Hof Den Haag, 30-11-2023, nr. BK-23/00053, nr. BK-23/00054

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 2015 tot en met 31 december 2016 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd. Bij gelijktijdig gegeven beschikkingen heeft de Inspecteur aan belanghebbende een vergrijpboete opgelegd van € 21.177 en belastingrente in rekening gebracht. Naast voormelde vergrijpboete is aan belanghebbende ook een boete opgelegd voor het niet nakomen van de informatieverplichting uit artikel 10a van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) van € 21.177 (suppletieboete).

Bij uitspraken op bezwaar is de naheffingsaanslag gehandhaafd en zijn beide boetebeschikkingen verminderd naar € 20.299.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraken op bezwaar beroep ingesteld bij de Rechtbank. Ter zake daarvan is een griffierecht geheven van eenmaal € 360. De beslissing van de Rechtbank luidt:

“De rechtbank:

- verklaart de beroepen ongegrond;

- matigt de boetebeschikkingen elk tot een bedrag van € 18.269.”

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij het Hof. In verband daarmee is een griffierecht geheven van € 548. De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 19 oktober 2023, gehouden te Den Haag. Partijen zijn verschenen. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt.

De activiteiten van belanghebbende bestaan uit het beheren en exploiteren van onroerend goed. Zij is als zodanig ondernemer in de zin van de omzetbelasting en verricht zowel belaste prestaties als vrijgestelde prestaties. Belanghebbende voldoet met ingang van 1 oktober 2017 aan de voorwaarden voor de vorming van een fiscale eenheid met een aantal verbonden vennootschappen. De Inspecteur heeft bij beschikking het bestaan van de fiscale eenheid met ingang van 1 maart 2018 bevestigd.

De Inspecteur heeft in het jaar 2018 een boekenonderzoek bij belanghebbende ingesteld naar de aanvaardbaarheid van de aangiften omzetbelasting over de periode 1 januari 2015 tot en met 31 december 2017 (het controletijdvak). In het controlerapport van 9 juli 2019 staat voor zover van belang het volgende:

De aftrek van voorbelasting is geregeld in de artikelen 2 en 15 van de Wet op

omzetbelasting 1968. Op grond daarvan kan de voorbelasting in aftrek gebracht

worden welke aan belastingplichtige in rekening is gebracht, in de hoedanigheid als

ondernemer.

Ten aanzien van vrijgestelde prestaties is in artikel 15, lid 2 van de Wet geregeld dat

de aftrek van voorbelasting uitgesloten is voor zover goederen en diensten aangewend

worden voor vrijgestelde prestaties. Voor belastingplichtige is hier sprake van voor

een deel van de activiteiten, te weten de verhuur van onroerende zaken aan huurders

die geen belaste activiteiten voor de omzetbelasting verrichten. De verhuur van

onroerende zaken is in dat geval een vrijgestelde prestatie voor de omzetbelasting.

Om tot een juiste berekening van de aftrekbare voorbelasting te komen wordt

voorzien in de artikelen 11 tot en met 13a van de Uitvoeringsbeschikking

omzetbelasting 1968. Hierin is onder andere geregeld in hoeverre voorbelasting op

goederen en diensten aftrekbaar is, gerelateerd aan het gebruik voor handelingen

waarop al dan niet recht van aftrek van voorbelasting bestaat.

Indien deze goederen en diensten gebruikt worden ten behoeve van zowel vrijgestelde

als belaste prestaties, zal de voorbelasting op deze algemene kosten in aftrek

gebracht kunnen worden naar verhouding van de belaste prestaties ten opzichte van

alle prestaties.

Op grond daarvan dient belastingplichtige voor deze algemene kosten een pro-rata

berekening te maken voor wat betreft de aftrek van voorbelasting die bij deze

algemene kosten in rekening gebracht is. Het gedeelte van de voorbelasting, wat op

grond van deze berekening ziet op vrijgestelde prestaties, dient jaarlijks herzien te

worden.

Vastgesteld is dat gedurende het controletijdvak ten onrechte voorbelasting in aftrek

is genomen.

Gedurende de jaren 2015 en 2016 heeft in de financiële administratie geen correctie

op de voorbelasting plaatsgevonden naar rato van de belaste en vrijgestelde omzet

over die jaren. Als gevolg daarvan is een te hoog bedrag aan voorbelasting in aftrek

gebracht in de jaren 2015 en 2016.

Gedurende het jaar 2017 heeft in de financiële administratie eveneens geen correctie

op de voorbelasting plaatsgevonden naar rato van de belaste en vrijgestelde omzet

over dat jaar. Tevens is in de aangiften omzetbelasting over het jaar 2017 een hoger

bedrag aan voorbelasting begrepen dan het totaal in de financiële administratie over

2017 (voor correctie n.a.v. de pro-rata berekening). Derhalve is een te hoog bedrag

aan voorbelasting in aftrek gebracht over 2017.

Verder is vastgesteld dat met betrekking tot het jaar 2015 voorbelasting in aftrek is

gebracht welke rechtstreeks toerekenbaar is aan huurder [naam 1] (vrijgestelde

verhuur). Als gevolg daarvan dient deze voorbelasting niet in de pro-rata berekening

opgenomen te worden, maar is deze voor het gehele bedrag (€ 23.037) niet

aftrekbaar.

Voor het jaar 2016 is vastgesteld dat voorbelasting in aftrek is gebracht welke

rechtstreeks toerekenbaar is aan huurder [naam 2] (vrijgestelde verhuur). Als

gevolg daarvan dient deze voorbelasting niet in de pro-rata berekening opgenomen

te worden, maar is deze voor het gehele bedrag (€ 2.868) niet aftrekbaar.

Voor het jaar 2017 is vastgesteld dat voorbelasting in aftrek is gebracht welke

rechtstreeks toerekenbaar is aan huurder [naam 3] en [naam 1] (vrijgestelde verhuur). Als

gevolg daarvan dient deze voorbelasting niet in de pro-rata berekening opgenomen

te worden, maar is deze voor het gehele bedrag (€ 3.710) niet aftrekbaar.

Naar aanleiding van de hierboven genoemde onderdelen wordt de voorbelasting

gecorrigeerd over de jaren 2015 tot en met 2017.

(…)

Naast de hiervoor genoemde naheffingsaanslag voor de omzetbelasting over de jaren

2015 tot en met 2017 zal een vergrijpboete opgelegd worden, op grond van artikel

67f van de AWR en de paragrafen 25 en 28 van het Besluit Bestuurlijke Boeten

Belastingdienst.

Tijdens het onderzoek is vastgesteld dat gedurende de jaren 2015 tot en met 2017 te

weinig omzetbelasting is afgedragen als gevolg van het ten onrechte in aftrek brengen

van voorbelasting die geheel betrekking heeft op vrijgestelde prestaties alsook een

onjuiste toepassing van de prorataregeling. Naar aanleiding van een eerder ingesteld

boekenonderzoek bij belastingplichtige, over de jaren 2011 tot en met 2014, had

belastingplichtige moeten en kunnen weten op welke wijze voorbelasting in aftrek

genomen mag worden in de situatie van zowel belaste als vrijgestelde prestaties. Ten

onrechte heeft belastingplichtige in het jaar 2015 en de jaren daarna geen opvolging

gegeven aan de conclusies en bevindingen naar aanleiding van het vorige

boekenonderzoek. Als gevolg daarvan is over de jaren 2015 tot en met 2017 ten

onrechte voorbelasting in aftrek genomen, wat geleid heeft tot te lage

belastingheffing. Als gevolg van het voorgaande is sprake van ernstige nalatigheid en

grove onachtzaamheid als gevolg waarvan dit als grove schuld te kwalificeren is.

Derhalve zal een vergrijpboete van 25% in verband met grove schuld worden

opgelegd, deze vergrijpboete wordt opgelegd over een deel van de grondslagen van

de naheffing over de jaren 2015 tot en met 2017. Deze grondslagen zijn voor de

verschillende jaren als volgt (het totaal van de correctie inzake voorbelasting bij

vrijgestelde prestaties en de correctie inzake de prorataregeling).

Grondslag vergrijpboete 2015: € 37.410

Grondslag vergrijpboete 2016: € 18.234

Grondslag vergrijpboete 2017: € 29.070

Voor een toelichting en nadere uitsplitsing van deze bedragen wordt verwezen naar

paragraaf 3.5 van dit rapport.

Tijdens het onderzoek is tevens vastgesteld dat belastingplichtige over de jaren 2015

tot en met 2017 geen suppleties ingediend heeft, hoewel dit op basis van de financiële

administratie wel gedaan had moeten worden. Daarmee heeft belastingplichtige

nagelaten te voldoen aan haar verplichting om de inspecteur uit eigener beweging, in

bij algemene maatregel van bestuur aan te wijzen gevallen, mededeling te doen van

onjuistheden of onvolledigheden in voor de belastingheffing van belang zijnde

gegevens en inlichtingen die hun bekend zijn of zijn geworden. Op grond van artikel

10a van de AWR was belastingplichtige immers gehouden uit eigener beweging de

omissies ter zake van de volledige voldoening van omzetbelasting aan te geven. Dit

heeft belastingplichtige nagelaten en heeft daarmee artikel 10a van de AWR door haar

grove schuld geschonden. Als gevolg daarvan wordt eveneens een vergrijpboete van

25% opgelegd, over de grondslagen van de naheffing over de jaren 2015 tot en met

2017, deze zijn als volgt.

Grondslag vergrijpboete 2015: € 37.410

Grondslag vergrijpboete 2016: € 18.234

Grondslag vergrijpboete 2017: € 29.070

Voor een toelichting en nadere uitsplitsing van deze bedragen wordt verwezen naar

paragraaf 3.5 van dit rapport.”

Met dagtekening 8 oktober 2019 heeft de Inspecteur de suppletieboete ten bedrage

van € 21.177 opgelegd. Deze boete bedraagt 25%. De grondslag hiervan is het bedrag van

de correcties inzake de aftrek van voorbelasting en de correcties inzake de pro-rataregeling

van in totaal € 84.714.

Met dagtekening 26 oktober 2019 heeft de Inspecteur de naheffingsaanslag ten

bedrage van € 119.721 opgelegd en de vergrijpboete van € 21.177. De vergrijpboete

bedraagt 25%. De grondslag hiervan is gelijk aan die voor de suppletieboete.

Bij de uitspraken op bezwaar zijn de suppletieboete en de vergrijpboete elk

verminderd tot € 20.299. De Inspecteur heeft daarbij de grondslagen van de

vergrijpboetes over de jaren 2015 en 2016 verminderd tot de bedragen van de per saldo

nageheven bedragen, die lager zijn dan de grondslagen van de voor die jaren opgelegde boetes.

Bij belanghebbende is eerder een boekenonderzoek uitgevoerd, en wel naar de aanvaardbaarheid van de aangiften omzetbelasting over de tijdvakken gelegen tussen 1 januari 2010 en 1 januari 2015. De bevindingen zijn vastgelegd in het controlerapport van 26 april 2016. In dit rapport staan onder andere de volgende passages:

“Ten aanzien van de verschuldigde omzetbelasting heb ik vastgesteld dat belastingplichtige zowel

belaste als vrijgestelde prestaties voor de omzetbelasting verricht. Een deel van de

verhuuropbrengsten vloeit namelijk voort uit de verhuur aan huurders welke geen ondernemer

voor de omzetbelasting zijn. De verschuldigde omzetbelasting als gevolg van de belaste prestaties

is juist berekend.

Tevens heb ik vastgesteld dat er geen aansluiting is tussen de ingediende aangiften omzetbelasting

en de administratie. Hiervoor kunnen de volgende oorzaken genoemd worden.

De voorbelasting op de algemene kosten dient jaarlijks herzien en gecorrigeerd te worden conform

de genoemde pro-rata berekening. Belastingplichtige heeft ook jaarlijks een correctie berekend en

in de administratie verwerkt als zijnde een correctie op de voorbelasting en per saldo nog af te

dragen omzetbelasting. Echter in de aangifte over het laatste belastingtijdvak is deze correctie ten

onrechte niet verwerkt.

Verder heb ik vastgesteld dat de berekening van deze correctie niet op de juiste wijze heeft

plaatsgevonden. Belastingplichtige heeft gerekend met een pro-rata waarin zowel de

huuropbrengsten van belaste en vrijgestelde prestaties zijn begrepen alsook een berekende omzet

die betrekking zou hebben op de leegstaande (gedeelten van de) onroerende zaken. Echter de prorata berekening ziet uitsluitend op de gerealiseerde omzet uit belaste en vrijgestelde prestaties in een jaar, in deze berekening zijn geen andere componenten begrepen. Ik heb derhalve de door

belastingplichtige berekende correctie herrekend voor de jaren 2010 tot en met 2014.

Wat betreft de herzieningsverplichting (zie ook paragraaf 3.4) heb ik vastgesteld dat

belastingplichtige ten onrechte betreffende voorbelasting niet jaarlijks herziet. Een en ander wordt

wel in de administratie verwerkt c.q. geboekt, maar niet afgedragen in de aangifte omzetbelasting

over het laatste belastingtijdvak van ieder jaar. Dit dient derhalve gecorrigeerd te worden voor de

jaren 2010 tot en met juni 2013. Het restant van de herzieningsverplichting per 30 juni 2013 kan

vervolgens terecht vrijvallen in het resultaat. Dit aangezien vanaf 1 juli 2013 tot en met 2014 het

pand volledig is verhuurd aan huurders welke ondernemer zijn voor de omzetbelasting en voor wie

(nagenoeg) volledig aftrekrecht van de voorbelasting geldt.”

Partijen hebben op 13 februari 2017 een vaststellingsovereenkomst gesloten voor de jaren 2011 tot en met 2014. In de vaststellingsovereenkomst is onder meer het volgende opgenomen:

Partijen zijn op 13 februari 2017 het volgende overeengekomen:

1. Ten aanzien van het pand aan de [adres] te [woonplaats] en de in de administratie opgenomen jaarlijkse verschuldigde BTW-bedragen met de omschrijving "herzieningsverplichting BTW" is géén sprake van verjaring.

2. De berekening van het prorata voor de gemengde voorbelasting moet geschieden op basis van de wettelijke hoofdregel van artikel 11, lid 1, letter c van de Uitvoeringsbeschikking omzetbelasting 1968, dat is zonder fictieve huuromzet ten aanzien van leegstaande ruimten.

3. Ten aanzien van de punten 1 en 2 hier direct voor en de corresponderende BTW-delen van de naheffingen is sprake van een pleitbaar standpunt.

4. Ten aanzien van de meeste overige BTW-delen van de naheffingen, ten minste € 37.000 te weinig aangegeven en betaalde BTW, is sprake van grove schuld.

5. Zowel ten tijde van de gedragingen als bij het opleggen van de boeten is sprake van slechte financiële omstandigheden die voor het overgrote deel niet aan partij A [Hof: belanghebbende] te wijten zijn.

6. De invordering maakt geen deel uit van deze vaststellingsovereenkomst.

5. Gevolgen

Partijen verbinden aan de hiervoor vermelde feiten de volgende fiscaalrechtelijke gevolgen:

1. De enkelvoudige omzetbelasting van de naheffingsaanslagen en de renten blijven geheel gehandhaafd.

2. De boete ad € 8.404 over de nageheven omzetbelasting van het jaar 2011 vervalt geheel.

3. De boete betreffende het jaar 2012 (opgelegd 50% zijnde € 22.911) wordt gematigd naar 25, schuldgradatie grove schuld.

4. De boete betreffende het jaar 2014 (opgelegd 50% zijnde € 8.492) wordt gematigd naar € 25, schuldgradatie grove schuld.

5. Na vermindering van de boeten van de jaren 2011, 2012 en 2014 conform de punten 2, 3 en 4 hier direct voor, zijn alle vier genoemde naheffingsaanslagen (2011-2014) onherroepelijk en invorderbaar.

6. Vanaf 2015 moet de pro rata-berekening van de gemengde voorbelasting (BTW) volgens de methodiek van controleur […] plaats vinden, ergo zonder rekening te houden met een fictieve omzet van de leegstaande onverhuurde ruimten.

7. Voortaan worden benodigde suppleties direct na blijken van de noodzaak daartoe ingediend conform het bepaalde in artikel 15 van het Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968.

8. Niet nakoming van de punten 6 en 7 uit deze paragraaf hebben alleen in de beboetings-sfeer geen gevolgen. Concreet, bij niet nakoming van de punten 6 en 7 door belanghebbende aangaande de belastingjaren vanaf 2015, zal van de zijde van de belastingdienst recidive worden gesteld, met daarbij passend wellicht uiteindelijk zelfs een hogere boete dan oorspronkelijk opgelegd 50% bij onderhavige naheffingsaanslagen t/m het jaar 2014.”

Belanghebbende heeft op 18 januari 2018 aangifte omzetbelasting gedaan voor het tijdvak 1 oktober 2017 tot en met 31 december 2017 naar een te ontvangen bedrag van € 46.010. Deze aangifte heeft zij ingediend als zelfstandige belastingplichtige. Op 30 januari 2018 heeft belanghebbende een suppletie ingediend naar een te betalen bedrag van € 57.214 (de verschuldigde belasting van € 11.204 minus de teruggevraagde belasting).

3. De Rechtbank heeft overwogen, waarbij belanghebbende is aangeduid als eiseres en de Inspecteur als verweerder:

“Vergrijpboete

7. De bij de naheffingsaanslag opgelegde vergrijpboete is gebaseerd op artikel 67f

van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) waarin is bepaald dat indien het aan

opzet of grove schuld van de belastingplichtige is te wijten dat omzetbelasting die op

aangifte moet worden voldaan niet, gedeeltelijk niet, dan wel niet binnen de in de

belastingwet gestelde termijn is betaald, aan de belastingplichtige een vergrijpboete kan

worden opgelegd. Verweerder stelt zich op het standpunt dat sprake is van grove schuld.

Eiseres stelt dat verweerder grove schuld niet overtuigend heeft bewezen, zoals de Hoge

Raad dat volgens het arrest van 8 april 2022[1] vereist.

8. De bewijslast dat sprake is van grove schuld rust op verweerder. Ingevolge artikel

2 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (de Wet OB) wordt, voor zover hier van belang, op

de omzetbelasting die is verschuldigd ter zake van.de levering van goederen en diensten in

aftrek gebracht de belasting ter zake van de aan de ondernemer verrichte leveringen van

goederen en verleende diensten. In artikel 15, vierde lid, van de Wet OB is bepaald dat die

aftrek plaatsvindt overeenkomstig de bestemming van de goederen en diensten op het

tijdstip waarop de belasting aan de ondernemer in rekening wordt gebracht. Dat betekent dat

een ondernemer die mede vrijgestelde prestaties verricht, niet alle aan hem in rekening

gebrachte omzetbelasting kan aftrekken. Eiseres was hiervan op de hoogte, gezien de inhoud

van het controlerapport over eerdere jaren dat ook tot de gedingstukken behoort. Uit dat

controlerapport blijkt verder dat eiseres in die periode een pro-ratamethode heeft toegepast,

zodat niet valt in te zien waarom zij niet wist dan wel behoorde te weten dat zij ook in de

onderhavige tijdvakken toepassing had moeten geven aan de pro-rataregeling. Onder die

omstandigheden is het ten minste aan grove onachtzaamheid te wijten en daarmee aan grove

schuld dat eiseres in de onderhavige tijdvakken omzetbelasting heeft afgetrokken die

volledig kan worden toegerekend aan voor de omzetbelasting vrijgestelde prestaties en geen

pro-rata heeft toegepast. De vergrijpboete is dan ook terecht opgelegd. De rechtbank acht de

boete passend en geboden.

Suppletieboete

9. Deze boete is opgelegd vanwege het niet nakomen van de informatieverplichting

van artikel l0a van de Awr. Verweerder stelt zich op het standpunt dat het aan grove schuld

te wijten is dat eiseres niet overeenkomstig het bepaalde in dat artikel geen

suppletieaangiften heeft ingediend voor de jaren van het controletijdvak. Eiseres stelt dat

verweerder grove schuld niet overtuigend heeft bewezen, zoals de Hoge Raad dat volgens

het arrest van 8 april 2022[2] vereist.

10. De bewijslast dat sprake is van grove schuld ritst op verweerder. Zoals hiervoor is

overwogen, moet eiseres reeds ten tijde van het doen van aangifte geweten hebben dat ze te

weinig omzetbelasting op aangifte voldeed. Daarmee heeft verweerder tevens bewezen dat

het aan grove schuld van eiseres te wijten is dat ze dat ook daarna niet heeft hersteld door

het indienen van een suppletieaangifte. De Suppletieboete is dan ook terecht opgelegd. De

rechtbank acht de boete passend en geboden.

11. De stelling van eiseres dat van haar niet gevergd kan worden suppletieaangiften te

doen omdat dan sprake is van zelfincriminatie, volgt de rechtbank niet gezien het arrest van

de Hoge Raad van 24 september 2021[3] waarin het volgende is opgenomen:

"Indien de belastingplichtige ter nakoming van de mededelingsplicht als bedoeld in artikel 10a AWR een suppletie doet waaruit volgt dat hij eerder een onjuiste of onvolledige aangifte heeft gedaan waardoor te veel of te weinig belasting is betaald, kan daarvan het gevolg zijn dat ten aanzien van die belastingplichtige het vermoeden ontstaat dat hij een beboetbaar of strafbaar feit heeft begaan. Dat brengt echter niet mee dat de belastingplichtige zich met een beroep op het nemo-teneturbeginsel aan de suppletieverplichting zou kunnen onttrekken. Het is immers vaste rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (hierna: het EHRM) dat dit beginsel niet in de weg staat aan de verplichting voor een belastingplichtige om informatie te verschaffen ten behoeve van een juiste belastingheffing. Het nemo-teneturbeginsel staat daarom evenmin eraan in de weg dat aan de belastingplichtige die de hiervoor bedoelde mededelingsplicht niet nakomt, een bestuurlijke boete wordt opgelegd."

Weliswaar is in het arrest ook geoordeeld dat informatie verstrekt op grond van artikel 10a van de Awr niet gebruikt mag worden voor het bewijs dat de belastingplichtige een

beboetbaar of strafbaar feit heeft begaan, maar die situatie doet zich hier niet voor. Er is

immers niet gesuppleerd zodat de vergrijpboete daar ook niet het gevolg van kan zijn.

Dubbele bestraffing

12. De rechtbank overweegt dat het niet op aangifte voldoen van de verschuldigde

omzetbelasting en het niet nakomen van de informatieverplichting van artikel 10a van de

Awr twee afzonderlijke beboetbare feiten zijn die op verschillende gedragingen van eiseres

zien. Van een dubbele bestraffing voor hetzelfde feit, is dan ook geen sprake.

Ambtshalve matiging boetes

13. De rechtbank ziet aanleiding om de boetes ambtshalve te matigen wegens

overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag

voor de Rechten van de Mens. De redelijke termijn is aangevangen met de aankondiging

van de boetes in het controlerapport van 9 juli 2019. Dit betekent dat tot aan het moment

waarop de rechtbank uitspraak doet een periode van afgerond 3 jaar en vijf maanden is

verstreken, zodat de redelijke termijn van 2 jaar in beginsel met 1 jaar en vijf maanden is

overschreden. Naar het oordeel van de rechtbank is echter sprake van bijzondere

omstandigheden die een langere termijn dan 2 jaar rechtvaardigen. Verweerder heeft op

24 maart 2020 een aankondiging van de uitspraak op bezwaar gestuurd aan eiseres en

eiseres daarbij in de gelegenheid gesteld om een afspraak te maken voor een telefonisch

hoorgesprek. Daarop heeft eiseres bij emailbericht van 1 mei 2020 gereageerd dat zij fysiek

gehoord wenst te worden. Op 4 mei 2020 heeft verweerder eiseres de gelegenheid geboden

het hoorgesprek telefonisch dan wel via een videoverbinding te houden, omdat vanwege de

uitbraak van het coronavirus een fysieke hoorzitting op dat moment niet mogelijk was. In

reactie hierop heeft eiseres wederom aangegeven fysiek gehoord te willen worden. Het

hoorgesprek heeft uiteindelijk plaatsgevonden op 24 februari 2021: De hierdoor ontstane

vertraging vanaf 4 mei 2020 van ruim negen maanden merkt de rechtbank aan als een aan

eiseres toe te rekenen bijzondere omstandigheid. Gelet hierop is de redelijke termijn dan ook

met acht maanden overschreden. De rechtbank ziet in die overschrijding aanleiding de

boetes, conform de door Gerechtshof Amsterdam[4] geformuleerde uitgangspunten, te

matigen met 10%. Dat betekent dat de boetes moeten worden verminderd met € 2.030 (10%

van € 20.299) tot een bedrag van € 18.269. Nu matiging van de boetes ambtshalve

plaatsvindt, leidt dit niet tot een gegrond beroep.

[1] ECLI:NL:HR:2022:526.

[2] ECLI:NL:HR:2022:526.

[3] ECLI:NL:HR:2021:1351.

[4] ECLI:NL:GHAMS:2009:BJ1298.”

In geschil is of de vergrijpboetes terecht zijn opgelegd. Belanghebbende beantwoordt deze vraag ontkennend, de Inspecteur bevestigend.

Belanghebbende concludeert tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, van de uitspraken op bezwaar en de vergrijpboetes.

De Inspecteur concludeert tot gegrondverklaring van het hoger beroep, tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, tot vernietiging van de uitspraken op bezwaar voor deze zien op de boetes en tot vermindering van de vergrijpboetes tot elk € 11.729.

Verzoek om uitstel van de zitting

Op grond van artikel 8:75 Algemene wet bestuursrecht in verbinding met het Besluit proceskosten bestuursrecht en de daarbij behorende bijlage worden de kosten wegens beroepsmatig verleende rechtsbijstand voor beroep berekend op € 1.674 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, waarde per punt € 837, wegingsfactor 1) en voor hoger beroep op € 1.674 (1 punt voor het indienen van het hogerberoepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, waarde per punt € 837, wegingsfactor 1). In bezwaar is niet om een proceskostenvergoeding verzocht.

Ook dient de Inspecteur het voor beroep en hoger beroep betaalde griffierecht te vergoeden.

Het Gerechtshof:

Deze uitspraak is vastgesteld door A. van Dongen, W.M.G. Visser en B.G. van Zadelhoff, in tegenwoordigheid van de griffier R. Wijkstra. De beslissing is op 30 november 2023 in het openbaar uitgesproken.

aangetekend aan

partijen verzonden:

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.

Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie instellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag.

Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie www.hogeraad.nl).

Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;

2 - (alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden:

a. - de naam en het adres van de indiener;

b. - de dagtekening;

c. - de vermelding van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. - de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.