HR, 26-08-2014, nr. 14/00045

Nr. 14/00045

Zitting: 1 juli 2014 (bij vervroeging)

Mr. T.N.B.M. Spronken

Nadere conclusie inzake:

[de opgeëiste persoon]

1. Op 13 mei 2014 heb ik een conclusie genomen in deze zaak waarin ik concludeerde tot vernietiging van het bestreden arrest omdat naar mijn oordeel het vierde voorgestelde middel doel trof. Op 14 juni 2014 heeft de Hoge Raad echter beslist dat dit middel faalt en is de zaak naar de rolzitting verwezen zodat ik mij kan uitlaten over de eerder niet besproken middelen. Het gaat om het derde en vijfde middel.

1. Het derde middel klaagt dat de rechtbank ten onrechte dubbele strafbaarheid heeft aangenomen met betrekking tot de feiten die zijn opgenomen in het vonnis van de Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken te Izmir van 12 november 2009, door aan te nemen dat de feiten naar Nederlands recht kunnen worden gekwalificeerd als opzettelijk vervoeren of vervaardigen van heroïne.

2. De rechtbank heeft in dit verband het volgende overwogen:

‘De feiten waarop de onder 2 genoemde stukken betrekking hebben zijn volgens de Nederlandse wetsbepalingen eveneens strafbaar gesteld met een vrijheidsstraf van meer dan een jaar.

Naar Nederlands recht leveren deze feiten op:

- het de bij artikel 2 onder B of D jo artikel 10 van de Opiumwet jo artikel 47 van het Wetboek van Strafrecht strafbaar gestelde misdrijf: medeplegen van opzettelijk handelen in strijd met het in artikel 2 onder B of D van de Opiumwet gegeven verbod’.

3. Het vonnis van de Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken te Izmir van 12 november 2009, dat wordt aangehaald in de onder 2 genoemde stukken waarnaar de rechtbank verwijst bevat de volgende bewijsoverwegingen voor zover relevant voor de betrokkenheid van [de opgeëiste persoon] bij het heroïnetransport :

‘Er is een openbare rechtszaak aangespannen tegen de verdachten, die ten laste wordt gelegd dat zij in vereniging hebben gehandeld in heroïne. Bij beoordeling van de zich in het dossier bevindende bewijsmiddelen in samenhang met in het bijzonder de verklaringen die [betrokkene 1] ten overstaan van de rechter en de rechtbank heeft afgelegd en die in overeenstemming zijn met de toedracht van de gebeurtenissen, is uit de afgeluisterde telefoongesprekken, de aanwezigheid van de in beslag genomen verdovende middelen, de bekennende verklaringen van [betrokkene 1] en de volledige inhoud van het dossier vastgesteld, dat veiligheidskrachten inlichtingen hadden verkregen ten aanzien van het feit dat verdachte [betrokkene 2] heroïne naar het buitenland zou sturen; dat daarop de telefoons van [betrokkene 2] en de overige verdachten bij gerechtelijk besluit zijn afgeluisterd; dat uit deze telefoongesprekken is vastgesteld dat verdachte [betrokkene 1] verdovende middelen zou gaan vervoeren; dat verdachte [betrokkene 3] aan verdachte [betrokkene 1] heeft voorgesteld om mensen te smokkelen, vanwege het feit dat hij als vrachtwagenchauffeur werkzaam is; dat [betrokkene 1] dat voorstel heeft aanvaard omdat zijn financiële situatie slecht is; dat [betrokkene 3] echter heeft gezegd dat hij de mensensmokkel niet zou kunnen verwezenlijken en heeft voorgesteld om in plaats daarvan verdovende middelen naar het buitenland te vervoeren; dat [betrokkene 1] dat voorstel eerder niet had aanvaard; dat hij later echter, omdat werd aangedrongen en hij geld nodig had, het aan hem gedane voorstel om verdovende middelen naar het buitenland te smokkelen, heeft aanvaard; dat [betrokkene 3] daarop een ontmoeting heeft bewerkstelligd tussen de persoon genaamd [betrokkene 2] en [betrokkene 1], en dat zij gezamenlijk een plan hebben gemaakt; dat [betrokkene 1] met de vrachtwagen van de firma waar hij werkt en waarin zich goederen bevonden, vanuit Istanboel naar Izmir op weg is gegaan; dat de overige verdachten [betrokkene 3], [betrokkene 4], [de opgeëiste persoon], [betrokkene 2] en een Russische vrouw die zich in hun gezelschap bevond, [betrokkene 1] in twee auto's zijn gevolgd; dat zij elkaar bij een benzinestation tussen Balikesir en Akhisar ontmoet; dat [betrokkene 3] en [betrokkene 4] [betrokkene 1] vier tassen met daarin verdovende middelen hebben gegeven; dat [betrokkene 1] deze heeft aangenomen; dat [betrokkene 3] en [betrokkene 1] later met de vrachtwagen op weg zijn gegaan naar Izmir; dat de overige verdachten met de voertuigen waarmee zij waren gekomen, naar Istanboel zijn teruggekeerd;

[…]

dat, toen [betrokkene 1] de vrachtwagen op de parkeerplaats achterliet, hij de sleutel van het voertuig aan verdachte [betrokkene 5] heeft gegeven; dat [betrokkene 5] de sleutel aan [betrokkene 6] heeft gegeven; dat [betrokkene 6] deze sleutel aan [betrokkene 7] heeft gegeven en dat op deze wijze de vrachtwagen van de parkeerplaats naar de boot is vervoerd; dat derhalve ook [betrokkene 6] en [betrokkene 5] geen betrokkenheid bij het incident hebben; dat bij de met detectors, honden en met het oog uitgevoerde doorzoeking van het voertuig, is vastgesteld dat er zich aan de textielfirma [A] toebehorende dozen textiel bevonden; dat er is gecontroleerd of er een probleem was met de verpakkingen, die stuk voor stuk zijn geleegd; dat, nadat de eerste twee rijen waren geleegd, de bovenste dozen op de derde rij zijn gescheurd, doordat er aan getrokken werd teneinde die te leggen; dat er werd opgemerkt dat er een stof viel in de vorm van een mal, verpakt in zwart carbonpapier; dat de doorzoeking daarop is voorgezet; dat, toen van buiten gekeken werd, in een doos die in het geheel niet anders was dan de andere dozen, heroïne werd aangetroffen waarvan bij een later uitgevoerde telling is vastgesteld dat het om 181 delen ging; dat de verdachten [betrokkene 2], [betrokkene 3], [betrokkene 1], [betrokkene 4] en [de opgeëiste persoon] op deze wijze, door gezamenlijk te handelen, in verdovende middelen hebben gehandeld. In het licht van de aanwezige bewijsmiddelen is geen waarde gehecht aan de ontkennende verweren van deze verdachten.’

4. Gelet op deze, door de Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken te Izmir vastgestelde feiten getuigt het oordeel van de rechtbank, dat de feiten naar Nederlands recht strafbaar zijn gesteld bij art. 2 onder B of D in verband met art. 10, vierde lid, Opiumwet, niet van een onjuiste rechtsopvatting.1.De rechtbank heeft de vaststelling in het vonnis van 12 november 2009 dat de beschuldigden, waaronder [de opgeëiste persoon], ‘door gezamenlijk te handelen, in verdovende middelen hebben gehandeld’ , kennelijk verstaan – en ook mogen verstaan – als handelingen die het opzet van [de opgeëiste persoon] impliceren.2.

5. Voor zover wordt geklaagd dat de rechtbank niet had mogen volstaan met een verwijzing naar art. 10 Opiumwet, maar uitdrukkelijk had moeten verwijzen naar art. 10, vierde lid, Opiumwet, wordt miskend dat de rechtbank heeft overwogen dat sprake is van ‘opzettelijk handelen in strijd met het in artikelen 2 onder B of D van de Opiumwet gegeven verbod’, terwijl alleen art. 10, vierde lid, Opiumwet betrekking heeft op het opzettelijk handelen in strijd met de in art. 2 onder B en D Opiumwet gegeven verboden, zodat alleen art. 10, vierde lid, Opiumwet kan zijn bedoeld.

6. Voor zover nog wordt geklaagd ‘dat er geen deugdelijke opname van bewijsmiddelen in het vonnis is’, faalt het nu de verzoekende Staat op basis van het toepasselijke uitleveringsverdrag niet gehouden is de feiten waarvoor de uitlevering wordt verzocht met bewijsmiddelen te staven.3.

7. Het middel faalt in alle onderdelen.

8. Het vijfde middel klaagt dat de Rechtbank ten onrechte de uitlevering toelaatbaar heeft verklaard ten behoeve van de tenuitvoerlegging van een gevangenisstraf voor de duur van 450 dagen welke de vervangende hechtenis vormt voor een opgelegde geldboete.

9. Het uitleveringsverzoek van 4 oktober 2013 vermeldt met betrekking tot de opgelegde strafsoort en strafmaat het volgende:

‘TWAALF JAAR EN ZES MAANDEN GEVANGENISSTRAF en 450 DAGEN gevangenisstraf, zijnde het equivalent van een GERECHTELIJKE GELDBOETE VAN TRY 9.000,00’.

10. Het vonnis van de Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken te Izmir van 12 november 2009 houdt met betrekking tot de opgelegde strafsoort en strafmaat het volgende in:

‘TOT HET BESTRAFFEN VAN DE VERDACHTEN [betrokkene 3], [betrokkene 1], [betrokkene 4] EN [de opgeëiste persoon] MET EEN GEVANGENISSTRAF VAN ELK TWAALF JAAR EN ZES MAANDEN EN EEN GERECHTELIJKE GELDBOETE VAN ELK TRY 9000, ZIJNDE HET EQUIVALENT VAN 450 DAGEN TEGEN EEN DAGTARIEF VAN TRY 20, door de aan de verdachten opgelegde straf krachtens artikel 62 van het Turks Wetboek van Strafrecht met één zesde te verlagen, in ogenschouw nemende het verleden van de daders, hun sociale contacten, hun gedrag tijdens het berechtingsproces na de handeling, alsmede de mogelijke effecten van de straf op de toekomst van de daders’

11. Aan de onderhavige uitleveringsverzoeken is mede ten grondslag is gelegd het Tweede Aanvullend Protocol bij het Europees Verdrag betreffende uitlevering. Voor de Staten die bij dit Protocol partij zijn, waaronder Nederland en Turkije, is aan art. 2, tweede lid, EUV toegevoegd dat – kort gezegd – accessoire uitlevering ‘also apply to offences which are subject only to pecuniary sanctions’.4.Dit brengt mee dat een verzochte uitlevering ten behoeve van de tenuitvoerlegging van een vrijheidsstraf ter vervanging van een opgelegde geldboete toelaatbaar is,5.overigens mits de eveneens verzochte uitlevering ten aanzien van andere feiten voldoet aan de eis die ingevolge art. 2, eerste lid, EUV wordt gesteld aan de duur van de opgelegde straf te weten dat de opgelegde straf of maatregel tenminste de duur van vier maanden moet hebben.6.Aan die eis is voldaan.

12. De arresten waarop in de toelichting op het middel een beroep wordt gedaan, hebben betrekking op zaken waarin dit Protocol niet van toepassing was.7.

13. Het middel faalt.

14. Het derde en vijfde middel falen en kunnen met een aan art. 81, eerste lid, RO ontleende motivering worden afgedaan.

15. Ambtshalve heb ik geen grond aangetroffen die tot vernietiging van de bestreden uitspraak aanleiding behoort te geven.

16. Deze conclusie strekt tot verwerping van het cassatieberoep.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG

Nr. 14/00045 U

Mr. T.N.B.M. Spronken

Zitting 13 mei 2014

Conclusie inzake:

[de opgeëiste persoon]

3. Mr. T.M.D. Buruma, advocaat te Amsterdam, heeft namens de opgeëiste persoon vijf middelen van cassatie voorgesteld.

4. Het eerste middel klaagt dat de rechtbank in haar uitspraak de feiten niet heeft vermeld waarvoor de uitlevering toelaatbaar is verklaard.

5. De rechtbank heeft de uitlevering toelaatbaar verklaard ‘ter fine van strafexecutie ter zake van de feiten waarvoor zijn uitlevering is gevraagd, zoals omschreven in de hiervoor onder 2 aangeduide documenten’.

6. In de uitspraak zijn onder 2 de volgende documenten aangeduid (waarbij ik erop wijs dat er onder I geen 2 is, en de rechtbank tweemaal het cijfer III gebruikt):

‘I. een brief van de minister van Veiligheid en Justitie van 16 oktober 2013 aan het IRC te Den Haag; hierbij is gevoegd:

1. een aanbiedingsbrief van het ministerie van Buitenlandse Zaken van 16 oktober 2013 aan het ministerie van Veiligheid en Justitie; hierbij zijn gevoegd:

a. een in de Engelse taal gestelde brief van 15 oktober 2013 van de Turkse ambassade in Nederland waarbij om de uitlevering van [de opgeëiste persoon] wordt verzocht;

b. het in de Turkse taal gesteld uitleveringsverzoek van 9 oktober 2013 van het parket van de hoofdofficier van justitie te Istanbul betreffende de opgeëiste persoon, met daarin vermeld het vonnis van 15 september 2010 aangaande laster;

c. een ongedateerd, in de Turkse taal opgesteld, proces-verbaal van dossieronderzoek betreffende de opgeëiste persoon;

d. een ongedateerd, in de Turkse taal opgesteld, aanhoudingsbevel betreffende de opgeëiste persoon met daarin vermeld het vonnis waarin laster is bewezen verklaard;

e. een in de Turkse taal opgesteld vonnis van 15 september 2010 van de zesde meervoudige kamer in zware strafzaken te Istanbul betreffende de opgeëiste persoon;

f. in een de Turkse taal opgesteld arrest van 13 december 2012 van het Turkse hof van cassatie te Istanbul betreffende de opgeëiste persoon;

g. een overzicht van de artikelen 53, 62, 63, 66, 67, 68, 71, 72, 188, 267 en 268 van het Turkse Wetboek van Strafrecht;

h. een in de Turkse taal opgesteld uittreksel van het bevolkingsregister van Elazig betreffende [de opgeëiste persoon];

i. een in de Turkse taal opgesteld uitleveringsverzoek van 4 oktober 2013 betreffende de opgeëiste persoon, met daarin vermeld het vonnis van 12 november 2009 aangaande het vervaardigen en verstrekken van verdovende middelen;

j . een in de Turkse taal opgesteld vonnis van 12 november 2009 van de achtste meervoudige kamer in zware strafzaken te Istanbul1.betreffende de opgeëiste persoon;

k. een ongedateerd, in de Turkse taal opgesteld, proces-verbaal van dossieronderzoek betreffende de opgeëiste persoon;

I. twee in de Turkse taal opgestelde aanhoudingsbevelen van 11 december 2012 betreffende de opgeëiste persoon met daarin vermeld het vonnis waarin het vervaardigen of verstrekken van verdovende middelen bewezen is verklaard;

m. een in de Turkse taal opgesteld arrest van 3 maart 201 1 van het Hof van Cassatie betreffende de opgeëiste persoon;

n. een in de Turkse taal opgestelde aantekening van in kracht van gewijsde gaan van het arrest van 3 maart 2011 van het hof van cassatie, tiende kamer in strafzaken;

II. een vertaling in het Nederlands van de onder I.1.a. toten met I.1.n. genoemde stukken;

III. een vertaling in het Engels van de onder I.1.b. tot en met I.1.g. en I.1.i. tot en met I.1 .n. genoemde stukken;

III. een verklaring van een beëdigde vertaalster dat het onder I.1.a. genoemde Engelse document naar waarheid in de Nederlandse taal is vertaald;

IV. een schriftelijke vordering van de officier van justitie te Den Haag, gedateerd 6 november 2013, strekkende tot inbehandelingneming van het verzoek tot uitlevering en tot gevangenhouding van de opgeëiste persoon.’

7. De vraag is of de uitspraak een ‘voldoende duidelijke vermelding’ van de feiten bevat waarvoor de uitlevering toelaatbaar is verklaard.2.Dat is niet zonder meer het geval nu onder 2 meerdere documenten zijn opgenomen die een uiteenzetting van feiten bevatten. De toelaatbaarverklaring ‘ter fine van strafexecutie ter zake van de feiten waarvoor zijn uitlevering is gevraagd, zoals omschreven in de hiervoor onder 2 aangeduide documenten’ is dan in de regel onvoldoende ‘nauwkeurig’ zodat niet zou zijn voldaan aan het bepaalde in art. 28, derde lid, Uitleveringswet.3.De precieze aanduiding van de feiten speelt echter met name als het gaat om uitlevering ter fine van strafvervolging in het geval meerdere feitomschrijvingen mogelijk zijn die nader onderzocht moeten worden en waarbij de naleving van het specialiteitsbeginsel een zo precies mogelijke omschrijving van de feiten vereist.4.De onderhavige uitlevering strekt evenwel tot tenuitvoerlegging van twee strafvonnissen waarbij de feiten reeds onherroepelijk zijn vastgesteld en ook in de vonnissen zijn weergegeven. Op basis van beide uitleveringsverzoeken is het evident dat deze betrekking hebben op de feiten bedoeld in het vonnis van 12 november 2009 en het vonnis van 15 september 2010. Dat wordt door de rechtbank in haar uitspraak ook met zoveel woorden tot uitdrukking gebracht onder de omschrijving van het verzoek. Daarom kan er geen misverstand over bestaan voor welke feiten de rechtbank de uitlevering toelaatbaar heeft verklaard, ook al zou het duidelijker zijn geweest als de rechtbank in het dictum slechts naar beide vonnissen had verwezen.

8. De rechtbank heeft kennelijk bedoeld de uitlevering van [de opgeëiste persoon] aan Turkije toelaatbaar te verklaren ten behoeve van de (verdere) tenuitvoerlegging van de gevangenisstraffen die zijn opgelegd bij vonnis van 12 november 2009 - met dossiernummer 2009/147 en vonnisnummer 2009/236 - van de Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken te Izmir en bij vonnis van 15 september 2010 van de Zesde Meervoudige Strafkamer in zware strafzaken te Istanbul - dossiernummer 2008/222 en vonnisnummer 2010/312 - van de Zesde Meervoudige Strafkamer in zware strafzaken te Istanbul. Beide vonnissen zijn door Turkije overgelegd bij het uitleveringsverzoek van 4 oktober 2013 respectievelijk 9 oktober 2013 waarnaar de rechtbank verwijst in haar uitspraak onder 2.I.b en 2.I.i.

9. Nu de uitleveringsverzoeken strekken tot de tenuitvoerlegging van voormelde twee strafvonnissen waarnaar de rechtbank verwijst, meen ik dat het vonnis een voldoende duidelijke vermelding van de feiten bevat zodat het middel faalt.

10. Het tweede middel klaagt dat niet is voldaan aan de vereiste dubbele strafbaarheid voor wat betreft het feit waarop het uitleveringsverzoek van 9 oktober 2013 betrekking heeft. Betoogd wordt, kort gezegd, dat niet blijkt dat de door de opgeëiste persoon gebruikte identiteitskaart vals is – zodat de valsheidartikelen in art. 225 Sr e.v. niet in aanmerking komen – en dat als dat toch zo zou zijn, de Nederlandse strafbepalingen in de kern niet hetzelfde rechtsgoed beschermen als de Turkse.

11. In het vonnis van 15 september 2010 van de Zesde Meervoudige Strafkamer in zware strafzaken te Istanbul zijn de feiten met betrekking tot [de opgeëiste persoon] als volgt uiteen gezet:

‘When defences of the accused persons, explanation of the witnesses, expertise report, house search, capture and seizure minutes and the whole content of the file were considered together, it was understood that on the date of event, upon denunciation, the officials took the residence of the accused [betrokkene 3] under surveillance pursuant to the decision taken, they caught the accused [betrokkene 3] in front of the house; they searched his body and house; they captured drugs which was determined to be cocaine by the expertise report; furthermore, the accused who was later understood to be [de opgeëiste persoon] was caught with the identity of [betrokkene 2], and the witnesses [betrokkene 4] and [betrokkene 1] were caught.

[…]

As it was understood from the whole content of the file that the accused [de opgeëiste persoon] was using counterfeited identity card containing identity information of his brother [betrokkene 2], the accused was penalised for the offence of using identity information of someone else, and thus the following judgment was rendered.’5.

12. Bij de beoordeling van het middel moet als uitgangspunt worden genomen dat de uitleg van de feiten zoals die in het Turkse vonnis uiteen zijn gezet – voor de tenuitvoerlegging waarvan de uitlevering wordt verzocht – is voorbehouden aan de feitenrechter en deze uitleg in cassatie slechts op zijn begrijpelijkheid kan worden getoetst.6.

13. Uit de feiten zoals die in het vonnis zijn weergegeven, blijkt kort gezegd dat de opgeëiste persoon bij zijn aanhouding een vals identiteitsdocument heeft getoond dat op naam staat van zijn broer. De valsheid blijkt uit het woord ‘counterfeited identity card’ dat in de Nederlandse vertaling is weergegeven als ‘valse identiteitskaart’.7.In zoverre is het oordeel van de rechtbank, dat dit feit naar Nederlands recht oplevert ‘het bij art. 225, lid 2, van het Wetboek van Strafrecht strafbaar gestelde misdrijf: opzettelijk gebruik maken van een vals of vervalst geschrift, als bedoeld in artikel 225, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht, als ware het echt en onvervalst’, niet onbegrijpelijk.

14. Ook wordt nog aangevoerd dat de Turkse en de Nederlandse strafbepalingen niet hetzelfde rechtsgoed beschermen. Hiertoe wordt een beroep gedaan op vaste rechtspraak waarin met betrekking tot de vereiste dubbele strafbaarheid onder meer het volgende is overwogen: ‘Voldoende is dat die buitenlandse strafbaarstelling in de kern hetzelfde rechtsgoed beschermt als de Nederlandse strafbaarstelling.’8.

15. In het middel wordt betoogd dat ‘de kern van het verwijt aan verzoeker niet zozeer ligt in het gebruik van een vals identiteitsbewijs, maar in het bewerkstelligen van een opsporingsonderzoek of vervolging van een ander (in casu de broer) terwijl verzoeker wist dat die ander geen strafbaar feit had gepleegd’. Aldus bezien zou de Turkse strafbaarstelling in de kern niet hetzelfde rechtsgoed beschermt als de Nederlandse strafbaarstelling.

16. Hetgeen bij de beoordeling van het middel hiervoor onder punt 12 voorop is gesteld, geldt ook voor het beantwoorden van de vraag of de buitenlandse strafbaarstelling in de kern hetzelfde rechtsgoed beschermt als de Nederlandse strafbaarstelling. De beoordeling hiervan is aan de feitenrechter voorbehouden en kan in cassatie slechts op zijn begrijpelijkheid worden getoetst, zoals de Hoge Raad heeft overwogen in zijn arrest van 8 april 2003.9.Ter zitting van de rechtbank is, voor zover dit blijkt uit het proces-verbaal van de zitting van 29 november 2013 en de aldaar overgelegde pleitnotitie, niet aangevoerd dat de buitenlandse strafbaarstelling niet in de kern hetzelfde rechtsgoed zou beschermen als de Nederlandse. Ik acht het oordeel van de rechtbank dat het feit naar Nederlands recht strafbaar is, zoals hiervoor onder punt 13 aangegeven niet onbegrijpelijk. Daaraan kan nog worden toegevoegd dat de vraag of de Turkse strafbaarstelling in de kern hetzelfde rechtsgoed beschermt als de Nederlandse strafbaarstelling in cassatie niet op zijn juistheid kan worden getoetst omdat dat een interpretatie van vreemd recht zou impliceren waarvoor in cassatie ingevolge art. 79, eerste lid onder b, RO geen plaats is.10.

17. Het middel faalt.

18. Ik zal hierna eerst het vierde middel bespreken dat klaagt dat de uitlevering toelaatbaar is verklaard ter zake van de bij vonnis van 12 november 2009 - met dossiernummer 2009/147 en vonnisnummer 2009/236 - van de Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken te Izmir opgelegde gevangenisstraf terwijl de betreffende vrijheidsstraf reeds ten uitvoer is gelegd, althans niet kan worden aangemerkt als een voor tenuitvoerlegging vatbare beslissing.

19. Het vonnis bevat onder 5 de volgende beslissing:

‘Rightly RELEASE of the accused [de opgeëiste persoon] by considering the amount of penalty imposed and the time he spent under detention, submitting letter to the Chief Public Prosecutor's Office for his immediate release if he was not detained for or convicted of any other offence […]’

20. In de toelichting op het middel wordt betoogd dat uit deze passage moet worden afgeleid dat de opgelegde straf reeds is ondergaan of niet voor onmiddellijke verdere tenuitvoerlegging vatbaar is en dat er daarom geen rechtmatige titel tot vrijheidsbeneming zou bestaan wat een dreigende flagrante schending van art. 5 EVRM met zich zou kunnen brengen, indien de uitlevering toelaatbaar zou worden verklaard. In ieder geval zouden de stukken ongenoegzaam zijn nu daaruit niet blijkt dat er een voor tenuitvoerlegging vatbare beslissing is.

21. Uit dit dictum zou inderdaad kunnen worden opgemaakt dat de gevangenisstraf die door Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken te Izmir is opgelegd, gelet op de tijd dat [de opgeëiste persoon] zich in voorlopige hechtenis heeft bevonden, reeds ten uitvoer is gelegd. Hierop wijst ook de informatie die is vermeld in het vonnis zelf, dat [de opgeëiste persoon] op 12 november 2009 daadwerkelijk in vrijheid is gesteld. Het vonnis vermeldt: ‘DATE OF ARREST : 01/10/2009 DATE OF RELEASE : 12/11/2009’.

22. Van de andere kant blijkt uit het vonnis dat [de opgeëiste persoon] zich (slechts) ruim tien maanden in voorlopige hechtenis heeft bevonden van 20 december 2004 tot 23 september 2005 en vervolgens van 1 oktober 2009 tot 12 november 2009 en staat in het uitleveringsverzoek van 4 oktober 2013 dat betrekking heeft op het vonnis van de Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken te Izmir ‘in order to execute the penalty imposed on him for the offence he committed’.

23. Ook bij de beoordeling van dit middel dient tot uitgangspunt te worden genomen dat de vraag of het vonnis voor tenuitvoerlegging vatbaar is, een uitleg van de feiten betreft en bovendien de uitleg van vreemd recht dat aan de feitenrechter is voorbehouden wiens oordeel ter zake in cassatie slechts op zijn begrijpelijkheid kan worden getoetst.

24. Gelet op de tegenstrijdigheid die bestaat tussen de letterlijke inhoud van het vonnis en het uitleveringsverzoek en de vragen die de letterlijke inhoud van het vonnis oproept met betrekking tot de motivering van de invrijheidsstelling, waaruit zou kunnen worden afgeleid dat vrijheidsstraf van twaalf jaren en zes maanden reeds is ondergaan, althans niet verder wordt tenuitvoergelegd, terwijl uit hetzelfde vonnis blijkt dat [de opgeëiste persoon] zich in totaal slechts ruim tien maanden in voorlopige hechtenis heeft bevonden, acht ik het in de uitspraak van de rechtbank besloten liggende oordeel, dat het vonnis van de Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken van 12 november 2009 voor tenuitvoerlegging vatbaar is, niet zonder meer begrijpelijk.

25. Op grond hiervan ben ik van mening dat het onduidelijk is of het hier wel om een voor tenuitvoerlegging vatbaar vonnis gaat, terwijl die onduidelijkheid op basis van de beschikbare documenten die zich bij de stukken bevinden thans niet kan worden opgehelderd. Daarom lijkt het mij, mede gelet op art. 13 EUV,11.aangewezen bij de Turkse autoriteiten navraag te doen hoe het uitleveringsverzoek van 4 oktober 2013 en het vonnis van de Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken te Izmir van 12 november 2009 zich tot elkaar verhouden en of er nog een deel van dit vonnis voor ten uitvoerlegging vatbaar is en, zo ja, welk deel.

26. Het middel is terecht voorgesteld.

27. Nu het vierde middel mij gegrond voorkomt, kom ik niet toe aan de bespreking van het derde en vijfde middel die beide eveneens betrekking hebben op het vonnis van de Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken te Izmir van 12 november 2009. Tot aanvullend concluderen ben ik uiteraard gaarne bereid.

28. Deze conclusie strekt tot:

- vernietiging van de bestreden uitspraak, doch uitsluitend voor zover daarin de uitlevering toelaatbaar is verklaard ter tenuitvoerlegging van het vonnis van de Achtste Meervoudige kamer in zware strafzaken te Izmir van 12 november 2009,

- tot het door de Hoge Raad geven van een bevel dat de opgeëiste persoon zal worden opgeroepen te verschijnen ter nader te bepalen zitting van de Hoge Raad om te worden gehoord omtrent het verzoek tot zijn uitlevering,

- en tot verwerping van het beroep voor het overige.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG