HR, 03-02-2023, nr. 21/04803

Terecht verwijst het gerechtshof naar uitlegging van het Hof in zijn arrest van 14 september 2017 (gerechtshof, 2014, red. JV), EU:C:2017:687, r.o. 54, waarin het Hof zijn vaste uitlegging herhaalt;

Die uitlegging luidt in de kern dat de nationale rechters in het kader van hun bevoegdheden belast zijn met de toepassing van de bepalingen van het Unierecht!!!!!!!

Dat valt uiteen in 2 delen, namelijk;

Aldus moet onderzocht worden wat de bevoegdheden zijn van de nationale rechters. Het gerechtshof stelt dat zij zowel bevoegd is (en gehouden) het Unierecht te interpreteren en toe te passen.

Daar gaat het volkomen fout!! In de kern oordeelt het gerechtshof dus dat het bevoegd is het Unierecht te interpreteren!! Dat kan niet, en dat mag niet, omdat dat onherroepe-, lijk leidt tot uiteenlopende uitlegging van het recht van de Unie, als iedere nationale rechter bevoegd zou zijn tot interpretatie (naar eigen inzicht en believen, red. JV).

Vgl. in gelijke zin mr. baron Koenraad Lenaerts (president van het Hof) en mr. Piet van Nuffel (procesgemachtigde EC), Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

De lidstaten hebben door eenvoudige overdracht aan de Gemeenschap bepaalde bevoegdheden definitief en onomkeerbaar verloren doen gaan voor de lidstaten.

Eén van die bevoegdheden die overgedragen is aan het Hof van Justitie is de uitlegging van de Verdragen, middels een prejudiciële beslissing in de vorm van een uitspraak, zoals vervat in artikel 267, letter a VWEU.

Aldus staat vast, buiten elke mogelijke twijfel verheven, dat de bevoegdheid van artikel 267, letter a VWEU een exclusieve bevoegdheid is, ontstaan door overdracht en definitief en onomkeerbaar verloren gegaan, en dat elk optreden van een lidstaat op hetzelfde domein a priori in strijd is met het Verdrag.

Aldus moet elke nationale rechter in elke lidstaat zich onthouden van uitlegging van de bepalingen van het recht van de Unie.

De uitlegging van het gerechtshof dat belanghebbende — onder verwijzing naarde uitlegging van het Hof in zijn arrest van 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, EU:C:2013:105, r.o. 30 en 47, blijk geeft van een onjuiste lezing, is uitlegging van bepalingen van het Unierecht, namelijk de verkeerder lezing van uitlegging van het Hof.

Maar… Er is geen sprake van een verkeerde lezing, er is sprake van misbruik van bevoegdheid van het gerechtshof en de verwijten naar belanghebbende zijn er louter ter maskering van misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid.

Het gerechtshof was dus gehouden — tal van vragen voor te leggen aan de Unierechter — die betrekking hebben op bepalingen van Unierecht, op eigen gezag, elke strijdige nationale bepaling buiten toepassing moeten laten zonder dat zij eerst de intrekking hiervan bij wet of enige andere constitutionele procedure hoeven te vragen of af te wachten.

Aldus staat vast, buiten elke mogetijke twijfel verheven, dat het gerechtshof is getreden op het exclusieve domein van de Unierechter hetgeen a priori in strijd is met het Verdrag.

Nu vast staat dat het gerechtshof in strijd met het Verdrag heeft gehandeld, door uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, zonder de volle werking van het Unierecht te waarborgen, hetgeen slechts kan worden gewaarborgd doordat het gerechtshof buiten elke mogelijke twijfel verheven, in gevallen hij de Unierechter niet consulteert, en de zaak zelfstandig oplost, zich ervan verzekert, dat de gegeven zelfstandige oplossing even evident is voor het Hof.

Het gerechtshof doet dat om hem moverende redenen niet en creëert en handhaaft een interne rechtsorde door zijn Unierechtelijke vragen te beantwoorden en te rechtvaardigen onder verwijzing naar met eveneens misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid tot stand gekomen uitlegging van het recht van de Unie door de Hoge Raad der Nederlanden!!!

De Hoge Raad is daarom gekend en daarmee staat vast dat de Hoge Raad der Nederlanden kennelijk, buiten elke mogelijke twijfel verheven geen rechterlijke instantie is in de zin van artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Daarmee zijn de grieven met betrekking tot de uitlegging van het verdedigingsbeginsel (vervat in de rechten van verdediging die deel uitmaken van artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, de neutralisatie van de schending van artikel 110 VWEU, door verschillende heffings- en betalingsmodaliteiten, de bewijslastverdeling ex. artikel 110 VWEU, de rentevergoeding over griffierecht, de hoogte van het griffierecht en de proceskostenvergoeding en de overschrijding van de redelijke termijn van berechting (artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie) allemaal integraal gegrond!!!!!!!!!

Zo eenvoudig kan het zijn!!

Het gerechtshof heeft — willens en wetens — kennelijk — om hem moverende reden, niet zijnde een onafhankelijke en onpartijdige rechter in de zin van artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, zijn aan hem voorgelegde vragen van Unierecht zelfstandig opgelost, onder verwijzing naar onrechtmatige en op onregelmatige wijze tot stand gekomen uitlegging van bepalingen van het recht van de Unie door de Hoge Raad der Nederlanden en ‘interpretatie’ van uitlegging van bepalingen van het recht van de Unie door de Unierechter, zonder blijk te geven middels een verzwaarde motiveringsvereiste, draagkrachtig en uitvoerig gemotiveerd, dat de gegeven zelfstandige oplossing van vragen van Unierecht buiten elke mogelijke twijfel verheven, even evident zijn voor het Hof van Justitie, de enige mogelijkheid immers om te voldoen aan het door het gerechtshof — terecht en juist geschetste kader — de volle werking van het Unierecht te waarborgen.

Daartoe eindigt de bevoegdheid van de nationale rechter bij uitlegging van de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie door de Unierechter en zodra hij niet buiten elke mogelijke twijfel verheven, zelfs bij de geringst mogelijke twijfel, kan waarborgen — hetgeen verzwaard gemotiveerd moet worden — dat de gegeven zelfstandige oplossing even evident is voor de Unierechter, is hij gehouden vragen voor te leggen aan de Unierechter.

Dat is ook uitgelegd door de Unierechter in de zaak van 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, EU:C:2013:105, r.o. 30 en 47 en volgt uit artikel 267, letter a VWEU.

Het verdient de opmerking te maken dat ook de uitlegging van het gerechtshof dat de rechtbank en het gerechtshof (dat zichzelf ten onrechte duidt als Hof) wel bevoegd zijn maar niet verplicht zijn een Unierechtelijk geschilpunt voor te leggen aan het Hof, ook niet als het ‘rechtsvorming’ zou betreffen waarover het Hof van Justitie nog niet heeft geoordeeld, ook kennelijk onrechtmatig is en blijk geeft van een gebrekkig inzicht in het recht van de Unie, maar dat laatste normaliter ingegeven is in lidstaat Nederland door de vermeende noodzaak de nationale staatskas te vullen en gevuld te houden ten nadele van onafhankelijke en onpartijdige rechtspraak, die zoals aangetoond en bewezen, in lidstaat Nederland geheel en al ontbreekt!!!!!!

Ook het gerechtshof is gehouden — en zeer zeker wanneer er geen overduidelijke rechtspraak over bestaat van het Hof van Justitie met betrekking tot die bepalingen van Unierecht — zonder dat het hoeft af te wachten wat de Hoge Raad ‘ervan vindt’, de Unierechter te consulteren.

Artikel 267, tweede alinea VWEU luidt immers dat ‘indien een vraag te dien aanzien (artikel 267, letter a en b, red. JV) wordt opgeworpen voor een rechterlijke instantie van een der lidstaten, kan deze instantie, indien zij een beslissing op dit punt noodzakeiijk acht voor het wijzen van haar vonnis, het Hof verzoeken over deze vraag een uitspraak te doen.’

In die verwijzingsplicht is een voorbehoud gemaakt voor de nationale rechter, in de vorm van een discretionaire bevoegdheid, of zij de uitlegging over de draagwijdte en de betekenis noodzakelijk acht voor het wijzen van vonnis.

Voor de Hoge Raad der Nederlanden is het immers uitgesloten dat hij over een discretionaire bevoegdheid beschikt om uit te maken of de door partijen opgeworpen vraag al dan niet gegrond is, of om te beslissen of het voor de uitspraak relevante punt van gemeenschapsrecht door hemzelf dan wel door het Hof van Justitie moet worden beoordeeld (Hof van Justitie, 13 juli 1982, Cilfit, EU:C:1982:267, r.o. 8, letter c).

Op die wijze heeft de Unierechtelijke wetgever gewaarborgd dat de volle werking van het recht van de Unie — behoudens het structurele en enorme misbruik in lidstaat Nederland — met name door de Hoge Raad der Nederlanden — in alle gevallen gewaarborgd is en er een waterdicht systeem ontstaat, nogmaals, onder voorbehoud van structureel en grootschalig, ongekend misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid door de nationale rechter in lidstaat Nederland!!

Aldus stellen wij — terecht en buiten elke mogelijke twijfel verheven — kennelijk — vast dat in lidstaat Nederland — geen mogelijkheid bestaat op een daadwerkelijk effectief en eerlijk proces ex. artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, doordat met name de Raad van State en de Hoge Raad der Nederlanden, als hoogste rechters, wiens oordelen naar nationale bepalingen niet vatbaar zijn voor hoger beroep, massaal met misbruik van bevoegdheid, misbruik van recht en op aantoonbaar, aangetoonde onregelmatige wijze zich onttrekken aan de wettelijke verwijzingsplicht en een interne rechtsorde creëren en handhaven die kennelijk niet strookt met het recht van de Unie, wat apert verboden is (Hof van Justitie, 4 oktober 2018, Commissie/Frankrijk, EU:C:2018:811, r.o. 109 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Ja, het is buiten elke mogelijke twijfel verheven dat er in lidstaat Nederland geen enkele rechtstaat bestaat, nu alle meest fundamentele beginselen in Nederland door de nationale bevoegde instanties tot op het bot geschonden worden, niet in de laatste plaats door de Hoge Raad der Nederlanden die daarmee alle verdenkingen die bij justitiabelen — geheel terecht — kunnen doen ontstaan over de vraag of deze instantie niet gevoelig is voor externe factoren, in het bijzonder voor directe of indirecte invloed van de wetgevende en uitvoerende macht, en of deze instantie onpartijdig is ten opzichte van de met elkaar strijdende belangen, en, derhalve, ertoe kunnen leiden dat deze instelling niet de indruk geeft onafhankelijk en onpartijdig te zijn, hetgeen het vertrouwen kan ondermijnen dat de rechterlijke macht in een democratische samenleving bij deze justitiabelen moet wekken.

Ik heb wederom aangetoond en bewezen dat er in lidstaat Nederland apert onmogelijk enige onafhankelijke en onpartijdige rechtspraak bestaat en de Europese Commissie heeft in 2020 aldus terecht 50 klachten naar de inbreukfase verwezen waarin terecht geklaagd is over het feit dat de Hoge Raad der Nederlanden zich massaal en structureel onttrekt aan zijn wettelijke verwijzingsplicht en een interne rechtsorde creëert en handhaaft die kennelijk niet strookt met het recht van de Unie!!!

Nu mijn vrijheden door o.m. de Staat der Nederlanden beperkt worden om mij op eigen wijze — geheel terecht overigens — uit te laten over de onrechtmatigheden, onregelmatigheden en legitieme twijfels over de integriteit van de nationale rechtspraak — te meer nu ik dat ondubbelzinnig heb aangetoond en bewezen, zal mijn wraak ongekend zijn op het moment dat het Hof zal uitleggen dat er in lidstaat Nederland geen rechtstaat bestaat overeenkomstig artikel 2 VEU, nu er geen daadwerkelijk effectief eerlijk proces bestaat voor de nationale rechter in lidstaat Nederland, in het bijzonder voor de Hoge Raad der Nederlanden en de Raad van State. Het is immers geen zaak van ‘tunnelvisie’ of strakke interpretatie, het is bewezen een zaak van ‘onrechtmatig en onregelmatig de nationale staatkas vullen’.

Middel I is kennelijk gegrond.

Hoewel dit middel eigenlijk reeds vervat is onder het in middel I uiteengezette betoog en daarmee integraal gegrond is, verdient de opmerking dat zowel middel I als II gegrond zijn doordat het gerechtshof uitlegging geeft over de geschillen tussen de vergoeding van de kosten als gevolg van het recht dat belanghebbende kan ontlenen aan artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en daarmee treedt op het exclusieve domein van de Unierechter, die exclusief bevoegd is uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie.

Bovendien is de uitlegging — zoals doorgaans — kennelijk onjuist — omdat een dergelijk onderscheid — ten nadele van Unierechtelijke vorderingen ten opzichte van nationale vorderingen volgens vaste en overvloedige rechtspraak van het Hof in kennelijke strijd is met het gelijkwaardigheidsbeginsel.

Aldus had in elk geval het gerechtshof het puntentarief van € 748,00 als uitgangspunt moeten nemen en de proceskosten moeten vaststellen op € 4.488,00 en wanneer sprake zou zijn van samenhangende zaken, de vergoeding voor belanghebbende moeten vaststellen op € 1.122,00.

Daarmee is het cassatieberoep kennelijk gegrond.

Maar er is geen sprake van ‘samenhangende zaken’. Uit het proces-verbaal blijkt genoegzaam dat geen sprake is van samenhangende zaken in de zin van artikel 3, lid 2 Besluit proceskosten bestuursrecht.

Dat volgt reeds uit het feit dat de uitkomst in de zaak van belanghebbende in casu anders is dan in de zaak die ‘zou samenhangen’ met deze zaak, b.v. zaak 19/00768, waarin wegens de overschrijding van de redelijke termijn van berechting een schadevergoeding is toegekend door de rechtbank en de grieven en de uitkomst en de werkzaamheden reeds om die reden niet identiek of nagenoeg identiek konden zijn.

Maar bovenal ook, verhoudt artikel 3, lid 2 Besluit proceskosten zich niet met artikel 47, Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, niet met het rechtszekerheidsbeginsel, maar ook niet met de schadevergoeding van de rechten die belanghebbende kan ontlenen aan artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Lidstaat Nederland heeft er immers voor gekozen om de kosten die verbonden zijn aan de verdediging, advisering en vertegenwoordiging via een forfaitair systeem te vergoeden, waarbij niet relevant is wat de werkelijke kosten zijn, en aldus niet relevant wat de bestede tijd is.

Dat is immers het gevolg van een forfaitair systeem van (schade)vergoeding, als je daarvoor opteert als lidstaat, ter voorkoming van de intensieve vaststelling van een systeem van werkelijke kosten.

Aldus is in zulks een wettelijk systeem geen ruimte voor een neerwaartse afwijking, zo simpel is het.

Maar het is ook in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel, nu belanghebbende niet op voorhand redelijkerwijs kan inschatten welke vergoeding hij krijgt en wat de kosten van zijn procedure zijn en wanneer hij — zoals in casu — aanbeland in hoger beroep — zijn vergoedingen geminimaliseerd ziet worden — nog daargelaten over de juiste feitenvaststelling — terwijl hij terecht moet doorprocederen tot en met hoger beroep -.

Daarmee kan ook niet worden voorkomen dat voor belanghebbenden sprake kan zijn van ‘buitensporig kostbare procedures’ zoals in casu, waarin door onrechtmatig handelen van de heffende autoriteit en het niet waarborgen van de rechten door de rechtbank, belanghebbende genoodzaakt is hoger beroep in te stellen, € 429,00 griffierecht moet betalen, voorafgaande aan de inleiding van zijn geschil, op straffe van verval van recht, terug te geven zonder rentevergoeding wegens het niet beschikbaar hebben van die gelden, slechts een fractie van de kosten krijgt doordat het gerechtshof ‘aan het eind van de rit’ oordeelt dat sprake is van samenhang met zaken van andere belanghebbenden die ook onrechtmatig behandeld zijn, terwijl de betaalde belasting slechts € 1.055,00 bedraagt, de zaak terugverwezen wordt en hij ‘de rit’ nog eens een keer moet maken.

Artikel 3, lid 2 Bpb maakt artikel 47, eerste en tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie tot een lege huls.

Maar bovenal, het gerechtshof kon niet buiten elke mogelijke twijfel verheven oordelen dat de gegeven zelfstandige oplossing van de vraag van Unierecht, of in casu een lagere vergoeding gegeven kon worden aan de rechten die belanghebbende kan ontlenen aan artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, wanneer hij de hoogte van de registratiebelasting van een uit andere lidstaat afkomstige, gebruikte personenauto betwist, dan wanneer hij een strijdig met enige nationale bepaling zijnde regeling betwist, even evident zou zijn voor het Hof.

Ergo, het is in kennelijke strijd met overvloedige en duidelijke uitlegging van het Hof inzake het gelijkwaardigheidsbeginsel.

Wij stellen wederom vast dat er in lidstaat Nederland geen sprake kan zijn van enige rechtstaat!!

Middel II is ook kennelijk gegrond. De ongegrondheid kan alleen dan volgen, zoals in casu, wanneer de fundamentele beginselen van het recht terzijde worden gesteld, met misbruik van bevoegdheid en misbruik van recht, kennelijk onrechtmatig en kennelijk onregelmatig.

Belanghebbende had aldus recht op een forfaitaire vergoeding van tenminste 5 punten ad. € 748,00, zijnde een vergoeding voor de bezwaarfase, beroepsfase en hoger beroepsfase.

Het gerechtshof heeft ten onrechte verzuimd geen kosten voor de bezwaarfase toe te kennen, nu het bezwaar ook gegrond is.

In zijn arrest van 26 november 2013, Gascogne, EU:C:2013:770, gaf het Hof uitlegging over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, meer bepaald de schending van de redelijke procestermijn ex. artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en legde uit;

Aldus de uitlegging van het Hof is het niet inachtnemen van de bepalingen ex. artikel 47, tweede alinea een voldoende (kennelijk) gekwalificeerde schending van het recht van de Unie.

Dergelijke schendingen wegens schending van het recht van de Unie moeten naar Nederlands recht via het leerstuk van lidstaataansprakelijkheid worden afgedwongen. De bestuursrechter is niet bevoegd.

Aldus had het gerechtshof zich onbevoegd moeten verklaren en de zaak moeten verwijzen naar de civiele rechter.

Maar ook vanuit het gezichtspunt van een eerlijk en onafhankelijk proces had de bestuursrechter die kennisneemt van het hoofdgeding geen uitspraak mogen doen over de schadevergoeding als gevolg van die schending, zie punt 90 van het arrest Gascogne;

Duidelijker kan het toch allemaal niet?

Dat de Hoge Raad, met misbruik van bevoegdheid en misbruik van recht, kennelijk onrechtmatig en kennelijk onregelmatig, ter onttrekking aan zijn wettelijke verwijzingsplicht, zichzelf een discretionaire bevoegdheid toewijst om uit te maken of de door partijen opgeworpen vraag al dan niet gegrond is, of om te beslissen of het voor de uitspraak relevante punt van gemeenschapsrecht door hemzelf dan wel door het Hof van Justitie moet worden beoordeeld (Hof van Justitie, 13 juli 1982, Cilfit, EU:C: 1982:267, r.o. 8, letter c), teneinde een interne rechtsorde te creëren en te handhaven die niet strookt met het recht van de Unie, biedt het gerechtshof uiteraard geen rechtvaardiging.

Middel III is (ook) kennelijk gegrond. Het leerstuk van lidstaataansprakelijkheid maakt dat belanghebbende integraal schadeloosgesteld had moeten worden, hetgeen uiteraard met een apenfooi ex. het Besluit proceskosten, niet kan lukken!!

Het cassatieberoep is integraal gegrond.

Ik verwijs Uw kennelijk partijdige Hoge Raad der Nederlanden naar de uitlegging van het Hof in zijn zaak van 11 april 2013, Edwards, EU:C:2013:221;

Daarmee staat vast dat in lidstaat Nederland onmogelijk sprake is van een daadwerkelijk, eerlijk, effectieve mogelijkheid voor een belastingplichtige om zijn zaak voor te leggen — anders dan tegen buitensporige kosten — aan een onafhankelijke en onpartijdige rechterlijke macht!!

Tot slot verwijst het gerechtshof — aangetoond kennelijk partijdig en kennelijk afhankelijk — naar uitlegging van de Hoge Raad der Nederlanden over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, meer bepaald artikel 47 Handvest van de grondrechten, onregelmatig, onrechtmatig en met misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid, doordat de Hoge Raad oordeelt over de vergoeding van door derden beroepsmatig verleende rechtsbijstand en de hoogte van de vergoeding in de bezwaarfase, zich onttrekkend aan zijn wettelijke verwijzingsplicht en de oplossing buiten het gezichtsveld houdend van de exclusief bevoegde rechter, de Unierechter.

Polen zegt het, Nederland doet het, structureel en in een ongekende omvang!!

Het mondeling toelichten van een bezwaar is een fundamenteel grondrecht, dat vervat is in de rechten van verdediging en onderdeel uitmaakt van artikel 47, Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Aldus staat vast dat het gerechtshof — zich onttrekkend aan de wettelijke verwijzingsplicht — uitlegging geeft over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, daarmee treedt op het exclusieve domein van de Unierechter (zie middel I, dat hier integraal als ingelast moet worden beschouwd) waarmee de kennelijke onrechtmatigheid is gegeven.

Het gerechtshof geeft dus uitlegging over fundamentele grondrechten, met misbruik van bevoegdheid, misbruik van recht, kennelijk onrechtmatig en kennelijk onregelmatig, hetgeen een ongekend ernstige schending van de bevoegdheden oplevert.

Het gerechtshof heeft ook niet doen blijken — in het kader van de verplichting de volle werking van het Unierecht te waarborgen — dat het buiten elke mogelijke twijfel verheven is dat de gegeven zelfstandige oplossing van het gerechtshof even evident zou zijn voor het Hof, welke voorwaarde onlosmakelijk is verbonden aan de mogelijkheid een geschil van Unierecht zelfstandig op te lossen.

Maar, bovenal, is de gegeven oplossing en motivering, waarmee het gerechtshof ingrijpt in de fundamentele grondrechten hetgeen uiterst gevaarlijk en ongewenst is, naast het feit dat het volkomen onrechtmatig is onregelmatig is, in kennelijke strijd met het recht van de Unie.

Zoals belanghebbende heeft betoogd op bladzijde 6 van zijn hogerberoepschrift, r.o. 51 van het Hof, waarin het Hof uitlegging geeft dat de sanctie van een exceptie van onwettigheid een beperking vormt van het recht op (daadwerkelijk, red. JV) effectieve rechterlijke bescherming die niet evenredig is met het nagestreefde doel, te weten het mogelijk maken van een minnelijke schikking van het geschil!!

In casu is sprake van schending van bepalingen van Unierecht, die via een minnelijke schikking in een hoor sessie mogelijk opgelost kunnen worden, waarbij niet relevant is of de Inspecteur ter zitting stelt dat niet te willen onderzoeken. Te meer heeft te gelden dat de nationale bepalingen die bevoegdheid geven aan de Inspecteur, om in het geval sprake is van termijnoverschrijding naar nationale bepalingen, de te veel geheven belasting terug te geven!!!

Het gerechtshof heeft verzuimd, evenals de rechtbank, daadwerkelijk effectieve rechtsbescherming te bieden en heeft de bepalingen van het Unierecht naast zich neergelegd en voorrang gegeven aan de nationale bepalingen. Dat is kennelijk onjuist.

Zowel de rechtbank als het gerechtshof hadden toepassing moeten geven aan de vuistregel van artikel 47, Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, welk artikel geschonden is en hadden rechtsherstel moeten bieden en de zaak moeten terugverwijzen.

Het gerechtshof heeft verzuimd en daartoe zich moeten onttrekken aan zijn wettelijke verwijzingsplicht, onregelmatig en onrechtmatig met misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid uitlegging gegeven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie en de burger gewoon ordinair, professioneel ontdaan van zijn rechten die hij met voorrang en rechtstreeks kan ontlenen aan het recht van de Unie.

Met zijn gegeven oordeel miskend het gerechtshof dat blijkens het onderdeel 7.2 van de conclusie van A-G Wattel, hij blijk geeft van een gebrek aan loyaliteit (‘als belanghebbende het niet eens is met het oordeel kan hij klagen bij de Europese Commissie’), maar bovenal van een uiterst gebrekkig inzicht in het recht van de Unie.

De combinatie van beide factoren maakt uiteraard dat Petertje geworden is wat hij is geworden, Advocaat-Generaal bij een kennelijk partijdige en kennelijk afhankelijke instantie, de Hoge Raad der Nederlanden.

Het gerechtshof miskend dat de uitlegging van het recht van de Unie, zoals uiteengezet in middel I, welk uiteenzetting integraal als ingelast moet worden beschouwd, een exclusieve bevoegdheid is van het Hof, die blijkt uit de tekst, context en uitlegging van het Hof van artikel 267, letter a VWEU.

Artikel 267, tweede en derde alinea zijn de afgeleiden van artikel 267, letter a (en b) van het Verdrag.

Petertje miskend structureel, daarmee elke verdenking op gevoeligheid voor externe factoren op zich nemend, dat inzake artikel 267, letter a VWEU is sprake van een exclusieve bevoegdheid. Alleen de Unierechter, en NIEMAND anders mag (en kan) uitlegging geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie.

Vgl. in gelijke zin mr. baron Koenraad Lenaerts en mr. Piet van Nuffel, Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Aldus staat buiten elke mogelijke twijfel verheven, kennelijk, vast dat de gegeven oplossing van het gerechtshof in r.o. 4.8 van zijn uitspraak in kennelijke, ernstige strijd is met het recht van de Unie.

Het is werkelijk te schandelijk om over te praten, en om te zien hoe de rechten van belastingplichtigen in lidstaat Nederland door de rechterlijke instanties structureel en in enorme mate verneukt worden!!! Echt bizar!!

Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft in zijn uitspraak van 19 oktober 2021, ECLI:NL:GHARL:2021:9788 uitlegging gegeven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, kennelijk onrechtmatig, kennelijk onregelmatig en kennelijk onjuist.

A-G Ijzerman laat zich in zijn recente conclusie uit over een door het Unierecht beheerst geschil, ergo een uit het Unierecht zelf voortkomende verplichting, namelijk het beginsel dat de lidstaten verplicht zijn om in strijd met het Unierecht geheven belastingen met rente terug te betalen, uit het Unierecht zelf voortvloeit (arrest van 19 juli 2012, Littlewoods Retail e.a., C-591/10, EU:C:2012:478, punt 26 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Ik merk op dat uit artikel 267, letter a VWEU een exclusieve bevoegdheid volgt voor het Hof van Justitie om zich — bij prejudiciële beslissing — uitlegging te geven van de Verdragen.

Ik verwijs Uw Raad naar de uitlegging van de president van het Hof, mr. baron Koenraad Lenaerts en mr. Piet van Nuffel (procesgemachtigde Europese Commissie) met betrekking tot exclusieve bevoegdheden van de Unierechter in Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Vergelijk in gelijke zin artikel 4, lid 1, VEU. De lidstaten hebben door eenvoudige overdracht aan de Unie definitief en onomkeerbaar hun bevoegdheid verloren doen gaan om uitlegging te geven over (de draagwijdte en de betekenis van) de Verdragen, zoals vervat in artikel 267, letter a VWEU. Klaar!!!

Aldus zij vastgesteld dat de heer Ijzerman, zoals al genoegzaam vastgesteld en bewezen, zich op het vlak van de Unierechter begeeft door uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, met misbruik van bevoegdheid, met misbruik van recht, met misbruik van de acte clair doctrine, met misbruik van de acte éclairé doctrine en met misbruik van de Cilfit-doctrine.

Daarmee staat de kennelijke onrechtmatigheid vast.

De kwestie is overigens ook kinderlijk eenvoudig. Er is een acte éclairé van het Hof inzake de vergoeding van in strijd met het Unierecht geheven belasting.

Het Hof heeft uitlegging gegeven in de conclusie voorafgaande aan het arrest van 18 januari 2017, Wörtmann, EU:C:2017:19, in de conclusie van 8 september 2016, EU:C:2016:663, r.o. 70, waaruit volgt dat nu de betalingsverplichting van in strijd met het Unierecht geheven belasting rechtstreeks voort uit het Unierecht en ontstaat zij dus van rechtswege zonder dat het recht op vergoeding afhankelijk is van een specifiek bevel tot betaling van rente over de hoofdsom.

Daarmee staat kennelijk vast dat artikel 28c IW 1990 in kennelijke strijd is met het recht van de Unie.

Anders dan dat de heer mr. A-G Ijzerman concludeert, is er geen enkele beoordelingsvrijheid of anderszins, en al helemaal niet als hij al een punt zou kunnen hebben, wanneer het Hof overduidelijke uitlegging heeft gegeven.

Het moeten onderwerpen aan een feitelijke beoordeling strookt niet met het recht van de Unie, welk recht door de bevoegde rechter, de Unierechter, eenvormig moet kunnen worden uitgelegd in alle lidstaten en aldus reeds om die reden onmogelijk onderworpen kan worden aan een feitelijke beoordeling door de nationale rechter!!

Ijzerman toont zijn ware aard, zelden gezien buiten de Hoge Raad der Nederlanden, die niks anders doet dan pogen de nationale staatskas te vullen met onrechtmatig verkregen heffingen en betalingen.

Vast staat, nogmaals, er is overduidelijk sprake van een acte éclairé van het Hof dat nu de betalingsverplichting van in strijd met het Unierecht geheven belasting rechtstreeks voort uit het Unierecht en ontstaat zij dus van rechtswege zonder dat het recht op vergoeding afhankelijk is van een specifiek bevel tot betaling van rente over de hoofdsom.

Klaar. Artikel 28c IW 1990 is in kennelijke strijd met het recht.

Aldus moet eerst en vooral geoordeeld worden dat artikel 28c IW 1990 in kennelijke strijd is met het recht van de Unie, aangetoond voor zowel het rentepercentage alsook het moeten doen van verzoek, alsook de mogelijkheid van verval van (Unie)recht, beheerst door een nationale regeling die met voorrang op het recht van de Unie wordt toegepast!! Hoe erg kan een land negatief evolueren?

Dan moet vastgesteld worden wat een passende rentevergoeding is. Dat is simpel, anders dan Ijzerman stelt, met misbruik van alle fundamentele rechtsbeginselen oordeelt/adviseert.

Het rentepercentage volgt uit de aanwijzingen van A-G Hogan, dat aangesloten kan worden, middels een ‘forfaitair’ systeem van schadevergoeding wegens het niet beschikbaar hebben van gelden (conclusie A-G Hogan arrest Sole-Mizo, EU:C:2020:708, r.o. 71).

Voor het rentepercentage, ter volledige vergoeding, geeft A-G Hogan aanwijzingen in r.o. 72, met verwijzing 36;

Zie ter vergelijking artikel 99, lid 2, van verordening (EU, Euratom) 2018/1046 van het Europees Parlement en de Raad van 18 juli 2018 tot vaststelling van de financiële regels van toepassing op de algemene begroting van de Unie, tot wijziging van verordeningen (EU) nr. 1296/2013, (EU) nr. 1301/2013, (EU) nr. 1303/2013, (EU) nr. 1304/2013, (EU) nr. 1309/2013, (EU) nr. 1316/2013, (EU) nr. 223/2014, (EU) nr. 283/2014 en besluit nr. 541/2014/EU en tot intrekking van verordening (EU, Euratom) nr. 966/2012 (PB 2018, L 193, blz. 1), of artikel 2, lid 6, van richtlijn 2011/7/EU van het Europees Parlement en de Raad van 16 februari 2011 betreffende bestrijding van betalingsachterstand bij handelstransacties (PB 2001, L48, blz. 1).

Artikel 2, lid 6 van de richtlijn 2011/7/EU is duidelijk;

Wat er ook van zij, het is tenminste 8 procentpunten!

Uw Raad kan dus aansluiten bij de uitlegging van het Hof en oordelen dat overduidelijk sprake van een acte éclairé van het Hof dat nu de betalingsverplichting van in strijd met het Unierecht geheven belasting rechtstreeks voort uit het Unierecht en zij dus ontstaat van rechtswege zonder dat het recht op vergoeding afhankelijk is van een specifiek bevel tot betaling van rente over de hoofdsom.

Het is een acte éclairé van het Hof dat nu de betalingsverplichting van in strijd met het Unierecht geheven belasting rechtstreeks voortvloeit uit het Unierecht zij dus ontstaat van rechtswege zonder dat het recht op vergoeding afhankelijk is van een specifiek bevel tot betaling van rente over de hoofdsom.

Dus is er volstrekte duidelijkheid. De enkelvoudige interest overeenkomend met de referentie-interestvoet, die voor lidstaat Nederland impliceert de door de Europese Centrale Bank voor haar meest recente basisherfinancieringstransacties toegepaste interestvoet, ofii) de marginale interestvoet die het gevolg is van variabelerentetenders voor de meest recente basisherfinancieringstransacties van de Europese Centrale Bank.

Anders dan de weledelzeergeleerde heer mr. Ijzerman voorstelt, garandeert het rentepercentage van bancaire rente op nieuwe zakelijke kredieten van minder dan € 250.000,00 niet aan de Unierechtelijke verplichting dat de schadevergoeding in de vorm van rente wegens het niet beschikbaar hebben van gelden een volledige vergoeding moet garanderen.

Aldus is artikel 267, letter a VWEU geschonden, maar ook artikel 267, tweede alinea VWEU. Het gerechtshof had op grond van artikel 4, lid 3 VEU de verplichting de uitoefening van de rechten die belanghebbende kan ontlenen aan het recht van de Unie moeten vergemakkelijken, maar heeft ervoor gekozen — in het belang van de wetgevende en heffende autoriteit — de rechten om zeep te helpen en is om die reden geen rechterlijke macht in de zin van artikel 47, Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, welk artikel altijd in samenhang gelezen moet worden met artikel 19, lid 1 VEU. Er bestaat onmogelijk enige daadwerkelijke rechtstaat in lidstaat Nederland, dus wordt artikel 2 VEU kennelijk geschonden. Polen zegt het, Nederland doet het, maar dan vele malen erger.

Weer een duidelijk voorbeeld voor uw commissie hoe erg het eraan toe gaat in lidstaat Nederland. De rechten die belanghebbende aan het Unierecht kan ontlenen worden structureel en stelselmatig om zeep geholpen.

Uw kennelijk partijdige en kennelijk afhankelijk gebleken en aangetoonde Raad oordeelde in zijn arrest van 19 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3603 dat in het geval een op aangifte voldaan bedrag aan belasting nadat bij uitspraak op bezwaar dat bedrag is verlaagd moet leiden tot een vergoeding van kosten ter zake van bezwaar.

Uw kennelijk partijdige en kennelijk afhankelijke Raad oordeelde dat de omstandigheid dat geen sprake is van een door de Inspecteur gegeven beschikking, niet uitsluit dat sprake kan zijn van een aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid in de zin van artikel 7:15, lid 2, Awb. Dat bij de voor de voldoening op aangifte in aanmerking genomen wettelijke regeling sprake is van strijd met het recht van de Unie vormt een aan de inspecteur te wijten onrechtmatigheid. Geen recht op een integrale vergoeding, oordeelde Uw kennelijk partijdige en kennelijk afhankelijke Raad.

Het gerechtshof gaf ook uitlegging over de bepalingen van artikel 47, eerste en tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, door te oordelen dat sprake moet zijn — overeenkomstig de nationale bepalingen — van een aan de inspecteur ‘te wijten onrechtmatigheid’.

Artikel 47 Handvest van de grondrechten, eerste EN tweede alinea verzetten tegen een nationale regeling met forfaitaire tarieven die, wegens te lage maximumbedragen, niet waarborgen dat minstens een significant en passend deel van de redelijke kosten van de in het gelijkgestelde partij door de verliezende partij wordt gedragen.

Artikel 47, tweede alinea Handvest verwordt tot een lege huls wanneer een nationale regeling met forfaitaire tarieven die, wegens te lage maximumbedragen, niet waarborgen dat minstens een significant en passend deel van de redelijke kosten van de in het gelijkgestelde partij door de verliezende partij wordt gedragen, o.m. doordat aanvullende voorwaarden worden gesteld die een passende vergoeding kunnen beperken.

De volle werking van artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie vereist immers, zo volgt uit de tekst, context en uitlegging van het Hof, dat een forfaitair tarief dusdanig is, dat het in alle gevallen waarborgt dat een persoon die iemand adviseert, vertegenwoordigd of verdedigt, redelijkerwijs in alle gevallen vergoed wordt!!

Het gerechtshof heeft weer eens een keer alle fundamentele beginselen terzijde gesteld om de burger te kunnen benadelen. Daartoe moest hij met misbruik van recht uitlegging geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht, zich onttrekken aan de wettelijke verwijzingsplicht en rechtspraak van Uw kennelijk partijdige en kennelijk afhankelijke Raad terzijde stellen.

Dat laatste doet het gerechtshof doorgaans slechts als hij weet dat hij daarmee burgers elk mogelijk recht waar mogelijk kan ontnemen. Doorgaans zoekt het gerechtshof — en de betrokken raadsheer in het bijzonder — aansluiting bij kennelijk onrechtmatige en kennelijk onregelmatig tot stand gekomen rechtspraak van Uw partijdige en afhankelijke Raad. Nu dus niet, omdat dat ertoe leidt dat belanghebbende nog een vergoeding krijgt die de betrokken raadsheer met alle macht en kracht tracht te onthouden aan de belanghebbende.

Aldus is de betrokken raadsheer geen rechterlijke macht in de zin van artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie. Hiervan is sprake wanneer de objectieve factoren waaronder de betrokken rechter uitspraak doet, met het terzijde stellen van vaste en overvloedige uitlegging van de bevoegde rechterlijke instanties, van dien aard zijn dat bij de justitiabelen legitieme twijfel kan ontstaan over de vraag of deze instantie niet gevoelig is voor externe factoren, in het bijzonder voor directe of indirecte invloed van de wetgevende en uitvoerende macht, en of deze instantie onpartijdig is ten opzichte van de met elkaar strijdende belangen, en, derhalve, ertoe kunnen leiden dat deze instelling niet de indruk geeft onafhankelijk en onpartijdig te zijn, hetgeen het vertrouwen kan ondermijnen dat de rechterlijke macht in een democratische samenleving bij deze justitiabelen moet wekken.

Middel VII is kennelijk gegrond.

Met ingang van 1 juli 2021 is d nationale regeling Bpb gewijzigd en kort en zakelijk gezegd is het tarief per punt verhoogd van € 534,00 naar € 748,00, behoudens voor gschillen met betrekking tot BPM en WOZ.

Dat is in kennelijk ernstige strijd met het recht van de Unie, meer bepaald het gelijkwaardigheidsbeginsel, nu de heffing van registratiebelasting (BPM) een beperking van de fundamentele vrijheden van het Verdrag impliceert en om die reden altijd een Unierechtelijke grondslag kent en aldus Unierechtelijke vorderingen door de nationale bepalingen achtergesteld worden.

Het gerechtshof had aldus tenminste de proceskosten voor hoger beroep moeten vaststellen op € 1.496,00, maar heeft verzuimd, zoals gebruikelijk bij deze raadsheer die links en rechts helemaal overloopt van de vooringenomenheid, kennelijke partijdigheid en kennelijke afhankelijkheid!!

Middel VIII is kennelijk gegrond.