HR, 27-03-2001, nr. 03578/00U

De arrondissementsrechtbank te Amsterdam heeft op 17 oktober 2000 de uitlevering aan het Koninkrijk Zweden van de opgeëiste persoon ter fine van vervolging deels ontoelaatbaar verklaard en deels toelaatbaar verklaard voor de feiten omschreven in de bijlagen bij het verzoek tot inhechtenisneming van de rechtbank te Göteborg van 30 april 1997 respectievelijk 30 mei 2000.

Namens verzoeker heeft mr. J Kuijper, advocaat te Amsterdam, zes middelen van cassatie voorgesteld. Het cassatieberoep is klaarblijkelijk niet gericht tegen de beslissing van de rechtbank om de uitlevering ten dele niet toelaatbaar te verklaren1..

Het eerste middel klaagt erover dat de rechtbank artikel 12 van het Europees Uitleveringsverdrag en artikel 18 van de Uitleveringswet heeft geschonden door een verweer met betrekking tot de ongenoegzaamheid van de stukken op ontoereikende wijze te verwerpen.

De bestreden uitspraak houdt met betrekking tot dit verweer het volgende in:

Het middel werpt de klacht op dat de rechtbank eraan voorbij is gegaan dat zij ook in uitleveringszaken een controlerende taak heeft, die alleen kan worden uitgevoerd voor zover zij is geïnformeerd over hetgeen heeft plaats gevonden en inzicht heeft gekregen in de gang van zaken. De controlerende taak van de uitleveringsrechter betreft in beginsel slechts de toelaatbaarheid van de uitlevering. Alleen indien feiten en omstandigheden worden aangevoerd die de conclusie rechtvaardigen dat een flagrante schending van artikel 6 EVRM dreigt indien de uitlevering toelaatbaar zou worden verklaard, is de uitleveringsrechter gehouden tot een nader onderzoek2.. Blijkens de hiervoor onder 3.2. weergegeven overweging van de rechtbank zijn dergelijke omstandigheden aangevoerd noch aannemelijk geworden. Om die reden faalt het middel.

Het tweede middel bevat - in essentie - de klacht dat de rechtbank ten onrechte de uitlevering toelaatbaar heeft verklaard voor "amfetamine/metamfetamine". De klacht is daarbij beperkt tot de verdenking met betrekking tot de stof die de opgeëiste persoon op 28 mei 2000 voorhanden heeft gehad (Bijlage B onder c, gehecht aan de uitspraak), omdat ten aanzien van die inbeslaggenomen partij uit het proces-verbaal van de KLPD zou blijken dat sprake is van MDMA.

De uitspraak houdt ten aanzien van het ter terechtzitting van 3 oktober 2000 gevoerde verweer het volgende in:

Bij de bespreking van het middel stel ik voorop dat de feitsomschrijving zoals de autoriteiten van de verzoekende staat die opgeven in het uitleveringsverzoek, bepalend is voor de vraag voor welk feit de uitlevering wordt gevraagd3.. Voor zover het middel erover klaagt dat onbegrijpelijk is dat de rechtbank de door de Zweedse autoriteiten gegeven omschrijving van de feiten maatgevend heeft geacht, miskent het dit uitgangspunt en kan het reeds daarom niet tot cassatie leiden.

Met betrekking tot de klacht dat in de feitsomschrijving wordt volstaan met de omschrijving amfetamine/metamfetamine wijs ik erop dat aan de feitsomschrijving bij een uitleveringsverzoek ter vervolging niet dezelfde strenge eisen worden gesteld als aan de tenlastelegging. De feitsomschrijving moet zo duidelijk en precies mogelijk zijn, naar gelang de stand van het onderzoek op het moment van het indienen van het uitleveringsverzoek. Klaarblijkelijk was voor de Zweedse autoriteiten op het moment van het indienen van het verzoek duidelijk dat het om hetzij amfetamine hetzij metamfetamine ging. Daarmee is voldoende duidelijk voor welk feit de uitlevering wordt gevraagd en kan deze klacht derhalve niet tot cassatie leiden4..

Het derde middel klaagt erover dat de rechtbank ten onrechte voorbij is gegaan aan het verweer dat de hoeveelheid verdovende middelen afwijkt van die genoemd in de feitsomschrijving in het uitleveringsverzoek van een andere opgeëiste persoon. Ten aanzien van verzoeker vermeldt de feitsomschrijving dat 30-45 kg amfetamine/metamfetamine is verkocht. Het middel stelt dat in het uitleveringsverzoek met betrekking tot Pihl, die er klaarblijkelijk van wordt verdacht deze verdovende middelen tezamen met de opgeëiste persoon te hebben verkocht, de feitsomschrijving luidt dat hij 20-30 kg amfetamine heeft verkocht.

De rechtbank heeft overwogen dat dit een bewijsrechtelijke kwestie is die de rechter in Zweden zal moeten behandelen, maar die niet aan uitlevering terzake de in deze feitsomschrijving weergegeven verdenking in de weg staat. Dat oordeel getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk. De uitleveringsrechter toetst immers slechts marginaal en dient zich niet te buigen over verschillen tussen de feitsomschrijvingen ten aanzien van verschillende opgeëiste personen. De bijlage bij het verzoek tot inhechtenisneming waarin de feiten waarvoor de uitlevering is gevraagd zijn omschreven heeft de rechtbank klaarblijkelijk voldoende duidelijk geoordeeld.5. Ik laat in dit verband daar dat de cassatierechter zich niet kan gaan buigen over de uitleg van uitleveringsverzoeken die niet aan zijn oordeel zijn onderworpen. In cassatie wordt slechts acht geslagen op de stukken van het geding.

Ik vermag ook niet in te zien waarom het oordeel van de rechtbank strijdig is met het in artikel 14 van het Europees Uitleveringsverdrag neergelegde specialiteitsbeginsel. Dat dient immers ter bescherming van de opgeëiste persoon, in die zin dat deze na uitlevering niet voor andere feiten wordt vervolgd dan die waarvoor de uitlevering is gevraagd en toelaatbaar verklaard.

De omstandigheid dat de ten aanzien van een medeverdachte bestaande verdenking betrekking zou hebben op een geringere hoeveelheid amfetamine levert geen omstandigheid op die doet vrezen dat verzoeker voor andere feiten dreigt te worden vervolgd na uitlevering, dan waarvoor deze is gevraagd of toelaatbaar verklaard.

Het middel faalt dus.

Het vierde middel bevat de klacht dat de rechtbank ten onrechte de uitlevering toelaatbaar heeft verklaard omdat de lijsten waarop is vermeld welke verdovende middelen in Zweden verboden zijn, zich niet bij de stukken bevinden.

Voor zover het middel erover klaagt dat de bedoelde lijsten zich niet bij de stukken bevinden is het terecht voorgesteld6.. Dit euvel behoeft evenwel niet tot cassatie te leiden op grond van het volgende.

De uitspraak van de rechtbank houdt met betrekking tot het ter terechtzitting gevoerde verweer dat bedoelde lijsten ontbreken het volgende in:

Voorop zij gesteld dat de uitlevering van verzoeker niet wordt gevraagd noch toelaatbaar is verklaard in verband met enige handeling ten aanzien van de stof MDMA. Voor zover het middel daarover klaagt mist het dan ook belang.

Het vertrouwensbeginsel in het uitleveringsrecht brengt mee dat er vanuit gegaan mag worden dat een staat geen uitlevering vraagt indien daar geen rechtsgrond voor bestaat. Anders gezegd: zonder bewijs voor het tegendeel mag er van uitgegaan worden dat de in de feitsomschrijving beschreven handelingen naar het recht van de verzoekende staat strafbare feiten opleveren7..

In het oordeel van de rechtbank ligt besloten dat het een feit van algemene bekendheid is dat amfetamine en metamfetamine psychotrope stoffen zijn waarvan het bezit en de handel erin verboden is in de staten die zijn aangesloten bij het Verdrag inzake psychotrope stoffen, zoals Zweden.8. Dat oordeel is niet onbegrijpelijk. Dat amfetamine en metamfetamine minder gebruikelijke en bekende verdovende middelen dan cocaïne en heroïne zouden zijn, aldus de steller van het middel, doet daaraan niet af.9..

Het vierde middel faalt dus eveneens.

Het vijfde middel bevat de klacht dat niet blijkt dat de rechtbank heeft onderzocht of de stukken genoegzaam zijn.

Het middel mist feitelijke grondslag. De rechtbank heeft immers overwogen dat "is bevonden dat aan alle daarvoor (voor toelaatbaarverklaring van de uitlevering, AM) in de wet en het toepasselijke verdrag gestelde eisen is voldaan". Daarin ligt besloten dat de stukken genoegzaam zijn, welk oordeel niet onbegrijpelijk is, mede bezien in het licht van de uitvoerige overwegingen die de rechtbank heeft gewijd aan de diverse verweren met betrekking tot de genoegzaamheid van de stukken.

Het middel kan dus niet tot cassatie leiden.

Het zesde middel klaagt over het oordeel van de rechtbank dat de stukken genoegzaam zijn met betrekking tot het "gericht zijn op Zweden" van de misdrijven.

De uitspraak van de rechtbank houdt hieromtrent het volgende in:

Voorzover het middel de eis stelt dat er bewijs geleverd moet worden voor het gericht zijn op Zweden stelt het een eis die geen steun vindt in het uitleveringsrecht. Het gaat om de dubbele strafbaarheid van de feiten zoals omschreven in het uitleveringsverzoek. De rechtbank is veronderstellenderwijs uitgegaan van de juistheid van de stelling van de verdediging dat sprake is van een strafverzwarende omstandigheid ten opzichte van het delict van het voorhanden hebben van verdovende middelen, artikel 1 juncto 3 van de Wet op de beteugeling van verdovende middelen (1968:64). Nu op dat delict reeds een maximumgevangenisstraf van drie jaar is gesteld (en, in geval het zoals in casu als een zwaar misdrijf moet worden beschouwd, is er tenminste twee en maximaal tien jaar gevangenisstraf op gesteld, AM), is voor de uitleveringsprocedure die strafverzwarende omstandigheid niet van belang nu het daarin immers slechts gaat om de vraag of het feit ook naar Nederlands recht een strafbaar feit oplevert dat is bedreigd met een gevangenisstraf van ten minste één jaar. De klacht dat het betreffende artikel niet is overgelegd dient hierop af te stuiten10..

Ik zie niet in dat door de toevoeging dat het feit is gericht tegen Zweden, sprake is van 'een ander feit', waarvoor tijd en plaats in onvoldoende mate weergegeven zijn in de feitsomschrijving. Het betreft immers een strafverzwarende omstandigheid en niet een ander feitencomplex dan het gronddelict.

Het middel kan niet tot cassatie leiden.

Het eerste, tweede, derde, vijfde en zesde middel lenen zich overigens naar mijn smaak voor de zogenoemde 101a RO-afdoening.

Nu ik ambtshalve geen gronden tot cassatie heb aangetroffen, concludeer ik tot verwerping van het beroep.