HR, 11-05-2004, nr. 01817/03

"zij op tijdstippen in of omstreeks de periode van 18 september 1997 tot en met 20 maart 1998 te [woonplaats], meermalen, telkens een geschrift, elk zijnde een geschrift dat bestemd was om tot bewijs van enig feit te dienen - te weten telkens een formulier van de Sociale Dienst van de Gemeente [woonplaats], waarop ter vaststelling door die Dienst of en zo ja tot welk bedrag een uitkering bij of krachtens de Algemene Bijstandswet aan haar, verdachte, diende te worden voortgezet, door haar, verdachte, opgave moest worden gedaan onder meer van gewijzigde omstandigheden/gegevens die van invloed zouden kunnen zijn op die bijstandsverlening - telkens valselijk heeft opgemaakt, immers heeft zij, verdachte, telkens valselijk in strijd met de waarheid niet op dat formulier vermeld dat zij, verdachte, niet meer woonachtig was te [woonplaats], en telkens dat formulier ondertekend, telkens met het oogmerk om dat geschrift als echt en onvervalst te gebruiken."

"De rechtbank constateert dat verweerder (het College van burgemeester en wethouders van de gemeente [woonplaats], NJ), mede blijkens hetgeen ter zitting naar voren is gebracht, zich op het standpunt stelt dat eiseres geen hoofdverblijf meer heeft in [woonplaats] sedert 1 september 1997 en dat dientengevolge alle verstrekte bijstand tot 1 juni 1998 dient te worden teruggevorderd. Verweerder is van mening dat dit standpunt op grond van de verschillende getuigenverklaringen, het feit dat de dochter van eiseres sedert augustus/september 1997 in [plaats A] naar school ging en het lage energieverbruik in de woning van eiseres te [woonplaats] voldoende aannemelijk is geworden.

Ten aanzien van de getuigenverklaringen merkt de rechtbank op dat zij de verklaring van de ex-echtgenoot van eiseres buiten beschouwing laat. Gezien de - vroegere - betrokkenheid van de ex-echtgenoot bij (de situatie van) eiseres, kan aan diens verklaring niet die waarde gehecht worden die verweerder hieraan wenst te geven. Voor wat betreft de verklaring van de oppas, merkt de rechtbank, nog daargelaten het feit dat zij de verklaring later heeft ingetrokken, op dat haar verklaringen hoofdzakelijk betrekking hebben op hetgeen zij van anderen heeft gehoord en nauwelijks op haar eigen waarnemingen. Naar de mening van de rechtbank kan daarom aan deze verklaring evenmin die waarde worden gehecht die verweerder hieraan heeft gegeven. Hoewel de overige verklaringen naar het oordeel van de rechtbank consistent zijn te achten, kunnen deze ook niet de doorslag geven voor het door verweerder ingenomen standpunt. Deze verklaringen sluiten naar het oordeel van de rechtbank niet uit dat eiseres de woning [woonplaats] bewoont op de wijze zoals door haar tegenover de sociale recherche is aangegeven. Het energieverbruik in de woning is weliswaar laag, doch is niet zodanig dat in de desbetreffende periode geen sprake kan zijn geweest van het hebben van hoofdverblijf door eiseres. Met verweerder is de rechtbank van mening dat de plaatsing van de dochter van eiseres op een school buiten de woonplaats vraagtekens oproept, doch de rechtbank acht de hiervoor door eiseres gegeven verklaring niet geheel onaannemelijk.

Voor de rechtbank is, op grond van de gedingstukken en het verhandelde ter zitting, wel voldoende vast komen te staan dat eiseres, blijkens tegenover de sociale recherche afgelegde verklaring, al eerder dan 1 juni 1998 geen hoofdverblijf meer had in haar woning in [woonplaats]. Zij heeft immers op 28 april 1998 tegenover de sociale recherche verklaard dat zij de laatste vier weken nog slechts hooguit één nacht in de week in [woonplaats] verbleef.

Op grond van het vorenstaande is de rechtbank echter van mening dat verweerder onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat eiseres reeds vanaf 1 september 1997 geen hoofdverblijf meer had in [woonplaats] en dat dientengevolge de gehele aan eiseres verstrekte uitkering vanaf genoemde datum tot aan de feitelijke beëindigingsdatum van eiseres kan worden teruggevorderd. Het bestreden besluit is dan ook in strijd te achten met artikel 3:2 van de Awb.

(...) De rechtbank vernietigde het bestreden besluit."

"Met verwijzing naar de zich bij de gedingstukken bevindende uitspraak van de rechtbank Utrecht van 7 juli 2000 (enkelvoudige kamer voor de behandeling van bestuursrechtelijke zaken) heeft de raadsman van verdachte het verweer gevoerd dat het in het civiele recht geldende beginsel van formele rechtskracht analoog dient te worden toegepast, zodat in de onderhavige strafzaak moet worden uitgegaan van de rechtmatigheid en geldigheid van genoemde bestuursrechtelijke uitspraak. Het hof is gebonden aan de beslissing en kan zijn cliënte (dus) niet veroordelen, aldus de raadsman.

Het verweer berust op de stelling dat het hof de zich in het dossier bevindende verklaringen niet op een andere wijze mag waarderen dan genoemde bestuursrechter in zijn op 7 juli 2000 gedane uitspraak heeft gedaan en (dus) tot vrijspraak moet komen. Deze stelling kan niet als juist worden aanvaard. De waardering van het bewijs is van feitelijke aard en het staat het hof vrij om, naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting, tot een (eigen) waardering van het bewijs te komen, ook als deze afwijkt van de eerder door genoemde bestuursrechter gegeven waardering."