HR, 22-03-2002, nr. 36 392

De belanghebbende in deze zaak, X B.V., vormt sinds 1984 een fiscale eenheid met haar dochtervennootschap A B.V. (hierna: de dochter).

Bij overeenkomsten van 1 november 1990 heeft de dochter aan twee van haar werknemers en aan een adviseur rechten verleend tot het nemen van nieuw uit te geven aandelen in haar kapitaal (hierna: de opties). Aan de toekenning van de opties lag een besluit van de algemene vergadering van aandeelhouders van de dochter ten grondslag; belanghebbende heeft dus aan de totstandkoming van de opties meegewerkt.

De dochter had een geplaatst aandelenkapitaal van nominaal ƒ 35.000. De opties gaven tezamen recht op nominaal ƒ 2.000 nieuwe aandelen. Zij konden worden uitgeoefend tussen 1 januari en 1 maart 1995. Bij uitoefening diende op de nieuwe aandelen een bedrag gelijk aan de nominale waarde te worden gestort. De opties waren niet vatbaar voor overdracht aan of overgang op anderen. Evenmin konden zij worden bezwaard met beperkte rechten.

Iedere optiehouder heeft een schriftelijke verklaring ondertekend, inhoudend dat hij van de hem toegekende optie geen gebruik zou maken indien hij op 1 januari 1995 niet meer in dienst van de dochter was, respectievelijk niet meer als adviseur van belanghebbende of de dochter optrad.

In 1990 is wegens de toekenning van de opties loonbelasting ingehouden en afgedragen, op basis van 7,5% van de waarde van de aandelen waarop de opties recht gaven.

Belanghebbende, als moedermaatschappij van de fiscale eenheid, heeft ter zake van de optieverlening niets ten laste van haar belastbare winst gebracht.

In december 1994 hebben belanghebbende en haar dochter met ieder van de optiehouders een overeenkomst gesloten, waarbij de betreffende optiehouder zijn optie aan belanghebbende overdroeg voor een prijs gelijk aan de waarde in het economische verkeer op dat moment. Blijkens de considerans van de (gelijkluidende) overeenkomsten wilde belanghebbende op deze wijze verwatering van haar aandelenbezit in de dochter voorkomen. Uit hoofde van de overeenkomsten van december 1994 heeft belanghebbende in totaal ƒ 140.000 aan de optiehouders betaald.

Belanghebbende wenst het zo-even genoemde bedrag van ƒ 140.000 in mindering te brengen op haar belastbare winst over 1994. De Inspecteur stond haar dit niet toe, het Hof 's-Hertogenbosch echter wel. Het Hof oordeelde:

De Staatssecretaris van Financiën heeft beroep in cassatie ingesteld1 en daarbij drie middelen van cassatie voorgebracht. Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend. De Staatssecretaris heeft daarop gereageerd door middel van een conclusie van repliek. Belanghebbende heeft geen gebruik gemaakt van de mogelijkheid een conclusie van dupliek in te zenden.

Fiscale eenheid?

Overeenkomstig het eensluidende standpunt van partijen is het Hof ervan uitgegaan dat tussen belanghebbende en haar dochter ook in de jaren 1990 t/m 1994 een fiscale eenheid bestond. Het is terecht dat het Hof partijen op dit punt niet is afgevallen, maar gelet op het bepaalde in artikel 15, eerste lid, Wet Vpb 1969 verdient dit wel enige toelichting.

Artikel 15, eerste lid, houdt immers als een van de voorwaarden voor het bestaan van een fiscale eenheid in, dat de moedermaatschappij alle aandelen van de dochtermaatschappij in haar 'bezit' heeft. Men kan zich afvragen of aan deze voorwaarde nog was voldaan, nadat belanghebbendes dochter in november 1990 de opties had toegekend. De opties hadden immers tot gevolg dat een deel van de (eventuele) toename van de waarde van de dochter niet aan belanghebbende zou toekomen, maar aan de optiehouders.

Bij mededeling van 18 juli 1989, nr. DB88/4852, V-N 1989, blz. 2825, heeft de Staatssecretaris evenwel te kennen gegeven:

Deze mededeling maakt begrijpelijk dat het voortbestaan van de fiscale eenheid geen geschilpunt voor het Hof is geworden en dat het Hof ook niet ambtshalve over de 'bezitseis' heeft gerept.

Het fiscale karakter van een optieverplichting

Omtrent de wijze van behandeling van opties voor de vennootschapsbelasting overwoog HR 21 februari 2001, nr. 35 074, BNB 2001/160, in algemene zin:

Zo ook het op dezelfde dag gewezen arrest nr. 35 639, BNB 2001/161.

Naar aanleiding van de beide hier genoemde arresten heeft de Staatssecretaris enkele beleidsbeslissingen genomen; zie het Besluit van 30 mei 2001. nr. RTB2001/1738, V-N 2001/32.14. Met betrekking tot de vennootschapsbelasting merkt de Staatssecretaris in dit besluit op:

Om aan het mogelijk gewekte vertrouwen tegemoet te komen heeft hij vervolgens (onder voorwaarden) goedgekeurd:

Deze goedkeuring heeft voor belanghebbende geen betekenis; in deze zaak gaat het immers om opties op nieuwe aandelen en belanghebbende heeft geen eigen aandelen ingekocht.

In het onderhavige geval hadden de optiehouders een recht op aandelen in de dochter van belanghebbende. De optiehouders stonden derhalve tot de dochter in een rechtsbetrekking van zodanige aard, dat alle transacties tussen hen en die vennootschap zich buiten de winstsfeer afspeelden.

Het uitgangspunt dat de transacties tussen de optiehouders en de dochter buiten de winstsfeer worden afgewikkeld, alsof de optiehouders aandeelhouders waren, heeft naar mijn mening nòg een consequentie. Indien belanghebbende en haar dochter niet een fiscale eenheid hadden gevormd, zou eerstgenoemde het bedrag van ƒ 140.000 dat zij aan de optiehouders heeft voldaan tot de kostprijs van haar deelneming in de dochter hebben moeten rekenen. Dit geldt ongeacht of de opties na de overdracht door de oorspronkelijke optiehouders zijn blijven bestaan dan wel bij de overdracht zijn tenietgegaan2 (een punt waarop ik later terugkom).

Complicaties door de fiscale eenheid

Er bestaat echter wèl een fiscale eenheid tussen belanghebbende en haar dochter. De dochter wordt geacht in belanghebbende te zijn opgegaan; haar bezittingen en schulden worden beschouwd als bezittingen en schulden van belanghebbende. De post zuiver vermogen, die anders in haar eigen fiscale balans zou zijn opgenomen, is door de consolidatie verdwenen. Hoe moet het dan?

De betaling van ƒ 140.000 heeft in de 'fiscale boekhouding' van belanghebbende geen tegenhanger in de vorm van een activering. Men zou hier kunnen spreken van een samenval van fiscale rechtsmomenten. De betaling is naar haar aard een investering in de deelneming. Maar door het bestaan van de fiscale eenheid, en de absorptie van de deelneming welke daarmee gepaard gaat3, verdwijnt de investering administratief terstond.

Het verdwijnen van de uitgave van ƒ 140.000 uit de fiscale boeken van belanghebbende is in wezen evengoed een consolidatiecorrectie. Van een negatief voordeel uit onderneming in de zin van artikel 7 Wet IB 1964 (thans artikel 3.8. Wet IB 2001) is geen sprake.

De Inspecteur heeft zich voor het Hof mede beroepen op de vijfde 'standaardvoorwaarde' inzake fiscale eenheden, welke voorwaarde - naar hij onweersproken heeft gesteld - door belanghebbende is geaccepteerd. Natuurlijk bedoelt de Inspecteur dat een voorwaarde overeenkomend met de vijfde standaardvoorwaarde behoort tot de voorwaarden die zijn gesteld bij de totstandkoming van de fiscale eenheid tussen belanghebbende en haar dochter, en dat deze voorwaarden door beide vennootschappen zijn aanvaard.

Voorzover hier van belang luidt de vijfde standaardvoorwaarde:

Middel I klaagt vooreerst dat dit een en ander onbegrijpelijk is, doch tevergeefs. De overeenkomsten van 1 november 1990, waarbij de opties zijn verleend, bepaalden uitdrukkelijk dat de opties strikt persoonlijk en niet overdraagbaar waren. Kennelijk heeft het Hof geoordeeld dat de overeenkomsten van december 1994 naar de bedoeling van de daarbij betrokken partijen ertoe strekten de opties door en bij de overdracht teniet te doen gaan. In het licht van de inhoud van de overeenkomsten van 1 november 1990 is dit oordeel, dat van feitelijke aard is, geenszins onbegrijpelijk. Het geeft ook niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Het middel faalt derhalve in zoverre.