HR, 22-06-2004, nr. 02304/03

Verzoeker is door het gerechtshof te 's-Gravenhage bij arrest van 12 maart 2003 wegens medeplegen van doodslag en medeplegen van poging tot moord, veroordeeld tot negen jaar gevangenisstraf. Voorts heeft het hof de vordering van de benadeelde partij toegewezen en aan verzoeker een schadevergoedingsmaatregel opgelegd.

Namens verzoeker heeft mr. T. Arkesteijn, advocaat te Rotterdam, bij schriftuur drie middelen van cassatie voorgesteld.

Het eerste middel bevat de klacht dat uit de door het hof gebezigde bewijsmiddelen niet verzoekers opzet op het onder 1 subsidiair bewezenverklaarde feit kan worden afgeleid.

Ten laste van verzoeker is onder 1 subsidiair bewezenverklaard dat:

Uit de door het hof gebezigde bewijsmiddelen kan worden afgeleid dat:

Uit de door het hof vastgestelde omstandigheden dat verzoeker naar [medeverdachte] is gegaan met diens vuurwapen, dat verzoeker van hem uitgelegd heeft gekregen hoe dit wapen werkte en uit de klaarblijkelijk afgesproken gang van zaken bij de ontmoeting tussen [slachtoffer 2] met [medeverdachte] en verzoeker - een oorlogsverklaring van [medeverdachte] aan [slachtoffer 2] gevolgd door een aanwijzing van [medeverdachte] aan verzoeker om te schieten, op welke aanwijzing verzoeker was voorbereid - kan worden afgeleid dat [medeverdachte] en verzoeker beoogden [slachtoffer 2] te vermoorden. Voorts kan uit de bewijsmiddelen worden afgeleid dat verzoeker en zijn mededader door [slachtoffer 1] bij de uitvoering van dit voornemen werden gehinderd en dat [medeverdachte], die immers heeft geroepen "Schiet ze", welk gebod kennelijk betrekking had op [slachtoffer 2] en [slachtoffer 1], toen ook beoogde [slachtoffer 1] te doden en verzoeker daartoe heeft aangespoord.

Dat ook verzoeker toen de dood van [slachtoffer 1] heeft gewild, althans de aanmerkelijke kans daarop willens en wetens heeft aanvaard, kan worden afgeleid uit de omstandigheden dat verzoeker, toen hij en [slachtoffer 1] elkaar hebben vastgepakt, zijn vinger om de trekker van het door hem vastgehouden doorgeladen vuurwapen heeft gehouden en dit schietklare wapen kennelijk heeft gericht op de linkerborst van [slachtoffer 1]. Zelfs als zou worden uitgegaan van de door verzoeker ter terechtzitting in hoger beroep ten verweer aangevoerde omstandigheid dat hij niet met opzet (te verstaan als: gewilde spierbeweging) de trekker heeft overgehaald, kan uit deze omstandigheden worden afgeleid dat verzoeker willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat door zijn uitermate riskante handelen [slachtoffer 1] dodelijk getroffen zou worden door een kogel uit het door verzoeker vastgehouden schietklare wapen. Door met een doorgeladen vuurwapen en de vinger om de trekker achter twee personen, van wie hij één daadwerkelijk wil vermoorden, aan te gaan die dekking zoeken achter een boom kon hij verwachten dat een van beide of beiden zouden proberen hem het vuurwapen afhandig te maken, dat een worsteling zou kunnen ontstaan en dat bij die worsteling een schot zou kunnen afgaan. Anders dan het middel stelt meen ik dat verzoeker dit allemaal wel heeft kunnen bedenken. Zo gaat dat vaak, en niet alleen in films. 's Hofs klaarblijkelijke oordeel dat verzoekers opzet in elk geval in voorwaardelijke zin gericht was op de dood van [slachtoffer 1], is mitsdien niet onbegrijpelijk (vgl. in dit verband HR 24 februari 2004, LJN AO1498).

Het middel faalt.

Het tweede middel bevat de klacht dat het hof ten onrechte het verweer heeft verworpen dat sprake is van onrechtmatige detentie en dat dientengevolge strafvermindering diende plaats te vinden.

Het hof heeft het in het middel bedoelde verweer als volgt samengevat en verworpen:

Uit het middel blijkt dat het verweer op de volgende gang van zaken betrekking heeft. Verzoeker is als gevolg van een kennelijke vergissing op 12 juli 2002 op vrije voeten gesteld: de beschikking van 11 juli 2002 waarbij de gevangenhouding van verzoeker met zestig dagen is verlengd hield in als te verwachten datum van de vervroegde invrijheidstelling 12 juli 2002 in plaats van 12 juli 2007. Op 3 augustus 2002 is verzoeker weer in hechtenis genomen. Op 12 augustus 2002 heeft hij verzocht om opheffing van de voorlopige hechtenis en onmiddellijke invrijheidstelling. Deze verzoeken zijn door de raadkamer van het hof bij beschikking van 15 augustus 2002 afgewezen.

Voorop moet worden gesteld dat tegen voormelde beschikking van de raadkamer van het hof van 15 augustus 2002 geen hogere voorziening open staat (vgl. in dit verband HR 23 maart 1982, 548 m.nt. ThWvV en HR 17 mei 1983, NJ 1983, 705). Anders dan waarvan het hof kennelijk is uitgegaan kan niet in het kader van een verweer op de voet van art. 359a Sv worden opgekomen tegen dergelijke beschikkingen van de raadkamer van het hof betreffende de voorlopige hechtenis van de verdachte. Het gesloten stelsel van rechtsmiddelen zou daardoor op onaanvaardbare wijze worden doorkruist (vgl. HR 8 mei 2001, NJ 2001, 587 en HR 30 maart 2004, LJN: AM2533, rov. 3.4.2 over vormverzuimen die slechts aan de rechter-commissaris kunnen worden voorgelegd).

Het middel faalt.

Het derde middel klaagt over de afwijzing door het hof van het verzoek de getuige-deskundige Michiels of Dijkman te horen.

Het hof heeft het in het middel bedoelde verzoek als volgt samengevat en afgewezen:

Het hof heeft door te oordelen dat de noodzaak tot toewijzing van het hiervoor weergegeven ter terechtzitting gedane verzoek niet is gebleken de juiste maatstaf aangelegd.

De afwijzing van het verzoek heeft gegrond op de vaststelling dat de feiten die aan dat verzoek door de verdediging ten grondslag waren gelegd, namelijk dat het vuurwapen leeg was op het moment dat verzoeker dat richtte op [slachtoffer 2] en de trekker over haalde, niet aannemelijk zijn geworden. In het licht van die vaststelling is de afwijzing van het verzoek niet onbegrijpelijk en behoefde zij geen nadere motivering.

Anders dan in het middel wordt gesteld blijkt uit de bewijsmiddelen genoegzaam dat zich in het vuurwapen, toen verzoeker op [slachtoffer 2] richtte en de trekker overhaalde, scherpe patronen bevonden. Dit kan worden afgeleid uit de bewijsmiddelen 6 en 7, waaruit volgt dat op de plaats van het misdrijf drie scherpe patronen en een huls zijn aangetroffen en dat twee van deze patronen zich wat dieper in de huls bevonden, volgens de in bewijsmiddel 7 opgevoerde deskundige "mogelijk als gevolg van een doorlaadstoring". Van die mogelijkheid is het hof klaarblijkelijk en in het licht van hetgeen overigens uit de bewijsmiddelen blijkt, zoals hierboven uiteengezet, niet onbegrijpelijk uitgegaan. Kennelijk zijn die scherpe patronen uit het vuurwapen gevallen toen verzoeker probeerde om [slachtoffer 2] van een halve meter afstand door het hoofd te schieten.

De middelen falen en lenen zich voor toepassing van art. 81 RO. Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.