Hof Amsterdam, 23-05-2023, nr. 200.284.501/01

Partijen worden hierna wederom [appellant] en [geïntimeerde] genoemd.

Verwezen wordt naar de tussenarresten van 5 april 2022 en 13 december 2022.Na deze arresten heeft [geïntimeerde] een akte met producties genomen.Nu de akte zijdens [geïntimeerde] door het hof was bedoeld als sluitstuk van het debat, en beide partijen het hof hebben verzocht thans eindarrest te wijzen, zullen de bij deze akte overgelegde producties buiten beschouwing worden gelaten omdat in het andere geval [appellant] nog de gelegenheid zou moeten krijgen op deze producties te reageren. Beide partijen hebben arrest gevraagd.

In principaal appel

Ziekengeld

[geïntimeerde] is bij tussenarrest van 13 december 2022 toegelaten te reageren op de stelling van [appellant] dat – samengevat – niet alle verloonde overuren in de 13 perioden voorafgaand aan zijn ziekmelding zijn meegenomen voor de berekening van zijn ziekengeld, en dat hij uit dien hoofde nog recht heeft op betaling van € 121,09 bruto. [geïntimeerde] heeft bij akte van 31 januari 2023 gewezen op de door haar overgelegde productie 51 bij memorie van antwoord tevens memorie van grieven in (voorwaardelijk) incidenteel appel, waarin een berekening is opgenomen op basis van álle verloonde uren in de betreffende referteperiode (dus ook de overuren), ter zake waarvan zij een nabetaling van € 320,-- heeft verricht op de derdengeldrekening van mr. Heijlaerts.[appellant] heeft in zijn akte van 28 juni 2022 de berekeningen van [geïntimeerde] niet, althans niet gemotiveerd betwist, zodat het hof zal uitgaan van de juistheid van de stellingen van [geïntimeerde] op dit punt.

Bonus

Ten aanzien van deze vordering van [appellant] (bij eisvermeerdering in hoger beroep voor het eerst ingesteld) overweegt het hof als volgt. In het tussenarrest van 5 april 2022, is hierover het volgende overwogen:“3.12.2 [appellant] stelt dat hij vanaf 2012 heeft meegedeeld in de bonus op basis van een vaste verdeelsleutel gelijk aan collega’s van hetzelfde niveau. Dit is niet weersproken door [geïntimeerde] . [geïntimeerde] voert aan dat het doen van een bonusuitkering behoort tot haar discretionaire bevoegdheid, en dat de bonus alleen is betaald over jaren waarin zij voldoende winst heeft gemaakt. Voorts voert [geïntimeerde] aan dat zij over de jaren 2017 en 2018 aan geen enkele werknemer een bonus heeft betaald. Het hof neemt tot uitgangspunt dat [appellant] in beginsel aanspraak heeft op een bonus over de door hem gestelde periode op basis van het door [geïntimeerde] behaalde bedrijfsresultaat. [geïntimeerde] heeft haar stelling dat over de jaren 2017 en 2018 aan niemand een bonus is toegekend, onvoldoende feitelijk onderbouwd. Het verweer van [geïntimeerde] dienaangaande zal worden gepasseerd, en de vordering van [appellant] zal in zoverre worden toegewezen.”

Vervolgens heeft [appellant] in zijn antwoordakte van 28 juni 2022 in het kader van de door hem opgestelde herberekeningen van het salaris, aanspraak gemaakt op een bonus van € 2.539,25 over het jaar 2017 en € 1.953,27 over het jaar 2018, welke berekeningen hij baseert op het gemiddelde van de door hem ontvangen bonussen over de jaren 2014 tot en met 2016. [appellant] heeft echter niet, althans onvoldoende gemotiveerd weersproken dat de bonussen door [geïntimeerde] worden toegekend afhankelijk van het bedrijfsresultaat, en dat [geïntimeerde] in zoverre een discretionaire bevoegdheid heeft om afhankelijk van de behaalde winst de bonus te verdelen. Reeds om die reden gaat de berekening van [appellant] in zijn antwoordakte van 28 juni 2022 mank. [geïntimeerde] heeft vervolgens in haar akte van 31 januari 2023 gereageerd op de bonusberekening van [appellant] over de jaren 2017 en 2018 en een fictieve berekening gemaakt van de aan [appellant] toekomende bonus over de jaren 2017 en 2018, uitgaande van het gemiddelde percentage waarmee [appellant] gedurende jaren 2014 tot en met 2016 heeft gedeeld in het totaal beschikbare bedrag aan bonus.

Voor zover [geïntimeerde] thans in haar akte van 31 januari 2023 opnieuw ter discussie stelt of zij wel een bonus verschuldigd is aan [appellant] over de jaren 2017 en 2018, omdat zij in deze jaren aan geen enkele werknemer een bonus heeft betaald, strandt dit betoog op het feit dat hierover in het tussenarrest van 5 april 2022 reeds een bindende eindbeslissing is genomen. De aktewisseling nadien betreft uitsluitend de wijze van berekening door beide partijen.

De stellingen van [geïntimeerde] zoals weergegeven onder 3.7 van haar akte van 31 januari 2023, komen erop neer dat over de jaren 2014 tot en met 2016 sprake was van de volgende in totaal (voor alle werknemers) ‘beschikbaar bonus bedragen’, waarbij de jaartallen zijn vermeld waarin deze bedragen zijn betaald (eerste kolom onder 3.7):-2014: 2x € 2.700,-- = € 5.400,---2015: € 3.960,-- + € 4.700,-- = € 8.660,--

-2016: € 12.220,-- + € 12.690,-- = € 24.910,--

Gelet op de feitelijk aan [appellant] betaalde bonusbedragen over deze jaren heeft hij ( [appellant] ) voor gemiddeld 19% gedeeld in het totaal beschikbare bonusbedrag voor het betreffende jaar, aldus [geïntimeerde] .

[geïntimeerde] vervolgt onder 3.8 van haar akte van 31 januari 2023 met een weergave van de over de jaren 2017 en 2018 beschikbare totaalbedragen voor de bonusverdeling:2017: € 940 + € 5.640,-- = € 6.580,--2018: € 1.410,--Bij een toekenning van 19% van deze totaalbedragen zou dit neerkomen op een bonusaanspraak van [appellant] over de jaren 2017 en 2018 van € 1.518,10 bruto, aldus nog steeds [geïntimeerde] .

Het hof ziet zich geconfronteerd met het feit dat het debat over de bonus aanspraak thans in een zeer laat stadium is/wordt gevoerd, terwijl beide partijen hebben verzocht om afgifte van een eindarrest en ook het hof van oordeel is dat er een eind moet komen aan deze procedure. Het had op de weg van [geïntimeerde] gelegen om bij memorie van antwoord, naar aanleiding van de eisvermeerdering bij memorie van grieven door [appellant] ten aanzien van de bonus, volledige openheid van zaken te geven ten aanzien van de door haar gehanteerde bonus structuur hetgeen zij niet heeft gedaan. Anderzijds heeft [appellant] ook pas bij akte na tussenarrest - en rekening houdend met het debat tussen partijen op de andere onderdelen - zijn aanspraak op bonus betaling kunnen concretiseren. Het hof ziet aanleiding om de bonus aanspraak van [appellant] over de jaren 2017 en 2018 ex aequo et bono te begroten. Het hof zal daarbij rekening houden met het feit dat het gemiddelde beschikbare totaal budget voor de bonus verdeling in de jaren 2014, 2015 en 2017 rond de € 7.000,-- lag, en dat de jaren 2016 en 2018 daarvan significant afwijken in respectievelijk positieve (2016) en negatieve (2018) zin. Hiervan uitgaande zal het hof een bedrag van € 2.660,-- bruto toekennen aan [appellant] als bonus over de jaren 2017 en 2018. Over dit bedrag zal een wettelijke verhoging worden toegewezen van 10%.

Conclusie

Het voorgaande betekent dat - binnen de in beide tussenarresten gegeven kaders - de vorderingen van [appellant] voor wat betreft de verschuldigde hoofdsommen, als voldaan moeten worden beschouwd met de drie nabetalingen van in totaal

€ 8.325,09 bruto, met uitzondering van het toe te wijzen bedrag van € 2.660,-- bruto ter zake van bonus over 2017 en 2018. Het bedrag van € 8.325,09 bruto wijkt af van hetgeen door de kantonrechter is toegewezen, terwijl voorts gesteld noch gebleken is dat de wettelijke verhoging en de wettelijke rente zijn voldaan over het in eerste aanleg toegewezen bedrag. Het hof zal omwille van de overzichtelijkheid het bestreden vonnis in zijn geheel vernietigen en de vorderingen van [appellant] toewijzen op na te noemen wijze. De grieven 3, 4, 5 en 6 in principaal appel zijn daarmee besproken.

Met grief 7 in principaal appel wordt opgekomen tegen de matiging van de wettelijke verhoging tot 25%. Nu niet is gesteld of gebleken dat [geïntimeerde] willens en wetens te weinig loon heeft betaald, acht het hof de toegepaste matiging tot 25% juist en zal deze overnemen, behoudens ten aanzien van de bonus aanspraak waarbij de verhoging wordt gematigd tot 10%. Over het achterstallig loon inclusief de wettelijke verhoging, zal voorts de wettelijke rente worden toegewezen. Op het totale aldus verschuldigde bedrag strekt in mindering hetgeen reeds door [geïntimeerde] - al dan niet uit hoofde van het vonnis in eerste aanleg - is voldaan. Grief 7 in principaal appel faalt.

Grief 8 in principaal appel welke is gericht tegen de compensatie van de proceskosten in eerste aanleg, faalt eveneens, nu partijen in eerste aanleg inhoudelijk over en weer op terechte gronden deels in het ongelijk zijn gesteld. Dat het hof omwille van de overzichtelijkheid het bestreden vonnis in zijn geheel vernietigt, doet hieraan niet af.

Ook de proceskosten in principaal appel zullen worden gecompenseerd, nu beide partijen over en weer deels in het ongelijk zijn gesteld.

In voorwaardelijk incidenteel appel

Gelet op het feit dat in het tussenarrest van 5 april 2022 het door [geïntimeerde] gedane beroep op (schending van) de klachtplicht is gehonoreerd, heeft zij geen belang meer bij bespreking van haar grief in voorwaardelijk incidenteel appel.

Het hof:

vernietigt het bestreden vonnis en doet opnieuw recht:

veroordeelt [geïntimeerde] om aan [appellant] te betalen € 8.325,09 bruto plus € 2.660,-- bruto, derhalve in totaal € 10.985,09 bruto wegens achterstallig loon, te vermeerderen met de wettelijke verhoging van 25% over het bedrag van € 8.325,09 bruto en de wettelijke verhoging van 10% over het bedrag van € 2.660,-- bruto, en met de wettelijke rente over het totale bedrag van € 10.985,09 bruto vanaf de datum van de dagvaarding in eerste aanleg tot het moment van betaling;

-bepaalt dat op dit bedrag in mindering strekt hetgeen door [geïntimeerde] reeds aan [appellant] is betaald;

-veroordeelt [geïntimeerde] om binnen vijf werkdagen na betekening van dit arrest aan de Stichting Bedrijfstakpensioenfonds Horeca mededeling te doen van de nabetaling van loon aan [appellant] , en de verschuldigde pensioenpremie over de nabetaling te voldoen;

-compenseert de proceskosten in eerste aanleg en in hoger beroep;

-wijst af hetgeen meer of anders is gevorderd.

Dit arrest is gewezen door mrs. T.S. Pieters, M.L.D. Akkaya en E. Verhulp en door de rolraadsheer in het openbaar uitgesproken op 23 mei 2023.

Partijen worden hierna wederom [appellant] en [geïntimeerde] genoemd.

Verwezen wordt naar het tussenarrest van 5 april 2022 (hierna ‘het tussenarrest’) en het proces-verbaal van de zitting van 1 oktober 2021. Hierna hebben partijen de volgende stukken ingediend:- akte na tussenarrest van de zijde van [geïntimeerde] van 17 mei 2022, met producties;- antwoordakte na tussenarrest van de zijde van [appellant] van 28 juni 2022.

Ten slotte is arrest bepaald.

Bij tussenarrest zijn de grieven 1 tot en met 3 in principaal appel verworpen. Ten aanzien van de feestdagentoeslag (grief 4 in principaal appel), de vakantietoeslag over vakantiedagen (grief 5 in principaal appel) zijn partijen in de gelegenheid gesteld een akte te nemen. Daarbij konden partijen zich tevens uitlaten over het verschuldigde ziekengeld (vermeerdering van eis in hoger beroep).

Aan [geïntimeerde] is verzocht een duidelijk en gespecificeerd overzicht over te leggen van de feestdagen en uren die volgens haar zijn gewerkt en betaald alsmede van de door haar betaalde vakantietoeslag over de vakantiedagen gedurende de in het tussenarrest genoemde relevante periode van 19 november 2013 tot 1 november 2018. [appellant] mocht hierop bij akte reageren, waarbij hem is verzocht een duidelijke en gespecificeerde berekening over te leggen van wat volgens hem onbetaald is gebleven exclusief overwerkuren.

[geïntimeerde] heeft bij akte inzicht gegeven in drie door haar opgestelde herberekeningen ter zake het aan [appellant] toekomende loon die hebben geresulteerd in nabetalingen van:-€ 4.127,79 bruto op 19 juni 2020;-€ 3.020,51 bruto op 28 februari 2021-€ 1.176,79 bruto op 28 september 2021,

derhalve in totaal € 8.325,09 bruto.

[appellant] erkent bij antwoordakte dat - uitgaande van de kaders zoals in het tussenarrest gegeven - zijn vorderingen hiermee zijn voldaan, behoudens(a) na te noemen vordering van € 179,64 bruto wegens feestdagentoeslag;(b) een bedrag van € 121,09 bruto betreffende ziekengeld;(c) een bedrag van € 4.492,52 bruto zijnde de bonus van € 2.539,25 over 2017 en van

€ 1.953,27 over 2018;-alle bedragen te vermeerderen met de wettelijke verhoging en de wettelijke rente.

Feestdagentoeslag (a)

Het bedrag van € 179,64 bruto aan feestdagentoeslag dat volgens [appellant] nog verschuldigd is houdt verband met het volgende. Tussen partijen is niet in geschil dat [appellant] recht heeft op een toeslag van 50% loon over de op een feestdag gewerkte uren. De hoogte van het verschuldigde uurloon is evenmin nog langer in geschil tussen partijen. [appellant] stelt bij antwoordakte dat met de door [geïntimeerde] gedane nabetalingen alle reguliere, op een feestdag gewerkte uren zijn betaald, maar dat over een aantal extra op feestdagen gewerkte en verloonde uren nog geen feestdagentoeslag is betaald. [appellant] stelt dat de in de akte van [geïntimeerde] onder 2.2 vermelde, door hem gewerkte uren niet juist zijn, onder verwijzing naar eerder door [geïntimeerde] in de procedure als producties 5 en 7 overgelegde overzichten van door hem gewerkte uren. Het betreft de volgende dagen:

2014-Koningsdag 26 april 2014 (50% van 7 extra uren)-Hemelvaartsdag 29 mei 2014 (50 % van 3 extra uren)

2015-Koningsdag 27 april 2015 (8,15 regulier plus 5 extra uren gewerkt, recht op 6,57, toegekend 6,07 dus 0,5 uur tekort)

2016-1e Paasdag 27 maart 2016 (2 extra uren x 50 %)-Koningsdag 27 april 2016 (8,15 regulier plus 10 extra uren, recht op 9,07; toegekend 6,07 uur dus 3 uur tekort)-Bevrijdingsdag 5 mei 2016 (50 % van 10 extra uren)

-1e Pinksterdag 15 mei 2016 (50 % van 2 extra uren)

2017-1e Paasdag 16 april 2017 (50% van 1 extra uur)-Koningsdag 27 april 2017 (8,15 regulier plus 7 extra gewerkt, recht op 7,75 uur, toegekend 6,07 dus 1,68 uur tekort).

Het totaal aantal uren waarover feestdagentoeslag betaald had moeten worden vermenigvuldigd met het uurloon levert volgens [appellant] het bedrag op van

€ 179,64 bruto.

Nu [geïntimeerde] een gespecificeerd overzicht heeft overgelegd van de volgens haar door [appellant] gewerkte uren op feestdagen gedurende de relevante periode, en [appellant] zijn stelling dat hij andere of meer uren op feestdagen heeft gewerkt niet of onvoldoende heeft onderbouwd, zal worden uitgegaan van de juistheid van de opgave van [geïntimeerde] . Dit leidt ertoe dat de hiervoor onder 2.2 sub (a) vermelde vordering zal worden afgewezen.

Ziekengeld (b) 2.5. [appellant] stelt zich op het standpunt dat [geïntimeerde] vanaf het moment dat hij zich ziek heeft gemeld (20 juli 2017) ten onrechte ziekengeld heeft betaald uitgaande van 16 diensten van 18,5 uur = 130,4 uur per maand. [appellant] stelt dat in de 13 daaraan voorafgaande perioden gemiddeld 10,35 overuren per periode zijn verloond, zodat deze uren dienen ‘mee te tellen’ bij de basis waarop het ziekengeld wordt gebaseerd. De berekening zoals uiteengezet in zijn akte levert vervolgens het hiervoor onder 2.2. sub (b) genoemde bedrag op van € 121,09 bruto. [geïntimeerde] heeft zich hierover nog niet kunnen uitlaten en zal dat alsnog bij akte mogen doen.

Bonus (c)

[appellant] becijfert zijn bonusaanspraak op basis van het gemiddelde van de bonussen die betaald zijn over de jaren 2014, 2015 en 2016 op € 2.539,25 bruto over 2017 en op € 1.953,27 bruto over 2018. Ook over deze berekening heeft [geïntimeerde] zich nog niet kunnen uitlaten, waartoe zij alsnog de gelegenheid krijgt.

Iedere verdere beslissing wordt aangehouden.

Het hof:

rechtdoende in principaal en in (voorwaardelijk) incidenteel appel:

verwijst de zaak naar de rol van 31 januari 2023 voor het nemen van een akte door [geïntimeerde] zoals hierboven bedoeld;

houdt iedere verdere beslissing aan.

Dit arrest is gewezen door mrs. T.S. Pieters, M.L.D. Akkaya en E. Verhulp en door de rolraadsheer in het openbaar uitgesproken op 13 december 2022.

Partijen worden hierna [appellant] en [X] genoemd.

[appellant] is bij dagvaarding van 18 augustus 2020 in hoger beroep gekomen van een vonnis van de kantonrechter in de rechtbank Amsterdam, hierna de kantonrechter, van 22 mei 2020 onder bovenvermeld zaaknummer gewezen tussen [appellant] als eiser in conventie, tevens verweerder in reconventie en onder anderen [X] als gedaagde in conventie tevens eiseres in reconventie.

Partijen hebben daarna de volgende stukken ingediend:

- memorie van grieven tevens houdende akte wijziging van eis, met producties;

- memorie van antwoord, tevens memorie van grieven in (voorwaardelijk) incidenteel appel, met producties;

- memorie van antwoord in (voorwaardelijk) incidenteel appel, met producties.

Partijen hebben de zaak ter zitting van 1 oktober 2021 doen bepleiten, [appellant] door mr. Aupers voornoemd en mr. R.G. Meester, advocaat te Amsterdam, en [X] door mr. Heijlaerts voornoemd, ieder aan de hand van pleitnotities die zijn overgelegd. Beide partijen hebben nog producties in het geding gebracht.

Ten slotte is arrest gevraagd.

[appellant] heeft geconcludeerd dat het hof bij arrest, uitvoerbaar bij voorraad,I het bestreden vonnis zal vernietigen;II voor recht zal verklaren dat [appellant] in schaal 5 moet worden ingedeeld;III [X] zal veroordelen om aan [appellant] tegen behoorlijke specificatie te betalen € 49.186,72, vermeerderd met de bonusuitkering over de periode januari tot 20 juli 2017 en met 95 % van de bonusuitkering over de periode 20 juli 2017 tot 1 november 2018, vermeerderd met de wettelijke verhoging van 50% en te verminderen met het reeds betaalde bedrag van € 4.127,79, en dit alles vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de dag van dagvaarding;IV [X] zal veroordelen om binnen vijf dagen na betekening van het arrest aan de Stichting Bedrijfstakpensioenfonds Horeca mededeling te doen van de nabetaling van het loon en om de verschuldigde pensioenpremie over de nabetaling aan het pensioenfonds te voldoen op straffe van verbeurte van een dwangsom;V [X] te veroordelen in de proceskosten in beide instanties.

[X] heeft geconcludeerd – naar het hof begrijpt: in principaal en in incidenteel appel - tot bekrachtiging, met - uitvoerbaar bij voorraad - veroordeling van [appellant] in de kosten van het geding in hoger beroep, met nakosten en rente.

Beide partijen hebben in hoger beroep bewijs van hun stellingen aangeboden.

De kantonrechter heeft in het bestreden vonnis onder 1, 1.1 tot en met 1.9, de feiten vastgesteld die hij tot uitgangspunt heeft genomen. Deze feiten zijn in hoger beroep niet in geschil en dienen derhalve ook het hof als uitgangspunt. Samengevat en waar nodig aangevuld met andere feiten die als enerzijds gesteld en anderzijds niet of onvoldoende betwist, zijn komen vast te staan, komen de feiten, voor zover in hoger beroep nog van belang, neer op het volgende.

[appellant] , geboren op [geboortedatum] 1967, is volgens een op 10 april 2014 ondertekende arbeidsovereenkomst op 15 oktober 2011 in dienst getreden bij [X] in de functie van “medewerker cafébedrijf”, tegen een uurloon van € 12,00 bruto inclusief vakantiegeld en vakantiedagen. De arbeidsovereenkomst is aanvankelijk aangegaan voor bepaalde tijd en daarna drie keer verlengd. Vervolgens is (aansluitend) op 10 april 2014 een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd gesloten.

[appellant] is op 20 juli 2017 uitgevallen voor zijn werk in verband met werkgerelateerde burn-out klachten.

[appellant] heeft bij e-mail van 6 november 2015 gecorrespondeerd met de boekhouder van [X] over door hem gewenste correcties op zijn salarisstrook, welke correspondentie geen betrekking had op overuren.

[appellant] heeft bij brief van 19 april 2018 aan [X] bericht dat hem

€ 36.308,49 te weinig aan loon is betaald.

Bij beschikking van 6 september 2018 heeft de kantonrechter in de rechtbank Amsterdam de arbeidsovereenkomst met ingang van 1 november 2018 ontbonden en [X] veroordeeld tot betaling aan [appellant] een transitievergoeding van

€ 4.885,50 bruto en een billijke vergoeding van € 15.000,00 bruto. Deze beslissing is na (incidenteel) beroep door dit hof bekrachtigd bij beschikking van 23 juli 2019.

Op de arbeidsovereenkomst is de CAO Koninklijke Horeca Nederland (hierna: de cao) van toepassing.

In artikel 3.10 van de cao is het volgende bepaald:

“Overwerkdefinitie

Het kan voorkomen dat je op verzoek van je werkgever werkzaamheden hebt verricht

waardoor je in een kalenderjaar de normale arbeidstijd overschrijdt (1.976 uren of d

arbeidstijd die je met je werkgever bent overeengekomen).”

In artikel 3.12 van de cao is het volgende bepaald:

“Vergoeding overwerk

1.Overwerk wordt vergoed in de vorm van vrije tijd. Voor 1 uur overwerk krijg je 1

uur vrije tijd. Aan het eind van het kalenderjaar wordt berekend of je overuren hebt gemaakt. Eventuele overuren dienen uiterlijk in de daarop volgende 13 weken gecompenseerd te worden.2. Als het niet mogelijk is om alle overuren binnen de periode van 13 weken te compenseren in vrije tijd, moeten de nog resterende overuren binnen 4 weken na de 13 weken worden uitbetaald.a. tot en met 2.184 uren tegen 100% van het uurloonb. de overige overuren tegen150 % van het uurloon.”

In artikel 3.14 is gedefinieerd welke dagen gelden als erkende feestdagen.

In artikel 3.15 van de cao is vervolgens - samengevat - bepaald dat voor werken op

een feestdag tussen 02.00 uur en 02.00 uur de volgende dag een compensatie geldt in

vrije tijd, die in de periode van 26 weken volgend op de feestdag moet worden

opgenomen, of, als compensatie in tijd niet mogelijk is: een compensatie van 50% van

het uurloon van de betreffende uren.

In artikel 4.1 van de cao is het volgende bepaald:

“4.1 Functie-indeling

1.Je werkgever maakt bij de functie-indeling gebruik van het Handboek

Referentiefuncties Bedrijfstak Horeca (….)2. Je werkgever stelt een bedrijfsfunctie vast door een omschrijving te maken van de belangrijkste taken en verantwoordelijkheden die aan je worden opgedragen.

3. Je werkgever vergelijkt de bedrijfsfunctie met de in de meest passende functiecategorie voorkomende referentiefuncties uit het handboek en bepaalt bij welke referentiefunctie(s) de bedrijfsfunctie het beste past.4. Je werkgever deelt de bedrijfsfunctie vervolgens in een functiegroep in aan de hand van de gevonden vergelijkbare referentiefunctie(s).5. Je werkgever deelt je mee in welke functiegroep de door jou te vervullen bedrijfsfunctie is ingedeeld en met welke referentiefuncties de bedrijfsfunctie is vergeleken. Ook wordt de functiegroep vermeld in de schriftelijke arbeidsovereenkomst.(…)”

In artikel 4.15 lid 4 van de cao is het volgende bepaald:

“Als je werkgever geen beoordelingssysteem toepast of geen beoordelingsgesprek

heeft gevoerd, heb je toch recht op een prestatieverhoging. Je zult dat voor 1 april na

het beoordelingsjaar bij je werkgever moeten melden. Je werkgever heeft dan nog de

kans de beoordeling te doen volgens onvoldoende, voldoende of goed presteren en

naar prestaties en resultaten een prestatieverhoging toe te kennen. Als je werkgever

daar niet op in gaat, heb je alsnog recht op 2% prestatietoeslag.”

Het hof:

rechtdoende in in principaal en in (voorwaardelijk) incidenteel appel:

verwijst de zaak naar de rol van 17 mei 2022 voor het nemen van een akte door [X] zoals hierboven onder 3.10, 3.11 en 3.12.3 bedoeld, waarna [appellant] daarop bij antwoordakte zal kunnen reageren, een en ander zoals hiervoor weergegeven;

houdt iedere verdere beslissing aan.

Dit arrest is gewezen door mrs. T.S. Pieters, M.L.D. Akkaya en E. Verhulp en door de rolraadsheer in het openbaar uitgesproken op 5 april 2022.