HR, 20-03-2020, nr. 19/03552

Schending van het recht en /of (fataal) verzuim van vormen omdat de rechtbank in r.o. 5 heeft geoordeeld dat de WOZ-waarde voor [X] geen basis vormt voor aan hem opgelegde gemeentelijke heffing en, in de uitspraak van het Hof van 1 juni 2016 is overwogen dat de op de WOZ-waarde gebaseerde bij telling bij het inkomen voor de inkomstenbelasting voor opposant niet is gebaseerd op enige wettelijke bepaling en dat gelet hierop niet gebleken is dat opposant een belang bij heeft bij de waardebepaling van de woning, aldus heeft de rechtbank blijk gegeven art. 8:54 Awb onjuist te hebben toegepast, mede in het licht van nadien gewezen jurisprudentie.

[X] stelt zich op het standpunt dat de enkele ontvangst van een op naam gestelde WOZ-beschikking impliceert dat hij een voldoende procesbelang heeft. Zie op dit punt recentelijk Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden d.d. 6 juli 20194. in het bijzonder r.o. 4.5–4.7.

[X] heeft een op zijn naam gestelde WOZ-beschikking ontvangen van de Gemeente Den Haag. Sterker nog, hij heeft met de WOZ-beschikking een formulier ontvangen van de Gemeente Den Haag waarop hij kan aantekenen wat zijn bezwaren zijn tegen de beschikking, waaronder het bezwaar dat de WOZ-waarde te hoog is vastgesteld.5. Daaruit blijkt al dat de Gemeente Den Haag hem een procesbelang toedicht want anders stuurt de Gemeente Den Haag hem niet zo'n ‘bezwaarformulier’ toe. Dat — zoals de Gemeente stelt

— de WOZ-waarde slechts ter kennisneming is toegezonden, blijkt helemaal niet uit de beschikking van de Gemeente Den Haag. De vraag, die vervolgens rijst, waarom je iemand ‘slechts’ informeert over de waarde van de WOZ als die persoon daar toch geen belang bij zou hebben. Juist uit het feit dat de Gemeente hem informeert over de WOZ-waarde betekent dat de Gemeente Den Haag vindt dat [X] daar een belang bij heeft. Daarmee is [X] het eens. De rechtbank heeft vervolgens de zaak vereenvoudigd afgedaan vanwege de eerdere procedure die gevoerd is over de WOZ-beschikking over 2015 en die heeft geleid tot Hoge Raad 14 april 20176.. Zie de uitspraak van 4 februari 2019 van de rechtbank.

Een eerdere uitspraak over de WOZ-beschikking 2015 is geen reden om deze zaak op de voet van art. 8:54 Awb vereenvoudigd af te doen. Er is namelijk sinds die uitspraak sprake van ‘nieuwe jurisprudentie’ vanwege een nieuwe wettelijke regeling vanaf 1 oktober 2015. Immers heeft uw Raad op 20 oktober 20177. geoordeeld in r.o. 2.3.4:

Uit de conclusie van de A-G bij dat arrest van 15 juni 20178. blijkt dat het belang bij een juiste vaststelling van de WOZ-waarde ook gelegen kan zijn in niet fiscale regelingen, nu de WOZ-waarde ook wordt gehanteerd in niet fiscale regelingen, (zie 4.12 conclusie A-G en r.o. 2.3.4 van dat arrest).

Deze uitspraak van uw Raad van 20 oktober 2017 is gewezen na de uitspraak van de Hoge Raad van 14 april 2017 van [X] (81 RO). Deze uitspraak van uw Raad was voor Hof Arnhem-Leeuwarden reden om te komen tot het oordeel dat er sprake is van een procesbelang als iemand een op naam gestelde WOZ-beschikking heeft ontvangen. Zie hiervoor de uitspraak van 6 juli 2019.9. In r.o. 4.5 en 4.6 oordeelt Hof Arnhem-Leeuwarden:

Deze nieuwe lijn in de jurisprudentie van Uw Raad heeft de rechtbank helemaal niet in haar oordeel betrokken. De rechtbank heeft slechts het fiscale heffingsbelang beoordeeld in r.o. 5. De rechtbank had de zaak niet op de voet van art. 8:54 Awb vereenvoudigd mogen afdoen. Het begrip ‘kennelijk’ betekent dat over het ‘ongegrond zijn’ in redelijkheid geen twijfel mogelijk is. Gelet op de recente uitspraak van Hof Arnhem-Leeuwarden op basis van uw arrest van 20 oktober 2017 is over de juistheid van de niet- ontvankelijkheid ([X] zou geen procesbelang hebben) op z'n minst twijfel mogelijk. De rechtbank heeft een en ander miskend. Ook gelet op het feit dat en de wijze waarop de Gemeente Den Haag [X] de WOZ-beschikking met bezwaar- formulier heeft toegezonden.

Kortom: de rechtbank heeft een onjuiste toets aangelegd van wanneer iemand een procesbelang heeft — namelijk alleen beperkt tot een fiscaal heffingsbelang — en al helemaal om de behandeling vereenvoudigd af te doen en het verzet tegen de vereenvoudigde afhandeling ‘ongegrond’ te verklaren gelet op nieuwe ontwikkelingen in de jurisprudentie.

Daarnaast speelt ook een kwestie over toezending van stukken die [X] met een beroep op art. 8:29 Awb geheim wil houden voor de wederpartij, de Gemeente. Bij brief van 27 december 2018 heeft [X] toegestuurd stukken aan de rechtbank die hij wil inbrengen in het geding voor de onderbouwing van zijn standpunt maar niet aan de wederpartij. Bij brief van 3 januari 2019 heeft de rechtbank beslist dat hem geen beroep toekomt op art. 8:29 Awb. Bij brief van 17 januari 2019 heeft [X] bericht dat hij heel graag wil dat deze stukken worden meegenomen door de rechtbank. Bij brief van 28 januari 2019 heeft de rechtbank de ‘geheimhoudingsstukken’ retour gestuurd omdat [X] de geheimhouding niet ongedaan wilde maken en hem geen beroep toekomt op art. 8:29 Awb. Bij de behandeling van de verzetprocedure heeft [X] nogmaals deze stukken in het geding gebracht. Zie de brief van 30 april 2019. De rechtbank heeft deze stukken wederom geretourneerd bij brief van 2 mei 2019. Het was niet mogelijk — aldus de rechtbank — de stukken ‘geheim’ te houden voor de wederpartij. De rechtbank heeft deze stukken niet meegenomen in deze procedure. [X] wil stukken kunnen inbrengen aan de rechtbank om zijn stellingen te onderbouwen zonder dat de wederpartij de Gemeente Den Haag daarvan kennis neemt. De rechtbank heeft eerst ‘geoordeeld’ via ‘brieven’ dat [X] geen beroep toekomt op art. 8:29 Awb want hij is niet ‘verplicht’ om in de zin van art. 8:29 Awb deze stukken in te brengen. In de verzetprocedure heeft de rechtbank wederom aangegeven dat het inbrengen van ‘geheime’ stukken waar de wederpartij niet van kennis kan nemen niet mogelijk is. [X] vraagt zich af of dit oordeel juist is. Om zijn stellingen te onderbouwen zal hij direct bewijsstukken moeten meesturen anders loopt hij het risico dat de rechter zijn stellingen onvoldoende aannemelijk acht en zelfs — zoals hier — dat de rechtbank in een vereenvoudigde procedure het beroep kennelijk ongegrond verklaard. Dus in zoverre is hij ‘verplicht’ relevante stukken ‘bewijsstukken’ op voorhand toe te zenden.

Kortom: [X] vindt dat hem ook een beroep op art. 8:29 Awb toekomt. Er moet sprake zijn van een equality of arms. Waarom zou een overheid wel een beroep kunnen doen op art. 8:29 Awb en een particulier — die tegen die overheid procedeert — niet? Het andersluidende oordeel van de rechtbank kan niet gevolgd worden. Ten onrechte heeft de rechtbank dan ook ‘zomaar’ zowel in de gewone als in de verzetprocedure deze stukken buiten beschouwing gelaten.