Hof Arnhem-Leeuwarden, 25-01-2017, nr. 21-005504-15

Afdeling strafrecht

Parketnummer: 21-005504-15

Uitspraak d.d.: 25 januari 2017

TEGENSPRAAK

Promis

gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de economische kamer van de rechtbank Gelderland van 17 september 2015 met parketnummer 05-987051-13 in de strafzaak tegen

gevestigd te [vestigingsplaats] .

De verdachte heeft tegen het hiervoor genoemde vonnis hoger beroep ingesteld.

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting van het hof van 11 januari 2017 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422 van het Wetboek van Strafvordering, het onderzoek op de terechtzitting in eerste aanleg.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal. Deze vordering is na voorlezing aan het hof overgelegd. Het hof heeft voorts kennisgenomen van hetgeen door verdachte en haar raadsman, mr. M.E. van der Werf, naar voren is gebracht.

Het hof zal het vonnis waarvan beroep vernietigen omdat het tot een andere beslissing komt met betrekking tot de kwalificatie, de strafbaarheid van het onder 2 tenlastegelegde en de strafoplegging. Het hof zal daarom opnieuw recht doen.

Aan verdachte is - na wijziging van de tenlastelegging in eerste aanleg - tenlastegelegd dat:

1:verdachte in of omstreeks de periode van 1 januari 2008 tot en met 18 maart 2010, althans in 2008 en/of 2009 en/of 2010, in de gemeente Barneveld, tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, opzettelijk zonder daartoe verleende vergunning, een in of op perceel [adres] gelegen inrichting voor het opslaan van meer dan 35 kubieke meter van buiten de inrichting afkomstige afvalstoffen (te weten kunststof grasmatten), zijnde een inrichting genoemd in de Bijlage I, onder II, behorende bij het Besluit Algemene regels voor inrichtingen milieubeheer, in werking heeft gehad;

2:verdachte in of omstreeks het jaar 2005, in de gemeente Barneveld, tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, opzettelijk zich van afvalstoffen, te weten (ongeveer) 32.000 ton (asfalt)granulaat, althans een (grote) hoeveelheid (asfalt)granulaat heeft ontdaan door deze - al dan niet in verpakking - buiten een inrichting, te weten op of nabij perceel [adres] , te storten, anderszins op of in de bodem te brengen of te verbranden.

Indien in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze verbeterd. De verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.

Overwegingen met betrekking tot het bewijs ter zake van het onder 1 tenlastegelegde

Standpunt van het openbaar ministerie

De advocaat-generaal heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van het onder 1 tenlastegelegde.

Standpunt van de verdediging

De raadsman heeft primair betoogd dat verdachte geheel van het onder 1 tenlastegelegde vrijgesproken dient te worden dan wel ter zake van een groot aantal in de tenlastelegging genoemde kunststof grasmatten. Daartoe heeft hij aangevoerd dat verdachte noch medeverdachte [medeverdachte] rechthebbende is op het perceel aan de [adres] en dat zij ook niet de rollen kunstgras hebben aangekocht en daar hebben neergelegd. Volgens de kadastrale gegevens omvat het perceel [adres] alleen het kadastrale perceel [B] en dat was destijds eigendom van [bedrijf 1] waarvan [bedrijf 2] de rechthebbende was. De rollen zijn daar neergelegd door [bedrijf 3] of door [bedrijf 4] Bovendien is volgens de raadsman uit de foto’s en de kadastrale gegevens af te leiden dat een groot deel van de rollen op perceel [B] en op perceel [D] lagen, allebei eigendom van [bedrijf 1] Slechts een klein deel van de rollen kunstgras bevond zich op perceel [C] , welk perceel als enige aan verdachte toebehoorde.

Subsidiair heeft de raadsman naar voren gebracht dat het uitgerolde kunstgras in de paardenbak (springweide) zonder voorafgaande bewerking is gebruikt op vergelijkbare wijze als de primaire bestemming. Het kunstgras in de paardenbak moet daarom niet worden gezien als afval.

Oordeel van het hof

Het hof is van oordeel dat het namens verdachte gevoerde verweer strekkende tot vrijspraak van het tenlastegelegde wordt weerlegd door de gebezigde bewijsmiddelen, zoals deze later in de eventueel op te maken aanvulling op dit arrest zullen worden opgenomen. Het hof heeft geen reden om aan de juistheid en betrouwbaarheid van de inhoud van die bewijsmiddelen te twijfelen.

In het bijzonder overweegt het hof als volgt.

Uit de bewijsmiddelen blijkt dat er in de tenlastegelegde periode meer dan 35 kubieke meter kunststof grasmatten heeft gelegen op het perceel [adres] zonder daartoe verleende vergunning. In opdracht van [medeverdachte] , de bestuurder van verdachte, zijn deze grasmatten daar opgeslagen omdat er geen ruimte meer was op het perceel van [adres] . Naar het oordeel van het hof staat vast dat deze kunststof grasmatten afvalstoffen waren. De verdediging heeft dat overigens - met uitzondering van het uitgerolde kunstgras in de paardenbak - ook niet betwist.

Het hof is - met de rechtbank - van oordeel dat de aanduiding “perceel [adres] ” niet zo beperkt dient te worden uitgelegd dat daar alleen het kadastraal met nummer [B] aangeduide perceel onder valt. Het hof leidt - onder meer - uit de zich in het dossier bevindende (lucht)foto’s, de door de vertegenwoordiger van verdachte ( [medeverdachte] ) afgelegde verklaringen en de namens verdachte door haar vertegenwoordiger ingediende tekening bij de aankondiging van de aanleg van de springweide af dat met de aanduiding “perceel [adres] ” - ook in de tenlastelegging - wordt bedoeld het erf rondom de woning gelegen aan de [adres] waar de springweide is aangelegd. De rollen kunststof grasmatten hebben op dit erf gelegen. De grenzen van dit erf zijn duidelijk herkenbaar. Naar het oordeel van het hof behoren de kadastraal met de nummers [A] , [B] , [C] en [D] aangeduide percelen tot voornoemd perceel (zie: dossierpagina 77). De kadastrale percelen met de nummers [A] , [B] en [D] zijn eigendom van [bedrijf 1] , het kadastrale perceel met nummer [C] is eigendom van verdachte ( [verdachte] ). Het hof verwijst in dit verband naar het proces-verbaal kadastrale gegevens [adres] op dossierpagina 74 e.v. Enig aandeelhouder van deze B.V.’s is [bedrijf 2] waarvan [medeverdachte] de bestuurder is. Uit de omstandigheden dat de kunststof grasmatten in opdracht van [medeverdachte] - de bestuurder (directeur) van alle hiervoor genoemde B.V.’s - op het perceel aan de [adres] zijn opgeslagen en verdachte (in elk geval) rechthebbende is van een groot deel van dit perceel waarop deze matten lagen, leidt het hof ook af dat verdachte de in de tenlastelegging genoemde kunststof grasmatten hier heeft opgeslagen. Het hof begrijpt dat [medeverdachte] in ieder geval ook namens verdachte heeft gehandeld toen hij de opdracht gaf de kunststof grasmatten op te slaan op het perceel aan de [adres] .

Het subsidiair door de raadsman gevoerde verweer behoeft geen bespreking omdat de tenlastelegging alleen ziet op de opslag van de kunststof grasmatten.

Gelet op het voorgaande verklaart het hof wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het onder 1 tenlastegelegde opzettelijk heeft begaan. Anders dan de rechtbank heeft geoordeeld, verklaart het hof niet bewezen dat verdachte dit feit tezamen en in vereniging met medeverdachte [medeverdachte] heeft gepleegd.

Overwegingen met betrekking tot het bewijs ter zake van het onder 2 tenlastegelegde

Standpunt van het openbaar ministerie

De advocaat-generaal heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van het onder 2 tenlastegelegde.

Standpunt van de verdediging

De raadsman heeft vrijspraak bepleit van het onder 2 tenlastegelegde, nu niet kan worden bewezen dat verdachte zich heeft ontdaan van een afvalstof. Volgens de verdediging gaat het om Ecogranulaat dat eerder al door [bedrijf 5] thermisch was gereinigd waardoor het asfalt een behandeling heeft ondergaan voor een nuttige toepassing en daarmee zijn afvalstatus heeft verloren. Aan alle criteria die daarvoor genoemd worden in de Afvalstoffenrichtlijn 2008/98/EG en die zijn overgenomen door de Hoge Raad, is immers voldaan. Verdachte heeft zich niet ontdaan van dit Ecogranulaat maar dit gebruikt op de wijze waarvoor het is bedoeld, namelijk als bodemverharding. Volgens de raadsman hebben de door [keuringsbedrijf] uitgebrachte keuringsrapporten wel degelijk betrekking op voornoemd granulaat. Ter onderbouwing van dit standpunt heeft de raadsman gewezen op door [adviesbureau] en het NFI verricht bodemonderzoek op het terrein aan de [adres] , waaruit is gebleken dat het granulaat geen negatieve invloed heeft gehad op de bodem.

Oordeel van het hof

Het hof is van oordeel dat het namens verdachte gevoerde verweer strekkende tot vrijspraak van het tenlastegelegde wordt weerlegd door de gebezigde bewijsmiddelen, zoals deze later in de eventueel op te maken aanvulling op dit arrest zullen worden opgenomen. Het hof heeft geen reden om aan de juistheid en betrouwbaarheid van de inhoud van die bewijsmiddelen te twijfelen.

In het bijzonder overweegt het hof als volgt.

In juni 2004 heeft verdachte van [bedrijf 5] (hierna: [bedrijf 5] ) een hal aan de [adres] in Barneveld gekocht met de daarin opgeslagen hoeveelheid (asfalt)granulaat. In opdracht van [medeverdachte] , de bestuurder van verdachte, is in het jaar 2005 een grote hoeveelheid van het in deze hal opgeslagen granulaat gestort op de [adres] .

De vraag die door het hof beantwoord moet worden in de onderhavige zaak, is of dit granulaat een afvalstof betreft.

Bij de beantwoording van die vraag is volgens bestendige jurisprudentie van belang of het gaat om een stof waarvan de (eerste) houder zich ontdoet, voornemens is zich te ontdoen of zich moet ontdoen. De term “zich ontdoen van” moet worden uitgelegd tegen de achtergrond van de doelstelling van de Richtlijn betreffende afvalstoffen, namelijk de bescherming van de gezondheid van de mens en het milieu tegen schadelijke gevolgen veroorzaakt door het ophalen, het transport, de behandeling, de opslag en het storten van afvalstoffen. Het begrip “afvalstof” dient dus niet restrictief te worden uitgelegd.

Voorwerpen waarvan de houder zich ontdoet of voornemens is zich te ontdoen zijn afvalstoffen, ongeacht of zij bijvoorbeeld substantiële waarde hebben in het economisch verkeer of op zichzelf voor hergebruik geschikt zijn en blijven dat totdat zij de status van afvalstof hebben verloren.

Het Hof van Justitie heeft de “einde-afvalfase” in de zaak ARCO (HvJ EG 15 juni 2000, zaken C-418/97 en C-419/97) omschreven als het moment waarop de nuttige toepassing is voltooid en waardoor de betrokken stof dezelfde eigenschappen en kenmerken als een grondstof heeft verkregen. Volgens de Hoge Raad moet deze maatstaf aangelegd worden bij de beantwoording van de vraag of stoffen niet langer afvalstoffen zijn (zie: arrest van de Hoge Raad van 3 december 2013, ECLI:NL:HR:2013:1571).

[medeverdachte] , de vertegenwoordiger van de verdachte, heeft verklaard dat het granulaat in de grond op het perceel [adres] is gestort met het doel daar - op het moment van storten al - een paardenbak (springweide) te maken. Het hof acht dit - met de rechtbank - niet aannemelijk geworden. Daartoe overweegt het hof dat de verdediging deze stelling niet heeft onderbouwd met een uitgewerkt plan uit die periode en dat bovendien uit het dossier blijkt dat verdachte pas in juli 2007 een brief heeft geschreven aan de gemeente waarin de aanleg van de springweide wordt aangekondigd. Het granulaat lag er toen al enkele jaren.

Uit het voorgaande trekt het hof de conclusie dat de (eventuele) nuttige toepassing in het jaar 2005, toen het granulaat werd gestort op het in de tenlastelegging genoemde perceel, nog niet was voltooid. [bedrijf 5] (de vorige eigenaar van het granulaat) en verdachte wilden zich in beide van dit granulaat ontdoen. Dat betekent in het licht van voornoemde jurisprudentie dat wettig en overtuigend bewezen is dat verdachte zich in 2005 opzettelijk heeft ontdaan van afvalstoffen, te weten het in de tenlastelegging genoemde (asfalt)granulaat. Het gegeven dat het granulaat was opgeschoond - zoals betoogd door de raadsman en waarvan het hof, zoals hierna zal blijken, ook van uit gaat - en daarmee mogelijk voldeed aan de in het (destijds geldende) Bouwstoffenbesluit bodem- en oppervlaktewaterenbescherming met betrekking tot een categorie 1-bouwstof gestelde eisen maakt niet dat er geen sprake (meer) was van een afvalstof (vgl. ABRvS ECLI:NL:RVS:2005:AT1966).

Het hof zal hierna bij de strafbaarheid van het bewezenverklaarde ingaan op de rest van het door de raadsman gevoerde verweer.

Door wettige bewijsmiddelen, waarbij de inhoud van elk bewijsmiddel - ook in onderdelen - slechts wordt gebezigd tot het bewijs van dat tenlastegelegde feit waarop het blijkens de inhoud kennelijk betrekking heeft, en waarin zijn vervat de redengevende feiten en omstandigheden waarop de bewezenverklaring steunt, acht het hof wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het onder 1 en 2 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande, dat:

1: verdachte in of omstreeks de periode van 1 januari 2008 tot en met 18 maart 2010, althans in 2008 en/of 2009 en/of 2010, in de gemeente Barneveld, tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, opzettelijk zonder daartoe verleende vergunning, een in of op perceel [adres] gelegen inrichting voor het opslaan van meer dan 35 kubieke meter van buiten de inrichting afkomstige afvalstoffen (te weten kunststof grasmatten), zijnde een inrichting genoemd in de Bijlage I, onder II, behorende bij het Besluit Algemene regels voor inrichtingen milieubeheer, in werking heeft gehad;

2: verdachte in of omstreeks het jaar 2005, in de gemeente Barneveld, tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, opzettelijk zich van afvalstoffen, te weten (ongeveer) 32.000 ton (asfalt)granulaat, althans een (grote) hoeveelheid (asfalt)granulaat heeft ontdaan door deze - al dan niet in verpakking - buiten een inrichting, te weten op of nabij perceel [adres] , te storten, anderszins op of in de bodem te brengen of te verbranden.

Het hof acht niet bewezen hetgeen verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard, zodat deze daarvan behoort te worden vrijgesproken.

Het onder 1 bewezen verklaarde levert op:

overtreding van een voorschrift gesteld bij artikel 8.1, tweede lid in verbinding met artikel 8.1, eerste lid van de Wet milieubeheer, opzettelijk begaan door een rechtspersoon.

Het onder 2 bewezen verklaarde levert op:

overtreding van een voorschrift gesteld bij artikel 10.2, eerste lid van de Wet milieubeheer, opzettelijk begaan door een rechtspersoon.

Ontslag van alle rechtsvervolging ter zake van feit 2

Het onder 2 bewezenverklaarde levert naar het oordeel van het hof geen strafbaar feit op. De verdachte dient derhalve te worden ontslagen van alle rechtsvervolging.

Het hof overweegt daartoe als volgt.

Anders dan de rechtbank heeft overwogen, is het hof - met de raadsman - van oordeel dat de door [keuringsbedrijf] uitgebrachte keuringsrapporten betrekking hebben op het in de tenlastelegging genoemde (asfalt)granulaat. Het hof acht het, mede gelet op het door [adviesbureau] en het NFI verrichte bodemonderzoek, aannemelijk dat verdachte opgeschoond granulaat ten behoeve van een terreinverharding heeft gestort op de [adres] , ook al bestond toen nog geen concreet voornemen voor de aanleg van een paardenbak op die plaats. Dit granulaat is door verdachte niet ineens maar in lagen aangebracht: eerst de fijne lagen en daarna de grove lagen.

Gelet daarop is de volgende regelgeving van belang.

Ingevolge artikel 10.2, eerste lid van de Wet milieubeheer is het verboden zich van afvalstoffen te ontdoen door deze - al dan niet in verpakking - buiten een inrichting te storten, anderszins op of in de bodem te brengen of te verbranden.

Gelet op het bepaalde in artikel 10.2, tweede lid van de Wet milieubeheer kan bij of krachtens algemene maatregel van bestuur, indien het belang van de bescherming van het milieu zich daartegen niet verzet, voor daarbij aangegeven categorieën van gevallen vrijstelling worden verleend van het verbod, bedoeld in het eerste lid.

In artikel 2, eerste lid, aanhef en onder b van het Besluit vrijstellingen stortverbod buiten inrichtingen is tot 14 november 2005 bepaald dat als categorie van gevallen als bedoeld in artikel 10.2, tweede lid van de Wet milieubeheer wordt aangegeven: het zich van afvalstoffen ontdoen door deze - al dan niet in verpakking - buiten een inrichting op of in de bodem te brengen indien het werken, niet zijnde inrichtingen betreft, als aangegeven in bijlage I, onder 28.3, onder c, van het Inrichtingen- en vergunningenbesluit milieubeheer, tenzij het betreft het gebruik van avi-bodemas.

In voornoemde bijlage van het Inrichtingen- en vergunningenbesluit milieubeheer is het hiervoor genoemde begrip “werken” tot 14 november 2005 omschreven als: werken als bedoeld in het Bouwstoffenbesluit bodem- en oppervlaktewaterenbescherming waarin als bouwstof worden gebruikt afvalstoffen, die kunnen worden aangemerkt als bouwstof als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder b van dat besluit.

Vanaf 15 november 2005 is in artikel 2, eerste lid, aanhef en onder b van het Besluit vrijstellingen stortverbod buiten inrichtingen bepaald dat als categorie van gevallen als bedoeld in artikel 10.2, tweede lid van de Wet milieubeheer wordt aangegeven: het zich van afvalstoffen ontdoen door deze - al dan niet in verpakking - buiten een inrichting op of in de bodem te brengen indien dit geschiedt overeenkomstig het Bouwstoffenbesluit bodem- en oppervlaktewaterenbescherming in een werk waarin afvalstoffen, met uitzondering van avi-bodemas, worden gebruikt als bouwstof.

De voorgaande, in 2005 geldende, artikelen van het Besluit vrijstellingen stortverbod buiten inrichtingen komen inhoudelijk op hetzelfde neer.

Het begrip “werk” is in artikel 1 van het Bouwstoffenbesluit bodem- en oppervlaktewaterenbescherming gedefinieerd als: grondwerk, wegenbouwkundig werk, waterbouwkundig werk of bouwwerk.

Gelet op het voorgaande komt verdachte een beroep op de in voornoemd artikel van het Besluit vrijstellingen stortverbod buiten inrichtingen genoemde vrijstelling toe indien zij het in de tenlastelegging genoemde granulaat (zijnde een afvalstof) als bouwstof in een werk heeft gebracht.

Het hof ziet zich vervolgens voor de vraag gesteld of de terreinverharding (bodemverharding) waarvoor verdachte het granulaat heeft gebruikt een “werk” is als bedoeld in artikel 1 van het Bouwstoffenbesluit bodem- en oppervlaktewaterenbescherming. Naar het oordeel van het hof dient deze vraag bevestigend te worden beantwoord. Het hof heeft bij zijn beslissing acht geslagen op twee uitspraken van de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin deze afdeling heeft geoordeeld dat een verharding van (bos)paden en een erfverharding als “werken” in voornoemde zin dienen te worden beschouwd (zie: ABRvS 31 januari 2007, ECLI:NL:RVS:2007:AZ7457 en ABRvS 10 april 2002, ECLI:NL:RVS:2002:AE1245). Gelet op deze twee uitspraken trekt het hof de conclusie dat ook de terreinverharding in de onderhavige zaak een “werk” - namelijk een grondwerk - is.

Dat betekent naar het oordeel van het hof dat verdachte het in de tenlastelegging vermelde granulaat als bouwstof in een (grond)werk heeft gebracht. Het hof heeft daarbij mede gelet op de omstandigheid dat verdachte - zoals zojuist overwogen - het opgeschoonde granulaat in lagen heeft gestort. Daarmee komt verdachte een beroep op de vrijstelling van artikel 2, eerste lid, aanhef en onder b van het Besluit vrijstellingen stortverbod buiten inrichtingen toe. Dientengevolge moet verdachte worden ontslagen van alle rechtsvervolging ter zake van het onder 2 bewezenverklaarde.

Verdachte is strafbaar aangezien geen omstandigheid is gebleken of aannemelijk geworden die verdachte niet strafbaar zou doen zijn.

De advocaat-generaal heeft geëist dat verdachte ter zake van het onder 1 en 2 tenlastegelegde wordt veroordeeld tot een geldboete van 25.000 euro waarvan 12.500 euro voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaar.

De raadsman heeft het hof verzocht om ter zake van het onder 1 tenlastegelegde toepassing te geven aan het bepaalde in artikel 9a van het Wetboek van Strafrecht dan wel dat volstaan moet worden met de oplegging van een geheel voorwaardelijke straf. De raadsman heeft voorts gewezen op de overschrijding van de redelijke termijn in eerste aanleg.

De hierna te melden strafoplegging is in overeenstemming met de aard en de ernst van het bewezenverklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan, mede gelet op het maatschappelijk functioneren van verdachte en haar draagkracht, zoals van een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.

Verdachte heeft zich gedurende een periode van enkele jaren schuldig gemaakt aan opzettelijke overtreding van de Wet milieubeheer door zonder vergunning een grote hoeveelheid afvalstoffen (te weten kunststof grasmatten) op te slaan. Hiermee heeft verdachte belemmerd dat er tijdig en vooraf zicht was op de milieuaspecten die verbonden waren aan een dergelijke opslag. Het hof is er zich overigens van bewust dat het vanuit het perspectief van verdachte gaat om een geringe hoeveelheid van het totaal aan stoffen dat verdachte verwerkt.

Het hof heeft in de strafoplegging meegewogen dat verdachte blijkens het Uittreksel Justitiële Documentatie van 12 december 2016 eerder met justitie in aanraking is gekomen ter zake van soortgelijke strafbare feiten.

Het hof houdt voorts ten voordele van verdachte rekening met de overschrijding van de redelijke termijn in eerste aanleg. Deze overschrijding dient bij de strafoplegging gecompenseerd te worden. Zonder schending van de redelijke termijn zou het hof aan verdachte hebben opgelegd een geldboete van 5.000 euro, maar gelet op de overschrijding van de redelijke termijn volstaat het hof met de oplegging van een geldboete van 4.000 euro.

Anders dan de raadsman heeft betoogd, ziet het hof geen termen aanwezig om toepassing te geven aan het bepaalde in artikel 9a van het Wetboek van Strafrecht.

Het hof heeft gelet op de artikelen 23, 24 en 63 van het Wetboek van Strafrecht, de artikelen 1a, 2 en 6 van de Wet op de economische delicten en de artikelen 8.1 (oud) en 10.2 van de Wet milieubeheer.

Deze voorschriften zijn toegepast, zoals zij golden ten tijde van het bewezenverklaarde.

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:

Verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het onder 1 en 2 ten laste gelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven is bewezen verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart het onder 1 bewezen verklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar.

Verklaart het onder 2 bewezen verklaarde niet strafbaar en ontslaat de verdachte te dier zake van alle rechtsvervolging.

Ten aanzien van het onder 1 bewezen verklaarde:

Aldus gewezen door

mr. A. van Waarden, voorzitter,

mr. J.A.W. Lensing en mr. L.E.M. Hendriks, raadsheren,

in tegenwoordigheid van mr. R. Jansen, griffier,

en op 25 januari 2017 ter openbare terechtzitting uitgesproken.

mr. L.E.M. Hendriks is buiten staat dit arrest mede te ondertekenen.

Proces-verbaal van het in dezelfde zaak voorgevallene ter openbare terechtzitting van het gerechtshof van 25 januari 2017.

Tegenwoordig:

mr. M.L.H.E. Roessingh-Bakels, voorzitter,

mr. E.C.A.M. Langenhorst, advocaat-generaal,

mr. R. Jansen, griffier.

De voorzitter doet de zaak uitroepen.

De vertegenwoordiger van de verdachte is niet in de zaal van de terechtzitting aanwezig.

De voorzitter spreekt het arrest uit.

Waarvan is opgemaakt dit proces-verbaal, dat door de voorzitter en de griffier is vastgesteld en ondertekend.