HR, 08-01-2021, nr. 20/00339

Het Hof overweegt in r.o. 4.4 het volgende:

Met dit oordeel miskent het Hof het volgende:

Overigens is niet goed denkbaar hoe de gemeente in een dergelijk geval tegemoet zou kunnen komen aan de wensen van het Hof. Het Hof stelt dat de tarieven voor doorlopende vergunninghouders zijn verhoogd. Die bewering vindt echter geen steun in de vergelijking van de Verordeningen precariobelasting uit 2015 en 2016..

De relevante bepalingen in 2015 luidden:

De relevante bepaling in 2016 luidde:

Ter illustratie moge het volgende dienen:

Voor een standplaatshouder met een standplaats van 8 m2 met één dagdeel per week, gedurende 52 weken zou het te betalen belastingbedrag in 2015 zijn uitgekomen op 52 × € 7,09 = € 368,68

Voor dezelfde standplaatshouder zou het bedrag in 2016 zijn uitgekomen op 52 × € 5,10 = € 265,20. Dit betekent een daling van 28%.

Voor een standplaatshouder met een standplaats van 12 m2 met twee dagdelen per week, gedurende 52 weken zou het te betalen belastingbedrag in 2015 zijn uitgekomen op 1,5 × 52 × € 14,18= € 1.106,04. Voor dezelfde standplaatshouder zou het bedrag in 2016 zijn uitgekomen op 2 (dagdelen) × 52 × € 5,10 × 2 (10–20m2) = € 1.060,80. Dit betekent een daling van 4%.

Voor een standplaatshouder met een standplaats van 22 m2 met drie dagdelen per week, gedurende 13 weken, zou het te betalen belastingbedrag in 2015 zijn uitgekomen op 2 × 13 ×€ 21,27 = € 553,02. Voor dezelfde standplaatshouder zou het bedrag in 2016 zijn uitgekomen op 3 (dagdelen) × 13 (weken) × 3 (20–30m2) = € 596,70. Dit betekent een stijging van 8%.

Uit de vereenvoudigde tarievenstructuur valt dus niet te concluderen dat deze leidt tot een verveelvoudiging van het belastingbedrag. Kennelijk verbindt het Hof aan het informeren van de doorlopendevergunninghouders wel de omstandigheid dat het moet gaan om een aanzienlijke tariefsverhoging. Hoe aanzienlijk die moet zijn om betrokkenen te informeren wordt uit de uitspraak echter niet duidelijk. Ook al zou het Hof daarover wel een richtsnoer hebben gegeven (bijvoorbeeld ten minste 50% tariefstijging) er zou zonder een doorrekening op individueel niveau van alle standplaatshouders niet bepaald kunnen worden wie geïnformeerd moet worden en wie niet.

Bovendien wordt niet duidelijk hoe lang een vergunninghouder al over een vergunning moet beschikken wil deze volgens het Hof onder de verzwaarde zorgvuldigheid vallen. Het Hof spreekt over ‘al jaren’. Dat zou kunnen duiden op twee jaren, maar dat wordt met de gehanteerde terminologie niet duidelijk en is daardoor niet voldoende gemotiveerd.

Mijns inziens gaat de zorgvuldigheidseis die het Hof stelt veel te ver in het kader van een algemeen verbindend voorschrift. Bij dergelijke algemene (voor een ieder) verbindende voorschriften kan en mag niet van de wetgevende overheid verwacht worden dat alle individuele gevallen van tevoren worden doorgerekend op de uitkomst van een wijziging van de verordening. Daar komt bij dat de gemeente [Z] weliswaar beschikt over vergunningen, maar niet over de belastinggegevens die daar al dan niet uit voortvloeien. Deze vallen onder de geheimhoudingsplicht ex art. 67 AWR en berusten bij Tribuut.

In elk geval heeft het Hof in het licht van het vorenstaande onvoldoende gemotiveerd waarom het van oordeel is dat de gemeente in dit geval de te betrachten zorgvuldigheid niet in acht heeft genomen.

Het Hof haalt een aantal arresten van Uw raad aan waarmee ze haar oordeel onderbouwt dat de gemeente doorlopende vergunninghouders, onder wie belanghebbende, vooraf had moeten informeren over de nieuwe tariefstelling:

Hoge Raad 3 februari 1999. nr. 34131. ECLI:NL:HR:1999:AA263

In dit arrest geeft de Hoge Raad in 3.3. juist aan dat ‘Hier doet zich niet het geval voor dat ten tijde van de vergunningverlening een zodanige kostenverzwaring voorzienbaar was dat het zorgvuldigheidsbeginsel en het 'fair-play' beginsel zonder meer ertoe noopten daarvan melding te maken bij het verlenen van die vergunning. Dan heeft als regel te gelden dat degene die, zoals belanghebbende, zijn beslissing om al dan niet gebruik te maken van een hem verleende vergunning voor het hebben van voorwerpen onder, op of boven voorde openbare dienst bestemde gemeentegrond mede wil doen afhangen van het tarief van de precariobelasting, rekening moet houden met de mogelijkheid dat hem bekende tarieven inmiddels zijn verhoogd, en zich derhalve zelf tijdig op de hoogte dient te stellen van het geldende tarief’.

Niet duidelijk is waarom het Hof nu anders oordeelt dan Uw raad destijds. In het procesverbaal maakt het Hof duidelijk dat het antwoord moet geven op de vraag of en in hoeverre belanghebbende zelf een onderzoeksplicht had. Die vraag wordt in de uitspraak echter niet beantwoord.

Dit arrest wordt in het proces-verbaal contrair genoemd en kan daarom zonder nadere motivering, die ontbreekt, niet dienen ter onderbouwing van de door het Hof voorgestane beslissing.

Hoge Raad 7 oktober 1992, nr. 26974, ECLI:NL:HR:1992:ZC5112

In dit arrest gaat het om het rechtszekerheidsbeginsel en niet om het zorgvuldigheidsbeginsel. Het ging om de vraag of voor een reeds ingediende bouwaanvraag die nog niet was afgehandeld de vrijstelling gold (zoals die gold op het moment van indienen) of dat de vrijstelling niet meer gold (op het moment van verlenen van de vergunning). De belastingplicht was gekoppeld aan ‘de vergunning’ en niet zoals tegenwoordig in zwang is ‘het in behandeling nemen van de aanvraag’. De Hoge Raad oordeelde in feite datje niet lopende de vergunningprocedure het tarief kunt verhogen (de facto door de vrijstelling af te schaffen). Die situatie is niet vergelijkbaar met de onderhavige, waarin ruim voor het belastingjaar en nog veel ruimer voor de aanvang van het belastingtijdvak de tarieven overeenkomstig de wet zijn bekendgemaakt.

Zonder nadere motivering, die ontbreekt, valt niet in te zien waarom het Hof dit arrest heeft willen gebruiken ter onderbouwing van de zorgvuldigheidseis.

Hoge Raad 17 september 1986, nr, 23787, ECLI:NL:HR:1986:AW7881

Dit arrest is niet gepubliceerd op rechtspraak.nl. Het Hof heeft geen vindplaats aangegeven, waardoor het niet mogelijk is hierop in te gaan. Zonder motivering, die ontbreekt, valt niet in te zien waarom het Hof dit arrest heeft willen gebruiken ter onderbouwing van de zorgvuldigheidseis.

Ik concludeer tot vernietiging van de in cassatie bestreden uitspraak en tot bevestiging van de uitspraken van rechtbank Gelderland (AWB 17/5432 en AWB 17/5433).

In de loop van december 2016 ontvang ik met terug werkende kracht de Precario aanslagen van dat betreffende Belastingjaar.

Na telefonisch contact met een belasting ambtenaar van ‘Belasting samenwerkingsverband Tribuut’ verneem ik, dat deze de verschillen in hoogte van de jaren 2015 en 2016 ook heel vreemd vond. Hij adviseerde mij om een Bezwaarschrift in te dienen t.a.v. De Heffingsambtenaar Tribuut [c-straat 1] te [Z].

Dit bezwaarschrift is tijdig ingediend (Ie helft feb 2017).

De beantwoording van dit bezwaarschrift is heel summier en vindt in september 2017 plaats (zeven maanden na het indienen) zie Productie.

Dat deze problematiek urgent is, ook ‘Voor de Toekomst’ heeft de Heffingsambtenaar ook zelf af kunnen leiden uit zijn eigen interpretatie: ‘Ik vind de verschillen ook heel vreemd tussen de jaren 2015 en 2016.

Op het moment, dat deze ambtenaar werkzaam bij het ‘Belastingcentrum Tribuut’ het ‘signaal’ kreeg dat er over deze urgente problematiek een ‘Bezwaarschrift’ ingediend werd, hadden bij hem alle ‘bellen’ moeten gaan rinkelen en behoorde ‘De Zorgplicht’ in beeld te komen volgens de regels van de ‘wet Algemene Beginselen ven Behoorlijk Bestuur’ om belang hebbende op korte termijn: ‘ Open’ ‘Eerlijk’ en ‘Transparant’ in kennis te stellen over de navolgende zaken:

Mijn bezwaarschrift welke hij onder zijn hoede heeft, hebben ‘enkel’ en ‘alleen’ betrekking binnen zijn bevoegd heden van verordeningen naar de letter van de Wet. Dat voor wat betreft het ‘ Inhoudelijk opstellen van Tarieven en bijbehorende regels’ niet hij maar Bestuursambtenaren en de Politiek der Gemeente [Z] verantwoordelijk zijn (Transparant handelen).

De voortgang en behandeling van de uitspraak op Bezwaarschrift pas na de zomer bekend gemaakt wordt (Na het ijsseizoen 2017).

Voordat het schepijs seizoen 2017 een aanvang had genomen, had er op z'n minst mogen worden verwacht van ‘ Een goed Bestuurder van Tribuut’ dat deze via interne communicatie ook Beleidsambtenaren werkzaam op het Gemeentehuis bij de vergunningverlening geïnformeerd hadden over deze ontstane problematiek voor doorlopende seizoensgebonden standplaatshouders.

Het feit dat, de noodzaak voor een Informatie bericht (mondeling of schriftelijk) naar de gebruikers ontbrak leidt mede tot schending van het Vertrouwensbeginsel.

Vele opgeworpen bezwaar punten worden inhoudelijk niet besproken in de beantwoording. (Zorgvuldigheidsbeginsel).

Alles overziende kan vastgesteld worden, dat ondergetekende geen informatie heeft ontvangen ‘ voor en tijdens’ het ijsseizoen 2017 omtrent de bij behorende financiële consequenties voor dit lopende seizoen 2017,

Noch via Tribuut belasting centrum,

Noch via Bestuursambtenaren der Gemeente [Z].

Pas na de zomer volgt een niet complete summiere beantwoording. (zie Productie).

Men is ‘Nut en Noodzaak’ (Noodzakelijkheidstoets) om voortvarend te werk te gaan compleet uit het oog verloren.

Het betreft immers locaties met een ‘Doorlopende Status’, waar van ondergetekende reeds 40 jaren gebruik maakt en deze graag ‘In Ere’ houdt zonder het risico te lopen dat deze ‘Doorlopende Rechten ’worden afgenomen.

Het is zowel Tribuut Belastingcentrum als de Gemeente [Z] aan te rekenen, dat zij niet voldaan hebben aan de regelen welke de wet stelt:

Gaarne verneem ik uw reactie en hoop, dat ‘dit’ incidenteel beroep in cassatie’ aanleiding geeft om besluitvorming van het Hof Arnhem / Leeuwarden omtrent het belastingjaar 2017 aan te passen en de aanslagen voor de standplaatsen: [Q] ([a-straat]) en [Z] ([b-straat]) te verlagen berekend naar de maatstaf zoals die gold voor het jaar 2015.

Met verschuldigde hoogachting,

[X]

Bijlage: Productie