Hof 's-Hertogenbosch, 09-10-2014, nr. 12/00649

De Rechtbank heeft het verzoek van belanghebbende om de zitting met open deuren te houden afgewezen. Daarbij wees de Rechtbank op het feit, dat belanghebbende behalve zijn beroep op artikel 47 van het Europees Handvest, geen andere argumenten, zoals de aanwezigheid van potentiële belangstellenden, naar voren heeft gebracht. De Rechtbank heeft overwogen dat de behandeling van belastingzaken in beginsel achter gesloten deuren plaatsvindt, tenzij een boete in geding is, welke omstandigheid zich in dit geval niet voordoet. De Rechtbank heeft er op gewezen dat zij kan bepalen dat het onderzoek ook in gevallen, waarin geen boete aan de orde is, openbaar is, voor zover de belangen van partijen daardoor niet worden geschaad. Nadat de Inspecteur te kennen heeft gegeven dat hij gehouden is aan zijn geheimhoudingsplicht en dat hij in geval dat derden aanwezig zijn daardoor mogelijk in zijn belangen wordt geschaad, heeft de Rechtbank aan partijen medegedeeld geen reden te zien om de zitting openbaar te houden. Deze beslissing van de Rechtbank is in overeenstemming met het vigerende wettelijke systeem. Het is aan de rechter om een afweging te maken en te beslissen of dit wettelijke systeem (“gesloten deuren, tenzij”) dient te worden toegepast, dan wel het door belanghebbende aangehaalde artikel 47 Handvest (“openbaar, tenzij”). Naar het oordeel van het Hof heeft de Rechtbank tot deze beslissing, gelet op de huidige regelgeving en de door haar gemaakte afweging, mogen komen. Het Hof ziet geen aanleiding om de zaak te verwijzen voor openbare behandeling naar een andere rechtbank.

De eerste in geschil zijnde vraag dient bevestigend te worden beantwoord.

Tweede vraag

4.2. Belanghebbende heeft in hoger beroep tevens verzocht om de zaak terug te wijzen naar de Inspecteur, omdat de Inspecteur in een laat stadium inzage heeft verschaft in het gevraagde mandaatbesluit. Door deze gang van zaken heeft belanghebbende afgezien van zijn hoorrecht. Het Hof kan belanghebbende daarin niet volgen.Belanghebbende bestreed, uiteindelijk, ook niet dat de Inspecteur gemandateerd is. Hij stelde slechts, dat aan hem in een te laat stadium inzage in het mandaatbesluit is verschaft. Tijdens de zitting van het Hof is hij hierop echter teruggekomen. Naar het oordeel van het Hof blijkt uit de stukken van het geding dat de Inspecteur rechtsgeldig gemandateerd was en is om het bezwaarschrift van belanghebbende te behandelen en de zaak voor het Hof te bepleiten. De zaak wordt dan ook niet teruggewezen naar de Inspecteur,Wat betreft belanghebbendes stelling dat de mandatering in het Staatscourant dient te worden gepubliceerd, geldt het volgende. Op grond van artikel 3:42, lid 1 van de Awb dient de bekendmaking van een tot de centrale overheid behorend bestuursorgaan, die niet tot een of meer belanghebbenden zijn gericht, te geschieden door kennisgeving van het besluit of van de zakelijke inhoud ervan in de Staatscourant, tenzij bij wettelijk voorschrift anders wordt bepaald. Krachtens lid 3 van het genoemde artikel 3:42 wordt, indien alleen van de zakelijke inhoud wordt kennisgegeven, het besluit tegelijkertijd ter inzage gelegd, onder vermelding waar en wanneer het besluit ter inzage ligt.Zoals in het schrijven van het Ministerie van Financiën van 10 juni 2013, dat tot de stukken van het geding behoort als bijlage bij het verweerschrift van de Inspecteur in hoger beroep, is uiteengezet, wordt de weg van artikel 3:42, lid 3, van de Awb ook bewandeld met betrekking tot de bekendmaking van mandaatregisters. De mandaatregisters kunnen worden ingezien op elk kantoor van de Belastingdienst. Deze vorm van bekendmaking kan volgens de Parlementaire geschiedenis bij de Derde tranche Awb als een goede vorm van bekendmaking gelden (MvT, Kamerstukken II 1993-1994, 23 700, nr. 3, blz. 173).Belanghebbende heeft verzocht om gehoord te worden in de bezwaarfase, doch is op de expliciete uitnodiging van de Inspecteur om een afspraak te maken niet ingegaan. Het Hof ziet dan ook geen aanleiding om de zaak terug te wijzen naar de Inspecteur. Voor zover belanghebbende bedoelt te stellen dat ook het recht tot inzage is geschonden, heeft hetzelfde te gelden: door niet op de uitnodiging voor een hoorgesprek van de Inspecteur in te gaan, heeft belanghebbende zich zelf in de positie gebracht dat hij de stukken niet heeft ingezien. Ook die grief faalt derhalve.

Derde vraag

Voor zover belanghebbende in hoger beroep bedoelt te stellen dat hij in Nederland belasting- en premieplichtig is (hij heeft tijdens de procedure telkens andere stellingen ingenomen), faalt die stelling op de gronden, vermeld in de r.o. 2.13 en 2.14 van de uitspraak van de Rechtbank. De Rechtbank heeft overwogen:

“2.13.1. Gelet op alle feiten en omstandigheden in onderling samenhang bezien is de rechtbank van oordeel dat belanghebbende niet belasting- en verzekeringsplichtig in Nederland is. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

Vast staat dat belanghebbende in België woont en dat hij aldaar in dienstbetrekking werkzaam is voor de BVBA. Op grond van artikel 15, § 1 van het Verdrag tussen het Koninkrijk der Nederlanden en het Koninkrijk België (…) (hierna: het Verdrag) is het loon van belanghebbende ter zake van een dienstbetrekking slechts in België belastbaar, tenzij de dienstbetrekking in Nederland wordt uitgeoefend. Indien de dienstbetrekking aldaar wordt uitgeoefend, mogen de ter zake daarvan verkregen beloningen in Nederland worden belast. Ingevolge artikel 15, § 2 van het Verdrag zijn echter beloningen verkregen door een inwoner van België ter zake van een in Nederland uitgeoefende dienstbetrekking slechts in België belastbaar, indien aan drie, cumulatieve, voorwaarden wordt voldaan:a. de genieter in Nederland verblijft gedurende een tijdvak of tijdvakken, die in een tijdvak van twaalf maanden beginnend of eindigend in het desbetreffende belastingjaar een totaal van 183 dagen niet te boven gaan (hierna: 183-regel), enb. de beloningen worden betaald door of namens een werkgever die geen inwoner is van Nederland, enc. de beloningen komen niet ten laste van een vaste inrichting of een vaste basis, die de werkgever in Nederland heeft.

De rechtbank zal eerst beoordelen of aan het bepaalde in artikel 15, § 2 van het Verdrag is voldaan. Niet in geschil is dat aan de voorwaarden b en c wordt voldaan. Wel verschillen partijen van mening of aan voorwaarde a wordt voldaan. Anders dan belanghebbende meent rust, gelet op een redelijke bewijslastverdeling, op hem de bewijslast dat aan de 183-regel wordt voldaan. Belanghebbende heeft gesteld dat hij regelmatig in Nederland verblijft om cliënten en leveranciers te bezoeken, om zittingen bij rechtbanken en gerechtshoven bij te wonen en dat hij dagelijks in Nederland de postbus van de BVBA leegt. De opvatting van belanghebbende dat het dagelijks legen van zijn postbus in Nederland meetelt voor de 183-regel wordt door de rechtbank niet gevolgd. De 183-regel zoals is neergelegd in het Verdrag is gebaseerd op het bepaalde in artikel 15 van het OESO-modelverdrag. In het officiële commentaar op artikel 15 is geschreven dat: “However, days spent in the State of activity in transit in the course of a trip between two points outside the State of activity should be excluded from the computation.” Een kortstondig bezoek aan Nederland om een postbus te legen, telt derhalve naar het oordeel van de rechtbank niet mee. Nu belanghebbende verder, ondanks herhaald verzoek van de inspecteur, tot op heden geweigerd heeft om zijn werkagenda te overleggen of op andere wijze zijn aanwezigheid in Nederland heeft onderbouwd, heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat voldaan is aan de 183-regel. Op grond van artikel 15, § 2 van het Verdrag is de heffingsbevoegdheid aan België toegewezen.

De rechtbank acht, gelet op alle feiten en omstandigheden in onderling samenhang bezien, het standpunt van de inspecteur dat niet aannemelijk is geworden dat belanghebbendes werkzaamheden in Nederland van dien aard en omvang waren dat ter zake belastingplicht in Nederland is ontstaan, correct.

Nu de rechtbank van oordeel is dat België het heffingsrecht heeft over het door belanghebbende genoten loon, behoeft de stelling dat hij als werknemer in de zin van artikel 2, vijfde lid, van de Wet LB kwalificeert geen behandeling meer.

Voor wat betreft de verzekeringsplicht merkt de rechtbank op dat de SVB in samenspraak met de RVSZ in België mede op grond van de Verordening 1408/71 het standpunt heeft ingenomen dat op belanghebbende niet de Nederlandse sociale verzekeringswetgeving van toepassing is. Met hetgeen belanghebbende in het geding heeft gebracht, is het de rechtbank niet gebleken dat deze opvatting op onjuiste gronden berust. Belanghebbende is derhalve in Nederland niet verzekeringsplichtig voor de premie volksverzekeringen.”

Het Hof sluit zich aan bij het oordeel van de Rechtbank en maakt het tot het zijne. Belanghebbende heeft in het hoger beroep dagoverzichten overgelegd, die aangeven dat hij, behalve het gedurende een bescheiden aantal dagen bijwonen van (vaak niet nader gespecificeerde) besprekingen respectievelijk bezoeken brengen aan restaurants en aan rechtszittingen in Nederland, alleen het postkantoor in Nederland heeft bezocht om de postbus te legen. Het bezoek aan een Nederlands postkantoor kan, zoals de Rechtbank heeft overwogen, niet worden aangemerkt als een uitoefening in Nederland van een dienstbetrekking (vgl. ook de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep, ECLI:NL:CRVB:2013:BZ5709, inzake de verzekeringspositie van belanghebbende).

Voor zover belanghebbende een beroep doet op een door hem ingebrachte, niet geanonimiseerde, vaststellingsovereenkomst gesloten in een andere zaak tussen de Belastingdienst en een derde naar aanleiding van mediation, verwerpt het Hof dat beroep, nu de daar aan de orde zijnde situatie feitelijk niet vergelijkbaar is met belanghebbendes situatie. Daarbij komt nog dat, zoals de Inspecteur aangeeft in zijn conclusie van dupliek, deze vaststellingsovereenkomst uitsluitend betrekking heeft op een incidenteel geschil, dat via mediation is opgelost en alleen dient om uit een specifieke bestaande impasse te komen.

Vierde vraag

4.5. Met betrekking tot de dwangsom heeft te gelden, dat de Inspecteur de ingebrekestelling heeft ontvangen op 18 april 2011 en op 21 april 2011 uitspraak heeft gedaan, derhalve binnen de termijn bedoeld in artikel 4:17, lid 3, van de Awb. De dwangsom is derhalve niet verschuldigd.

Vijfde vraag 4.6. In hoger beroep is niet in geschil, dat het bedrag van in totaal € 120.000, dat op diverse data in 2011 op de rekening van de Belastingdienst is gestort door de BVBA, aan de BVBA, ten titel van onverschuldigde betaling, is terugbetaald op haar bankrekening. Belanghebbende stelt, naar het Hof verstaat, dat de Belastingdienst ten onrechte de ingehouden loonheffingen aan de BVBA heeft terugbetaald in plaats van aan belanghebbende en dat daarom het bedrag - nogmaals - door de Belastingdienst moet worden uitbetaald, nu aan belanghebbende. Het Hof is van oordeel, dat het teruggegeven bedrag van € 120.000 uiteindelijk, via de aandelen in de BVBA, in het vermogen van belanghebbende is teruggevloeid in zijn hoedanigheid van aandeelhouder van de BVBA. Belanghebbende is derhalve niet geschaad in zijn belangen. Een tweede uitbetaling van het litigieuze bedrag zou tot ongerechtvaardigde verrijking van belanghebbende leiden. Voor zover belanghebbende derhalve bedoelt te stellen dat hij wegens afwezigheid van belasting- en premieplicht in Nederland recht heeft op de – tweede - terugbetaling van de ingehouden loonheffingen, is aan die stelling feitelijke grond komen te ontvallen. Belanghebbende heeft geen financieel belang meer bij de procedure. Gelet op het arrest van de Hoge Raad zoals gepubliceerd in BNB 2014/122 leidt dit in het onderhavige geval evenwel niet tot een niet-ontvankelijkverklaring om die reden van het hoger beroep, gelet op de overige stellingen van belanghebbende.

Zesde vraag 4.7. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten van bezwaar en de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb.

Zevende vraag

Het Hof ziet geen aanleiding de Inspecteur te veroordelen tot een immateriële schadevergoeding. Zoals de Rechtbank in haar uitspraak heeft overwogen, is de redelijke termijn tot aan de uitspraak van de Rechtbank niet overschreden. Voor de hoger beroepsfase geldt, dat het hoger beroepschrift bij het Hof is binnengekomen op 19 oktober 2012. Nu het Hof heden uitspraak doet, is in de hoger beroepsfase evenmin sprake van overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in het arrest van de Hoge Raad van 10 juni 2011, nr. 09/02639,ECLI:NL:HR:2011:BO5046, BNB 2011/232.

Het hoger beroep van belanghebbende is naar het oordeel van het Hof ongegrond. Al hetgeen belanghebbende in zijn hoger beroepschrift en de overige door hem overgelegde stukken overigens nog heeft gesteld, maakt dat oordeel niet anders.

Slotsom

De slotsom is dat de uitspraak van de Rechtbank dient te worden bevestigd, daargelaten de door de Rechtbank gebezigde gronden.