4.3.4.1 Inleiding

153. In de rechtsstelsels van de meeste lidstaten wordt de actie uit onverschuldigde betaling tot het verrijkingsrecht gerekend.1 Ook het Hof maakt geen dogmatisch onderscheid tussen de onverschuldigde betaling en de ongerechtvaardigde verrijking. Het GEA gaat uit van een algemeen erkend beginsel van onverschuldigde betaling als toepassing van het beginsel van ongerechtvaardigde verrijking:

154. In 1976 legde het HvJ EU in twee arresten de basis voor de vaststelling dat justitiabelen recht hebben op de terugvordering van betalingen die in strijd met het Unierecht zijn geheven.3 Daarnaast wordt het Courage/Crehan-arrest door een aantal auteurs gezien als een arrest dat een basis biedt voor een vordering tot ongedaanmaking omdat Crehan in die procedure slechts de meerprijs die hij had betaald voor het bier vorderde.4 Bovendien liet het Hof in Courage/Crehan in het midden wat de grondslag was voor het toewijzen van de vordering van Crehan.5 De voorwaarden voor terugvordering worden in beginsel overgelaten aan het nationale recht.6 Het nationale recht moet wel voldoen aan de eisen van effectiviteit en gelijkwaardigheid.7 Het is onduidelijk of het recht op terugvordering gegrond is op het beginsel van ongerechtvaardigde verrijking of het beginsel van onverschuldigde betaling.