8.2.1 Het liquidatietarief

In hoofdstuk 7 werd al ingegaan op de tussenvarianten van de Amerikaanse en de Engelse regel, waar het liquidatietarief toe behoort, omdat de advocatenkosten slechts beperkt vatbaar zijn voor verschuiving naar de verliezende partij en bovendien gestandaardiseerd worden berekend. Geconcludeerd werd dat het liquidatietarief de scherpe randjes van de Engelse regel afhaalt, waaronder het nadeel van de prikkel tot sterk verhoogde uitgaven per proces, omdat de kosten-veroordeling niet wordt gebaseerd op werkelijk gemaakte uren. Wat de overige gevolgen betreft, zoals de directe kosten voor de rechterlijke macht, het aantal procedures, het aantal schikkingen, het aantal sterke zaken en het aantal nuisance suits - en de effecten van deze gevolgen op het toetsingskader - bevindt het Nederlandse systeem zich tussen de Engelse en de Amerikaanse regel in en lift dus beperkt mee op de voordelen van beide extremen, maar ook op de nadelen.

Het liquidatietarief heeft daarnaast als belangrijk voordeel op de Engelse regel de voorspelbaarheid van de regeling.1 Hoewel het aantal processtappen en daarmee de totale voor verschuiving vatbare kosten vooraf niet precies zijn in te schatten, levert het tarief wel meer duidelijkheid op dan de beoordeling van kostenstaten met werkelijk gemaakte advocatenkosten conform markttarieven. Partijen hebben met het liquidatietarief dus enige voorspelbaarheid, advocaten kunnen partijen beter adviseren over de kostenrisico's per processtap en rechters (of hun gerechtssecretarissen) kunnen de kostenveroordeling tegen zeer lage besliskosten uitrekenen, vaak zelfs geautomatiseerd.2

Als allocatiesysteem op basis van gelijk lijkt de status quo dus goed te scoren op tijd en kosten en neutraal op de kwaliteit van uitkomsten en procedure. De theorie biedt in ieder geval geen aanwijzingen, laat staan bewijs, voor de stelling dat een andere kostenverdeling op basis van gelijk beter is.