Verhandeling

Ondernemers hebben bij het kiezen van de door hen meest geschikt geachte samenwerkingsvorm een ruime keuze. De omvang van deze keuzemogelijkheid wordt grotendeels, doch niet uitsluitend1, bepaald door het nationale (burgerlijk) recht. Vanwege de contractsvrijheid die eigen is aan ons rechtsbestel, is het echter ter vrije keuze aan partijen om de door hen meest geschikt geachte rechtsvorm voor hun samenwerking te selecteren. Deze contractsvrijheid brengt met zich mee dat samenwerkingsovereenkomsten niet altijd “zuiver” zijn. Er kunnen elementen van verschillende contractuele samenwerkingsvormen tegelijk in zijn opgenomen. Het is daardoor onmogelijk om alle samenwerkingsvormen die er zijn aan een onderzoek te onderwerpen. Ik beperk mij door noodzaak gedwongen tot de in de literatuur algemeen aanvaarde “zuivere samenwerkingsvormen”. Daaronder versta ik die samenwerkingsovereenkomsten die benoembaar zijn (en in de literatuur ook als zodanig benoemd plegen te worden) en die slechts de specifieke kenmerken van één type overeenkomst hebben. Omdat zowel in het burgerlijk recht als in het fiscale recht op afzonderlijke wijze (en met afzonderlijke doelstellingen) samenwerkingsovereenkomsten worden onderkend, kunnen de contractsvormen in de volgende categorieen worden onderverdeeld:

Tabel 3. Indeling van contractsvormen in vier categorieën.