HR, 16-09-2014, nr. 13/03274

De rechtbank heeft verzoekster veroordeeld wegens medeplegen van witwassen van geld en goederen. De goederen betreffen een Peugeot, een toercaravan, een polshorloge, Bang & Olufsen apparatuur, een bankstel en een tuin- en lounge set. Verzoekster is in de strafzaak van de medeverdachte op 2 november 2009 door de rechter-commissaris als getuige gehoord, waarbij zij heeft verklaard over de herkomst van het geld en de goederen. Ter terechtzitting in eerste aanleg heeft verzoekster wederom een verklaring afgelegd over de herkomst van het geld en de goederen.

Kort gezegd komt haar verklaring er op neer dat het geld niet van misdrijf afkomstig is, maar een legale herkomst heeft. Het geld zou afkomstig zijn van o.m. privé-onttrekkingen van de [A], waar zij vennoot van was, alsmede uit de autohandel van haar partner [partner], huuropbrengsten en casinobezoek.

De raadsvrouw heeft bij appelschriftuur verzocht tot het horen van 17 getuigen, waarvan zij op de regiezittingen van 1 februari 2013 vier verzoeken heeft ingetrokken. Op die terechtzitting heeft zij verzocht tot het horen van nog drie andere getuigen die nog niet bij appelschriftuur waren opgegeven.

Op de terechtzitting van 1 februari 2013 heeft de raadsvrouw de verzoeken (nader) toegelicht, waarbij zij — kort gezegd — heeft aangevoerd dat zij het in het belang van de verdediging, respectievelijk noodzakelijk vindt dat deze getuigen worden gehoord, nu haar cliënte stelt dat de voorwerpen niet afkomstig zijn uit misdrijf, maar dat zij een legale herkomst hebben. Alle verzochte getuigen kunnen verklaren over de herkomst en/of de aanschaf van de desbetreffende geldbedragen c.q. goederen. De raadsvrouw heeft per getuige aangegeven over welke onderwerpen zij die wenste te horen. Het gaat hierbij o.m. om contante betalingen en stortingen en over privé-onttrekkingen uit de kas van de [A]. Ten aanzien van de getuigen welke eerst op zitting zijn verzocht (nr. 18, 19 en 20) gaat het er bij de eerste twee om dat zij de verklaring van verzoekster afgelegd bij de rechter-commissaris over de aanschaf van de Peugeot kunnen bevestigen. De getuige nr. 20 betreft de boekhouder van de [A]. Hij zou kunnen verklaren over de constante stroom van contante gelden binnen de [A], over privé-onttrekkingen en de belastingaangiftes. Voorts kan deze getuige uitleg geven over de rapporten en jaaropgaven van 2005 en 2006.

Het hof heeft deze verzoeken ter terechtzitting in hoger beroep van 1 februari 2013 afgewezen en daartoe het volgende overwogen:

De rechtbank heeft in haar vonnis van 29 augustus 2012 geoordeeld dat zij de verklaring van verzoekster over de herkomst van de contante geldbedragen en de wijze van financieren van de ten laste gelegde goederen niet aannemelijk acht. In het licht van dit oordeel heeft de raadsvrouw verzocht tot het horen van de getuigen teneinde de verklaring van verzoekster over de herkomst van het geld en de goederen nader te kunnen onderbouwen dan wel te kunnen bevestigen. Tegen deze achtergrond valt niet in te zien waarom het horen van de getuigen die bij appelschriftuur zijn opgegeven niet in het belang van de verdediging zouden zijn. Bij witwassen gaat het er immers in de eerste plaats om dat dient te worden bewezen dat het voorwerp van misdrijf afkomstig is. Verzoekster heeft verklaard dat de voorwerpen een legale herkomst hebben. Nu de rechtbank haar verklaring niet aannemelijk heeft geacht, is het in belang van haar verdediging dat zij haar standpunt dienaangaande nader kan onderbouwen, bijvoorbeeld door middel van het horen van getuigen, een en ander zoals de raadsvrouw ook heeft aangevoerd. Het hof heeft in dit verband nog geoordeeld dat de raadsvrouw niet voldoende zou hebben onderbouwd wat het verband is tussen de verzoeken en de tenlastegelegde feiten. Gelet op het feit dat aan verzoekster witwassen is tenlastegelegd van geld en goederen, dat zij heeft verklaard dat het geld afkomstig is van o.m. de [A] en de autohandel van haar partner, dat de getuigen kunnen verklaren over contante stortingen, betalingen van goederen die met name genoemd worden in de tenlastelegging, aan- en verkoop van auto's van en aan [partner] in verband met de gestelde autohandel, is dat oordeel van het hof — zonder nadere motivering die ontbreekt — onbegrijpelijk.

Het hof heeft de verzoeken tot het horen van de getuigen 18,19 en 20 afgewezen omdat hij het horen daarvan niet noodzakelijk vindt. Hij motiveert echter niet waarom hij tot dat oordeel is gekomen, zodat de afwijzing van de verzoeken reeds hierom niet naar de eisen der wet met redenen is omkleed. Het oordeel van het hof dat door de raadsvrouw onvoldoende is onderbouwd wat de noodzaak daartoe zou kunnen zijn, kan niet als zodanige motivering gelden, nu het hof ook dit oordeel niet motiveert, zulks terwijl de raadsvrouw gemotiveerd heeft uiteengezet waarom het horen van deze getuigen noodzakelijk is, nu zij kunnen verklaren over de feiten zodat het horen daarvan noodzakelijk is voor de waarheidsvinding. De raadsvrouw heeft daarbij vervolgens per getuige een nadere motivering heeft gegeven.

Voorts geldt ten aanzien van deze verzoeken nog het volgende. Bij witwassen gaat het er in de eerste plaats om dat dient te worden bewezen dat het geld van misdrijf afkomstig is. De bewijslast ligt daarbij bij het openbaar ministerie. Uit het promis-vonnis van de rechtbank blijkt dat verzoekster is vrijgesproken van het telen van hennep, alsmede dat er sprake is contante stortingen en betalingen die op zichzelf het vermoeden van witwassen zouden kunnen dragen. Direct bewijs voor de criminele herkomst van de goederen blijkt evenwel niet. Verzoekster heeft een verklaring over de herkomst van de goederen afgelegd, welke verklaring concreet is min of meer verifieerbaar en niet op voorhand volslagen onwaarschijnlijk. De verzochte getuigen kunnen daarbij dienen om de verklaringen van verzoekster te verifiëren en derhalve voor de waarheidsvinding, waarmee de noodzaak tot het horen van de getuigen is gegeven. In dit verband wijst de verdediging nog naar een uitspraak van Uw Raad van 13 juli 2010 (ECLI:NL BM0787), alsmede de lezenswaardige conclusie van de advocaat-generaal Jörg bij dat arrest, die onder punt 16 van zijn conclusie onder meer schrijft: ‘Het komt mij voor echter voor dat als een verweer tegen het bewijs van een delictsbestanddeel een zekere plausibiliteit heeft, zulks een onderzoeksplicht voor politie, OM of rechter oproept.’

De raadsvrouw van verzoeker heeft ter terechtzitting in hoger beroep blijkens de hoor haar overgelegde pleitnotities aangevoerd dat verzoekster dient te worden vrijgesproken van het tenlastegelegde, in de eerste plaats omdat niet kan worden bewezen dat het geld en de goederen van misdrijf afkomstig is. De raadsvrouw heeft daarbij een stappenplan doorlopen, ontleend aan het arrest van Uw Raad van 13 juli 2010 (ECLI:NI BM0787) en daarbij kort gezegd en onder meer aangevoerd dat er geen direct bewijs voorhanden is dat het geld en de voorwerpen afkomstig zijn uit enig misdrijf en dat de verdachte een verklaring heeft afgelegd die concreet is, min of meer verifieerbaar en niet op voorhand volslagen onwaarschijnlijk. Daarbij zijn voorts verifieerbare gegevens verschaft die op punten eenvoudig te achterhalen zijn bij diverse personen. De raadsvrouw heeft daarbij per geldbedrag en per goed uiteengezet wat de herkomst van het geld en/of goed is volgens de verklaring van haar cliënte en door welke bewijsmiddelen die verklaring wordt ondersteund. Per onderdeel heeft zij daarbij aangegeven welke personen daarover nader zouden kunnen verklaren. Indien en voor zover het hof de verdediging niet zou volgen en derhalve niet zou overgaan tot vrijspraak heeft de raadsvrouw verzocht de door haar per voorwerp (bedrag en/of goederen) opgegeven personen als getuige te horen.

Het hof heeft verzoekster vrijgesproken van het witwassen van het in de tenlastelegging genoemde bedrag van € 20.000,- en de aangetroffen negen bankbiljetten van € 20,--. Voor het overige heeft het hof de verdediging niet gevolgd in haar betoog strekkende tot vrijspraak, zodat ten aanzien van de verzoeken die zien op de andere voorwerpen de voorwaarde waaronder de verzoeken zijn gedaan is vervuld.

Het hof heeft ten aanzien van deze verzoeken bij eindarrest het volgende overwogen:

In tegenstelling tot hetgeen het hof heeft overwogen heeft het hof niet eerder beslist op het verzoek tot het horen van de heer [betrokkene 1], welk verzoek niet alleen is gedaan ten aanzien van het bedrag van € 20.000,--, waarvoor het hof verzoekster heeft vrijgesproken, maar ook ten aanzien van het bedrag van € 25.795,-- waarvoor verzoekster wel is veroordeeld.

Voorts heeft het hof slechts geoordeeld dat het geen noodzaak ziet tot het horen van de verzochte getuigen. Hij motiveert echter niet waarom hij tot dat oordeel is gekomen. Reeds om deze redenen is de afwijzing van de verzoeken niet naar de eisen der wet met redenen omkleed.

Voorts geldt ten aanzien van deze verzoeken hetzelfde als in de toelichting in het vorige middel onder punt 7 is betoogd, met dien verstande dat de raadsvrouw thans haar pleidooi heeft gehouden waarbij zij het stappenplan ontleend aan meergenoemd arrest van Uw Raad heeft doorlopen. Zij heeft daarbij per getuige een uitgebreidere motivering gegeven dan eerder gedaan tijdens de regiezitting. Onder punt 7 van haar conclusie (pleitnota p. 18) heeft zij vervolgens aangevoerd: ‘Nu nader onderzoek niet heeft plaatsgevonden, kan niet met voldoende mate van zekerheid worden uitgesloten dat de gelden een legale herkomst hadden. In ieder geval is een criminele herkomst niet de enige aanvaardbare verklaring en het door cliënte alternatief geschetste scenario is mogelijk. De verdediging is van mening dat — onder meer — uit de stukken van de Belastingdienst blijkt dat de verklaringen van cliënte kloppen en dat de steeds genoemde getuigen de verklaring van cliënte zullen kunnen bevestigen.’

De getuigen zijn niet verzocht om een bewijsverweer of een alternatief scenario nader te kunnen onderbouwen, maar omdat zij van belang (kunnen) zijn voor de beantwoording van de vraag of een bepaald onderdeel van de delictsomschrijving wettig en overtuigend kan worden bewezen. De bewijslast ligt daarbij bij het openbaar ministerie. Die heeft echter geen nader onderzoek gedaan naar de gegevens die verzoekster heeft verschaft. Het had derhalve op de weg van het hof gelegen zulks alsnog te doen nu het horen van de getuigen in het belang is van de waarheidsvinding, waarmee de noodzaak is gegeven. Dat geldt te meer nu de verdediging concreet heeft aangegeven op welke onderdelen zij welke getuigen wenste te horen, alsmede omdat er een direct bewijs voorhanden is dat de voorwerpen van misdrijf afkomstig zijn. In ieder geval is het andersluidend oordeel van het hof — zonder nadere motivering die ontbreekt — onbegrijpelijk.

De raadsvrouw van verzoekster heeft ter terechtzitting in hoger beroep blijkens de door haar overgelegde pleitnotities aangevoerd dat verzoekster dient te worden vrijgesproken van het tenlastegelegde, in de eerste plaats omdat niet kan worden bewezen dat het geld en de goederen van misdrijf afkomstig zijn. De raadsvrouw heeft daartoe aangevoerd dat verzoekster een verklaring over de herkomst van de goederen heeft afgelegd, die concreet is, min of meer verifieerbaar en niet op voorhand volslagen onwaarschijnlijk. De raadsvrouw is vervolgens op ieder onderdeel van de tenlastelegging ingegaan. Het bedrag van € 62.929,-- betreft de optelsom van de contante stortingen in het jaar 2006 tot en met 2009. Van dit totaalbedrag is in 2007 een bedrag van € 25.795,-- contant gestort. De raadsvrouw heeft ten aanzien van dit bedrag gesteld dat dit afkomstig is van de overname van de growshop die verzoekster in 2007 heeft verkocht. Verzoekster zou hiervoor van de koper, de heer [betrokkene 1], maandelijks een bedrag ontvangen van € 2.100,--. Op € 500,-- na is daarmee het gehele bedrag van € 25.795,-- verklaarbaar. Deze betalingsregeling wordt bevestigd door gegevens van de Belastingdienst.

In de tenlastelegging staat ook een bedrag genoemd van € 20.000,--. Dat bedrag betreft volgens onder meer het requisitoir en het vonnis ook de overname van de growshop. Een en ander betekent dat de gelden afkomstig uit de overname van de growshop tweemaal in de tenlastelegging staan vermeld.

Het hof heeft verzoekster vrijgesproken van het bedrag van € 20.000,--, waartoe het hof heeft overwogen:

Het hof heeft verzoekster veroordeeld voor het witwassen van het totaalbedrag van € 62.929,-. Het hof heeft voor het bewijs hiervan gebruik gemaakt van een proces-verbaal, kort gezegd inhoudende dat uit de bankafschriften over de periode 30 december 2005 tot en met 18 maart 2009 blijkt dat er in totaal meer contant is gestort dan opgenomen, te weten een bedrag van € 60.834,-, alsmede een proces-verbaal, kort gezegd inhoudende dat er in maart en april 2009 een totaalbedrag van € 2.095,-- is gestort.

Ten aanzien van het bewijs heeft het hof — voor zover hier van belang — voorts het volgende overwogen:

Uit de door het hof gebezigde bewijsmiddelen blijkt dat het bewezenverklaarde bedrag ziet op stortingen op de rekening van verzoekster in onder meer het jaar 2007. Blijkens de vrijspraak van het bedrag van € 20.000,-- heeft het hof de verklaring van verzoekster over het geld dat zij heeft ontvangen uit de overname van de growshop in 2007 aannemelijk geacht en gaat het hof ervan uit dat dit geld op de rekening van verzoekster is gestort. Gelet op het feit dat de growshop in 2007 is overgenomen, kan het niet anders zijn dan dat die geldbedragen in 2007 zijn gestort. De raadsvrouw heeft aangevoerd dat de stortingen in 2007 ter waarde van € 25.795,- zien op de overname van de growshop en dat het bedrag van € 20.000,- derhalve ten onrechte dubbel in de tenlastelegging is opgenomen nu dat kennelijk ook ziet op die overname. Het hof heeft hieromtrent echter niets overwogen, terwijl noch uit de bewijsmiddelen noch uit de nadere bewijsoverweging blijkt waarom het hof van oordeel is dat de herkomst van het bedrag van € 20.000,-- wel uit die overname is en de stortingen in 2007 van € 25.795,-- niet en dat er sprake zou zijn van een verschillende herkomst. Het arrest kan mitsdien in zoverre niet in stand blijven.

De raadsvrouw van verzoekster heeft ter terechtzitting in hoger beroep blijkens de door haar overgelegde pleitnotities aangevoerd dat verzoekster dient te worden vrijgesproken van witwassen omdat niet kan worden bewezen dat het geld en de goederen van misdrijf afkomstig is. De raadsvrouw heeft hiertoe — kort gezegd — aangevoerd dat er geen direct bewijs voorhanden is dat het geld van misdrijf afkomstig is. Voorts heeft de verdachte een verklaring over de herkomst afgelegd die concreet is, min of meer verifieerbaar en op voorhand niet hoogst waarschijnlijk. De raadsvrouw heeft per onderdeel aangegeven wat de herkomst van de goederen is en door welk bewijsmiddel de verklaring van de verdachte wordt ondersteund, waarbij zij het geldbedrag van € 62.929,- heeft opgesplitst per jaar. Over het jaar 2006 gaat het om € 21.680,-; dit betreffen privé-onttrekkingen. Dit wordt bevestigd door een e-mailbericht en het kasboek. Over het jaar 2007 gaat het om € 25.795,-; dit heeft betrekking op de overname van de growshop. In 2008 gaat het om € 8.099,--. Dit geld is afkomstig van de autohandel van de partner van verzoekster, de heer [partner]. De raadsvrouw heeft aangevoerd dat uit diverse verklaringen blijkt dat [partner] in auto's en motoren heeft gehandeld. De heer [naam 1] heeft bijvoorbeeld verklaard dat hij op 7 oktober 2008 een motor heeft gekocht van [partner] voor € 16.500,--. Het bedrag van € 5.250,-- over het jaar 2009 is ook afkomstig uit de autohandel van [partner], waarbij de raadsvrouw heeft verwezen naar de verklaring van [naam 2] die eind 2008/begin 2009 een Mercedes van [partner] heeft gekocht voor € 30.500,--. Het bedrag van € 13.420,-- is ook afkomstig van de autohandel van [partner]. De Peugeot is geruild en de caravan is betaald middels een lening van de vader van verzoekster, hetgeen bevestigd wordt door diens verklaring afgelegd bij de rechter-commissaris.

Ten aanzien van de gestelde herkomst van de goederen heeft de raadsvrouw voorts aangevoerd de medeverdachte, [partner], weliswaar is veroordeeld voor overtreding van de Opiumwet, maar dit betrof een feit van (grotendeels) na de verdenking van witwassen van verzoekster, te weten in de periode van 1 januari 2009 tot en met 19 mei 2009, waarbij ook nog van belang is dat de hoeveelheden softdrugs aangetroffen bij [partner] niet in verhouding staan tot de omvang van de witwasbedragen die ten laste zijn gelegd. In het verleden is [partner] ook een keer veroordeeld wegens overtreding van de Opiumwet, maar dat betrof ruim vóór de tenlastegelegde periode, namelijk in 2003. Voorts is geen van de typologieën uit de aanwijzing witwassen van toepassing en staan de bedragen in verhouding tot de inkomsten van de growshop, de autohandel, dan wel verhuur en/of opbrengsten uit het casino. Dat de stortingen niet zijn gedaan op het moment dat de verdachte over die bedragen kon beschikken zegt niets, nu het logischer is dat de bedragen worden gestort op het moment dat er een overboeking moet worden gedaan, aldus nog steeds de raadsvrouw.

Het hof heeft ten aanzien van het bewijs overwogen zoals in de toelichting op het vorige middel onder punt 22 is geciteerd.

Uit de hiervoor weergegeven overweging van het hof blijkt dat het hof de verklaring van verzoekster over de herkomst van de gestorte geldbedragen niet aannemelijk heeft geacht. Uit het patroon van contante stortingen valt niet af te leiden dat verzoekster steeds geld stortte op de momenten dat zij over contant geld kon beschikken en komen de bedragen niet overeen. Voorts is de gestelde autohandel van [partner], behoudens dat uit het dossier volgt dat hij een paar auto's heeft verkocht, niet gebleken. Door aldus te redeneren heeft het hof miskend dat de bewijslast van het bestanddeel ‘afkomstig uit enig misdrijf’ bij het openbaar ministerie ligt en dat het niet aan verzoekster is om aannemelijk te maken dat de gelden een legale herkomst hebben. Een en ander volgt uit het meermalen in deze schriftuur en ook meermalen door de raadsvrouw in haar pleitnota aangehaalde arrest van Uw Raad van 13 juli 2010. Ten aanzien van het oordeel van het hof dat verzoekster haar stellingen onvoldoende heeft onderbouwd, merkt de verdediging nog op dat de verdediging het hof meermalen heeft verzocht haar stellingen nader te kunnen onderbouwen middels het horen van getuigen, doch dat het hof die verzoeken telkens heeft afgewezen, zodat het oordeel van het hof in zoverre ook hoogst opmerkelijk is.

De verdediging merkt in dit verband ten overvloede nog op dat de omstandigheid dat verzoekster de bedragen niet op de momenten stortte dat zij over contant geld beschikte, geen bewijs vormt voor een misdadige herkomst van de goederen en dat het zelfs logischer is — zoals de raadsvrouw heeft aangevoerd — dat verzoekster het geld stortte op de momenten dat zij iets moest overmaken. Ten aanzien van de gestelde autohandel is nog van belang dat het hof wel heeft vastgesteld dat uit meerdere verklaringen blijkt dat [partner] auto's heeft verkocht, zodat het oordeel van het hof in zoverre ook onbegrijpelijk is. De raadsvrouw heeft in dit verband gewezen op verklaringen van twee personen die een motor resp. auto hebben gekocht, tegen een bedrag ver boven het bedrag dat in dat jaar op de rekening van verzoekster is overgemaakt. Dus ook al zou het zou zijn dat [partner] niet zijn beroep heeft gemaakt van de handel in auto's en motoren, vast staat wel dat hij een aantal auto's heeft verkocht voor hoge bedragen. Het geld dat in 2008 en 2009 op de rekening van verzoekster is overgemaakt kan uit slechts die twee verkopen worden verklaard, nu het slechts een deel van de verkoopsom betreft.

Het hof heeft ten overvloede nog overwogen dat ook al zou er sprake zijn van inkomsten uit autohandel en/of kamerverhuur dat daarvan geen belastingaangifte is gedaan en dat dit geld daarom kan worden aangemerkt als zijnde van misdrijf afkomstig. Dat geldt echter niet voor het gehele bedrag, maar alleen voor het bedrag dat door het belastingvoordeel genoten is (zie conclusie AG Jorg bij HR 7 oktober 2008, ECLI:NL:HR 2008 BD2774). Volgens de verklaring van [naam 1] heeft hij in 2008 een motor gekocht voor € 16.500,--, terwijl in 2008 op de rekening van verzoekster € 8.099,-- contant is gestort en [naam 2] heeft verklaard dat hij eind 2008/begin 2009 een auto heeft gekocht voor € 30.500,--, terwijl in 2009 een bedrag van € 5.250,-- is gestort. Op basis van het verschil van deze bedragen kan niet zonder meer worden aangenomen dat het geld dat op de rekening van verzoekster is gestort afkomstig is uit belastingontduiking.

Het hof heeft ten aanzien van de lening voor de caravan slechts geoordeeld dat die lening niet aannemelijk is geworden, waarmee het hof het verkeerde criterium heeft toegepast.

Het hof heeft vervolgens nog gemotiveerd waarom hij van oordeel is dat het niet anders kan dan dat het geld afkomstig is uit misdrijf, waarbij het hof heeft herhaald dat een aannemelijke verklaring voor de herkomst ontbreekt, zijnde het verkeerde criterium. Voorts heeft het hof hiertoe overwogen dat er sterke aanwijzingen zijn dat de partner van verzoekster zich heeft bezig gehouden met hennep gerelateerde activiteiten. Het hof is daarbij echter niet ingegaan op hetgeen de raadsvrouw daaromtrent heeft aangevoerd, terwijl die omstandigheden maken dat er geen direct bewijs voorhanden is dat het geld afkomstig is uit drugshandel onder meer gelet op de data van de veroordelingen. De omstandigheid dat de caravan contant is betaald met veel briefjes van € 50,-- vormt hooguit een rechtvaardiging voor een vermoeden van witwassen, maar is onvoldoende bewijs dat het geld van misdrijf afkomstig is, waarbij nog zij opgemerkt dat verzoekster heeft verklaard dat zij dat geld heeft geleend.

De raadsvrouw van verzoekster heeft ter terechtzitting in hoger beroep blijkens de door haar overgelegde pleitnotities aangevoerd dat verzoekster dient te worden vrijgesproken van het tenlastegelegde omdat het opzet en de schuld niet bewezen kunnen worden verklaard. De raadsvrouw heeft hiertoe kort gezegd aangevoerd dat de verdachte niet wist dat haar partner zich bezig hield met de handel in hennep en dat zij dacht dat het geld afkomstig was uit de autohandel van [partner]. De omstandigheid dat de verdachte inzicht had in de bankrekeningen is onvoldoende voor het aannemen voor opzet en/of schuld, nu uit de bankafschriften slechts blijkt dat er bedragen zijn gestort maar niet wat de herkomst daarvan is.

Het hof heeft ten aanzien van dit verweer het volgende overwogen:

Het hof heeft uitgebreid overwogen waarom hij van oordeel is dat er minst genomen sprake is van voorwaardelijk opzet. Kern van deze overwegingen betreft de omstandigheid dat verzoekster de beschikking had over de bankrekeningen, dat er grote bedragen op werden gestort en dat verzoekster geen leek was op het gebied van administratie. Verzoekster zou derhalve weten dat de geldstromen niet zouden kunnen worden verklaard door legale inkomsten en op haar zou een onderzoeksplicht rusten. Zoals de raadsvrouw heeft aangevoerd was het geld volgens verzoekster echter afkomstig uit de autohandel van [partner]. Dat het hof niet aannemelijk acht dat het geld uit de autohandel van [partner] afkomstig is, maakt niet dat verzoekster niet in de veronderstelling kon verkeren dat het geld daar wel van afkomstig was. Het één sluit het ander niet uit. In die veronderstelling verkerende maakt dat de geldstromen niet zo bijzonder zijn dat verzoekster navraag had moeten doen. Handel in auto's brengt nu eenmaal wisselende inkomsten met zich.

Ten aanzien van de overweging ten overvloede, inhoudende dat er ook sprake zou zijn van een illegale herkomst als het geld afkomstig was uit de autohandel omdat er geen belastingaangifte is gedaan, merkt de verdediging nog op dat het aan [partner] was om belastingaangifte te doen. Uit de bewijsmiddelen blijkt niet dat verzoekster enige bemoeienis had met de belastingaangifte van haar partner, met wie zij overigens niet gehuwd was/is, en dat zij zou weten dat hij dat niet had gedaan terwijl dat wel had gemoeten. Ook in zoverre ontbreekt het wettig en overtuigend bewijs voor het opzet.

Het hof heeft voor het opzet voorts redengevend geacht dat verzoekster wist dat [partner] in het verleden is veroordeeld voor de handel in hennep en dat er in de schuur van de woning van verzoekster en [partner] hennep is aangetroffen. Zoals de raadsvrouw heeft aangevoerd was de veroordeling van [partner] in 2003, zodat verzoekster op basis daarvan niet het gerechtvaardigde vermoeden hoefde te hebben dat het geld dat jaren later door [partner] op haar rekening werd gestort ook van hennephandel afkomstig zou zijn. Verzoekster had er voorts geen vermoeden van dat er zich in dat er in de schuur hennep bevond. De verdediging merkt hier overigens nog over op dat de rechtbank verzoekster heeft vrijgesproken van het medeplegen van o.m. het aanwezig hebben van hennep, tegen welk oordeel geen hoger beroep is ingesteld. Bovendien werden de (grote) stortingen gedaan vóór het jaar 2009, terwijl de veroordeling van [partner] het jaar 2009 betrof.

Op grond van het voorgaande is het oordeel van het hof dat verzoekster opzet had op het medeplegen van witwassen niet naar de eisen der wet met redenen omkleed, althans is dat oordeel — zonder nadere motivering die ontbreekt — onbegrijpelijk.

Redenen, waarom verzoekster zich wendt tot uw hoogedelachtbaar college met het verzoek het voormelde arrest te vernietigen en de zaak terug te wijzen naar het gerechtshof Arnhem — Leeuwarden, dan wel te verwijzen naar een aangrenzend hof.

Deze schriftuur wordt ondertekend en ingediend door mr. M.L. Plas, advocaat te Bunnik, die verklaart daartoe door verzoeker bepaaldelijk te zijn gevolmachtigd.

advocaat — gemachtigde

M.L. Plas