Hof 's-Hertogenbosch, 15-12-2015, nr. HD 200.174.323/01

In hoger beroep kan worden uitgegaan van de volgende feiten:

Appellante stelt dat zij in de gegeven omstandigheden tijdig hoger beroep heeft ingesteld en zij voert daartoe samengevat weergegeven het volgende aan:

 het bestreden vonnis vermeldt aan het slot expliciet dat het uitgesproken is ter openbare terechtzitting van 2 april 2015;

 artikel 121 van de Grondwet, artikel 6 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) en artikel 4 en 5 van de Wet op de Rechterlijke Organisatie (Wet RO) bepalen uitdrukkelijk dat een uitspraak in het openbaar wordt gedaan;

 dat geïntimeerde het vonnis blijkbaar eerder heeft ontvangen, doet niet af aan het vereiste van openbaarheid en resulteert er niet in dat de appeltermijn eerder een aanvang heeft genomen dan de datum waarop het vonnis is uitgesproken, te weten 2 april 2015;

 het vonnis is eerst op 15 april 2015 aan appellante betekend;

 er is sprake van een fout die niet is toe te rekenen aan appellante, maar aan de kantonrechter (apparaatsfout). Gelet op de vaste jurisprudentie dient de appeltermijn met 14 dagen te worden verlengd;

 in het proces-verbaal van 3 maart 2015 van de comparitie van partijen in eerste aanleg staat dat voorlopig vonnis is bepaald op 2 april 2015;

 het recht op toegang tot de rechter en de positie van appellante worden rechtstreeks geraakt; ook op grond van artikel 6 EVRM moet de termijn voor hoger beroep met 14 dagen worden verlengd.

Het hof stelt het volgende voorop.

Ingevolge artikel 339 lid 1 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) dient het exploot van dagvaarding in hoger beroep in gewone zaken te worden uitgebracht binnen drie maanden, te rekenen van de dag van de uitspraak van het vonnis.

Termijnen voor het instellen van een rechtsmiddel, zoals hier die van artikel 339 lid 1 Rv, zijn van openbare orde. In het belang van een goede rechtspleging moet duidelijkheid bestaan omtrent het tijdstip waarop een termijn voor het aanwenden van een rechtsmiddel aanvangt en eindigt. Aan rechtsmiddeltermijnen moet strikt de hand worden gehouden. Slechts onder bijzondere omstandigheden is plaats voor een uitzondering (laatstelijkHR 25 september 2015, ECLI:NL:HR:2015:2814, NJ 2015/389).

In de rechtspraak is een uitzondering op deze regel aanvaard voor het geval degene die beroep instelt, ten gevolge van een door (de griffie van) de rechtbank of het hof begane fout of verzuim, niet tijdig wist en redelijkerwijs ook niet kon weten dat de rechter uitspraak heeft gedaan en de uitspraak hem als gevolg van een niet aan hem toe te rekenen fout of verzuim pas na afloop van de termijn voor het instellen van hoger beroep of cassatie is toegezonden of verstrekt (laatstelijk HR 25 september 2015, ECLI:NL:HR:2015:2814, NJ 2015/389).

De (proces)advocaat moet op grond van zijn deskundigheid en kennis zonder meer geacht worden op de hoogte te zijn van de in de desbetreffende procedure geldende termijnen en van de verstrekkende gevolgen die verbonden zijn aan overschrijding daarvan (onder andere HR 26 september 2014, ECLI:NL:HR:2014:2798, NJ 2014/418).

Het bij herstelvonnis gewijzigde vonnis waarvan beroep bewijst dat de uitspraak in het openbaar heeft plaatsgevonden op 19 maart 2015. Het betoog van appellante dat uit het bestreden vonnis blijkt dat het is uitgesproken op 2 april 2015, is dus onjuist. Andere omstandigheden, waaruit zou volgen dat de uitspraak in werkelijkheid niet op 19 maart 2015 heeft plaatsgevonden, zijn gesteld noch gebleken.

Nu uitgegaan dient te worden van 19 maart 2015 als uitspraakdatum, staat vast dat het exploot van dagvaarding in hoger beroep buiten de termijn is uitgebracht op 25 juni 2015.

Van een apparaatsfout in de zin dat degene die hoger beroep of cassatie instelt, ten gevolge van een door (de griffie van) de rechtbank of het hof begane fout of verzuim niet tijdig wist en redelijkerwijs ook niet kon weten dat de rechter uitspraak heeft gedaan en dat de uitspraak hem als gevolg van een niet aan hem toe te rekenen fout of verzuim pas na afloop van de termijn voor het instellen van hoger beroep of cassatie is toegezonden of verstrekt, is in het onderhavige geval geen sprake. Weliswaar is juist, zoals appellante stelt, dat het proces-verbaal van de comparitie van partijen van 3 maart 2015 vermeldt dat de uitspraak voorlopig is bepaald op 2 april 2015, maar daar staat tegenover dat de griffier, in antwoord op een fax van geïntimeerde van 12 oktober 2015, heeft bericht dat het vonnis van 19 maart 2015 op dezelfde datum aan appellante per post is toegestuurd (productie 1 bij de antwoordakte van geïntimeerde). Wat hier verder van zij, appellante stelt zelf dat het vonnis aan haar is betekend op 15 april 2015. Op dat tijdstip had appellante nog twee maanden de tijd om in hoger beroep te gaan. Mr. Van den Boom kan op grond van zijn deskundigheid en kennis als advocaat zonder meer geacht worden op de hoogte te zijn van het feit dat een hoger beroep slechts kan worden ingesteld binnen drie maanden vanaf de dag van de uitspraak van het vonnis.

Niet gezegd kan worden dat in het onderhavige geval toepassing van artikel 339 Rv tot gevolg zou hebben dat het recht op toegang tot de rechter wordt aangetast. Appellante is in eerste aanleg verschenen en er heeft een reële gelegenheid tot beroep binnen de wettelijke beroepstermijn bestaan.

Gelet op het voorgaande is het hof van oordeel dat er in het onderhavige geval geen sprake is van een bijzondere situatie, waarin een uitzondering gerechtvaardigd is op de gevolgen die verbonden zijn aan overschrijding van de appeltermijn van drie maanden.

Appellante is niet-ontvankelijk in het hoger beroep.

Geïntimeerde vordert appellante te veroordelen in de proces- en nakosten van deze procedure in hoger beroep en haar ook te veroordelen in de hierdoor nodeloos veroorzaakte kosten ingevolge artikel 237 Rv, aan haar zijde voorlopig begroot op € 1.414,49 (inclusief BTW).

Het hof zal appellante veroordelen in de kosten van de procedure in hoger beroep. Voor zover door geïntimeerde anders is betoogd, ziet het hof geen aanleiding af te wijken van het gebruikelijke liquidatietarief.