Rb. Arnhem, 28-02-2008, nr. AWB 07/1744

In de eerste plaats komt aan de orde of verweerder beschikt over het voor navordering vereiste nieuwe feit als bedoeld in artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) dan wel of sprake is van een aan navordering in de weg staand ambtelijk verzuim.

De rechtbank stelt voorop dat volgens vaste jurisprudentie verweerder slechts gehouden is tot een nader onderzoek indien hij, na met normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte, aan de juistheid van enig opgenomen gegeven in redelijkheid behoorde te twijfelen (Hoge Raad 11 april 2001, BNB 2001/260). Slechts wanneer bepaalde aanwijzingen in de aangifte verweerder bij een zorgvuldige taakuitoefening nopen tot het instellen van een nader onderzoek, kan verweerder een ambtelijk verzuim begaan indien hij dat onderzoek niet uitvoert.

Eiser heeft in zijn aangifte over 2001 geen inkomsten uit aanmerkelijk belang aangegeven. Gesteld noch gebleken is dat eisers aangifte aanleiding gaf tot het instellen van een nader onderzoek.

Voor eisers standpunt dat verweerder nader onderzoek had moeten doen naar aanleiding van informatie over de structuurwijziging van het [E-concern] die bekend was bij een andere inspectie in het kader van een andere belasting (de vennootschapsbelasting) ziet de rechtbank geen aanknopingspunten. Te meer nu aangenomen moet worden dat beleid noch voorschrift bestaat op grond waarvan renseignering door de inspecteur vennootschapsbelasting van de Belastingdienst[.] had moeten plaatsvinden.

Gelet op het voorgaande is van een ambtelijk verzuim door verweerder begaan geen sprake.

Eiser heeft zich in dit verband nog op het standpunt gesteld dat de inspecteur vennootschapsbelasting van de Belastingdienst[.] een ambtelijk verzuim heeft begaan door eerst vijf jaar na de herstructurering van het [E-concern] zijn collega inspecteur inkomstenbelasting hiervan en van de mogelijke consequenties voor de aandeelhouders, op de hoogte te stellen. Dit ambtelijk verzuim valt verweerder aan te rekenen.

De rechtbank overweegt in dit verband dat vast staat dat in het onderhavige geval geen sprake is van geïntegreerde wijze van behandeling van aangiften. Evenmin was de inspecteur vennootschapsbelasting van de Belastingdienst[.] op grond van beleid of voorschriften gehouden verweerder te informeren. Van een ambtelijk verzuim door verweerders ambtgenoot begaan is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake, nog afgezien van de vraag of dit aan verweerder zou moeten worden toegerekend.

Het voorgaande brengt de rechtbank tot de conclusie dat er geen ambtelijk verzuim is dat navordering in de weg staat en dat verweerder dan ook bevoegd was onderhavige navorderingsaanslag op te leggen.

Artikel 4.7 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: de Wet IB) luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

Eiser neemt het standpunt in, kort gezegd, dat er geen (wezenlijk) verschil is tussen de aandelen A en B, dat deze aandelen onderling vervangbaar zijn en derhalve kwalificeren als één soort. De 6500 aandelen die eiser in 1999 heeft verworven vormen geen aanmerkelijk belang.

Verweerders opvatting komt erop neer dat, gelet op de verschillen, de aandelen A en B niet dooreen leverbaar zijn en dat eiser derhalve een soort aanmerkelijk belang bezat in aandelen A van de BV.

Bij de parlementaire behandeling van artikel 4.7 van de Wet IB is in de Memorie van toelichting vermeld dat geen inhoudelijke wijziging is beoogd ten opzichte van het voorheen geldende artikel 20a, derde lid, tweede, derde en vierde volzin, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (Kamerstukken II 1998/99, 26 727, nr. 3, blz. 198). Uit de wetsgeschiedenis van laatstgenoemd artikel valt af te leiden dat een vennootschap meer soorten aandelen heeft indien de aan die aandelen verbonden rechten niet identiek zijn en dat dit beginsel slechts uitzondering lijdt indien de aandelen zich uitsluitend van andere aandelen onderscheiden doordat daaraan een benoemingsrecht, het recht de naam van de vennootschap te mogen bepalen of een met die rechten vergelijkbaar recht is verbonden, dan wel doordat ter zake van die aandelen een bijzondere aanbiedingsregeling of een daarmee vergelijkbare regeling geldt.

In het onderhavige geval verschillen de aandelen A en B ter zake van de aan de aandelen verbonden stemrechten. Anders dan eiser meent, is de rechtbank van oordeel dat dit een onderscheid betreft dat niet onder de uitzonderingsbepaling van artikel 4.7, tweede lid, van de Wet IB, valt. Voor zover eiser betoogt dat het verschil in stemrecht een niet-vermogensrechtelijk recht betreft en zodoende onder de reikwijdte van artikel 4.7, tweede lid, van de Wet IB valt, overweegt de rechtbank dat genoemde bepaling ziet op niet- vermogensrechtelijke rechten, maar dat deze uitdrukkelijk zijn beperkt tot bepaalde rechten als benoemingsrechten, het recht de naam van de vennootschap te bepalen of daarmee vergelijkbare rechten. Het aan een aandeel verbonden stemrecht in de algemene vergadering van aandeelhouders is niet gelijk te stellen met de vergelijkbare rechten als waarop genoemde bepaling doelt. Wettekst noch wetsgeschiedenis biedt naar het oordeel van de rechtbank aanknopingspunten voor eisers opvatting in deze.

Dat de zeggenschap in de BV de facto berustte bij één aandeelhouder, te weten [P] BV, vanwege diens aandelenbezit, maakt het voorgaande niet anders.

Nog afgezien van het verschil in stemrecht bestaat er ook een verschil in agioreserve behorend bij de aandelen A en B. Naar eisers opvatting is dit een te verwaarlozen verschil. De rechtbank overweegt dat ook door het verschil in agioreserve niet gezegd kan worden dat de aan de aandelen verbonden rechten identiek zijn. Ook al zijn de aandelen A en B in gelijke mate gerechtigd tot de winstreserves, zulks kan niet gezegd worden als het gaat om de gerechtigdheid tot de agioreserves.

Het voorgaande voert de rechtbank tot de conclusie dat de aandelen A en B niet dooreen leverbaar zijn en derhalve niet kwalificeren als één soort. In dat geval heeft te gelden dat eiser met zijn aandelenbezit een soort aanmerkelijk belang had in aandelen A en dat met de vervreemding in 2001 aanmerkelijk belangwinst is gerealiseerd van € 233.350.

Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.