Hof Arnhem, 19-10-2010, nr. 10/00165

De Ambtenaar heeft aan belanghebbende voor het jaar 2008 aanslagen onroerende-zaakbelastingen (hierna: OZB) opgelegd ter zake van het gebruik van de onroerende zaken, plaatselijk bekend als A-straat 1 tot en met 6 te Nijmegen (hierna: de onroerende zaken).

De Ambtenaar heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 21 februari 2009 belanghebbendes bezwaren gericht tegen de onder 1.1 genoemde aanslagen OZB ongegrond verklaard.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij de rechtbank Arnhem (hierna: de Rechtbank). De Rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld. De Ambtenaar heeft een verweerschrift ingediend.

Tot de stukken van het geding behoren, naast de hiervoor vermelde stukken, het van de Rechtbank ontvangen dossier dat op deze zaak betrekking heeft, alsmede alle stukken die nadien, al dan niet met bijlagen, door partijen in hoger beroep zijn overgelegd.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 22 september 2010 te Arnhem. Daarbij zijn verschenen en gehoord namens belanghebbende A en B, bijgestaan door de gemachtigde, alsmede de Ambtenaar. Namens belanghebbende is ter zitting een pleitnota voorgedragen en daarvan zijn afschriften overgelegd. Het Hof rekent de pleitnota tot de stukken van het geding.

Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat aan deze uitspraak is gehecht.

Voor de feiten verwijst het Hof naar de door de Rechtbank vastgestelde feiten. In onderdeel 2 van zijn uitspraak heeft de Rechtbank de feiten als volgt vastgesteld (waarbij belanghebbende wordt aangeduid als eiseres).

Niet in geschil is dat de ‘oppassers’ een klein gedeelte van de onroerende zaken gebruiken voor bewoning. Om bewoning mogelijk te maken wordt een aantal noodzakelijke aanpassingen verricht, zoals het plaatsen van een douchecabine in een bestaande toiletgroep en het creëren van (eenvoudige) kookgelegenheid.

Tussen partijen is in geschil of de aanslagen OZB terecht en, subsidiair, tot een juist bedrag zijn opgelegd.

Belanghebbende beantwoordt bovenstaande vragen ontkennend en concludeert tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, de uitspraken op bezwaar en de aanslagen OZB.

De Ambtenaar beantwoordt bovenstaande vragen bevestigend en concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

Belanghebbende heeft in haar pleitnota voor de zitting van het Hof expliciet een beroep gedaan op de vrijstelling genoemd in artikel 220e van de Gemeentewet. De tekst van dit artikel luidt voor het jaar 2008 als volgt:

De Ambtenaar heeft in dit kader aangevoerd dat een (deel van een) tijdelijk, op provisorische wijze, omgebouwde bedrijfsruimte geen (deel van een) woning vormt. Hij heeft daarbij verder aangevoerd dat een gedeelte van een onroerende zaak als bedoeld in artikel 220e van de Gemeentewet (hierna: een ‘deel’) alleen als zodanig kan worden aangemerkt als het afsluitbaar is.

Voor zover de Ambtenaar heeft bedoeld te stellen dat slechts sprake kan zijn van een ‘deel’ indien sprake is van een gedeelte in de zin van artikel 16, aanhef, en onder c, van de Wet waardering onroerende zaken (hierna: Wet WOZ), dient dit standpunt te worden verworpen. Gelet op het arrest van de Hoge Raad van 17 september 2010, nummer 09/02047 (LJN: BL5650) kan reeds sprake zijn van een ‘deel’ indien dit (voldoende) specifiek is.

Naar het oordeel van het Hof zijn die delen van de onroerende zaken die door belanghebbende aan de ‘oppassers’ ter beschikking worden gesteld voldoende specifiek om als ‘deel’ te kunnen worden aangemerkt. Niet in geschil is dat deze delen van de onroerende zaken op de peildatum werden gebruikt voor bewoning. Gelet op de faciliteiten waarover de ‘oppassers’ konden beschikken (onder andere het gebruik van nutsvoorzieningen (water en elektriciteit), een douche, een wc en een kookgelegenheid), sluit het Hof zich bij dit eensluidend oordeel van partijen aan. Naar het oordeel van het Hof staat daarmee vast dat deze delen van de onroerende zaken op de waardepeildatum in hoofdzaak dienden tot woning, althans dienstbaar waren aan woondoeleinden.

Naar het oordeel van het Hof dient bij de toepassing van artikel 220e van de Gemeentewet de waarde van die delen van een onroerende zaak die op de waardepeildatum niet in gebruik waren, pro rata te worden toegerekend aan de delen die hoofdzakelijk aan woondoeleinden dienstbaar zijn en aan die delen die in gebruik zijn, doch niet hoofdzakelijk dienstbaar zijn aan woondoeleinden. Nu de enige delen van de onroerende zaken die in gebruik zijn hoofdzakelijk dienstbaar zijn aan woondoeleinden, brengt dit oordeel mee dat de gehele waarde van de onroerende zaken is toe te rekenen aan gedeelten die in hoofdzaak tot woning dienen dan wel in hoofdzaak dienstbaar zijn aan woondoeleinden. Daaruit vloeit voort dat de gehele waarde van de onroerende zaken is vrijgesteld op grond van artikel 220e van de Gemeentewet. In het midden kan blijven of de onroerende zaken in hoofdzaak tot woning dienen als bedoeld in artikel 220a, tweede lid, van de Gemeentewet.

De Ambtenaar heeft zich op het standpunt gesteld dat de wetgever dit gevolg — de gehele waarde van een onroerende zaak is vrijgesteld onder de ‘woondelenvrijstelling’, hoewel slechts een klein deel van die onroerende zaak in hoofdzaak dienstbaar is aan woondoeleinden — nooit kan hebben bedoeld. Ook in dit standpunt kan het Hof de Ambtenaar niet volgen. Het Hof stelt voorop dat de wetgever niet kenbaar rekening heeft gehouden met situaties als de onderhavige. Verder constateert het Hof dat het de bedoeling van de wetgever is geweest voor verhuur bestemde kantoorpanden, welke getroffen worden door leegstand, niet te treffen met aanslagen OZB op de voet van artikel 220a, aanhef, en onder a, van de Gemeentewet (hierna: gebruikersbelasting). Het Hof constateert ook dat het de bedoeling van de wetgever is geweest die delen van een onroerende zaak die hoofdzakelijk aan woondoeleinden dienstbaar zijn, vrij te stellen van gebruikersbelasting. Naar het oordeel van het Hof is een oordeel dat erop neerkomt dat in een situatie waarin een kantoorpand feitelijk leegstaat en voor een klein gedeelte wordt bewoond feitelijk geen gebruikersbelasting kan worden geheven, geen sprake van een oordeel waarop de wetgever niet het oog kan hebben gehad. Naar het oordeel van het Hof leidt juist de zienswijze van de Ambtenaar tot een heffing van belasting waarop de wetgever niet het oog kan hebben gehad. Immers, in die zienswijze wordt de gehele waarde van een pand dat gedeeltelijk leegstaat en gedeeltelijk wordt bewoond voor de volle waarde in de heffing van gebruikersbelasting betrokken.

Het Hof ziet aanleiding voor een kostenveroordeling als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht terzake van het hoger beroep. Het Hof stelt de kosten die belanghebbende in dit verband heeft moeten maken overeenkomstig het Besluit proceskosten bestuursrecht vast op € 1.568 (1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting bij de Rechtbank, waarde per punt € 322; 1 punt voor het hoger beroepschrift en 1 punt voor verschijnen ter zitting, waarde per punt € 437 en een wegingsfactor van 1, vermeerderd met reis- en verblijfkosten, door het Hof begroot op € 50).

Het Gerechtshof:

Deze uitspraak is gedaan door mr. R.A.V. Boxem, voorzitter, mr. J. van de Merwe en mr. B.F.A. van Huijgevoort, in tegenwoordigheid van mr. A. Vellema als griffier.

De beslissing is op 19 oktober 2010 in het openbaar uitgesproken.

De griffier, (A. Vellema)

De voorzitter, (R.A.V. Boxem)

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij

de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer),

Postbus 20303,

2500 EH Den Haag.

Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.