HR, 24-01-2001, nr. 35428

Aan belanghebbende is voor het jaar 1994 een aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd naar een belastbaar inkomen van f 99.896,--, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is van de uitspraak van de Inspecteur in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft die uitspraak bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van het Hof beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een vertoogschrift ingediend.

In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan. Belanghebbende is burgemeester en heeft negentien uit dat ambt voortvloeiende onbezoldigde nevenfuncties. Zijn echtgenote verricht diverse werkzaamheden waarmee zij hem bij zijn arbeid ondersteunt. Belanghebbende en zijn echtgenote zijn overeengekomen om die werkzaamheden te belonen met f 1.600,-- per maand. Deze overeenkomst is schriftelijk vastgelegd.

Belanghebbende heeft de aard en de omvang van de door zijn echtgenote verrichte werkzaamheden als volgt aangeduid:

Belanghebbende heeft de door hem in 1994 betaalde beloning van f 19.200,-- in zijn aangiftebiljet voor dat jaar gerangschikt onder de op de inkomsten uit arbeid in aftrek te brengen kosten. Belanghebbende en zijn echtgenote hebben bij die aangifte gezamenlijk verzocht om die beloning op grond van artikel 5, lid 7, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 bij de echtgenote in aanmerking te nemen.

Het Hof heeft geoordeeld dat 33 percent van de werkzaamheden van belanghebbendes echtgenote het kader van de tussen echtgenoten gebruikelijke wederzijdse hulp en bijstand niet te buiten gaan. Het heeft op grond van dit oordeel geconcludeerd dat belanghebbende voor het onderhavige jaar geen recht kan doen gelden op toepassing van de hiervoor in 3.3 vermelde regeling.

Aan zijn hiervoor in 3.4 vermelde oordeel heeft het Hof onder meer ten grondslag gelegd dat het maken van afspraken in het onderhavige geval voornamelijk betrekking heeft op activiteiten die voortvloeien uit onbetaalde nevenfuncties van belanghebbende en derhalve niet kunnen worden toegerekend aan het bezoldigde ambt van burgemeester. Voorzover het middel hierover klaagt, treft het doel. Zonder nadere motivering, die ontbreekt, valt niet in te zien dat voor de beantwoording van de vraag of werkzaamheden het kader van de tussen echtgenoten gebruikelijke wederzijdse hulp en bijstand al dan niet te buiten gaan, van belang is of deze werkzaamheden worden verricht ten behoeve van bezoldigde werkzaamheden van de echtgenoot. Bovendien dwingt de vaststelling van het Hof dat de nevenfuncties van belanghebbende voortvloeien uit het burgemeestersambt, tot de conclusie dat de onderwerpelijke werkzaamheden zijn verricht ten behoeve van de ambtsvervulling.

’s Hofs uitspraak is derhalve niet naar de eis der wet met redenen omkleed, zodat zij niet in stand kan blijven. Verwijzing moet volgen voor een onderzoek in volle omvang. Het middel behoeft verder geen behandeling.

De Staatssecretaris zal worden veroordeeld in de kosten van het geding in cassatie. Door het verwijzingshof zal worden beoordeeld of aan belanghebbende voor de kosten in verband met de behandeling van het geding voor het Hof een vergoeding dient te worden toegekend.

De Hoge Raad: