HR, 08-03-2013, nr. 12/00155

Op 2 december 2005 hebben [eiser] en [betrokkene 1], middellijk bestuurder van verweerster in cassatie, hierna: Zorgbureau, een schuldbekentenis ondertekend. Deze schuldbekentenis luidt als volgt:

[Eiser] is directeur en enig aandeelhouder van [A] B.V.

[Eiser] is als directeur in dienstbetrekking werkzaam geweest voor een dochtervennootschap van Zorgbureau, Beter Leven B.V.

Bij inleidende dagvaarding van 5 maart 2008 heeft Zorgbureau [eiser] gedagvaard voor de rechtbank Almelo en heeft daarbij gevorderd dat de rechtbank [eiser] bij uitvoerbaar bij voorraad verklaard vonnis veroordeelt tot betaling van een bedrag van € 148.381,38, vermeerderd met rente en kosten.

Zorgbureau heeft aan deze vordering de hiervoor onder 1.1 genoemde schuldbekentenis van 2 december 2005 ten grondslag gelegd.

[Eiser] heeft gemotiveerd verweer gevoerd3. en zich primair op het standpunt gesteld dat Zorgbureau niet-ontvankelijk is in haar vordering omdat de schuldbekentenis niet [eiser] in privé betreft, maar [A] B.V. h.o.d.n. [B].

Na bij vonnis van 11 juni 2008 een comparitie van partijen te hebben gelast, heeft de rechtbank [eiser] bij vonnis van 1 oktober 2008 veroordeeld om aan Zorgbureau een bedrag van € 148.381,38, vermeerderd met rente en kosten te betalen en heeft deze veroordeling uitvoerbaar bij voorraad verklaard.

[Eiser] is, onder aanvoering van twaalf grieven4., van deze vonnissen in hoger beroep gekomen bij het gerechtshof Arnhem en heeft - voor zover thans van belang - geconcludeerd dat het hof het vonnis van 1 oktober vernietigt en opnieuw rechtdoende, Zorgbureau niet ontvankelijk verklaart in haar vordering, althans haar deze ontzegt.

Zorgbureau heeft de grieven bestreden en geconcludeerd dat het hof de vonnissen waarvan beroep, zal bekrachtigen.

Het hof heeft [eiser] bij arrest van 20 september 2011 niet-ontvankelijk verklaard in zijn hoger beroep van het vonnis van 11 juni 2008 en voorts het vonnis van de rechtbank van 1 oktober 2008 bekrachtigd.

[Eiser] heeft tegen dit arrest tijdig5. beroep in cassatie ingesteld.

Zorgbureau heeft geconcludeerd tot verwerping van het cassatieberoep.

Partijen hebben hun standpunt schriftelijk toegelicht, waarna [eiser] heeft gerepliceerd.

Het cassatiemiddel bevat drie onderdelen en verschillende subonderdelen.

In rechtsoverweging 4.3, waartegen het eerste onderdeel zich richt, heeft het hof allereerst het volgende tot uitgangspunt genomen:

Zowel vermeld uitgangspunt als het slot van het hier geciteerde gedeelte van de bestreden rechtsoverweging is juist6.. Degene met wie men contracteert mag als wederpartij worden beschouwd, tenzij duidelijk is dat deze niet zichzelf maar een ander heeft bedoeld te binden7..

Het antwoord op de vraag of iemand voor zichzelf of namens een ander is opgetreden is feitelijk, zodat het oordeel daaromtrent in cassatie slechts op begrijpelijkheid kan worden getoetst.

Het hof heeft in het vervolg van rechtsoverweging 4.3 de volgende omstandigheden in aanmerking genomen:

Onderdeel 1 klaagt onder meer (subonderdeel 1.1) dat het hof zijn arrest niet naar de eisen der wet met redenen heeft omkleed omdat zonder nadere motivering niet begrijpelijk is waarom de door [eiser] gestelde feiten en omstandigheden8. (die er kort samengevat op neer komen dat [eiser] in zijn hoedanigheid van bestuurder van [A] B.V. in de context van de verkoop van de Salon door [A] B.V. de schuldbekentenis heeft getekend in verband met eventueel nagekomen aanslagen van het UWV en de Belastingdienst die de Salon verschuldigd zou worden en die dus ten laste van [A] B.V. zouden komen) onvoldoende aanwijzingen vormen dat [eiser] bij het doen van de schuldbekentenis niet namens zichzelf handelde.

In cassatie dient van de onder 1.1-1.3 vermelde vastgestelde feiten te worden uitgegaan en kan tevens worden vastgesteld dat [A] B.V. handelde onder de naam [B]9..

Daarnaast dient in cassatie te worden uitgegaan van de hypothetische feitelijke grondslag dat de schuldbekentenis verband houdt met de verkoop van een kapsalon aan Zorgbureau door [A] B.V. en dat er betalingen zijn gedaan aan [A] B.V., nu het hof de juistheid van deze stellingen van [eiser] in rechtsoverweging 4.3 in het midden heeft gelaten.

[Eiser] heeft in eerste aanleg10. gesteld dat Zorgbureau een bedrag van € 135.000,- van de koopprijs van de kapsalon heeft voldaan, te weten op 4 oktober 2004 een bedrag van € 55.000,-, op 2 maart 2005 € 45.000,- en op 2 december 2005 € 35.000,-. [Eiser] heeft deze stelling in hoger beroep11. nader gemotiveerd met de stelling dat de eerste deelbetaling is voldaan op de bankrekening van [A] B.V. en dat de andere twee deelbetalingen zijn voldaan op de bankrekening van [eiser] in privé omdat de bankrekening van [A] B.V. in verband met de verkoop van kapsalon [C], de Salon, op dat moment reeds was opgeheven. [Eiser] heeft derhalve gesteld dat [A] B.V. de kapsalon heeft verkocht aan Zorgbureau en dat Zorgbureau aan [A] B.V. een bedrag van € 135.000,- van de koopprijs heeft betaald.

[Eiser] heeft voorts gesteld dat de door hem getekende 'schuldbekentenis' - die blijkens de tekst daarvan eveneens een bedrag van € 135.000,- betreft en is afgegeven in verband met de nabetalingen aan UWV en de Belastingdienst - tot borg (c.q. zekerheidsstelling) strekte voor eventuele nagekomen naheffingsaanslagen van het UWV en de Belastingdienst welke verband hielden met kapsalon [C], de Salon12..

[Eiser] heeft in hoger beroep nog aangevoerd dat (i) er geen enkele (rechts)grond is waarom hij in privé nabetalingen zou verrichten aan het UWV en de Belastingdienst tot een bedrag van € 135.000,-; (ii) Kapsalon [C], de Salon, altijd als nevenvestiging van [A] B.V. is geëxploiteerd zodat eventueel onbetaald gebleven premies en aanslagen ten laste zouden komen van [A] B.V. en (iii) Zorgbureau ook wist dat zij de kapsalon van [A] B.V. heeft gekocht heeft en niet van [eiser] in privé13..

Gelet op deze stellingen is het oordeel van het hof dat [eiser] voor het overige niets heeft gesteld waaruit volgt dat Zorgbureau wist of moest begrijpen dat [eiser] de schuldbekentenis heeft gedaan namens [A] B.V., dat de tekst van de schuldbekentenis daarvoor geen aanknopingspunt biedt en verklaringen of gedragingen die een dergelijk aanknopingspunt wel zouden kunnen bieden, niet zijn gesteld, onbegrijpelijk althans onvoldoende begrijpelijk gemotiveerd.

De klacht slaagt mitsdien, waardoor de behandeling van de overige klachten van het onderdeel achterwege kan blijven.

De onderdelen 2 en 3 zijn gericht tegen de oordelen van het hof in de rechtsoverwegingen 4.4 en 4.6. In deze rechtsoverwegingen neemt het hof zijn oordeel in rechtsoverweging 4.3 dat [eiser] bij het doen van de schuldbekentenis voor zichzelf heeft gehandeld, tot uitgangspunt. Nu dit oordeel van het hof niet in stand kan blijven, behoeven de onderdelen m.i. geen behandeling.

De conclusie strekt tot vernietiging van het arrest van het gerechtshof Arnhem van 20 september 2011 en tot verwijzing.

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden

A-G