4.6 Samenvatting

Terwijl de exhibitieplicht aan het begin van de 19e en het begin van de 20e eeuw niet tot wasdom kon komen, lijkt de voedingsbodem voor de exhibitieplicht met de wetswijziging van 2002 gunstiger. Meer dan voorheen ligt de nadruk immers op mededelingplichten en medewerkingsplichten van partijen. Tegelijkertijd blijft bij het benadrukken van die verplichtingen van belang, of aangeduid kan worden, waar een verstrekkingsplicht begint en waar die ophoudt.

Bij pogingen om houvast te vinden bij het bepalen van die grenzen is betekenis gehecht aan het bepaalde in art. 21 Rv over de waarheidsplicht en aan het bepaalde in art. 6 EVRM. Art. 21 Rv is echter onvoldoende concreet om die grenzen te bepalen, terwijl art. 6 EVRM daarop doorgaans geen betrekking heeft. Het EU-recht raakt te weinig onderwerpen om voldoende van betekenis te kunnen zijn. Houvast bij het bepalen van de grenzen zal derhalve in Nederlands recht gezocht moeten worden.

Nu een voldoende concreet algemeen kader ontbreekt, zal voor de bepaling van de reikwijdte van de verplichting om bescheiden te verstrekken allereerst teruggevallen moeten worden op art. 22 en art. 843a Rv. Ik denk dat voor de grenzen en criteria aansluiting gezocht zal moeten worden bij art 843a Rv, dat de meest gedetailleerde regeling bevat en dat overigens, voor zover art 843a Rv onvoldoende houvast biedt, aansluiting gezocht zal moeten worden bij hetgeen voor andere bewijsmiddelen geldt. In de volgende hoofdstukken zal ik proberen op die basis een samenhangende visie te presenteren. Bij de bespreking van de rechtsgang zal ik ingaan op de vraag, of er reden is om de beslissing op het verzoek van een partij aan andere eisen te toetsen dan het door de rechter ambtshalve gegeven bevel tot verstrekking van bescheiden.