Rb. Zeeland-West-Brabant, 07-04-2022, nr. BRE 20/857, nr. BRE 20/858, nr. BRE 20/859, nr. BRE 20/860

Belanghebbende exploiteert een [bedrijf] . Op belanghebbende is in de jaren 2014 tot en met 2017 de op dat moment geldende CAO [naam 3] van toepassing. In de CAO [naam 3] 2016/2017 zijn onder meer de volgende bepalingen, gelijkluidend aan de bepalingen in de CAO [naam 3] over de andere jaren, opgenomen:

“Hoofdstuk 1 Algemene afspraken

(…)

Definities

(…)

e. Fulltimer

De werknemer met wie in de arbeidsovereenkomst is overeengekomen dat hij gedurende de volledige werkweek werkzaamheden verricht.

f. Parttimer

De werknemer met wie in de arbeidsovereenkomst is overeengekomen dat hij gedurende een gedeelte van de volledige werkweek werkzaamheden verricht.

g. M.U.P.-kracht

De werknemer met wie in de arbeidsovereenkomst is overeengekomen dat hij een Uitgestelde Prestatieplicht (M.U.P.-overeenkomst) heeft en op afroep werkzaamheden verricht (zie hoofdstuk 5).

(…)

l. Meeruren

Arbeidsuren die uitgaan boven het aantal arbeidsuren dat is vastgelegd in de arbeidsovereenkomst van een parttimer, niet zijnde overuren.

(…)

In dienst

De individuele arbeidsovereenkomst

De arbeidsovereenkomst tussen de werkgever en de werknemer moet schriftelijk worden aangegaan.

(…)

Hoofdstuk 2 Werk en rusttijden

Arbeidstijd rijdend personeel

Werkweek

Voor fulltime rijdend personeel geldt een arbeidstijd van 40 uren per week, verdeeld over

gemiddeld 5 dagen per week.

De parttime werknemer heeft een arbeidsovereenkomst van minder dan 40 uur per week. Het aantal overeengekomen uren moet in de arbeidsovereenkomst worden vastgelegd.

(…)

Arbeidstijd niet-rijdend personeel

Werkweek

Voor fulltime niet-rijdend personeel geldt een arbeidstijd van 40 uren per week, verdeeld over gemiddeld 5 dagen per week. De parttime werknemer heeft een arbeidsovereenkomst van minder dan 40 uur per week. Het aantal overeengekomen uren moet in de arbeidsovereenkomst worden vastgelegd.

(…)

Hoofdstuk 3 Inschaling en beloning

Toeslagen en vergoedingen

(…)

Overurenvergoeding

Overuren zijn de uren die de gemiddelde arbeidstijd van 40 uur per week berekend over een

periode van één kalenderkwartaal te boven gaan.

Bij gebruik van een zogenaamd cyclisch rooster is er pas sprake van meeruren en/of

overuren als deze de met het rooster corresponderende aantal uren te boven ga.

Ziekte uren, wachtdagen en verlof tellen mee bij de berekening of er sprake is van

betreffende overuren.

(…)

Meeruren en overuren door de parttimer

Indien meer uren worden gewerkt dan het contractueel overeengekomen aantal arbeidsuren

worden deze uitbetaald conform de bepalingen in deze CAO. Over deze meeruren tot

maximaal 40 uur per week bouwt de werknemer vakantietoeslag- en vakantie-uren op.

Arbeidsuren die de arbeidstijd van 40 uur per week te boven gaan worden met inachtneming

van artikel 3.13.2 aangemerkt als overuren.

(…)

Hoofdstuk 5 M.U.P.-krachten

De M.U.P.-kracht

De werknemer met een arbeidsovereenkomst Met een Uitgestelde Prestatieplicht (M.U.P.) verricht werkzaamheden op afroep. De werkgever doet een beroep op de M.U.P.-kracht als hij werk voor hem heeft. De tijden waarop de M.U.P.-kracht beschikbaar is om te werken, worden in onderling overleg vastgesteld tussen de werkgever en de M.U.P.-kracht.

Arbeidsovereenkomst M.U.P.-krachten

Een M.U.P.-arbeidsovereenkomst moet schriftelijk worden aangegaan. De CAO geldt ook voor M.U.P.-krachten.

(…)”

Belanghebbende heeft in de jaren 2014 tot en met 2017 [aantal 1] werknemers in dienst waarvoor zij in aanmerking komt voor premiekorting in de zin van hoofdstuk 3, afdeling 6, van de Wet financiering sociale verzekeringen (Wfsv). Daarvan hebben [aantal 2] werknemers een arbeidsovereenkomst op afroepbasis (nulurencontract). De overige werknemers hebben een parttime- of fulltime arbeidsovereenkomst.

In de parttime arbeidsovereenkomsten zijn standaard – voor zover hier van belang – de volgende bepalingen opgenomen:

“ Artikel 1

(…) Op de arbeidsovereenkomst is de CAO [naam 3] van toepassing. De werknemer erkent een exemplaar van de CAO te hebben ontvangen.

Artikel 2

De dienstbetrekking wordt aangegaan voor (…), aanvangende op (…) en eindigend op (…), met dien verstande dat tenminste (…) uur per week arbeid wordt verricht. (…)”

Belanghebbende doet maandelijks aangifte loonheffingen. In de tijdvakken 2014 tot en met 2017 heeft belanghebbende in de aangiften loonheffingen de volgende totaalbedragen aan premiekorting, berekend op basis van het totaal aantal uren waarover belanghebbende loon is verschuldigd, in aanmerking genomen:

De inspecteur heeft bij belanghebbende een boekenonderzoek ingesteld naar onder meer de aanvaardbaarheid van de aangiften loonheffingen over de tijdvakken 2014 tot en met 2017. De bevindingen van het boekenonderzoek zijn vastgelegd in een controlerapport. In het controlerapport constateert de inspecteur dat belanghebbende de premiekorting voor de werknemers met een vast overeengekomen arbeidsduur ten onrechte heeft berekend op basis van het totaal door deze werknemers gewerkte aantal uren waarover belanghebbende loon verschuldigd is (hierna: correctie 1). Daarnaast constateert de inspecteur in het controlerapport dat het bedrag van de premiekorting voor werknemers met een vast overeengekomen arbeidsduur die slechts een gedeelte van het aangiftetijdvak in dienstbetrekking zijn ten onrechte niet evenredig werd verlaagd (hierna: correctie 2).

De inspecteur heeft de correcties, waartoe hij in het controlerapport concludeert, als volgt berekend:

De inspecteur heeft over ieder tijdvak afzonderlijk een naheffingsaanslag loonheffingen opgelegd overeenkomstig de bevindingen in het controlerapport. Bij gelijktijdige beschikkingen heeft de inspecteur belastingrente in rekening gebracht. Belanghebbende heeft hiertegen bezwaar gemaakt. De inspecteur heeft de bezwaren bij uitspraken op bezwaar van 19 december 2019 afgewezen.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de in aanmerking te nemen vermindering op de premiekorting, zoals bepaald in artikel 50c van de Wfsv (oud), voor werknemers met een parttime arbeidsovereenkomst moet worden berekend aan de hand van het aantal daadwerkelijk verloonde uren. Daartoe voert belanghebbende aan dat geen sprake is van een vast overeengekomen arbeidsduur maar van een flexibele arbeidsduur. Volgens belanghebbende zijn, voorafgaand aan de schriftelijke arbeidsovereenkomsten mondelinge overeenkomsten tot stand gekomen tussen belanghebbende enerzijds en de werknemers anderzijds. Uit deze mondelinge overeenkomsten zou volgen dat de overeengekomen arbeidsduur moet worden gezien als een minimum aantal gegarandeerde uren en dat de werknemers de mogelijkheid hebben om meer uren te werken dan vastgelegd in de schriftelijke arbeidsovereenkomst. Dat partijen bedoeld hebben een dergelijke flexibele arbeidsduur overeen te komen blijkt volgens belanghebbende ook uit het woord ‘tenminste’ voorafgaand aan de overeengekomen arbeidsduur in artikel 2 van de schriftelijke arbeidsovereenkomsten, en de wijze waarop invulling is gegeven aan de arbeidsovereenkomsten. Daarbij verwijst belanghebbende onder meer naar de steeds wisselende inzet van de werknemers. Ten slotte betoogt belanghebbende dat in de [branche] geen enkele [persoon] een vast aantal uren per week werkzaam is.

De inspecteur stelt zich op het standpunt dat de vermindering op de premiekorting moet worden berekend aan de hand van de in de schriftelijke arbeidsovereenkomsten overeengekomen arbeidsduur. Volgens de inspecteur is er geen minimum aantal uren overeengekomen, maar een vast aantal arbeidsuren dat flexibel wordt ingevuld.

Naar het oordeel van de rechtbank is belanghebbende met de werknemers die een parttime arbeidsovereenkomst hebben een vaste arbeidsduur overeengekomen. Daarbij neemt de rechtbank het volgende in aanmerking.

In artikel 1 van de schriftelijke arbeidsovereenkomsten is bepaald dat de CAO op de overeenkomst van toepassing is. Artikel 1.4.1. van de CAO schrijft dwingend voor dat individuele arbeidsovereenkomsten schriftelijk dienen te worden aangegaan. Verder is in artikel 2.1.1. en artikel 2.2.1. van de CAO bepaald dat het aantal uren in de arbeidsovereenkomst moet worden vastgelegd. Aangezien in de schriftelijke arbeidsovereenkomsten expliciet is bepaald dat de CAO op de arbeidsovereenkomst van toepassing is, acht de rechtbank niet aannemelijk dat partijen, in strijd met de duidelijke bepalingen van de CAO, mondeling een flexibele arbeidsovereenkomst met een minimum gegarandeerd aantal uur overeen zijn gekomen. De omstandigheid dat het woord ‘tenminste’ voorafgaand aan de overeengekomen arbeidsduur is opgenomen in de arbeidsovereenkomsten en dat de werknemers in de praktijk meer uren werkten dan de overeengekomen arbeidsduur maakt niet dat een flexibele arbeidsduur is overeengekomen. Naar het oordeel van de rechtbank brengt het woord ‘tenminste’ voorafgaand aan de overeengekomen arbeidsduur enkel tot uitdrukking dat de mogelijkheid bestaat tot het aanbieden en verrichten van méérwerk boven de overeengekomen arbeidsduur. Het aanbieden en verrichten van méérwerk is echter niet gebaseerd op juridisch afdwingbare rechten en verplichtingen. De werknemers hebben namelijk te allen tijde de mogelijkheid om te weigeren het verzochte méérwerk te verrichten. Daar doet niet aan af dat volgens belanghebbende in de praktijk nooit voorkomt dat werknemers weigeren méérwerk te verrichten. Ook uit de steeds wisselende inzet van de werknemers volgt niet dat in wezen een flexibele arbeidsduur is overeengekomen.

Dat partijen bij het sluiten van de arbeidsovereenkomsten de bedoeling zouden hebben gehad een flexibele arbeidsduur overeen te komen met een gegarandeerd aantal minimum uren, acht de rechtbank evenmin aannemelijk. De stelling van belanghebbende dat (mondeling) met de werknemers is overeengekomen dat zij meer uren zouden kunnen werken als er meer werk beschikbaar is, maakt dat niet anders. Niet valt in te zien waarom de beweerdelijke bedoeling van partijen (te weten een flexibele arbeidsduur) niet in de arbeidsovereenkomsten tot uitdrukking is gebracht.

De rechtbank concludeert dan ook dat belanghebbende enerzijds en de werknemers met parttime arbeidsovereenkomsten anderzijds verplichtingen over en weer zijn aangegaan voor een vaste arbeidsduur. Hieruit volgt dat de vermindering van de premiekorting op grond van artikel 50c, eerste lid, van de Wfsv berekend dient te worden op basis van de overeengekomen vaste arbeidsduur. Alsdan is niet in geschil dat de inspecteur de naheffingsaanslagen loonheffingen over de tijdvakken 2014 tot en met 2017 terecht en tot de juiste bedragen heeft vastgesteld.

Gelijkheidsbeginsel

Volgens belanghebbende leidt de strikte toepassing die de inspecteur hanteert tot een schending van het gelijkheidsbeginsel. Gelijke gevallen worden volgens belanghebbende ongelijk behandeld. Daar waar werknemers flexibel werken op basis van een nulurencontract of een min-maxcontract mag de premiekorting worden toegepast voor alle verloonde uren en daar waar werknemers flexibel werken op basis van een contract met een minimum aantal gegarandeerde uren mag de premiekorting niet worden toegepast voor alle verloonde uren. Die gevallen zijn volgens belanghebbende gelijk omdat de praktische uitvoering hetzelfde is, namelijk het verrichten van flexibele arbeid. Die gevallen moeten volgens belanghebbende dan ook gelijk worden behandeld door het toepassen van de premiekorting voor alle verloonde uren.

De rechtbank verwerpt het beroep op het gelijkheidsbeginsel, omdat niet kan worden gesproken van rechtens en feitelijk gelijke gevallen. In de praktijk kan het voorkomen dat een werknemer met een nulurencontract of een min-maxcontract een gelijk aantal uren werkt als een werknemer met een arbeidsovereenkomst met een vast bepaalde arbeidsduur. Dat betekent echter niet dat sprake is van gelijke gevallen. Een arbeidsovereenkomst met een vast bepaalde arbeidsduur, brengt voor werkgever en werknemer namelijk andere rechten en verplichtingen met zich dan een nulurencontract of een min-maxcontract.

Motiveringsbeginsel

Belanghebbende heeft nog aangevoerd dat het motiveringsbeginsel is geschonden, omdat de uitspraken op bezwaar niet deugdelijk zijn gemotiveerd. Volgens belanghebbende heeft de inspecteur onvoldoende aangetoond dat er sprake is van een vast overeengekomen arbeidsduur.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur de uitspraken op bezwaar voldoende gemotiveerd. In de vooraankondiging van de uitspraken op bezwaar en in de uitspraken op bezwaar zelf heeft de inspecteur beargumenteerd waarom volgens hem sprake is van een vast overeengekomen arbeidsduur. Dat belanghebbende zich daarin niet kan vinden, betekent niet dat de inspecteur de uitspraken op bezwaar onvoldoende heeft gemotiveerd.