224 Inleiding

Op het terrein van het verzekeringsrecht zijn verschillende voorbeelden aan te wijzen waarbij de verzekeraar kans ziet zijn bewijspositie te versterken.

De verzekerde die een uitkering van zijn verzekeraar vordert, gebaseerd op nakoming van de verzekeringsovereenkomst, zal op grond van de hoofdregel van art. 150 Rv moeten stellen en zo nodig bewijzen dat het onzekere voorval waartegen de verzekerd is, 1 zich heeft voorgedaan; dat dus aan de voorwaarden voor dekking is voldaan. Wil de verzekeraar zich beroepen op bevrijding van zijn betalingsverplichting, dan kan hij als verweer een beroep doen op niet-nakoming van de mededelingsplicht (art. 7:928 e.v. BW), op een uitsluitingsclausule, zoals een beroep op opzet of op roekeloosheid (art. 7:952 BW) of op een contractueel vervalbeding in de polisvoorwaarden (art. 7:941 lid 4 BW). In deze gevallen beroept de verzekeraar zich op een (rechtsverhinderend) bevrijdend verweer; hij doet een beroep op feiten die leiden tot een ander rechtsgevolg. Op de verzekeraar rust het bewijsrisico. De genoemde verweren worden hierna behandeld; de kern daarbij is dat besproken wordt op welke wijze de verzekeraar kans ziet zijn bewijsrechtelijke positie zoveel mogelijk te versterken. De verzekeraar kan door optimaal gebruik te maken van een aanvraagformulier en polisvoorwaarden zijn bewijsrisico minimaliseren. Beide mogelijkheden komen hierna aan de orde.