HR, 02-11-2001, nr. 36 588

Aan belanghebbende is voor het jaar 1997 een aanslag in de inkomstenbelasting/ premie volksverzekeringen opgelegd naar een belastbaar inkomen van ƒ 51.916, met toepassing van tariefgroep 2, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft die uitspraak bevestigd.

De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

De in 1989 geboren jongste dochter van belanghebbende verblijft door de week bij zijn ex-echtgenote, die voor haar recht heeft op kinderbijslag. De dochter gaat naar school in de woonplaats van de ex-echtgenote. Belanghebbende haalt haar daar in de regel op vrijdag op, waarna zij bij hem het weekeinde doorbrengt tot zij op zondag weer wordt opgehaald.

Belanghebbende herhaalt in cassatie zijn door het Hof verworpen betoog dat zijn dochter in het kalenderjaar gedurende meer dan zes maanden tot zijn huishouden heeft behoord in de zin van artikel 55, lid 6, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964, en dat hij daarom recht heeft op de aanvullende alleenstaande-ouderaftrek.

Dit betoog faalt. Niet gezegd kan worden dat een kind behoort tot het huishouden van een belastingplichtige als in die bepaling bedoeld, als het verblijf van dat kind bij die belastingplichtige te bijkomstig is (vgl. HR 1 juni 1988, nr. 25305, BNB 1988/212). Ingeval een kind van niet samenwonende ouders behoort tot het huishouden van één der ouders, kan slechts worden aangenomen dat het verblijf bij de andere ouder niet te bijkomstig is in deze zin - en derhalve dat het kind ook behoort tot het huishouden van die andere ouder - indien het kind in gelijke of vrijwel gelijke mate, dat wil zeggen doorgaans ten minste 3 tot 3,5 dag per week, in het huishouden van die andere ouder heeft verbleven (HR 25 november 1998, nr. 33642, BNB 1999/8). 's Hofs oordeel dat te dezen van een zodanige situatie geen sprake is, geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Met name staat aan dat oordeel niet in de weg dat de dochter, naar belanghebbende voor het Hof heeft gesteld - in cassatie dient veronderstellenderwijs te worden uitgegaan van de, door het Hof in het midden gelaten, juistheid van die stelling -, ook de vakantieperiodes bij hem doorbracht en dat, daarmede rekening gehouden, zij in het kalenderjaar 160 dagen of gemiddeld 3 tot 3,5 dagen per week bij hem heeft verbleven. Dat brengt immers niet mede dat de dochter doorgaans ten minste 3 tot 3,5 dag per week in het huishouden van belanghebbende heeft verbleven. Het middel faalt derhalve.

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president E. Korthals Altes als voorzitter, en de raadsheren L. Monné en J.W. van den Berge, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 2 november 2001.