HR, 22-03-2013, nr. 12/05710

HR, 22-03-2013, nr. 12/05710

Deze functie is alleen te gebruiken als je bent ingelogd.Deze functie is alleen te gebruiken als je bent ingelogd.

Uitspraak 22‑03‑2013

Inhoudsindicatie

Art. 80a lid 1 RO. WSNP. Afwijzing verzoek tot toepassing schuldsaneringsregeling; art. 288 Fw.

22 maart 2013

Eerste Kamer

12/05710

EV/TT

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

in de zaak van:

[Verzoeker],

wonende te [woonplaats],

VERZOEKER tot cassatie,

advocaat: mr. T. Harmankaya.

Verzoeker zal hierna ook worden aangeduid als [verzoeker].

1. Het geding in feitelijke instanties

Voor het verloop van het geding in feitelijke instanties verwijst de Hoge Raad naar de navolgende stukken:

a. het vonnis in de zaak 523215/FT-RK 12.1885 van de rechtbank Amsterdam van 16 oktober 2012;

b. het arrest in de zaak 200.115.481/01 van het gerechtshof te Amsterdam van 6 december 2012.

Het arrest van het hof is aan dit arrest gehecht.

2. Het geding in cassatie

Tegen het arrest van het hof heeft [verzoeker] beroep in cassatie ingesteld. Het cassatierekest is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Het standpunt van de Procureur-Generaal strekt tot niet-ontvankelijkheid op de voet van art. 80A RO.

3. Beoordeling van de ontvankelijkheid

De Hoge Raad is van oordeel dat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen omdat de partij die het cassatieberoep heeft ingesteld klaarblijkelijk onvoldoende belang heeft bij het cassatieberoep dan wel omdat de klachten klaarblijkelijk niet tot cassatie kunnen leiden (zie het standpunt van de Procureur-Generaal).

De Hoge Raad zal daarom - gezien art. 80a lid 1 RO en gehoord de Procureur-Generaal - het beroep niet-ontvankelijk verklaren.

4. Beslissing

De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk.

Dit arrest is gewezen door de vice-president E.J. Numann als voorzitter en de raadsheren A.M.J. van Buchem-Spapens en C.A. Streefkerk, en in het openbaar uitgesproken door de vice-president F.B. Bakels op 22 maart 2013.

Conclusie 01‑02‑2013

Mr. L. Timmerman

Partij(en)

12/05710

Mr. L. Timmerman

Zitting 1 februari 2013

Conclusie inzake:

[Verzoeker]

verzoeker tot cassatie,

1. Feiten en procesverloop1.

1.1

[Verzoeker] heeft op 7 augustus 2012 een verzoekschrift met bijlagen ingediend tot toepassing van de schuldsaneringsregeling bij de rechtbank Amsterdam. De rechtbank heeft dit verzoek bij vonnis van 16 oktober 2012 op grond van art. 288 aanhef lid 1 sub b Fw afgewezen. Omstandigheden die aanleiding konden geven tot toepassing van art. 288 lid 3 Fw waren naar het oordeel van de rechtbank gesteld noch gebleken.

1.2

Het hof Amsterdam heeft dit vonnis bij arrest van 6 december 2012 bekrachtigd.

1.3

[Verzoeker] is van dit arrest tijdig2. in cassatie gekomen.

2. Ontvankelijkheid van het cassatieberoep

2.1

Krachtens art. 288 lid 1 aanhef en sub b Fw kan het verzoek tot schuldsanering alleen worden toegewezen, indien door de schuldenaar aannemelijk is gemaakt dat hij ten aanzien van het ontstaan of onbetaald laten van schulden te goeder trouw is geweest3.. Of dit laatste het geval is geweest dient volgens vaste jurisprudentie beoordeeld te worden naar de omstandigheden van het geval. Dit laatste brengt mee dat het oordeel omtrent de goede trouw-eis slechts beperkt toetsbaar is in cassatie4..

2.2

In het recente verleden heeft de Hoge Raad, oordelend in het kader van art. 288 lid 1 Fw, meermalen bevestigd dat het oordeel dat zelfstandig ondernemers zelf zorg dienen te dragen voor het doen van belastingaangiften, niet van een onjuiste rechtsopvatting getuigt5..

2.3

In r.o. 2.5 van het bestreden arrest heeft het hof overwogen dat het feit dat [verzoeker] zijn administratie uit handen heeft gegeven aan een accountant omdat hij zelf weinig boekhoudkundige kennis bezit en de Nederlandse taal niet goed machtig is waardoor hij brieven van de belastingdienst niet goed begrijpt, hem niet van die verplichting ontslaat. Ook overwoog het hof dat aan [verzoeker] te verwijten is dat hij geen bedragen heeft gereserveerd voor de belasting, terwijl hij op grond van zijn behaalde winsten kon weten dat hij inkomstenbelasting zou moeten betalen, en dat hij niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij, toen het in de jaren 2008/2009 slecht ging in zijn bedrijf, zijn reserves heeft geherinvesteerd en daarom de navorderingsaanslag niet kon betalen. Aldus is de benodigde goede trouw onvoldoende aannemelijk gemaakt.

In r.o. 2.6 oordeelt het hof vervolgens dat het feit dat hij in 2008 en 2009 betalingen voor een totaalbedrag van € 383.326,- aan de belastingdienst heeft gedaan, het voorgaande niet anders maakt. In dit oordeel ligt besloten dat deze omstandigheid geen toepassing van de hardheidsclausule van art. 288 lid 3 Fw rechtvaardigt.

Deze oordelen getuigen gezien het voorgaande niet van een onjuiste rechtsopvatting, zijn niet onbegrijpelijk en behoeven evenmin nadere motivering.

Conclusie

De conclusie strekt tot niet-ontvankelijkheid op de voet van art. 80A RO.

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden

A-G

Deze functie is alleen te gebruiken als je bent ingelogd.