HR, 24-02-2012, nr. 11/04185

Bij vonnis van 18 mei 2011 heeft de rechtbank Arnhem op verzoek van verweerder in cassatie, [verweerder], verzoeker tot cassatie, [eiser], in staat van faillissement verklaard. De rechtbank heeft verder een rechter-commissaris benoemd en een curator aangesteld.

Op het door [eiser] ingestelde hoger beroep heeft het gerechtshof te Arnhem bij arrest van 8 september 2011 het vonnis van de rechtbank bekrachtigd.

Het — tijdig1. — ingestelde cassatieberoep is gericht tegen de rechtsoverwegingen 3.6 en 3.7, waarin het hof als volgt heeft geoordeeld:

Het middel klaagt dat, ‘gelet op vaststaande feiten’, onbegrijpelijk is op welke grond het hof tot het oordeel is gekomen dat (ook) in hoger beroep summierlijk is gebleken van een toestand van opgehouden hebben te betalen. Het voert in dat verband in de eerste plaats aan dat het hof weliswaar overweegt dat uit het verslag van de curator blijkt dat ten tijde van het uitspreken van het faillissement door de rechtbank sprake was van de vereiste pluraliteit, maar dat de vordering van Heineken Nederland B.V., hierna: Heineken, in eerste aanleg niet aan de orde is geweest en ter zitting in hoger beroep door [eiser] gemotiveerd is bestreden. Het middel betoogt verder dat een derde ervoor heeft gezorgd dat behalve [verweerder] en Heineken, alle vorderingen, inclusief het salaris van de curator, betaald kon worden en dat de curator dit ter zitting van het hof van 1 september 2011 heeft bevestigd. Bij gebreke van een titel ten gunste van Heineken ‘en de gemotiveerde betwisting’ had de faillietverklaring door de rechtbank volgens het middel vernietigd moeten worden. Volgens het middel was er in hoger beroep geen pluraliteit van schuldeisers meer en heeft het hof ‘de situatie in prima ten onrechte meegewogen en/of een rol laten spelen.’

Voor zover het middel al voldoet aan de eisen van art. 426a lid 2 Rv. dient het inhoudelijk te falen.

Het hof heeft, in cassatie niet bestreden, overwogen dat ten tijde van het uitspreken van het faillissement door de rechtbank sprake was van de vereiste pluraliteit van schuldeisers, aangezien er naast de vordering van [verweerder] (in elk geval) ook nog vorderingen van ABN AMRO en Syntrus Achmea openstonden.

In appel behoorde het hof bij zijn hernieuwde beoordeling van het verzoek tot faillietverklaring rekening te houden met de meest recente gegevens, de zgn. ex nunc-toetsing2.. Ook de, al dan niet nieuwe, vordering van Heineken kon derhalve worden meegenomen als steunvordering.

De enkele omstandigheid dat de schuldenaar een bepaalde vordering betwist, zoals in deze zaak de vordering van Heineken, staat er niet aan in de weg dat zij (toch) als steunvordering in aanmerking wordt genomen3.. Evenmin is vereist dat de steunvordering naar omvang vaststaat4.. Het oordeel van het hof dat er in hoger beroep pluraliteit van schuldeisers was, geeft mitsdien niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is voldoende begrijpelijk gemotiveerd.

Uit het feit dat [eiser] in ieder geval niet in staat was om de — tamelijk omvangrijke — vordering van [verweerder] te betalen, kon het hof daarnaast genoegzaam afleiden dat [eiser] ten tijde van de uitspraak in hoger beroep in de toestand verkeerde van te hebben opgehouden te betalen.

Nu in deze zaak geen rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling behoeven te worden beantwoord, kan het cassatieberoep m.i. worden verworpen met toepassing van art. 81 RO.