5.6.2 Omzetting van kaderbesluiten en richtlijnen

De bekendste en wellicht ook meest voorkomende vorm van semantische onduidelijkheid in het recht is vaagheid. In het geval van criteriale vaagheid is onduidelijk wat de intensie is van een predicaat, en daarmee is ook de extensie onbekend. Er is geen lijst van noodzakelijke en voldoende criteria (intensie) aan de hand waarvan kan worden beoordeeld of een object tot de extensie van het predicaat behoort. Criteriale vaagheid kan worden weggenomen door een definitie te formuleren, hoewel toekomstige onzekerheid niet geheel kan worden uitgesloten. Het gebeurt vaak dat wanneer nieuwe regels worden uitgevaardigd, de betekenis van de daarin voorkomende begrippen nog niet geheel duidelijk is. In de praktijk komt aan de rechtspraak een belangrijke concretiserende betekenis toe.

Wanneer begrippen in het Europees recht onduidelijk zijn, kan niet worden gewacht op verduidelijkende rechtspraak van het Hof van Justitie: de lidstaten zullen deze regelgeving moeten omzetten in nationale (straf)bepalingen. Zij moeten daarbij kiezen tussen een bronrechtgerichte omzetting, eventueel in de vorm van woordelijke overname van de gebruikte terminologie, en een doelrechtgerichte omzetting, waarbij begrippen worden aangepast aan gebruikelijke terminologie in het nationale recht.

De Richtlijn marktmisbruik bevat een omschrijving van het begrip ‘marktmisbruik’.1 Onder marktmisbruik wordt volgens artikel 1 lid 2 sub a van de richtlijn verstaan ‘transacties of handelsorders die onjuiste of misleidende signalen geven of waarschijnlijk zullen geven met betrekking tot het aanbod van, de vraag naar of de koers van financiële instrumenten’. Het is onduidelijk welke informatie kan gelden als een ‘signaal’ en wanneer dat signaal misleidend is. In nadere uitvoeringswetgeving (de Richtlijn marktmisbruik is een kaderrichtlijn) wordt evenmin een (bindende) definitie gegeven.2 Een gedraging is volgens de geciteerde bepaling al strafbaar wanneer daarvan slechts het gevaar uitgaat dat er onjuiste of misleidende signalen van uitgaan en de transactie hoeft niet te zijn begaan met het oogmerk dergelijke signalen te doen uitgaan. De richtlijn verplicht lidstaten het meedelen van voorwetenschap te verbieden (artikel 3 sub a), en bevat geen subjectief bestanddeel. De reikwijdte van de omschrijving van marktmisbruik is dus sowieso ruim, maar hoe ruim precies is afhankelijk van de uitleg van het onjuiste of misleidende signaal. Het ontbreken van een heldere definitie van ‘onjuiste of misleidende signalen’ in de richtlijn heeft daarom potentieel verstrekkende gevolgen.3 Toch lijkt de richtlijn in artikel 1 lid 2 de lidstaten aan te sporen niet te smalle definities te hanteren met het oog op de flexibele toepassing van de bepalingen in de toekomst.4 De begrippen ‘onjuist of misleidend’ en ‘signaal’ zijn overgenomen in artikel 46b lid 1 sub a Wte,5 dat strekt tot omzetting van artikel 1 lid 2 van de kaderrichtlijn. De wetgever overwoog daarbij wel dat de reikwijdte van dit artikel dermate groot is dat ook gebruikelijke transacties hieronder kunnen vallen – in lid 3 is daarom voorzien in een bevoegdheid om bij AMvB dergelijke transacties uit te sluiten van toepassing van de richtlijn.6 Op die manier kan de reikwijdte alsnog worden ingeperkt, niet door de wetgever maar door het bestuur.7 De onduidelijke definitie in de richtlijn heeft zich aldus vertaald in een onduidelijke definitie op nationaal niveau. Doorenbos stelt dat als resultaat de grenzen van strafrechtelijke aansprakelijkheid nu onvoldoende voorzienbaar zijn. Hij wijst er daarbij op dat het concept van contextueel bepaalde rechtszekerheid geen soelaas kan bieden; de marktdeelnemer die zich oriënteert op de juridische stand van zaken en eventueel advies vraagt, zal ontdekken dat de grenzen van strafrechtelijke aansprakelijkheid niet helder zijn getrokken – nog afgezien van het feit dat de bepalingen ook van toepassing zijn op de beginnend belegger.8 De definities in de landen zijn weliswaar meer op elkaar gaan lijken; wat er geharmoniseerd is, is volgens hem vooral onzekerheid.9 Delen van de richtlijn zijn door het Hof van Justitie in de jurisprudentie nader verduidelijkt.10 Tot die tijd bestond er echter steeds over de verschillende bestanddelen onduidelijkheid.

De tweede casus is het Kaderbesluit private corruptie.11 Het kaderbesluit stelt dat lidstaten corruptie moeten verbieden wanneer iemand in ruil voor een niet-gerechtvaardigd voordeel ‘zijn plicht verzuimt’.12Artikel 1 van het kaderbesluit bevat een definitie van plichtsverzuim: ‘In dit kaderbesluit wordt verstaan onder […] ‘plichtsverzuim’: plichtsverzuim zoals omschreven in het nationale recht. Plichtsverzuim in dit kaderbesluit omvat ten minste deloyaal gedrag dat een inbreuk vormt op een wettelijke plicht of, naar gelang van het geval, een inbreuk op beroepsvoorschriften of -instructies die van toepassing zijn in het beroep van een persoon die, in welke hoedanigheid ook, leiding geeft aan of werkt voor een onderneming in de privésector.’ De Nederlandse omzettingsbepaling (art. 328ter Sr) bevatte aanvankelijk een gesloten definitie van private corruptie, te weten het ‘tegenover de werkgever verzwijgen van een gift, belofte of dienst in strijd met de goede trouw’. De Commissie stelde dat de Nederlandse delictsomschrijving niet de volledige definitie uit het kaderbesluit dekte, door te vereisen dat de werkgever niet op de hoogte is van het verkregen voordeel.13 Het risico dat de wetgever met een concretisering van een vage bepaling niet langer alle door het Europees recht bedoelde gedragingen dekt, heeft zich in dit geval verwezenlijkt. Artikel 328ter Sr is daarom per 1 januari 2015 gewijzigd in die zin dat er nu sprake moet zijn van handelen ‘in strijd met zijn plicht’, dat in het ingevoegde derde lid wordt omschreven als in ieder geval omvattend ‘het in strijd met de goede trouw tegenover de werkgever of lastgever verzwijgen van het aannemen dan wel vragen van een gift, belofte of dienst’, maar – blijkens de memorie van toelichting – ook plichtsverzuimen omvat die niet zijn verzwegen.14 Met deze open definitie wordt verzekerd dat andere vormen van plichtsverzuim die onder de reikwijdte van het kaderbesluit vallen ook onder de reikwijdte van artikel 328ter Sr kunnen worden gebracht. De strafbepaling is er, doordat deze nu een open einde bevat, niet duidelijker op geworden. Net als in het vorige voorbeeld heeft criteriale vaagheid op Europees niveau geleid tot criteriale vaagheid in het nationale recht.

Het derde voorbeeld van een ruime en onduidelijke definitie is de omschrijving van het terroristisch oogmerk in het Kaderbesluit terrorisme.15 Dit voorbeeld is minder sterk dan de twee voorgaande, aangezien het geen betrekking heeft op een delictsomschrijving, maar op de omschrijving van een bijzonder subjectief bestanddeel. Vanuit het perspectief van rechtszekerheid bestaat er mijns inziens minder noodzaak de subjectieve bestanddelen helder te omschrijven, aangezien zij geen gedragsleidende functie hebben. Husabø en Bruce hebben de omzetting van het Kaderbesluit terrorisme (en de VN-resolutie over terrorisme) in zes staten onderzocht.16 Het kaderbesluit verplicht lidstaten om bepaalde misdrijven als terroristische misdrijven aan te merken indien zij zijn gepleegd met een terroristisch oogmerk, waaronder wordt verstaan ‘het oogmerk om een bevolking ernstig vrees aan te jagen, of de overheid of een internationale organisatie op onrechtmatige wijze te dwingen tot het verrichten of het zich onthouden van een handeling, dan wel de politieke, constitutionele, economische of sociale basisstructuren van een land of een internationale organisatie ernstig te ontwrichten of te vernietigen.’17 Verschillende elementen van de definitie uit het kaderbesluit zijn bekritiseerd vanwege hun vaagheid, maar met name deze omschrijving van het terroristisch oogmerk wordt als problematisch ervaren. Gezien die kritiek mag het opvallend heten dat de onderzochte lidstaten, ook Nederland, deze definitie grotendeels ongemoeid hebben gelaten bij de omzetting in nationaal recht, terwijl ze dit bij de omschrijving van de gronddelicten, de delicten die kunnen worden gepleegd als terroristisch misdrijf, niet deden. Husabø en Bruce verbazen zich erover dat juist dat deel dat het meest op gespannen voet staat met het legaliteitsbeginsel, niet nader wordt omschreven in het nationale recht van de lidstaten. Zij verklaren dit deels met de onbekendheid van de concepten in het nationale recht: de landen hadden in hun nationale recht nog geen omschrijving van een terroristisch oogmerk, terwijl ze wel omschrijvingen hebben – en vaak duidelijkere dan het kaderbesluit – van moord, doodslag, wederrechtelijke vrijheidsberoving etc.18 Dit biedt steun aan de stelling van Prechal en Van den Brink dat een doelrechtgerichte omzetting meer voor de hand ligt indien in het nationale recht al een sterke systematiek aanwezig is.19 Die systematiek is niet aanwezig, aangezien de subjectieve bestanddelen in het Nederlandse strafrecht überhaupt geen wettelijke omschrijving hebben, en de noodzaak hiertoe ook niet algemeen wordt gevoeld. De omschrijving van het terroristisch oogmerk in het kaderbesluit lijkt bovendien minder ruimte te bieden tot verduidelijking in het nationale recht dan de daaraan gekoppelde gronddelicten.20 Ten aanzien van de gronddelicten is namelijk expliciet vermeld dat hiervoor de omschrijving in het nationale recht wordt gevolgd. Opnieuw heeft criteriale vaagheid in het Europees recht criteriale vaagheid van nationaal recht tot gevolg.

Er zijn nog meer voorbeelden te noemen van onduidelijke begrippen die, ondanks hun onduidelijkheid, rechtstreeks zijn overgenomen in het nationale strafrecht. De Richtlijn transacties van ingewijden21 verplicht lidstaten het meedelen van voorwetenschap te verbieden, tenzij dit gebeurt in het kader van ‘de normale uitoefening van hun werk, beroep of functie’. Wanneer daarvan sprake is wordt in de richtlijn niet toegelicht, maar evenmin is duidelijk of en binnen welke kaders de lidstaten hier de vrijheid hebben deze bepaling te concretiseren – voor zover dat überhaupt mogelijk moet worden geacht. Nederland heeft deze uitzondering letterlijk overgenomen in artikel 46a lid 1 sub a Wte (oud), en staat daarin niet alleen.22 In de literatuur wordt daarnaast de omschrijving van het begrip ‘georganiseerde criminaliteit’ uit het Kaderbesluit ter bestrijding van georganiseerde criminaliteit genoemd als voorbeeld van een onduidelijke richtlijnbepaling die heeft geleid tot onzekerheden in het nationale recht.23

Uiteraard kunnen op basis van dit kleine aantal voorbeelden geen vergaande conclusies worden getrokken. In de hier besproken gevallen leidt het gebruik van vage begrippen in het Europees recht steeds tot onduidelijke strafbepalingen in het Nederlandse recht. In het voorbeeld over private corruptie heeft Nederland aanvankelijk gepoogd een beperktere definitie te hanteren, maar dit werd door de Commissie geen adequate omzetting van het kaderbesluit geacht. Dat ongetwijfeld ook voorbeelden kunnen worden gevonden waarin onduidelijk Europees recht wél werd geconcretiseerd in het nationale recht, doet niet af aan het feit dat deze casus laten zien dat onduidelijkheden in het Europees recht niet zonder meer kunnen worden gelijkgesteld met beleidsvrijheid voor de lidstaten. In ieder geval was de concretisering van het Kaderbesluit private corruptie in het Nederlandse strafrecht niet toelaatbaar, en ook de vage formulering van het terroristisch oogmerk lijkt niet bedoeld beleidsvrijheid te laten aan de lidstaten voor een nadere omschrijving.24 In de hier onderzochte gevallen leidt onduidelijk Europees recht tot onduidelijk nationaal recht. Ook of misschien wel juist onderdelen van richtlijnen die bekritiseerd worden om hun onduidelijkheid, belanden woordelijk in het recht van de lidstaten. Als deze bepalingen al beleidsvrijheid laten, dan is onduidelijk hoeveel en wordt van deze vrijheid lang niet altijd gebruik gemaakt.

Bovengenoemde voorbeelden hadden allemaal betrekking op criteriale vaagheid. Leidt graduele vaagheid ook tot vaagheid in het nationale recht? Graduele vaagheid, waarbij een begrip een onbekende plaats inneemt in een helder en meetbaar continuüm, komt niet vaak voor in het Nederlandse strafrecht. In het Europees recht komt graduele vaagheid echter wel voor. Zo bepaalt artikel 4 lid 2a van het Kaderbesluit illegale drugshandel dat lidstaten een hoge straf moeten stellen op drugshandel indien het strafbare feit ‘grote hoeveelheden drugs’ betreft.25 Lidstaten hebben met opzet achterwege gelaten wat precies moet worden verstaan onder het begrip ‘grote hoeveelheden’, zij mogen dit zelf invullen in het nationale recht. Het gebruik van een gradueel vage term in het kaderbesluit betekent dat de lidstaat bevoegd en ook verplicht26 is om de term te concretiseren in een heldere strafbepaling.

In Nederland is de betekenis nader geregeld bij AMvB, waarbij is vastgesteld dat – onder andere – 500 gram hennep geldt als ‘grote hoeveelheid’. Daarmee is aangesloten bij de maximale handelsvoorraad die coffeeshops in bezit mogen hebben om niet te worden vervolgd volgens de Aanwijzing Opiumwet. Dit is een goed voorbeeld van hoe onduidelijkheid in het Europees recht, in casu graduele vaagheid, wél beleidsvrijheid biedt aan de lidstaten. Het bood Nederland de mogelijkheid om in de omzetting aan te sluiten bij het landelijke softdrugsbeleid, dat sterk afwijkt van het in de meeste lidstaten geldende beleid.

De vraag is wel gesteld of Nederland met 500 gram voldoet aan de eisen die het Europees recht stelt. De Minister heeft aangegeven dat het begrip ‘grote hoeveelheden’ ruimte laat voor het stellen van een prejudiciële vraag aan het Hof van Justitie, en dat het Hof uiteindelijk kan bepalen wat een grote hoeveelheid is.27 Geelhoed schrijft hierover: ‘Als deze visie juist is, betekent dat dat er ruimte bestaat voor het Hof van Justitie om deze begrenzing van aansprakelijkheid nader in te vullen.’28 Ik denk niet dat deze visie juist is. De formulering is juist gekozen om de lidstaten de vrijheid te bieden zelf nader in te vullen wat zij verstaan onder een ‘grote hoeveelheid’. Die invulling van de beleidsruimte kan door het Hof niet, of hooguit in zeer marginale zin (als Nederland bijvoorbeeld zou besluiten om pas boven de 1000 kg hennep een strafverzwaring toe te passen) worden getoetst.

De belangrijkste conclusie die uit het voorbeeld van het Kaderbesluit illegale drugshandel te trekken is, is dat gradueel vaag Europees recht niet noodzakelijk hoeft te leiden tot vage omzettingswetgeving. Juist graduele vaagheid, die gemakkelijk op te lossen is, kan de gewenste beleidsvrijheid laten aan de lidstaten zonder dat het risico op vage omzettingswetgeving groot is. Graduele vaagheid op EU-niveau leidt dus niet zonder meer tot vaagheid op nationaal niveau, maar biedt juist aanknopingspunten voor een heldere delictsomschrijving in het nationale recht.