of de veronderstelde bedoeling van de ingewijde ook is verwezenlijkt en hem daadwerkelijk (financieel) voordeel heeft gebracht.

In de ontnemingsprocedure behoort daarom verder te worden gekeken dan de strafbaarheid van het gedrag.

De redenering van het hof komt erop neer dat elke transactie met voorwetenschap voordeel oplevert, ongeacht het vervolg.

De mogelijkheid een voordeel te behalen wordt in deze redenering gelijk gesteld met een behaald voordeel.

Dat is niet juist.

Wel kan worden gesteld dat een aankooptransactie met gebruik van voorwetenschap een strafbare feit is dat er kennelijk toe strekt en geëigend is voordeel te genereren (vgl. HR 25 mei 1999, LJN AK1546 en HR 27 september 2011, NJ 2011/458).

Maar indien feitelijk vaststaat — zoals hier — dat dat voordeel vervolgens feitelijk niet ís gegenereerd resp. niet ís genoten, kan niet worden gezegd dat er door het feit (de verboden aankoop) wederrechtelijk voordeel is verkregen in de zin van artikel 36e Sr.

Dat volgt naar het oordeel van verzoeker ook uit de zojuist aangehaalde arresten, waarin — anders dan hier — wèl sprake was van daadwerkelijk gegenereerd resp. genoten voordeel.

In HR LJN AK 1546 werd geoordeeld dat ‘[o]ok indien een bepaald feit (…) op zichzelf geen rechtstreeks voordeel oplevert, doch kennelijk ertoe strekt en geëigend is voordeel te genereren en dat voordeel ook is genoten’ dat voordeel moet worden beschouwd als door middel van dat feit te zijn verkregen in de zin van art. 36e lid 2 Sr.

In HR NJ 2011/458 wordt gesproken over ‘daadwerkelijk genoten voordeel in het geval dat het strafbare feit op zichzelf geen rechtstreeks voordeel oplevert, doch kennelijk ertoe strekt en geëigend is voordeel te genereren’.

Het hof heeft ten onrechte geoordeeld dat verzoeker door middel van of uit de baten van het strafbare feit — bestaande in het bijkopen van aandelen op 18 december 2006 terwijl hij over voorwetenschap zou hebben beschikt — voordeel heeft verkregen, bestaande in de besparing van (aankoop)kosten, waarbij de besparing is gesteld op het koersverschil tussen 18 december 2006 en 3 januari 2007.

Het hof heeft miskend dat het er om gaat — ook bij de besparing van kosten — dat daadwerkelijk voordeel is genoten, hetgeen hier niet aan de orde kan zijn, nu verzoeker de op 18 december 2006 bijgekochte aandelen pas in april 2008 met verlies heeft verkocht.

Los daarvan gaat het hier niet om kosten die verzoeker bij rechtmatig handelen had moeten maken, primair omdat hij niets hoefde bij te kopen — daar gold geen verplichting voor en daar stond volgens het hof zelfs een interne regel aan in de weg — en subsidiair omdat hij dat bijkopen op elk moment in tijd had kunnen doen en dan geheel andere kosten had gemaakt dan op 3 januari 2007, mogelijk zelfs aanzienlijk lagere kosten dan op 18 december 2006.

's‑Hofs oordeel is derhalve rechtens onjuist en tevens onbegrijpelijk te achten en behoort dan ook te worden gecasseerd.

Op het eind van de dag van 3 januari 2007 was per definitie veel meer en vooral ook veel meer andere informatie in de koers verwerkt dan enkel de — in de bewezenver-klaring beschreven — informatie waarover verzoeker op 18 december 2006 beschikte.

In ruim twee weken tijd is immers een veelheid van (ook) voor redelijk handelende [A]-beleggers relevante informatie beschikbaar gekomen, in de vorm van algemene gegevens over de markten, verwachtingen en analyses, jaaroverzichten (2006) en prognoses, benevens meer specifieke berichtgeving over [A] als ‘penny stock’ — fonds, uiterst gevoelig voor koersbewegingen en in de bedoelde periode al geruime tijd (sinds begin november 2006) in een zeer krachtige gestaag opwaartse lijn, zonder twijfel mede veroorzaakt door het publiek bekende gegeven van de fusie met Watermark en de daaraan gekoppelde verwachtingen voor de toekomst.

Zie daarover uitvoerig de ter zitting voorgedragen en overgelegde pleitnotities.

De koers van het aandeel [A] heeft de sterk stijgende lijn die reeds begin november was ingezet, ook na 18 december 2006 doorgezet, zodat het koersniveau ook op 2 januari 2007 — volgens het hof een dag vóór bekendmaking van de informatie — reeds veel hoger lag dan op het moment van aankoop.

Volgens het hof was de informatie op 2 januari 2007 nog steeds niet openbaar, dus díe informatie — de ‘voorwetenschap’ — kan de koers niet verder hebben opgestuwd.

Het is dan dus andere informatie geweest die de koersbeweging tot aan 2 december 2007 heeft veroorzaakt. De informatie waarover verzoeker beschikte, werd volgens het hof pas op 3 januari 2007 bekend en kan derhalve pas vanaf dát moment invloed hebben gehad op de koers.

De conclusie is dan ook, dat de koersontwikkeling vanaf 18 december 2006 tot en met 2 januari 2007 buiten beschouwing moet blijven indien men de waarde van de informatie van verzoeker — de waarde van zijn ‘voorwetenschap’ — wil taxeren.

In het uitgangspunt van het hof komen echter alle positieve bijdragen aan de koers-ontwikkeling van [A] over een tijdspanne van tweeëneenhalve week — dus ook die welke zijn veroorzaakt door het beursklimaat, positieve sentimenten rondom [A] en de fusie, aanbevelingen van analisten, beleggingsadviseurs en -media — voor rekening van verzoeker, ook al staan zij volkomen los van de waarde van de informatie waarover hij op 18 december 2006 beschikte. Dat is niet juist zijn en het ook zeker niet redelijk.

Volgens het Hof van Justitie EU bestaat ‘het wezenlijke kenmerk van handel met voorwetenschap er in dat ongerechtvaardigd voordeel uit informatie wordt gehaald ten nadele van derden die niet ervan op de hoogte zijn, en dat er dus afbreuk wordt gedaan aan de integriteit van de financiële markten en aan het vertrouwen van de beleggers.’ (zie o.a. arrest HvJ EU 23 december 2009 inzake Spector Photo Group v. CBFA in r.o. 52).

Bij de schatting van het voordeel dat een verdacht door handel met voorwetenschap heeft behaald, behoort de rechter zich niet te verwijderen van de grondgedachte dat het voordeel wordt gehaald uit de informatie, niet uit de ‘toevallige’ koersbeweging die in de loop van langere tijd door andere informatie en relevante marktfactoren en -variabelen is bepaald.

Indien een koersbeweging redelijkerwijs valt toe te rekenen aan de openbaarmaking van de informatie in kwestie, is er de vereiste mate van causaliteit die kan leiden tot de conclusie dat de koersbeweging maatgevend is voor het behaalde voordeel.

Het ligt voor de hand — en wordt ook algemeen aanvaard — dat de waarde van als ‘voorwetenschap’ gekwalificeerde informatie wordt getoetst aan het koersverloop dat plaatsvindt direct na de openbaarmaking.

Gebruikelijk is, dat bij een openbaarmaking voorbeurs, de invloed die daarvan uitgaat op de koers te stellen op het verschil tussen de slotkoers van de voorgaande handelsdag en de slotkoers na een hele dag beurshandel volgend op de openbaarmaking.

De volgende dag leest men dan in de krant, wat het koerseffect was van de bekendmaking van de vorige dag (voorbeurs), dus hoe de markt — bevolkt door redelijk handelende beleggers — de nieuwe informatie hebben gewaardeerd.

De waarde van de informatie wordt op die manier benaderd, daar is in het algemeen niet veel op tegen (zolang geen externe marktinvloeden of extreme marktbewegingen het beeld tezeer vertroebelen).

Zo is het hof echter niet te werk gegaan.

In plaats van een waardering van de informatie op het verschil tussen de slotkoers van de dag vóór openbaarmaking en de slotkoers van de dag na de openbaarmaking, in dit geval slotkoers 2 januari 2007 op 1,23 euro en slotkoers 3 januari 2007 op 1,41 euro, heeft het hof de diverse historische aankoopkoersen van 18 december 2006 als basis genomen.

Het hof redeneert dus alsof de waarde van de informatie (en de dynamiek van de markt) die tussen 18 december 2006 en 3 januari 2007 in de koers is verwerkt — i.e. per definitie andere informatie dan die waarover verzoeker beschikte, want die was in deze periode volgens het hof niet openbaar gemaakt — een waarde is die als wederrechtelijk voordeel evenzeer aan verzoeker moet worden ontnomen.

Dat klopt niet.

In de gebruikelijke aanpak had het hof — vanuit zijn gedachtegang — de waarde van de informatie behoren te bepalen op het verschil tussen de slotkoers van 3 januari 2007 (1,41 euro) minus de slotkoers van 2 januari 2007 (1,23 euro) dus op 0,18 euro per aandeel.

Terzijde: de slotkoers van een ter beurze genoteerd aandeel heeft te gelden als een feit van algemene bekendheid. Die informatie wordt immers permanent via talloze media gepubliceerd en is nog jaren later exact terug te vinden.

Zie voorts PV, doorgenummerde pagina 142, koersoverzichten uit Bloomberg, zoals door de AFM bij haar aangifte gevoegd.

Berekend over het totaal van 296.769 aandelen, zou de informatie verzoeker dan in concreto dan 53.418,42 euro voordeel hebben opgeleverd.

Een dergelijke berekening zou nog begrijpelijk zijn, ofschoon voor dit geval nog steeds niet juist.

In het onderhavige geval moet namelijk niet naar de slotkoers van 3 januari 2007 worden gekeken, zoals het hof heeft gedaan, maar naar de slotkoers van 28 december 2006.

Feit van algemene bekendheid is dat de informatie waar het om gaat — het gegeven dat ING (Parcom) de aandelen van PTV en AAC heeft overgenomen — reeds op donderdag 28 december 2006 openbaar was gemaakt, door de AFM, op haar publiek toegankelijke register.

De meldingen waar het om gaat, zijn nog steeds te vinden op de website van de AFM, onder het tabblad Registers en dan in het Register substantiële deelnemingen.

De meldingen betreffende [A] zijn thans te vinden onder de naam [D] Holding NV (voormalig [A] NV).

Als datum van het ontstaan van de meldingsplicht geldt voor de drie betrokken partijen — AAC (later RBS), PTV en ING Groep (Parcom) — de datum van 22 december 2006.

De openbaarmaking volgde dus zes dagen daarna.

Op diezelfde dag berichtten de media daarover, zoals waaronder Betten Beursmedia News, ook te kennen uit de aangifte van de AFM, bijlage A.10 en A.l1 en PV p. 135 t/m 137.

Gedateerd op 28 december 2006 bericht Betten Beursmedia ‘ING Groep meldt belang 20,6 % in [A]’ en daarmee is het nieuws nog meer openbaar dan het reeds op die dag werd door openbaarmaking via het AFM-register.

Deze openbaarmaking op 28 december 2006 was veel concreter dan de informatie waarover verzoeker op 18 december 2006 beschikte. Via het AFM-register en de media wordt bekend dat de aandelen-overdracht daadwerkelijk heeft plaatsgevonden, terwijl verzoeker blijkens de bewezenverklaring slechts bekend is geacht met de interesse in / het voornemen tot die aandelen-overdracht.

Voor het beleggende publiek en zeker voor de redelijk handelende belegger was dus reeds op 28 december 2006 kenbaar (in concreter vorm) dat Parcom de nieuwe aandeelhouder was geworden.

Dit is bij de rechtbank reeds uitvoerig toegelicht (pleitnotities p. 25 e.v.) en bij het hof kernachtig herhaald.

Zie ook het zittings-PV van het hof, op p. 10, waar de dupliek van de raadsman wordt weergegeven:

Het is dan evident onjuist en overigens ook geheel onbegrijpelijk om aan te nemen, zoal het hof heeft gedaan, dat dit nieuws pas op 3 januari 2007 was verwerkt.

De financiële markten doen er vanzelfsprekend geen volle week over om een zo eenvoudig gegeven als dit te verwerken: dat gebeurt ‘in a split second’ en als daar een hele dag voor nodig is — te weten de dag van 28 december 2006 — dan spreken we al over een bijzonder lange ‘absorptietijd’.

En dat, terwijl de wetgever van zo'n absorptietijd niet heeft willen weten en voor de wetgever reeds voldoende is dat informatie toegankelijk is voor het publiek, ongeacht de vraag of dat publiek zich ook feitelijk de toegang tot die informatie — hier: het openbare AFM-register — heeft verschaft.

De constatering dat het hof in het geheel niets heeft gedaan met de wetenschap dat de overgang van de aandelenpakketten van PTV en AAC naar Parcom reeds op 28 december 2006 actief openbaar waren gemaakt door de AFM èn opgepikt door de media, leidt onontkoombaar tot de conclusie dat het hof een onjuist oordeel heeft gegeven over de koersgevoeligheid van de informatie (zie Middel II).

Dit gebrek tast echter ook 's‑hofs oordeel aangaande de (economische en financiële) waardering van die informatie aan.

Het hanteren van slotkoers van 3 januari 2007 als rekenmaatstaf, is onbegrijpelijk in het licht van het feit (van algemene bekendheid) dat de crux van de informatie op 28 december 2006 reeds in de markt bekend was.

In deze zaak zou de waarde van de informatie dus moeten worden bepaald door het verschil te meten van de slotkoers van 27 december 2006 (voorafgaand aan de openbaarmaking) en de slotkoers van 28 december 2006 (na de openbaarmaking).

Dan blijkt een koersverschil van (slotkoers 28 december 2006 op 1,16 euro — 1,07 euro =) 0,09 euro, hetgeen na vermenigvuldiging van het aantal door verzoeker aangekochte aandelen zou neerkomen op een voordeel van (296.769 aandelen maal 0,09 euro =) 26.709,21 euro.

Op grond van het voorgaande moet worden geconcludeerd dat 's‑hofs schatting van het wederrechtelijk verkregen voordeel duidelijk onjuist is en tevens onbegrijpelijk.

De waarde van informatie (‘voorwetenschap’) die voorbeurs wordt gepubliceerd, behoort te worden afgemeten aan het koersverloop van de dag dan wel de slotkoers, doch mag niet worden afgemeten aan het koersverloop vanaf het langer geleden moment waarop een insider heeft gehandeld, omdat de waardering dan onaanvaardbaar grof en willekeurig wordt als gevolg van de invloed van geheel andere informatie en marktfactoren die los staan van de gepubliceerde informatie. Het hof heeft dit miskend.

Voorts heeft het hof miskend en/of is het ten onrechte ongemotiveerd voorbijgegaan aan de omstandigheid dat de informatie waarover verzoeker op 18 december 2006 beschikte, intussen geëvolueerd tot veel concreter (en definitieve) informatie, reeds op 28 december 2006 de markt had bereikt, door de openbaarmaking in het AFM-register en de berichtgeving daarover in de media.

Ook in het licht daarvan is het onjuist en onbegrijpelijk om — zoals het hof heeft gedaan — de informatie waarover verzoeker op 18 december 2006 beschikte in financieel opzicht te waarderen naar de stand van 3 januari 2007 (in plaats van naar de stand van 28 december 2006).

's‑Hofs arrest behoort dan ook te worden vernietigd.

Deze schriftuur wordt ingediend door Mr D.R. Doorenbos, advocaat te Amsterdam, die hierbij verklaart tot indiening en ondertekening door verzoeker bepaaldelijk te zijn gevolmachtigd.

Amsterdam, 01 oktober 2013

Mr D.R. Doorenbos