Hof Den Haag, 23-07-2013, nr. 200.035.308/01

Het hof stelt voorop dat het in zijn tussenarrest heeft vastgesteld dat het, op de grondslag van de vordering van [appellant] ex artikel 6:162 in verbinding met artikel 7:658 BW (rov. 5.2), de verweren van de UvA alsnog dient te beoordelen (rov. 3.5). Het hof heeft geoordeeld dat de UvA haar zorgplicht jegens [appellant] heeft geschonden en (dus) onrechtmatig jegens hem heeft gehandeld (rov. 5.6.2). Oordelend voorts dat het bewijs van het causaal verband op [appellant] ligt (rov. 5.9 in verbinding met rov. 5.4), heeft het hof vastgesteld dat [appellant] nogal summier gebleven was bij de onderbouwing van het causaal verband. Het hof heeft geinventariseerd welke medische verklaringen [appellant] ter onderbouwing in het geding had gebracht en welke stukken - in ieder geval - ontbraken (rov. 5.7.2) en heeft vervolgens overwogen dat door UvA genoemde omstandigheden “erop kunnen duiden dat andere (meer) relevante omstandigheden een rol gespeeld hebben.” Daarop heeft het hof, onder verwijzing naar artikel 22 Rv, [appellant] in de gelegenheid gesteld alsnog “zijn medische dossiers in het geding te brengen, waaronder - maar niet uitsluitend - (specialistische) geneeskundige rapportages, opgemaakt zowel in het kader van zijn psychiatrische opnames en behandelingen, zijn opname en behandeling/controle wegens morbus Bechterew en de complete huisartsenstatus (de “groene kaart”).” Het hof heeft voorts vermeld dat het overlegging door [appellant] wenst van de genees- en arbeidsdeskundige rapportages opgemaakt in het kader van zijn aanspraken op (vervolg)arbeidsongeschiktheidsuitkeringen. Rov. 5.10 ten slotte houdt in dat “(w)anneer het hof (na eventueel deskundigenbericht) tot het oordeel mocht komen dat de UvA aansprakelijk is, (…) het hof (…) niet voornemens (is) de zaak naar de schadestaatprocedure te verwijzen” in verband waarmee het hof een met stukken onderbouwde letselschadeberekening wenst te ontvangen.

[appellant] heeft bij brief van 21 juni 2012 enkele stukken in het geding gebracht, waaronder een partijdeskundigenrapportage van ‘:helder psychodiagnostiek’ van 18 mei 2012 (hierna: rapport ‘:helder psychodiagnostiek’). Mr Schaink heeft bij brief van 10 mei 2013 als het standpunt van UvA te kennen gegeven dat bij de afdoening middels eindarrest (het hof begrijpt:) het rapport ‘:helder psychodiagnostiek’ “uiteraard niet betrokken (kan) worden” omdat het hof daar niet om heeft gevraagd.

Het hof is van oordeel dat dit enkele feit geen reden oplevert om op het rapport ‘:helder psychodiagnostiek’ geen acht te slaan; het staat een partij immers binnen de grenzen van de goede procesorde vrij die stukken in het geding te brengen waarvan dat haar met het oog op haar processuele positie nuttig of nodig toeschijnt.

[appellant] heeft na het tussenarrest bij brief van 21 juni 2012 de volgende stukken in het geding gebracht:

i de reeds in dat tussenarrest geciteerde brieven van 19 april 2004 en 23 juni 2005;

ii een verzekeringsgeneeskundige rapportage van 20 maart 2002 die, onder verwijzing naar - een niet-overgelegde - rapportage van 29 augustus 1997, inhoudt “dat er geen aanzienlijke wijziging heeft plaatsgevonden in de arbeidsbelastbaarheid van [[appellant]]. [[appellant]] ondervindt nog altijd vele beperkingen en handicaps in het dagelijks persoonlijk en sociaal functioneren.” In de beschrijving wordt gemeld: “In 1996 viel [[appellant]] uit ten gevolge van psychische klachten. (…) De uitval in 1993 en 1995 waren het gevolg van dezelfde ziekte (…).”

iii een brief van het USZO van 14 januari 1998;

iv een brief van de psychiater dr. A. Vellinga, LTP Tesselschadestraat Mentrum, van 30 maart 2012,

v het rapport ‘:helder psychodiagnostiek’, welk rapport niet ondertekend is.

Het hof concludeert uit de in 3.2 ii genoemde rapportage dat de in het tussenarrest in rov. 5.6.1 onder iii genoemde arbeidsongeschiktheid wegens ziekte en ziekenhuisopname van september 1992 tot februari 1993, een psychische oorzaak had. Zulks is van belang aangezien gesteld noch gebleken is dat die ziekte en ziekenhuisopname een gevolg zijn geweest van tekortschieten van UvA jegens [appellant] en latere uitvallen uit het arbeidsproces een gevolg waren van dezelfde ziekte.

Artikel 22 Rv luidt als volgt:

“De rechter kan in alle gevallen en in elke stand van de procedure partijen of een van hen bevelen bepaalde stellingen toe te lichten of bepaalde, op de zaak betrekking hebbende bescheiden over te leggen. Partijen kunnen dit weigeren indien daarvoor gewichtige redenen zijn. De rechter beslist of de weigering gerechtvaardigd is, bij gebreke waarvan hij daaruit de gevolgtrekking kan maken die hij geraden acht.”

Hiervoor werd er reeds aan herinnerd dat het hof onder verwijzing naar dit artikel, [appellant] opgedragen heeft stukken in het geding te brengen. [appellant] heeft niet uitdrukkelijk geweigerd bepaalde(lijk in het tussenarrest genoemde) stukken over te leggen en hij heeft niet (in verband daarmee) een beroep op ‘gewichtige redenen’ gedaan. Niettemin heeft [appellant] er kennelijk welbewust voor gekozen in ieder geval de volgende stukken niet in het geding te brengen:

Het niet-overleggen van deze stukken wordt niet voldoende gecompenseerd door het rapport ‘:helder psychodiagnostiek.’ Ten eerste is de status van het overgelegde rapport onduidelijk nu het niet is ondertekend. Ten tweede is het slechts een secundaire bron, afkomstig van een kennelijk niet in overleg tussen partijen of een door het hof benoemde, maar door uitsluitend [appellant] aangewezen deskundige die bovendien niet rapporteert aan de hand van daartoe bepaaldelijk opgestelde vragen. De enkele vraag naar “een” causaal verband tussen het arbeidsconflict en het hieruit voortkomende ontslag en de depressieve klachten van [appellant] en de beantwoording daarvan is te beperkt en de anamnese is uiterst summier. Daarbij betrekt het hof dat het, zoals gemeld in het tussenarrest, niet van plan was de zaak naar de schadestaatprocedure te verwijzen. Het hof wenste, in aanmerking genomen het procesverloop - het is al een verwijzingszaak - en de procesduur en met het oog op de aansprakelijkheid en de schadebegroting met name de discussie over het causaal verband in deze (hoofd)procedure gevoerd te hebben. Dat [appellant] verwijzing naar de schadestaatprocedure heeft gevorderd staat hieraan niet in de weg, vgl. het cassatiemiddel met de beslissing van de HR in onderhavige procedure alsmede - uitdrukkelijk - HR 16 april 2010, ECLI:NL:HR:2010:BL2229.

[appellant] is tekortgeschoten om, ter onderbouwing van het causaal verband, voldoende medische stukken in het geding te brengen en enige rechtvaardiging daarvoor is niet gebleken. Nu het hof in zijn tussenarrest bedoelde stukken uitdrukkelijk heeft genoemd, waarbij het hof heeft gewezen op artikel 22 Rv, ziet het hof geen aanleiding [appellant] hiertoe nogmaals in de gelegenheid te stellen en zal het hof, gelet op artikel 22 Rv, de vordering van [appellant] afwijzen.

[appellant] heeft bovendien, door het ontbreken van de gevraagde stukken, het causaal verband tussen het onzorgvuldig handelen van de UvA en zijn gezondheidsschade onvoldoende onderbouwd zodat ook op die, zelfstandige, grond zijn vordering moet worden afgewezen.

Het vonnis van de rechtbank Amsterdam van 3 mei 2006 dient te worden bekrachtigd.

[appellant] wordt veroordeeld in de kosten van de procedure in appel, alsmede in de gereserveerde kosten van de cassatieprocedure.