HR, 17-10-2006, nr. 01599/05

HR, 17-10-2006, nr. 01599/05

Deze functie is alleen te gebruiken als je bent ingelogd.Deze functie is alleen te gebruiken als je bent ingelogd.

Conclusie 17‑10‑2006

Mr. Vellinga

Partij(en)

Conclusie inzake:

[verdachte]

1

Verdachte is door het Gerechtshof te Arnhem wegens, ten aanzien van de feiten 1, 2, 3 en 4, telkens ‘opzettelijk een bij de belastingwet voorziene aangifte onjuist en onvolledig doen, terwijl daarvan het gevolg zou kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven, meermalen gepleegd’ en, ten aanzien van de feiten 5, 6 en 7, telkens ‘in een krachtens wettelijke bepaling vereiste goederenaangifte een onjuiste of onvolledige aangifte1. doen met het oogmerk de belasting van de goederen geheel of ten dele te ontduiken of de ontduiking daarvan te bevorderen, meermalen gepleegd’ veroordeeld tot één jaar gevangenisstraf voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren, met de bijzondere voorwaarde dat de verdachte zich gedurende zes maanden zal stellen onder elektronisch toezicht, alsmede tot een taakstraf (werkstraf) voor de duur van 240 uur subsidiair 120 dagen hechtenis als in het arrest omschreven.

2

Namens verdachte heeft mr. D.J.P.M. Vermunt, advocaat te Arnhem, drie middelen van cassatie voorgesteld.

3

Het eerste middel bevat de klacht dat het onder 1, 2, 3 en 4 (telkens primair) bewezenverklaarde dat de verdachte als natuurlijk persoon de volgens de Wet Omzetbelasting verplichte aangifte onjuist en onvolledig heeft gedaan, niet kan worden afgeleid uit de door het Hof gebezigde bewijsmiddelen omdat daaruit niet blijkt dat de verdachte telkens degene was die gehouden was tot het doen van die aangifte.

4

Ten laste van de verdachte is bewezenverklaard voor zover hier van belang dat:

1.

hij op 5 oktober 1992 te Arnhem opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en./of de Wet op de Omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over de maand augustus 1992 van ‘[A] C.V.’ onjuist en onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande (…);

2.

hij op 5 november 1993 te Dordrecht opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en/of de Wet op de Omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over het derde kalenderkwartaal van 1993 van ‘[B] Inc.’ onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande (…);

3.

hij op 27 mei 1994 te Enschede opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en/of de Wet op de Omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over de maand april 1994 van ‘[D] C.V.’ ([D]) onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande (…);

4.

hij omstreeks 25 juli 1994 te Enschede opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en/of de Wet op de omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over de maand juni 1994 van ‘[D] C.V. ([D])’ onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande (…)

De onjuiste en/of onvolledige opgave bestond hierin dat op namens genoemde vennootschappen ingevulde, ondertekende en bij de inspecteur van de Belastingdienst Ondernemingen ingeleverde aangiftebiljetten een bedrag aan verschuldigde omzetbelasting was verzwegen en/of een te hoog bedrag aan af te trekken voorbelasting was opgegeven.

5

Het middel berust op de stelling dat niet de verdachte als natuurlijk persoon de aangifteplichtige is voor de Wet op de Omzetbelasting maar dat dat telkens de in de tenlastegelegde feiten aangeduide onderneming is.

6

De tenlastelegging ter zake van de onderhavige feiten is toegespitst op art. 68 (oud) AWR. Deze bepaling luidde voor zover hier van belang:

1.

Degene die:

a.

een bij de belastingwet voorziene aangifte niet, niet binnen de gestelde termijn, onjuist of onvolledig doet;

(…)

een en ander, indien daarvan het gevolg zou kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven, wordt gestraft, hetzij met hechtenis van ten hoogste zes maanden en geldboete van de derde categorie, hetzij met een van beide voormelde straffen.

2.

Degene die een der in het eerste lid omschreven feiten opzettelijk begaat, wordt gestraft, hetzij met gevangenisstraf van ten hoogste vier jaren en met geldboete van de vierde categorie of, indien dit hoger is, eenmaal het bedrag van de te weinig geheven belasting, hetzij met een van beide voormelde straffen.

7

De tekst van de tenlastelegging is geformuleerd in bewoordingen die overeenkomen met die van art. 68 (oud) AWR. Daarom moet worden aangenomen, dat deze bewoordingen zijn gebezigd in de betekenis die daaraan toekomt in art. 68 (oud) AWR. Het middel doet dus de vraag rijzen of uit de bewijsmiddelen kan worden afgeleid of de verdachte degene is die een bij de belastingwet voorziene aangifte2. onjuist of onvolledig heeft gedaan in de zin van art. 68 (oud) Wet OB.

8

In art. 14 Wet OB is voorzien in het op aangifte voldoen van omzetbelasting. Lid 1 van deze bepaling luidt:

‘1. De in een tijdvak verschuldigd geworden belasting moet op aangifte worden voldaan.’

9

Voor het verschuldigd zijn van omzetbelasting zijn de volgende bepalingen van belang:

—

art 1 van de Wet OB luidende:

‘Onder de naam ‘omzetbelasting’ wordt een belasting geheven ter zake van:

a.

leveringen van goederen en diensten, welke in Nederland door ondernemers in het kader van hun onderneming worden verricht;

b.

intracommunautaire verwervingen van goederen in Nederland door ondernemers in het kader van hun onderneming en door rechtspersonen, andere dan ondernemers;

c.

intracommunautaire verwervingen, anders dan in de zin van onderdeel b, van nieuwe vervoermiddelen in Nederland;

d.

invoer van goederen.’

—

art. 7 lid 1 van de Wet OB, ten tijde van de bewezenverklaarde feiten luidende:

‘1. Ondernemer is ieder die een bedrijf zelfstandig uitoefent.3.

10

Na de aanpassing per 1 januari 1979 van de Wet OB aan de Zesde Richtlijn, moet worden aangenomen4. dat de in de Wet OB opgenomen en hier van belang zijnde begrippen geen andere betekenis hebben dan de overeenkomstige begrippen zoals deze zijn omschreven in art. 4 van de Zesde Richtlijn5., inhoudende voor zover hier van belang:

1.

Als belastingplichtige wordt beschouwd ieder die, ongeacht op welke plaats, zelfstandig een van de in lid 2 omschreven economische activiteiten verricht, ongeacht het oogmerk of het resultaat van die activiteit.

2.

De in lid 1 bedoelde economische activiteiten omvatten alle werkzaamheden van een fabrikant, handelaar of dienstverrichter, met inbegrip van de winning van delfstoffen, de landbouw en de uitoefening van vrije of daarmede gelijkgestelde beroepen. Als economische activiteit wordt onder andere beschouwd de exploitatie van een lichamelijke of onlichamelijke zaak om er duurzaam opbrengst uit te verkrijgen.

11

In het onderhavige geval gaat het volgens de bewezenverklaring om aangiften ter zake van omzetbelasting, die door de in de bewezenverklaring genoemde vennootschappen verschuldigd is, maar tot het doen waarvan zou zijn voorzien in die zin dat de verdachte daartoe verplicht zou zijn. Daarvan kan alleen sprake zijn indien de verdachte met die vennootschappen zou moeten worden vereenzelvigd. De bewijsmiddelen bieden daarvoor geen aanknopingspunt. Eerder is het tegendeel het geval.

12

Verdachte is van de in de feiten 1, 3 en 4 van de bewezenverklaring genoemde commanditaire vennootschappen een stille vennoot, die ‘geene daad van beheer [mag] verrichten of in de zaken van de vennootschap werkzaam zijn, zelfs niet uit kracht eener volmagt’ en die niet verder hoeft bij te dragen in de schulden van de vennootschap dan tot het bedrag van zijn inbreng (art. 20K). De enkele omstandigheid dat hij te eigen behoeve heeft geknoeid in de aangiften van de vennootschappen is mijns inziens niet toereikend om hem te zien als aangifteplichtig ter zake van de door de vennootschappen verschuldigde omzetbelasting.6. Ten aanzien van het onder 2 bewezenverklaarde feit blijkt uit de tot het bewijs van dat feit gebezigde bewijsmiddelen in het geheel niet in welke betrekking de verdachte stond tot de in de bewezenverklaring onder 2 genoemde vennootschap, dus kan reeds daarom uit de bewijsmiddelen niet blijken dat was voorzien in het doen van aangifte door verdachte ter zake van de door die vennootschap verschuldigde omzetbelasting. Daar komt nog bij — zie het hierna aangehaalde arrest — dat gelet op de inhoud van de voor het bewijs van de feiten 5, 6 en 7 gebezigde bewijsmiddelen niet valt uit te sluiten dat de verdachte in dienstbetrekking was van genoemde vennootschap en daarom niet als aangifteplichtig ondernemer kan worden aangemerkt.

13

Het middel slaagt.

14

In HR 13 november 1979, NJ 1980, 108 was ten laste van de verdachte bewezenverklaard:

‘dat hij in de gem. Breda, op of omstreeks 13 april 1976, opzettelijk, onjuist en bij de belastingwet (in de zin van de Algemene Wet inzake Rijksbelastingen) voorziene aangifte omzetbelasting heeft gedaan over het eerste kwartaal 1976, hierin bestaande, dat hij, als ondernemer in de zin van de Wet op de Omzetbelasting 1968 een aan de BV [J] (waarvan hij zelf directeur en enig aandeelhouder was) door of vanwege de inspecteur der omzetbelasting te Breda uitgereikt aangiftebiljet omzetbelasting voor gemeld kwartaal ingevuld en ondertekend te bestemder plaatse heeft ingeleverd, waarin onjuist terzake van aftrek van voorbelasting was vermeld een bedrag van f 182764,05, zulks terwijl hij wist dat dat bedrag aanmerkelijk minder dan f 182764,05 beliep, terwijl daarvan het gevolg zou kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven.’

Te dien aanzien oordeelde de Hoge Raad:

‘Het subs. telastegelegde is bezwaarlijk anders te verstaan dan — gelijk het blijkens de hiervoor onder 4 bedoelde overweging door het Hof is verstaan — in die zin dat de steller tot uitdrukking heeft willen brengen dat de verdachte de telastegelegde hoedanigheid van ondernemer in de zin van de Wet op de Omzetbelasting 1968 ontleende aan zijn hoedanigheid van directeur en enig aandeelhouder van de BV [J] aan wie het in de telastelegging bedoelde aangiftebiljet was uitgereikt. Art. 7 eerste lid, van evengenoemde wet omschrijft ‘ondernemer’’ als ‘ieder die een bedrijf zelfstandig uitoefent’. In deze omschrijving heeft de eis van zelfstandigheid de strekking om van belastingheffing uit te sluiten degeen die enkel krachtens arbeidsovereenkomst met een werkgever aan het distributie- en voortbrengingsproces deelneemt, zoals de directeur van een besloten vennootschap, ook al is deze tevens enig aandeelhouder van die vennootschap. Uit het voorgaande volgt dat de steller van de telastelegging een bestanddeel van het telastegelegde strafbaar feit afleidt uit feiten die, indien bewezen, met bewezenverklaring van dat bestanddeel onverenigbaar zijn, zodat de subsidiaire telastelegging in zoverre innerlijk tegenstrijdige opgaven bevat en ingevolge het bepaalde in art. 261 Sv nietig is.’

15

In het onderhavige geval is niet aan de orde dat de steller van de tenlastelegging een bestanddeel van het telastegelegde strafbaar feit afleidt uit feiten die, indien bewezen, met bewezenverklaring van dat bestanddeel onverenigbaar zijn. Wel doet zich het geval voor dat het primair onder 1, 2, 3 en 4 tenlastegelegde is gebaseerd op de gedachte dat een ander dan de ondernemer die omzetbelasting verschuldigd is aangifteplichtig is. In die mogelijkheid voorziet de wet niet. Daarom zou ik menen dat de tenlastelegging voor wat betreft het primair onder 1, 2, 3 en 4 tenlastegelegde nietig is.

16

Het tweede middel bevat de klacht dat uit de ten aanzien van de feiten 5, 6 en 7 gebezigde bewijsmiddelen niet kan worden afgeleid dat, zoals bewezenverklaard, de aan te geven transactiewaarden ten minste de kostprijs van de ingevoerde goederen bedroeg.

17

In de toelichting op het middel wordt aangevoerd dat nu sprake is van onderling verbonden zijn van koper en verkoper als bedoeld in het ten tijde van de bewezenverklaarde feiten geldende art. 3 lid 1 EEG-verordening 1224/80 respectievelijk art 29 lid 1 EEG-verordening 2913/927., de transactiewaarde dient te worden vastgesteld aan de hand van het bepaalde in art. 4 lid 1 EEG-verordening 1224/80 respectievelijk art 30 lid 2 onder a EEG-verordening 2913/92, te weten de transactiewaarde van identieke goederen die voor uitvoer naar de gemeenschap zijn verkocht en op hetzelfde of nagenoeg hetzelfde tijdstip zijn uitgevoerd als de goederen waarvan de waarde dient te worden bepaald.

18

Kennelijk heeft het Hof geoordeeld dat er in zijn algemeenheid van kan worden uitgegaan dat de op grond van de art 3 e.v. EEG-verordening 1224/80 respectievelijk art. 29 en 30 EEG-verordening 2913/9 vast te stellen transactiewaarde ten minste gelijk is aan de kostprijs. In aanmerking genomen dat transacties doorgaans niet beneden kostprijs worden verricht, is dit oordeel niet onbegrijpelijk.8. Nu van aanwijzingen voor het tegendeel niet is gebleken, in het bijzonder nu niet van de zijde van de verdachte is aangevoerd dat anders dan hem was tenlastegelegd de transactiewaarde niet ten minste de kostprijs bedroeg, kan het bewezenverklaarde dus zonder meer uit de gebezigde bewijsmiddelen worden afgeleid.

19

Het middel faalt en kan worden afgedaan op de voet van het bepaalde in art. 81 RO.

20

Het derde middel houdt in dat het onder 5, 6 en 7 bewezenverklaarde onjuist is gekwalificeerd, en wel — kort gezegd — omdat de bewezenverklaring niet inhoudt dat de verdachte een onjuiste of onvolledige opgave heeft gedaan als bedoeld in art. 171 Wet inzake de Douane (oud) maar die onjuiste of onvolledige opgave heeft laten doen.

21

De bewezenverklaring ter zake van de feiten 5, 6 en 7 houdt — voor zover hier van belang — in dat:

5.

hij op 11 januari 1993 te Schiphol [F] B.V. (douane-expediteur) in een aantal krachtens wettelijke bepalingen (Wet inzake de Douane) vereiste goederenaangiften, te weten …, telkens een onjuiste of onvolledige opgave heeft laten doen, door telkens opzettelijk in die aangiften ten invoer bij de Nederlandse Douane door [F] B.V. als douanewaarde van die telecommunicatie-apparatuur en jeans een lager bedrag te doen of te laten aangeven/vermelden dan overeenkomstig de daarvoor geldende bepalingen had dienen te worden aangegeven/vermeld, …

6.

hij op 9 juli 1993 en 14 juli 1993 te Schiphol telkens [H] BV (douane-expediteur) in een krachtens wettelijke bepalingen (Wet inzake de Douane) vereiste goederenaangifte, te weten …, een onjuiste of onvolledige opgave heeft laten doen, door telkens opzettelijk in die aangifte ten invoer bij de Nederlandse Douane door [H] BV als douanewaarde van die telecommunicatie-apparatuur en jeans een lager bedrag te doen of te laten aangeven/vermelden dan overeenkomstig de daarvoor geldende bepalingen had dienen te worden aangegeven/vermeld, …

7.

hij op 10 februari 1994 en 14 maart 1994 te Schiphol [I] NV (douane-expediteur) in een aantal krachtens wettelijke bepalingen (Wet inzake de Douane) vereiste goederenaangiften, te weten …, telkens een onjuiste of onvolledige opgave heeft laten doen, door telkens opzettelijk in die aangiften ten invoer bij de Nederlandse Douane door [I] NV als douanewaarde van die telecommunicatie-apparatuur en jeans een lager bedrag te doen of te laten aangeven/vermelden dan overeenkomstig de daarvoor geldende bepalingen had dienen te worden aangegeven/vermeld, …

22

Het middel klaagt terecht dat het Hof de bewezenverklaring ter zake van de feiten 5, 6 en 7 onjuist heeft gekwalificeerd. Deze behelst immers niet dat de verdachte zelf de onjuiste of onvolledige aangiften heeft gedaan maar dat hij deze heeft laten doen.

23

Ik heb mij nog afgevraagd of de tenlastelegging ook kan worden opgevat in functionele zin en dan wel zo dat de verdachte door tussenkomst van een douane-expediteur onjuiste opgave heeft gedaan in de zin van art. 171 Wet op de Douane (oud). Naar mijn mening ligt een dergelijke uitleg van de tenlastelegging niet voor de hand. De tenlastelegging is geformuleerd aan de hand van en met gebruikmaken van de termen van de wet. Zou de steller van de tenlastelegging het doen van onjuiste opgave in functionele zin op het oog hebben gehad dan had hij niet gesteld dat de verdachte onjuiste opgave had laten doen door een douane-expediteur een te laag bedrag te doen of te laten aangeven maar dat hij, verdachte, onjuiste opgave had gedaan. Bovendien richt art. 171 zich anders dan art. 68 lid 1 (oud) AWR niet (uitsluitend) tot degene die aangifteplichtig is zodat ook de douane-expediteur zich zelf aan overtreding van art. 171 Wet op de douane (oud) schuldig kan maken. Daarom volg ik niet HR 27 april 2004, 01641/03 waar de kwalificatie van ‘doen plegen’ werd verbeterd in ‘plegen’, hetgeen in het onderhavige geval tot het falen van het derde middel zou moeten leiden.

24

Het voorgaande roept de vraag of de kwalificatie kan worden verbeterd in die zin dat het bewezenverklaarde wordt gekwalificeerd als doen plegen van in een krachtens wettelijke bepaling vereiste goederenaangifte een onjuiste of onvolledige opgave doen met het oogmerk de belasting van de goederen geheel of ten dele te ontduiken of de ontduiking daarvan bevorderen, meermalen gepleegd. Daartoe kan alleen worden overgegaan als uit het arrest van het Hof valt op te maken dat dit het bewezenverklaarde aldus heeft verstaan. Dat zou het geval zijn indien in de bewijsmiddelen besloten ligt dat de in de bewezenverklaring genoemde plegers niet strafbaar waren omdat zij van de onjuistheid van de door de verdachte verstrekte stukken waarop de aangiften waren gebaseerd, niet op de hoogte waren. De bewijsmiddelen houden daaromtrent niets in noch ligt daarin de voor doen plegen vereiste straffeloosheid van de plegers zonder meer besloten. De verklaring van [getuige 1], werkzaam bij [I] N.V. (bewijsmiddel 30) dat hij over de factuurwaarde wel eens contact heeft gehad met de verdachte die hem toen vertelde dat hij de jeans in grote hoeveelheden inkocht, wijst er op dat deze de door de verdachte vermelde factuurwaarde opmerkelijk laag vond. Over de wetenschap van de werknemers van de andere aangevers houden de bewijsmiddelen niets in.

25

Een en ander brengt mee dat er niet van kan worden uitgegaan dat het Hof het tenlastegelegde voor wat betreft de onder 5, 6 en 7 bewezenverklaarde feiten aldus heeft verstaan dat de verdachte doen plegen van bedoeld onjuist of onvolledig opgave doen was tenlastegelegd. Voor verbetering van de kwalificatie in bovenvermelde zin is daarom geen plaats.

26

Het middel slaagt.

27

Ambtshalve heb ik geen gronden aangetroffen waarop het bestreden arrest zou dienen te worden vernietigd.

28

Deze conclusie strekt tot vernietiging van het bestreden arrest, tot nietigverklaring van de dagvaarding voor wat betreft het onder 1, 2, 3, en 4 primiair tenlastegelegde, en tot terugwijzing naar het Hof teneinde op het bestaande hoger beroep opnieuw te worden berecht en afgedaan.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG

Uitspraak 17‑10‑2006

Inhoudsindicatie

1. In de bewezenverklaring onder 1 t/m 4 heeft het hof geoordeeld dat verdachte als pleger moet worden aangemerkt van het namens de in de bewezenverklaring genoemde vennootschappen onjuist en onvolledig doen van de aangiften omzetbelasting. Vzv. in dat oordeel moet worden geacht besloten te liggen dat verdachte naast de vennootschappen tot het doen van die aangiften gehouden was, geeft dat oordeel blijk van een onjuiste rechtsopvatting, aangezien - naar voortvloeit uit art. 68 (oud).1a en 2 jo. art. 8.1 AWR - de wettelijke aangifteplicht op de vennootschap rust waaraan het aangiftebiljet is uitgereikt en niet ook op degene die namens de vennootschap de aangifte feitelijk heeft gedaan. Vzv. het hof evenwel heeft bedoeld te oordelen dat de aangifteplicht i.c. wel op verdachte rust omdat deze met de vennootschappen moet worden vereenzelvigd, is – gelet op de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen – dat oordeel, zonder nadere motivering die ontbreekt, niet begrijpelijk. 2. De tenlasteleggingen op grond waarvan de bewezenverklaringen onder 5 t/m 7 zijn uitgesproken kunnen gelet op hun bewoordingen en tegen de achtergrond van art. 171 (oud) Wet inzake de douane - die zich tot een ieder richt - bezwaarlijk anders worden verstaan dan dat aan verdachte wordt verweten dat hij de feiten heeft doen plegen. Dat brengt niet alleen mee dat de door het hof aan die feiten gegeven kwalificatie onjuist is, maar ook dat de bewezenverklaring ontoereikend is gemotiveerd nu het hof omtrent de straffeloosheid van de desbetreffende douane-expediteurs niets heeft vastgesteld.

17 oktober 2006

Strafkamer

nr. 01599/05

AGJ/MR

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

op het beroep in cassatie tegen een arrest van het Gerechtshof te Arnhem van 20 oktober 2004, nummer 21/005345-03, in de strafzaak tegen:

[verdachte], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1960, wonende te [woonplaats].

1. De bestreden uitspraak

1.1. Het Hof heeft in hoger beroep - met vernietiging van een vonnis van de Rechtbank te Arnhem van 4 september 2003 - de verdachte ter zake van 1. primair, 2. primair, 3. primair en 4. primair "opzettelijk een bij de belastingwet voorziene aangifte onjuist en onvolledig doen, terwijl daarvan het gevolg zou kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven" en 5. primair, 6. primair en 7. primair "in een krachtens wettelijke bepaling vereiste goederenaangifte een onjuiste of onvolledige aangifte (de Hoge Raad leest: opgave) doen met het oogmerk de belasting van de goederen geheel of ten dele te ontduiken of de ontduiking daarvan te bevorderen; meermalen gepleegd" veroordeeld tot één jaar gevangenisstraf voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren, met de bijzondere voorwaarde als in het arrest omschreven, alsmede tot een taakstraf bestaande uit een werkstraf voor de duur van 240 uren, subsidiair 120 dagen hechtenis.

1.2. De aanvulling op het verkorte arrest als bedoeld in art. 365a, tweede lid, Sv is, voor zover van belang, aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

2. Geding in cassatie

Het beroep is ingesteld door de verdachte.

Namens deze heeft dr. D.J.P.M. Vermunt, advocaat te Arnhem, bij schriftuur middelen van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal Vellinga heeft geconcludeerd tot vernietiging van het bestreden arrest, tot nietigverklaring van de dagvaarding voor wat betreft het onder 1, 2, 3 en 4 primair tenlastegelegde, en tot terugwijzing van de zaak naar het Hof teneinde op het bestaande hoger beroep opnieuw te worden berecht en afgedaan.

3. Beoordeling van het eerste middel

3.1. Het middel behelst de klacht dat de bewezenverklaring van de feiten 1, 2, 3 en 4 ontoereikend is gemotiveerd voor zover deze inhoudt dat het de verdachte is geweest die de daarin bedoelde aangiften onjuist of onvolledig heeft gedaan.

3.2. Ten laste van de verdachte is bewezenverklaard dat:

"1. hij op 5 oktober 1992, te Arnhem, opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en/of de Wet op de Omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over de maand augustus 1992 van "[A] C.V.", onjuist en onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande dat op het namens [A] C.V. ingevuld, ondertekend en bij de inspecteur van de Belastingdienst Ondernemingen te Arnhem ingeleverd aangiftebiljet omzetbelasting over de maand augustus 1992 opzettelijk een onjuist/onvolledig bedrag als te betalen omzetbelasting werd aangegeven/vermeld, -aangegeven als te betalen omzetbelasting werd vermeld een bedrag van FL 2.218,=, terwijl als te betalen omzetbelasting op voormelde aangifte aangegeven had dienen te worden een bedrag hoger dan fl. 2.218,-, (opzettelijk werd verzwegen enig bedrag aan omzetbelasting verschuldigd terzake van door [A] C.V. in de maand augustus 1992 verrichte binnenlandse leveringen en/of enig bedrag werd opzettelijk ten onrechte als voorbelasting in aftrek gebracht)-, terwijl daarvan het gevolg zou hebben kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven;

2. hij op 5 november 1993, te Dordrecht, opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en/of de Wet op de Omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over het derde kalenderkwartaal van 1993 van "[B] Inc", onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande dat op het namens [B] Inc. ingevuld, ondertekend en bij de inspecteur van de Belastingdienst Part./Ondernemingen te Dordrecht ingeleverd aangiftebiljet omzetbelasting over het derde kwartaal 1993 opzettelijk een onjuist/onvol-ledig bedrag als te betalen omzetbelasting werd aangegeven/vermeld, -aangegeven als te betalen omzetbelasting werd vermeld een bedrag van Fl. 3.947,=, terwijl als te betalen omzetbelasting op voormelde aangifte aangegeven had dienen te worden vermeld een bedrag hoger dan fl. 3.947,-, (opzettelijk werd verzwegen enig bedrag aan omzetbelasting verschuldigd terzake van door [B] Inc. in het derde kwartaal 1993 verrichte binnenlandse leveringen en enig bedrag werd opzettelijk ten onrechte als voorbelasting in aftrek gebracht)-, zulks terwijl daarvan het gevolg zou hebben kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven;

3. hij op 27 mei 1994, te Enschede, opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en/of de Wet op de Omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over de maand april 1994 van "[D] C.V." ([D]), onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande dat op het namens [D] C.V. ([D]) ingevuld, ondertekend en bij de inspecteur van de Belastingdienst Ondernemingen te Enschede ingeleverd aangiftebiljet omzetbelasting over de maand april 1994 opzettelijk een onjuist bedrag als "aftrek voorbelasting" werd aangegeven/vermeld,

-aangegeven/vermeld -als voorbelasting werd een bedrag van Fl. 349.368,=, terwijl als voorbelasting slechts aangegeven/vermeld had mogen worden een bedrag lager dan fl. 349.368,-, (enig bedrag aan door "[C]" op (fictieve) commissie-facturen in rekening gebrachte omzetbelasting aan [D] werd opzettelijk ten onrechte als voorbelasting in aftrek gebracht op voormelde aangifte)-,zulks terwijl daarvan het gevolg zou hebben kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven;

4. hij omstreeks 25 juli 1994, te Enschede, opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en/of de Wet op de Omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over de maand juni 1994 van "[D] C.V. ([D])", onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande dat op het namens [D] C.V. ([D]) ingevuld, ondertekend en bij de inspecteur van de Belastingdienst Ondernemingen te Enschede ingeleverd aangiftebiljet omzetbelasting over de maand juni 1994 opzettelijk een onjuist bedrag als "aftrek voorbelasting" werd aangegeven/ vermeld, -aangegeven/vermeld als voorbelasting werd een bedrag van Fl. 412.604,=, terwijl als voorbelasting slechts aangegeven/vermeld had mogen worden een bedrag lager dan fl. 412.604,- (enig bedrag aan door "[E] BV" op verkoopfacturen in rekening gebrachte omzetbelasting aan [D] terzake (gefingeerde) leveringen werd opzettelijk ten onrechte als voorbelasting in aftrek gebracht op voormelde aangifte)-, zulks terwijl daarvan het gevolg zou hebben kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven."

3.3. Aldus heeft het Hof als zijn oordeel tot uitdrukking gebracht dat de verdachte als de pleger moet worden aangemerkt van het namens de in de bewezenverklaring genoemde vennootschappen onjuist en onvolledig doen van de aangiften omzetbelasting.

Voor zover in dat oordeel moet worden geacht besloten te liggen dat de verdachte naast de genoemde vennootschappen degene was die tot het doen van die aangiften gehouden was, geeft dat oordeel blijk van een onjuiste rechtsopvatting, aangezien - naar voortvloeit uit art. 68 (oud), eerste lid onder a en tweede lid, AWR in verbinding met art. 8, eerste lid, AWR - de wettelijke aangifteplicht op de vennootschap rust aan wie het aangiftebiljet is uitgereikt en niet ook op degene die namens de vennootschap de aangifte feitelijk heeft gedaan.

Voor zover het Hof evenwel heeft bedoeld te oordelen dat de aangifteplicht in dit geval wel op de verdachte rust omdat deze met de vennootschappen moet worden vereenzelvigd, is - gelet op de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen - dat oordeel, zonder nadere motivering die ontbreekt, niet begrijpelijk.

3.4. Het middel is terecht voorgesteld.

4. Beoordeling van het tweede middel

Het middel kan niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien art. 81 RO, geen nadere motivering nu het middel niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

5. Beoordeling van het derde middel

5.1. Het middel klaagt dat de kwalificatie van de onder 5, 6 en 7 bewezenverklaarde feiten inhoudt dat de verdachte die feiten heeft gepleegd terwijl bewezen is verklaard dat hij die feiten heeft doen plegen.

5.2. Ten laste van de verdachte is onder 5, 6 en 7 bewezenverklaard dat:

"5. hij op 11 januari 1993, te Schiphol, [F] B.V. (douane-expediteur) in een aantal krachtens wettelijke bepalingen (Wet inzake de Douane) vereiste goederenaangiften, te weten een aantal (5) namens "[A] C.V." gedane aangiften ten invoer tot verbruik (in Nederland) van telecommunicatie-apparatuur en/of jeans (bijlagen l.D.233/Ol t/m 1.D.237/O1), telkens een onjuiste of onvolledige opgave heeft laten doen, door telkens opzettelijk in die aangiften ten invoer bij de Nederlandse Douane door [F] B.V als douanewaarde van die telecommunicatie-apparatuur en jeans een lager bedrag te doen of te laten aangeven/vermelden dan overeenkomstig de daarvoor geldende bepalingen had dienen te worden aangegeven/vermeld, - aangegeven als douanewaarde werd de transactiewaarde tussen [G] Inc., [B] en [A] C.V., vermeld op factuur d.d. 8 januari 1993 (bijlage 1.D.233/02-1), terwijl een hogere waarde (te weten minimaal de "kostprijs" van die goederen van "[G] Inc., USA") als douanewaarde van die goederen aangegeven had moeten worden -, zulks telkens met het oogmerk de belasting (invoerrechten) van die goederen geheel of ten dele te ontduiken of de ontduiking daarvan te bevorderen;

6. hij op 9 juli 1993 en op 14 juli 1993, te Schiphol, [H] BV (douane-expediteur) in een krachtens wettelijke bepalingen (Wet inzake de Douane) vereiste goederenaangifte, te weten de namens "[C] Inc." ([vestigingsplaats]) gedane aangifte ten invoer tot verbruik (in Nederland) van telecommunicatieapparatuur (bijlage 1.D.332/O1), en/of de namens "[C] Inc." ([vestigingsplaats]) gedane aangifte ten invoer tot verbruik (in Nederland) van jeans (bijlage 1.D.333101), een onjuiste of onvolledige opgave heeft laten doen, door telkens opzettelijk in die aangifte ten invoer bij de Nederlandse Douane door [H] BV als douanewaarde van die telecommunicatieapparatuur en/-of jeans een lager bedrag te doen of te laten aangeven/vermelden dan overeenkomstig de daarvoor geldende bepalingen had dienen te worden aangegeven/vermeld, - aangegeven als douanewaarde werd de transactiewaarde tussen [B] Inc. (USA) en "[C] Inc." ([vestigingsplaats]), vermeld op factuur d.d. 7 juli 1993 (bijlage 1.D.332/02-1) resp. factuur d.d. l3 juli 1993 (bijlage 1.D.333102-1), terwijl een hogere waarde (te weten minimaal de "kostprijs" van die goederen van "[B] Inc.(USA)") als douanewaarde van die goederen aangegeven had moeten worden -, zulks telkens met het oogmerk de belasting (invoerrechten) van die goederen geheel of ten dele te ontduiken of de ontduiking daarvan te bevorderen;

7. hij op 10 februari 1994 en op 14 maart 1994, te Schiphol, [I] NV (douane-expediteur) in een aantal krachtens wettelijke bepalingen (Wet inzake de Douane) vereiste goederenaangiften, te weten de namens "[D] C.V.([D])" gedane aangifte ten invoer tot verbruik (in Nederland) van jeans (bijlage 1.D.656101), en namens "[D] C.V.([D])" gedane aangiften ten invoer tot verbruik (in Nederland) van telecommunicatieapparatuur en jeans (bijlage 1.D.746/O1 t/m 1.D.750/O1), telkens een onjuiste of onvolledige opgave heeft laten doen, door telkens opzettelijk in die aangiften ten invoer bij de Nederlandse Douane door [I] NV als douanewaarde van die telecommunicatie-apparatuur en jeans een lager bedrag te doen of te laten aangeven/vermelden dan overeenkomstig de daarvoor geldende bepalingen had dienen te worden aangegeven/vermeld, - aangegeven als douanewaarde werd de trans-actiewaarde tussen [B] Inc. (USA) en "[D] C.V.([D])", vermeld op factuur d.d. 8 februari 1994 (bijlage 1.D.656/02-1) resp. facturen d.d. 11 maart 1994 (bijlage 1.D.746/02-1, 1.D.748/02-1 en 1.D.750/02-1), terwijl een hogere waarde (te weten minimaal de "kostprijs" van die goederen van "[B] Inc. (USA)") als douanewaarde van die goederen aangegeven had moeten worden -, zulks telkens met het oogmerk de belasting (invoerrechten) van die goederen geheel of ten dele te ontduiken of de ontduiking daarvan te bevorderen."

5.3. Deze feiten heeft het Hof telkens gekwalificeerd als:

"In een krachtens wettelijke bepaling vereiste goederenaangifte een onjuiste of onvolledige aangifte doen met het oogmerk de belasting van de goederen geheel of ten dele te ontduiken of de ontduiking daarvan te bevorderen; meermalen gepleegd.",terwijl het Hof daarbij als wettelijke bepaling art. 171 (oud) Wet inzake de douane heeft aangehaald.

Die bepaling luidt, voor zover voor de beoordeling van het middel van belang, als volgt:

"1. Hij die in een krachtens wettelijke bepalingen vereiste goederenaangifte een onjuiste of onvolledige opgave doet, wordt gestraft met geldboete van de derde categorie."

5.4. De tenlasteleggingen op grond waarvan bedoelde bewezenverklaringen zijn uitgesproken kunnen gelet op haar bewoordingen en tegen de achtergrond van de onder 5.3 genoemde bepaling - die zich tot een ieder richt - bezwaarlijk anders worden verstaan dan dat aan de verdachte wordt verweten dat hij de feiten heeft doen plegen. Dat brengt niet alleen mee dat de door het Hof aan die feiten gegeven kwalificatie onjuist is, maar ook dat die bewezenverklaringen ontoereikend zijn gemotiveerd nu het Hof omtrent de straffeloosheid van de desbetreffende douane-expediteurs niets heeft vastgesteld.

5.5. Het middel is terecht voorgesteld.

6. Slotsom

Hetgeen hiervoor is overwogen brengt mee dat de bestreden uitspraak niet in stand kan blijven en als volgt moet worden beslist.

7. Beslissing

De Hoge Raad:

Vernietigt de bestreden uitspraak;

Verwijst de zaak naar het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch opdat de zaak op het bestaande hoger beroep opnieuw wordt berecht en afgedaan.

Dit arrest is gewezen door de vice-president F.H. Koster als voorzitter, en de raadsheren B.C. de Savornin Lohman, J.W. Ilsink, J. de Hullu en H.A.G. Splinter-van Kan, in bijzijn van de griffier S.P. Bakker, en uitgesproken op 17 oktober 2006.

Beroepschrift 31‑08‑2005

HOGE RAAD DER NEDERLANDEN

Griffienummer: 01599/05

SCHRIFTUUR, houdende drie middelen van cassatie in de zaak van:

[verdachte],

verzoeker van cassatie van een hem betreffend arrest van het gerechtshof te Arnhem van 20 oktober 2004, waarbij verzoeker tot straf is veroordeeld.

Middel I

Schending van het recht en/of verzuim van vormen waarvan de niet-inachtneming uitdrukkelijk met nietigheid is bedreigd of zodanige nietigheid voortvloeit uit de aard van de niet in acht genomen vorm.

In het bijzonder heeft het Hof naleving verzuimd van de artikelen 338, 350, 359 juncto 415 Sv, immers het Hof heeft de bewezenverklaring, voor zover inhoudend dat het verzoeker, zijnde [verdachte] als natuurlijk persoon, is geweest die de in de bewezenverklaring sub 1 primair, 2 primair, 3 primair en 4 primair bedoelde aangiften Omzetbelasting onjuist en onvolledig heeft gedaan, niet doen steunen op daartoe redengevende feiten en/of omstandigheden, althans heeft het Hof de bewezenverklaring in zoverre niet naar behoren gemotiveerd.

Toelichting

1

Ten laste van verzoeker heeft het Hof onder meer bewezen verklaard dat

sub 1 primair

‘hij (…) opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en/of de Wet op de Omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over de maand augustus 1992 van ‘[A] C.V.’, onjuist en onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande dat op het bestaande dat op het namens [A] C.V. ingevuld, ondertekend en bij de inspecteur van de Belastingdienst (…) ingeleverd aangiftebiljet omzetbelasting over de maand augustus 1992 opzettelijk een onjuist/onvolledig bedrag als te betalen omzetbelasting werd aangegeven/vermeld (…) terwijl daarvan het gevolg zou hebben kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven;’

sub 2 primair

‘hij (…) opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en/of de Wet op de Omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over het derde kalenderkwartaal van 1993 van [B] Inc.’, onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande dat op het namens [B] Inc. ingevuld, ondertekend en bij de inspecteur van de belastingdienst (…) ingeleverd aangiftebiljet omzetbelasting over het derde kwartaal 1993 opzettelijk een onjuist/onvolledig bedrag als te betalen omzetbelasting werd aangegeven/vermeld (…) zulks terwijl daarvan het gevolg zou hebben kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven;’

sub 3 primair

‘hij (…) opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en/of de Wet op de Omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over de maand april 1994 van ‘[C] C.V. ([C])’ onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande dat op het namens [C] C.V. ([C]) ingevuld, ondertekend en bij de inspecteur van de Belastingdienst (…) ingeleverd aangiftebiljet omzetbelasting over de maand april 1994 opzettelijk een onjuist bedrag als ‘aftrek voorbelasting’ werd aangegeven/vermeld (…) zulks terwijl daarvan het gevolg zou hebben kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven;’

sub 4 primair

‘hij (…) opzettelijk een bij de Algemene wet inzake rijksbelastingen en/of de Wet op de Omzetbelasting 1968 voorziene aangifte, te weten de aangifte Omzetbelasting over de maandjuni 1994 van ‘[C] C.V. ([C])’, onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, hierin bestaande dat op het namens [C] C.V. ([C]) ingevuld, ondertekend en bij de inspecteur van de Belastingdienst (…) ingeleverd aangiftebiljet omzetbelasting over de maand juni 1994 opzettelijk een onjuist bedrag als ‘aftrek voorbelasting’ werd aangegeven/vermeld (…) zulks terwijl daarvan het gevolg zou hebben kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven;’

2

Blijkens het bestreden arrest heeft het Hof niet bewezen geacht hetgeen aan verzoeker ‘meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard’, en is verzoeker van dat meerdere of andere vrijgesproken. Die vrijspraak behelst het sub 1 primair, 2 primair, 3 primair en 4 primair telkens tenlastegelegde ‘tezamen en in vereniging met een ander of anderen’. Gelet op deze vrijspraak ligt in 's Hofs hiervoor bedoelde bewezenverklaring besloten zijn oordeel dat ‘hij’, zijnde verzoeker als natuurlijk persoon, moet worden aangemerkt als de pleger van de bewezenverklaarde en vervolgens strafbaar verklaarde handelingen, derhalve als degene die alle bestanddelen van de delictsomschrijving heeft vervuld.

3

Uit de door het Hof als de bewijsmiddelen 20, 24 en 31 gebezigde schriftelijke bescheiden blijkt onder meer dat:

•

aan [A] C.V. het BTW-identificatienummer [001] is toegekend;

•

aan [B] Inc. het BTW-identificatienummer [002] is toegekend;

•

aan [C] C.V. het BTW-identificatienummer [003] is toegekend.

Gelet op het bepaalde in artikel 2a, eerste lid, aanhef en onder g van de Wet op de Omzetbelasting 1968 en in artikel 2, eerste lid, aanhef en onder b van de Algemene wet inzake rijksbelastingen zijn [A] C.V., [B] Inc. en [C] C.V. voor wat betreft de toepassing van de Wet op de Omzetbelasting 1968 aan te merken als zelfstandige fiscale entiteiten, als (telkens) ‘ondernemer’ in de zin van artikel 7, eerste lid van laatstvermelde wet, en mitsdien (telkens) als belasting- en aangifteplichtige als bedoeld in de artikelen 12 en 14 van die wet.

4

Mede gelet op het bepaalde in hoofdstuk II van de Algemene wet inzake rijksbelastingen en het daaraan ten grondslag liggende stelsel van heffingen heeft —kort gezegd— te gelden dat het doen van aangifte dient te geschieden, en slechts kan geschieden, door degene die aangifteplichtig is. Het ‘doen van aangifte’ staat —uiteraard— los van de vraag door wie het aangifteformulier feitelijk is ingevuld en van de vraag of de aangifteplichtige een ander persoon volmacht heeft verleend om ‘in opdracht van’ of ‘namens’ te ondertekenen. Het is uiteindelijk de aangifteplichtige die de aangifte ‘doet’. Anders gezegd: het doen van aangifte vooronderstelt de hoedanigheid van aangifteplichtige. Het opzettelijk een bij de belastingwet voorziene aangifte onjuist of onvolledig doen is mitsdien een kwaliteitsdelict.

5

Onder 1 primair, 2 primair, 3 primair en 4 primair heeft het Hof telkens bewezenverklaard dat verzoeker opzettelijk de aldaar bedoelde aangiften omzetbelasting onjuist en onvolledig heeft gedaan.

De door het Hof terzake van het aldus bewezenverklaarde gebezigde bewijsmiddelen bevatten evenwel niets waaruit kan blijken van enige feitelijke vaststelling door het Hof met betrekking tot de hoedanigheid van verzoeker als aangifteplichtige ter zake van die aangiften omzetbelasting. Evenmin blijkt uit de door het Hof gebezigde bewijsmiddelen dat, en waarom

•

‘het namens [A] C.V. ingevuld, ondertekend en bij de inspecteur (…) ingeleverd aangiftebiljet’,

•

‘het namens [B] Inc. ingevuld, ondertekend en bij de inspecteur (…) ingeleverd aangiftebiljet’,

•

‘het namens [C] C.V. ([C]) ingevuld, ondertekend en bij de inspecteur (…) ingeleverde aangiftebiljet’ (2x)

in weerwil van de uitdrukkelijke vermelding ‘namens’, toch telkens niet moet worden opgevat als wijze waarop door de aangifteplichtigen, derhalve [A] C.V., [B] Inc. en [C] C.V. aangifte is gedaan, maar als wijze waarop door de niet-aangifteplichtige [verdachte] aangifte is ‘gedaan’.

6

De vraag of uit de door het Hof gebezigde bewijsmiddelen zou kunnen blijken van enige strafrechtelijke betrokkenheid van verzoeker bij de bewezenverklaarde handelingen, anders dan die van ‘plegen’, kan onbesproken blijven. Gelet op de door het Hof gegeven partiële vrijspraak zou de beantwoording van die vraag immers nopen tot een herwaardering van het door het Hof geselecteerde bewijsmateriaal, welke herwaardering van zodanige feitelijke aard is dat daarvoor in cassatie geen plaats is. Mutatis mutandis geldt hetzelfde voor wat betreft de in de telastelegging onder 1, 2, 3 en 4 (telkens subsidiair) gebezigde ‘variant’ van opdracht geven/feitelijke leiding geven.

7

Om de redenen, in het vorengaande vervat, moet worden geoordeeld dat de bewezenverklaring onder 1 primair, 2 primair, 3 primair en 4 primair, voorzover inhoudend dat verzoeker pleger is geweest van het opzettelijk onjuist en/of onvolledig doen van de betreffende aangiften omzetbelasting, niet naar behoren is gemotiveerd.

Middel II

Schending van het recht en/of verzuim van vormen waarvan de niet-inachtneming uitdrukkelijk met nietigheid is bedreigd of zodanige nietigheid voortvloeit uit de aard van de niet in acht genomen vorm.

In het bijzonder heeft het Hof naleving verzuimd van de artikelen 338, 350, 359 juncto 415 Sv, immers het Hof heeft de bewezenverklaring, voor zover sub 5, 6 en 7 telkens inhoudend ‘terwijl een hogere waarde [te weten minimaal de ‘kostprijs’ van die goederen (…)] als douanewaarde van die goederen aangegeven had moeten worden’, niet naar de eis der wet met redenen omkleed.

Toelichting

1

Uit de door het Hof met betrekking tot de feiten 5 primair, 6 primair en 7 primair gebezigde bewijsmiddelen blijkt dat er tussen

•

(feit 5) [A] C.V. als koper enerzijds en [D] Inc. als verkoper anderzijds;

•

(feit 6) [B] Inc. [vestigingsplaats] als koper enerzijds en [B] Inc. USA als verkoper anderzijds, en

•

(feit 7) [C] C.V. als koper enerzijds en [B] Inc. USA als verkoper anderzijds

telkens een onderlinge verbondenheid heeft bestaan als bedoeld in artikel 29, lid 1, aanhef en sub d van EEG Verordening 2913/92, van welke Verordening de artikelen 28 tot en met 32 identiek zijn aan de vóór 1 januari 1995 toepasselijke artikelen 3, 8 e.v. van de EEG Verordening 1224/80.

2

Uit de door het Hof gebezigde bewijsmiddelen blijkt voorts dat het hiervoor onder 1 bedoelde feit van het verbonden zijn de prijs heeft beïnvloed. Uit de gebezigde bewijsmiddelen blijkt niet dat in de gevallen van de feiten 5, 6 en 7 de in het hiervoor onder 1 vermelde artikel 29, tweede lid, aanhef en sub b bedoelde aangever met betrekking tot de waarde van de goederen heeft aangetoond dat die waarde een van de in onderdeel b van dat tweede lid bedoelde waarde heeft benaderd. Derhalve dient de douanewaarde telkens te worden vastgesteld op de voet van artikel 30 van voormelde Verordening, bijzonderlijk op de voet van het bepaalde in het tweede lid sub a van dat artikel, zodat in de gevallen van de feiten 5, 6 en 7 als douanewaarde heeft te gelden de transactiewaarde van identieke goederen die voor uitvoer naar de Gemeenschap zijn verkocht en op hetzelfde of nagenoeg hetzelfde tijdstip zijn uitgevoerd als de goederen waarvan de waarde dient te worden bepaald.

De door het Hof gebezigde bewijsmiddelen bevatten geen enkele feitelijke vaststelling die de bewezenverklaring, voor zover inhoudend dat in de gevallen van de feiten 5, 6 en 7 minimaal telkens de kostprijs van die goederen als douanewaarde van die goederen aangegeven had moeten worden, kan dragen.

Middel III

Schending van het recht en/of verzuim van vormen waarvan de niet-inachtneming uitdrukkelijk met nietigheid is bedreigd of zodanige nietigheid voortvloeit uit de aard van de niet in acht genomen vorm.

In het bijzonder heeft het Hof naleving verzuimd van artikel 350 juncto artikel 415 Sv, immers ten onrechte heeft het Hof het onder 5, 6 en 7 bewezenverklaarde telkens gekwalificeerd als ‘in een krachtens wettelijke bepaling vereiste goederenaangifte een onjuiste of onvolledige aangifte doen met het oogmerk de belasting van de goederen geheel of ten dele te ontduiken of de ontduiking daarvan te bevorderen; meermalen gepleegd’.

Toelichting

1

Blijkens 's Hofs vermelding van de toepasselijke wettelijke voorschriften heeft het Hof onder meer gelet op artikel 171 (oud) van de Algemene wet inzake de douane en accijnzen. Kennelijk heeft het Hof daarbij het oog op de leden 1 en 6 van dat artikel. Het eerste lid ziet op het ‘in een krachtens wettelijke bepalingen vereiste goederen een onjuiste of onvolledige opgave doen’. Waar het hof in zijn kwalificatie spreekt van een ‘onjuiste of onvolledige aangifte doen’ wordt er in het onderstaande vanuit gegaan dat in plaats van ‘aangifte’ doen zal zijn bedoeld ‘opgave’ doen.

2

Onder 5 primair, 6 primair en 7 primair heeft het Hof telkens onder meer bewezen verklaard dat het verzoeker is geweest die in een aantal goederenaangiften een onjuiste of onvolledige opgave heeft laten doen door een te laag bedrag aan douanewaarde te doen of te laten aangeven/vermelden.

Voorts is bewezenverklaard dat de krachtens wettelijke bepalingen vereiste goederen-aangiften zijn gedaan (sub 5) ‘namens [A] C.V.’, (sub 6) ‘namens [B] Inc. ([vestigingsplaats])’ en (sub 7) ‘namens [C] C.V.’.

De onjuiste of onvolledige opgaven zijn gedaan door (sub 5) douane-expediteur [E] B.V., (sub 6) douane-expediteur [F] B.V. en (sub 7) douane-expediteur [G] N.V..

3

Uit de gebezigde bewijsmiddelen kan niet volgen dat verzoeker anders dan in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger van de sub 5 primair, 6 primair en 7 primair bedoelde aangifteplichtige rechtspersonen de betreffende douane-expediteur telkens de bedoelde opgave heeft laten doen. Blijkens de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen zijn de aangiften namens de betreffende rechtspersonen gedaan en hebben die rechtspersonen, daartoe vertegenwoordigd door verzoeker, aan de betreffende douane-expediteur doorgegeven welke opgaven in die aangiften moesten worden gedaan.

De bewezenverklaring, bezien in onderling verband en samenhang met de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen, behelst het oordeel dat verzoeker telkens feitelijk doende is geweest met het de betreffende douane-expediteur een onjuiste of onvolledige opgave laten doen in de namens de betreffende rechtspersoon in te dienen aangifte. De bewezenverklaring behelst NIET tevens het oordeel dat verzoeker zulks heeft gedaan in de (eigen) hoedanigheid van aangifteplichtige.

De aangifteplichtige die een douane-expediteur in de ingediende goederenaangifte een onjuiste of onvolledige opgave heeft laten doen kan zèlf worden aangemerkt als pleger van het doen van die onjuiste of onvolledige opgave in die aangifte.

Een persoon, niet zijnde aangifteplichtige, die namens de aangifteplichtige onjuiste of onvolledige gegevens verstrekt teneinde deze te doen opnemen in de opgave die in de aangifte wordt vermeld, is betrokken bij de totstandkoming van het strafbare feit, maar niet in de hoedanigheid van pleger.

Door de bewezenverklaarde feitelijke gedragingen van verzoeker te kwalificeren als het doen van een onjuiste of onvolledige opgave in een goederenaangifte miskent het Hof het karakter van artikel 171 (oud) van de Algemene wet inzake de douane en de accijnzen als (impliciet) kwaliteitsdelict.

Deze schriftuur wordt ondertekend en ingediend door dr. [advocaat], advocaat te [plaats], die hierbij verklaart tot die ondertekening en indiening bepaaldelijk te zijn gevolmachtigd door de verzoeker van cassatie.

(advocaat)

Deze functie is alleen te gebruiken als je bent ingelogd.