Rb. Amsterdam, 22-09-2010, nr. 13-525982-09 (Promis)

hij op of omstreeks 02 december 2009 te Amsterdam ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk (en met voorbedachten rade) [naam 3] (brigadier van de regiopolitie Amsterdam-Amstelland) van het leven te beroven, met dat opzet (en na kalm beraad en rustig overleg), met een vuurwapen een of meerdere kogel(s) op en/of in de richting van die [naam 3] heeft afgevuurd/afgeschoten (waardoor die [naam 3] in/op de heup/buikstreek, in elk geval op het lichaam werd geraakt en/of geschampt);

Subsidiair:

hij op of omstreeks 02 december 2009 te Amsterdam ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om aan [naam 3] opzettelijk (en met voorbedachten rade) zwaar lichamelijk letsel toe te brengen, met dat opzet (en na kalm beraad en rustig overleg) met een vuurwapen een of meerdere kogel(s) op en/of in de richting van die [naam 3] heeft afgevuurd/afgeschoten (waardoor die [naam 3] in/op de heup/buikstreek, in elk geval op het lichaam werd geraakt en/of geschampt);

Voorvragen

De dagvaarding is geldig, deze rechtbank is bevoegd tot kennisneming van de ten laste gelegde feiten en de officier van justitie is ontvankelijk in de vervolging. Er zijn geen redenen voor schorsing van de vervolging.

Vrijspraak

Ten aanzien van het onder 5 ten laste gelegde

De rechtbank overweegt met betrekking tot het onder 5 ten laste gelegde dat het enige voorhanden zijnde bewijs bestaat uit de aangifte van [naam 5] en haar herkenning van verdachte. Nu deze bewijsmiddelen uit één en dezelfde bron voortkomen, acht de rechtbank het onder 5 tenlastegelegde feit niet bewezen en dient verdachte hiervan te worden vrijgesproken.

Redengevende feiten en omstandigheden

Ten aanzien van het onder 1, 2 primair, 3 en 4 ten laste gelegde

Op het moment dat [naam 2] en [naam 1] op 2 december 2009 omstreeks 17.00 uur een grote doos voor het grofvuil buiten willen zetten, zien zij een man hun makelaarskantoor A1 Apartment Services BV aan de Waalstraat 58 te Amsterdam binnenkomen. De man toont [naam 2] en [naam 1] een vuurwapen. Hij houdt het vuurwapen op [naam 2] en [naam 1] gericht en zegt een of meermalen: "Schiet op naar binnen en nu naar de kluis". De man schreeuwt dat hij de handen van [naam 2] en [naam 1] wil zien en zwaait op korte afstand met het vuurwapen richting [naam 2] en [naam 1]. De man loopt vervolgens met het vuurwapen vlak achter [naam 2] en [naam 1] aan richting de kluis en zegt tegen [naam 1]: "Je krijgt één kans, anders schiet ik je door je kop".i [naam 1] geeft hem het geldbedrag dat zich in de kluis bevindt. De man vraagt [naam 2] en [naam 1] om hun horloges. [naam 2] geeft daarop zijn IWC horloge aan de man.ii [naam 2] en [naam 1] moeten op de grond gaan liggen. De man zegt: "Blijven liggen jullie, mijn negervriend staat buiten en houdt jullie in de gaten." Daarop verlaat hij het pand.iii [naam 1] belt direct de politie en geeft het signalement van de man door.

[naam 3], brigadier van de regiopolitie Amsterdam-Amstelland, zit op het moment van de melding van [naam 1] in burger gekleed op de fiets. [naam 3] ziet een man, naar aanleiding van het hem bij via melding gegeven signalement, op de Tweede van der Helststraat opvallend hard fietsend zijn kant op komen en volgt hem. De man fietst de kade bij de Boerenwetering op en stopt. [naam 3] probeert met zijn fiets om te keren en komt daarbij, dichterbij de man dan hij aanvankelijk van plan was, tot stilstand. [naam 3] ziet dat de man zijn richting op kijkt. Dan besluit [naam 3] tot aanhouding van de man over te gaan.iv De man en [naam 3] pakken beiden hun wapen en richten dat op elkaar. Er wordt door beiden verschillende keren geschoten.v Na een aantal schoten voelt [naam 3] dat hij wordt geraakt of geschampt ter hoogte van zijn rechterheupvi en hij zoekt dan dekking achter een boom. Terwijl [naam 3] achter de boom schuilt, blijft de man in zijn richting schieten.

De man pakt daarop weer de fiets en fietst weg. [naam 3] besluit achter hem aan te gaan. Even verderop bij het bruggetje naar het Beatrixpark hoort [naam 3] zijn collega [naam 4] roepen. Vervolgens hoort hij verschillende schoten. Hij ziet dat de man onderuit gaat, weer overeind krabbelt, op de fiets springt en over het bruggetje wegrijdt in de richting van het Beatrixpark. Wanneer de man vervolgens, de in uniform geklede, [naam 4] op een afstand van zes à zeven meter ziet naderen, maakt de man een slippende beweging met de fiets en toont [naam 4] zijn wapen.vii [naam 4] reageert hierop door zijn dienstwapen te trekken en op hem te schieten. Hij valt, staat weer op, pakt wederom de fiets en fietst over de brug het Beatrixpark in. [naam 3] en [naam 4] verliezen de man beiden uit het oog.

Het Beatrixpark wordt door de politie afgezet. Tegen 19.00 uur diezelfde dag zien politieagenten een man mank komen aanlopen. De man zegt dan: "Oké, jullie hebben gewonnen, ik geef mij over". Vervolgens gooit de man een vuurwapen van zich af.viii Naast dit wapen, een revolver, wordt een plastic tas met daarin onder andere een geldbedrag en een horloge van het merk IWC aangetroffen.ix De man verklaart desgevraagd te zijn genaamd [verdachte], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1969.x

Ten aanzien van het onder 6 en 7 ten laste gelegde

Op 22 april 2009 omstreeks 17.15 uur hoort [naam 6] de bel gaan van de deur van haar kledingwinkel '[kledingwinkel]'s' te Amsterdam. Zij ziet een man (hierna NN) met een capuchon op en een sjaal voor zijn gezicht de winkel in komen lopen. NN richt een zwartkleurig pistool op [naam 6] en zegt: "Geef mij geld". Daarop loopt [naam 6] naar de kassa en pakt het kasboekje. Het geld in het kasboekje bestaat uit drie biljetten van honderd euro, zes biljetten van vijftig euro en drie biljetten van twintig euro. Ze pakt het geld en geeft dat aan NN, die het geld aanpakt en in zijn broekzak stopt. NN blijft het vuurwapen op [naam 6] gericht houden. Als er niet meer geld aanwezig blijkt, zegt NN: "Dan wil ik je pinpas hebben en schrijf je pincode op". [naam 6] schrijft haar pincode op en geeft dat aan NN. NN zegt: "Als de pincode verkeerd is, weet ik jou te vinden". NN wil pinpassen van [naam 6] en loopt achter haar aan naar haar handtas. [naam 6] pakt haar portemonnee uit haar handtas en geeft haar ABN Amro privépas en ABN Amro zakelijke pas aan NN. Het rekeningnummer van de privépas is [rekeningnummer] en van de zakelijke pas is [rekeningnummer]. NN zegt tegen [naam 6] dat hij ook de rest van het geld uit haar portemonnee wil hebben. Zij geeft hem één biljet van twintig euro, één biljet van tien euro en één of twee biljetten van vijf euro. Vervolgens wil NN met [naam 6] de trap af lopen. Hij vraagt haar: "Waar kan ik je het beste vastmaken?". [naam 6] zegt dat dat dan maar aan de wastafelpoot moet, omdat zij daarvan weet dat deze niet stevig is en ze zich snel zou kunnen bevrijden en er bovendien een telefoon in de buurt is. [naam 6] wordt aan de wastafelpoot vastgemaakt met handboeien. NN verlaat dan de winkel. [naam 6] maakt zich los en belt direct, binnen één minuut nadat NN is vertrokken, de politie. [naam 6] geeft het signalement van NN aan de politie door. Het door haar opgegeven signalement van NN luidt: blanke man, accentloos Nederlands, dertig tot vijfendertig jaar, 1.75 meter, slank, een donkerblauwe capuchontrui met capuchon over zijn hoofd, bruine sjaal voor zijn gezicht, een zonnebril op zijn neus en blauwe spijkerbroek. Als de politie, na ongeveer vijf à tien minuten, arriveert, worden de pinpassen direct geblokkeerd.xi

Op 22 april 2009 om 17.39.52 uur is getrachtxii, bij een ABN Amro geldautomaat in de Rijstraat te Amsterdam geldbedragen te pinnen. Er is getracht met twee pinpassen, te weten een ABN Amro privépas met rekeningnummer [rekeningnummer] en zakelijke pas met rekeningnummer [rekeningnummer] te pinnen. xiii

Waardering van het bewijs ten aanzien van het onder 1, 2 primair, 3, 4, 6 en 7 ten laste gelegde

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft de onder 1, 2 primair, 3, 4 en 7 ten laste gelegde feiten bewezen geacht. Zij heeft vrijspraak gevorderd van het onder 6 ten laste gelegde, omdat het dossier onvolledig is en niet kan worden bewezen dat verdachte NN is.

De officier van justitie acht het onder 1 ten laste gelegde bewezen op grond van de aangifte van [naam 1], de aangifte van [naam 2], de camerabeelden van de overval en de bekennende verklaring van verdachte ter terechtzitting van 8 september 2010.

Het onder 2 ten laste gelegde kan bewezen worden op grond van de verklaring van verdachte ter terechtzitting van 8 september 2010, de verklaringen van verbalisant [naam 3] afgelegd bij de rechter-commissaris en bij de Rijksrecherche, de letselverklaring omtrent [naam 3] en het munitieonderzoek naar de (in de riem van die [naam 3] aangetroffen) kogelpunt.

De verklaring van [naam 3] duidt erop dat het schietincident in twee fasen kan worden onderscheiden. De eerste fase bestaat uit het over en weer schieten tussen verdachte en [naam 3]. [naam 3] wordt dan getroffen. Op dat moment volgt er volgens [naam 3] een soort impasse en stopt hij met schieten om zich achter een boom te verschuilen. Vervolgens begint verdachte, na een aantal seconden, opnieuw op [naam 3] te schieten. Binnen deze seconden is er sprake geweest van kalm beraad door verdachte. De Hoge Raad heeft overwogen dat een dergelijk kort ogenblik voldoende kan zijn om voorbedachten rade aan te nemen. De rechtbank kan in de wijze van tenlasteleggen een cumulatieve tenlastelegging van een poging tot doodslag en een poging tot moord op [naam 3] lezen. Het betreft een meerdaadse samenloop.

De officier van justitie acht het onder 3 ten laste gelegde wettig en overtuigend bewezen op grond van de verklaringen van verbalisant [naam 4] afgelegd bij de rechter-commissaris en bij de Rijksrecherche, de verklaring van [naam 3] waaruit volgt dat hij verdachte het wapen niet heeft zien wegstoppen op het moment dat hij van hem wegfietst richting [naam 4] en de verklaring van verdachte ter terechtzitting van 8 september 2010.

Het voorhanden hebben van een wapen met munitie, ten laste gelegd onder 4, kan bewezen worden geacht aan de hand van het proces-verbaal van bevindingen, waaruit blijkt dat verdachte ten tijde van zijn aanhouding een vuurwapen van zich afgooide, welk vuurwapen in beslag is genomen. Daarnaast is er een proces-verbaal van het technisch onderzoek naar het vuurwapen aanwezig. Hieruit blijkt dat het wapen een revolver met munitie betreft in de zin van categorie III van de Wet wapens en munitie. Verdachte heeft het voorhanden hebben van het wapen en de munitie voorts bekend.

De officier van justitie acht de poging tot diefstal met een valse sleutel, zoals deze onder 7 is ten laste gelegd, bewezen. Er is een aangifte van [naam 6] voorhanden, welke verklaring tevens bij de rechter-commissaris is afgelegd, er zijn afdrukken van beveiligingsbeelden van de poging tot diefstal bij de pinautomaat en verdachte heeft ter terechtzitting een bekennende verklaring afgelegd.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging acht, met de officier van justitie, het onder 1 ten laste gelegde bewezen. Verdachte heeft ter terechtzitting een grotendeels bekennende verklaring afgelegd. Verdachte heeft, ten aanzien van het onder 1 ten laste gelegde, ontkend dat hij op het hoofd van de aangever(s) heeft gericht, dat hij om hun portemonnees zou hebben gevraagd en dat hij zou hebben gezegd dat een code moest worden ingetoetst op de kluis.

De raadsman heeft aangevoerd dat verdachte weliswaar de overval heeft gepleegd, maar dat dient te worden meegewogen dat verdachte de overval niet pleegde ten bevoordeling van zichzelf, maar ten behoeve van een incasso voor derden.

Met betrekking tot het onder 2 ten laste gelegde, heeft verdachte verklaard dat hij op een persoon heeft geschoten in het Beatrixpark. Het was voor verdachte niet duidelijk dat hij op een politieagent schoot die hem op dat moment aan wilde houden. Verbalisant [naam 3] heeft verklaard dat hij verdachte iets hoorde zeggen. [naam 3] verstond niet wat verdachte zei. Verdachte heeft op zijn beurt niet gehoord dat [naam 3] zei: "Politie, je bent aangehouden". Dit is, gezien de situatie, niet ondenkbaar. Daarnaast behoefde verdachte er, met name gelet op het tijdsverloop tussen de overval en de confrontatie met [naam 3], niet vanuit te gaan dat de man, [naam 3], een politieagent was.

In tegenstelling tot de officier van justitie heeft de raadsman bepleit dat het onder 2 ten laste gelegde als één feitenrelaas dient te worden beschouwd. Er is sprake geweest van een schotenwisseling. Deze schoten hebben elkaar direct opgevolgd. Hierdoor heeft voor verdachte geen mogelijkheid bestaan voor kalm beraad en rustig overleg om de situatie te overdenken. De raadsman heeft daarom om vrijspraak van de onder 2 ten laste gelegde poging tot moord verzocht.

De raadsman heeft, met betrekking tot de ten laste gelegde poging tot doodslag op [naam 3] door verdachte, geen opzet (ook niet in voorwaardelijke zin) aanwezig geacht bij verdachte op de levensberoving van [naam 3]. Verdachte zag in het donker een persoon staan die een wapen trok en direct op hem schoot. Verdachte heeft daarop teruggeschoten en richtte daarbij op de grond. Verdachte is een geoefend schutter. Als hij [naam 3] had willen raken, dan had hij gericht op [naam 3] geschoten. Het schietbanenonderzoek heeft niet tot de conclusie geleid dat de kogel die in de broeksriem van [naam 3] is aangetroffen direct op [naam 3] is afgevuurd. De kogel kan via de grond zijn gegaan. Dat komt overeen met de verklaring van verdachte dat hij laag richtte. Dit wordt bevestigd door de verklaring van verdachte afgelegd in het ziekenhuis. Uit deze verklaring blijkt dat verdachte de beveiliging heeft gevraagd of hij de agent heeft geraakt. Hij wilde de aanmerkelijke kans op de dood van [naam 3] uitsluiten. De raadsman heeft vrijspraak van de onder 2 ten laste gelegde poging tot doodslag verzocht en heeft zich met betrekking tot de ten laste gelegde mishandeling aan het oordeel van de rechtbank gerefereerd.

Nu verdachte het voorhanden hebben van de revolver met munitie heeft bekend, refereert de raadsman zich met betrekking tot dit onder 4 ten laste gelegde feit aan het oordeel van de rechtbank.

Er is onvoldoende wettig bewijs aanwezig om tot bewezenverklaring van de onder 5 ten laste gelegde overval te komen. Verdachte heeft dit feit ontkend. Er is geen zelfde modus operandi aan te wijzen tussen de twee, verdachte ten laste gelegde, overvallen. Aangeefster [naam 5] heeft bij de rechter-commissaris, pas naar aanleiding van de tweede overval, de conclusie getrokken dat het om dezelfde dader zou gaan. Een uur na het incident op 4 augustus 2009 heeft [naam 5] niet over een opvallend signalement, te weten de opvallende ogen van verdachte, gesproken. De raadsman heeft vrijspraak verzocht met betrekking tot dit feit.

Het dossier bevat onvoldoende wettig bewijs om tot bewezenverklaring van het onder 6 ten laste gelegde feit te komen en de raadsman heeft om vrijspraak van dit feit verzocht. Daarnaast heeft de raadsman zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank, gelet op het onder 7 ten laste gelegde, nu verdachte omtrent dat feit een bekennende verklaring heeft afgelegd.

Het oordeel van de rechtbank

De beoordeling van de bewijsmiddelen.

De rechtbank gaat uit van de volgende feiten en omstandigheden.

Ten aanzien van het onder 1 ten laste gelegde

Ontkenning van bestanddelen van de tenlastelegging door verdachte

De rechtbank is op grond van de onder rubriek 4 uiteengezette bewijsmiddelen tot het oordeel gekomen dat verdachte de onder 1 ten laste gelegde afpersing heeft begaan.

Verdachte heeft dat feit, in grote lijnen, ter terechtzitting van 8 september 2010 bekend. Verdachte heeft ontkend dat hij om de portemonnees van de aangevers zou hebben gevraagd. Voorts heeft hij ontkend dat hij zijn wapen op het hoofd van de aangever(s) zou hebben gericht en dat hij tegen de aangever(s) zou hebben gezegd dat de code van de kluis diende te worden ingetoetst.

De rechtbank stelt vast dat verdachte is tenlastegelegd dat hij een vuurwapen gericht zou hebben en gericht zou hebben gehouden op [naam 2] en [naam 1]. In de tenlastelegging staat niet met zoveel woorden beschreven dat verdachte op het hoofd van de aangevers zou hebben gericht. Het verweer van verdachte sluit een bewezenverklaring van dat deel van de tenlastelegging dus niet uit.

Met betrekking tot het verweer van verdachte dat hij geen portemonnees zou hebben gevraagd en niet zou hebben gezegd dat de code van de kluis diende te worden ingetoetst, acht de rechtbank de verklaringen van de aangevers op deze punten van doorslaggevende betekenis en gaat er derhalve vanuit dat verdachte ook die onderdelen van de tenlastelegging heeft begaan.

Ten aanzien van het onder 2 ten laste gelegde

Opzet

Vaststaat dat verdachte met zijn wapen verschillende keren heeft geschoten. [naam 3] heeft op 3 december 2009 bij de Rijksrecherche verklaard dat hij zag dat verdachte iets van zijn linker zijde pakte en dat onmiddellijk op hem richtte. Eén van de, door verdachte afgeschoten, kogels is terechtgekomen in de broekriem van [naam 3] en een andere kogel heeft het lichaam van [naam 3] geraakt of geschampt. Voorts is er een kogel op een hoogte van ca. 1.60 meter hoogte in de boom, waarachter [naam 3] zich daarna verschuilde, terechtgekomen. Hieruit leidt de rechtbank af dat verdachte, tenminste één keer, van korte afstand gericht op [naam 3] heeft geschoten. Verdachte heeft ter terechtzitting verklaard: "Het was de dood of de gladiolen. U vraagt mij of ik gericht op [naam 3] heb geschoten. Ik heb in zijn richting geschoten. Kijk, ik zit hier ook een beetje om mijn eigen hachje te redden. Ik wil de galg wat minder hoog maken dan hij misschien is. Ik heb in ieder geval niet naar de eenden gericht."

Op grond van de hiervoor aangehaalde verklaringen van [naam 3] en die van verdachte ter terechtzitting is de rechtbank van oordeel dat verdachte bewust gericht op [naam 3] heeft geschoten. Dit gericht schieten levert naar het oordeel van de rechtbank de opzetvariant van het noodzakelijkheidbewustzijn op. Nu dit een zwaardere opzetvariant betreft dan het voorwaardelijk opzet, komt de rechtbank niet toe aan de vraag of er een aanmerkelijke kans heeft bestaan dat verdachte door zijn handelen [naam 3] fataal zou hebben kunnen raken. De rechtbank acht opzet op de levensberoving door verdachte van [naam 3] derhalve bewezen.

Voorbedachten rade

Verdachte waande zich op 2 december 2009 onbespied aan de, inmiddels donker geworden, kade te Amsterdam. Hij werd verrast door de aanwezigheid van [naam 3]. Verdachte heeft gericht op [naam 3] geschoten. [naam 3] schoot ook naar verdachte en heeft, toen hij werd geraakt, dekking gezocht achter een boom.

De rechtbank acht aannemelijk dat de schotenwisseling tussen verdachte en [naam 3] zich binnen luttele seconden heeft afgespeeld. De officier van justitie heeft dit incident opgesplitst in twee momenten, waartussen volgens haar een tijdsbestek zou hebben gezeten waarin verdachte over zijn handelingen en gevolgen daarvan zou kunnen hebben nadenken. De rechtbank is echter van oordeel dat het over en weer schieten tussen [naam 3] en verdachte zo kort opeenvolgend plaats heeft gevonden, dat niet kan worden gesproken van twee fasen binnen het incident. Het schieten door verdachte op [naam 3], terwijl [naam 3] achter een boom stond, moet als één geheel worden gezien in samenhang met de eerdere schotenwisseling. Daarmee is niet komen vast te staan dat verdachte de tijd heeft gehad zich te beraden op het te nemen of het genomen besluit, zodat hij de gelegenheid heeft gehad na te denken over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad en zich daarvan rekenschap te geven.xiv

De rechtbank is, met de raadsman, van oordeel dat er in de onderhavige zaak geen sprake is geweest van voorbedachten rade bij verdachte.

Kwalificatie slachtoffer

De rechtbank is van oordeel dat het niet anders kan zijn dan dat verdachte hoorde dat [naam 3] met luide stem zei: "Politie, je bent aangehouden". Hierbij heeft de rechtbank acht geslagen op het feit dat [naam 3] verdachte na deze woorden zag verstrakken in zijn gezicht. Een waarneming die meebrengt dat de afstand tussen verdachte en [naam 3] beperkt is geweest. In dit verband heeft verdachte verklaard dat het ter plaatse pikkedonker was en dat er niemand in de buurt was. De rechtbank ziet zich ook door deze verklaring gesterkt in haar oordeel dat het hierdoor aannemelijk is dat [naam 3], zoals hij verklaart, op een afstand van ongeveer tien meter van verdachte heeft gestaan en niet op een afstand van vijfendertig à veertig meter waarover verdachte heeft verklaard. Er waren daarnaast geen obstakels of (straat)geluiden in de omgeving aanwezig, die tot een ander oordeel leiden. De rechtbank gaat er daarom vanuit dat verdachte heeft gehoord dat [naam 3] riep: "Politie, je bent aangehouden" en derhalve wist dat [naam 3] politieagent was die hem wilde aanhouden

Opsplitsing tenlastelegging door de officier van justitie

Nu de rechtbank de onder 1 primair ten laste gelegde poging tot doodslag van [naam 3] bewezen acht, komt zij niet meer toe aan de subsidiair ten laste gelegde variant van het feit. Zoals hierboven is beschreven, zal de rechtbank de wijze van lezing van de tenlastelegging zoals voorgesteld door de officier van justitie niet volgen.

De rechtbank grondt haar beslissing dat verdachte het bewezen geachte heeft begaan op de feiten en omstandigheden zoals die in de bewijsmiddelen zijn vervat.

Ten aanzien van het onder 6 ten laste gelegde

Op 22 april 2009 omstreeks 17.15 uur heeft een man, NN, [naam 6] in haar kledingwinkel '[kledingwinkel]'s' te Amsterdam afgeperst, zoals in rubriek 4 is uiteengezet. Verdachte heeft ter terechtzitting ontkend deze overval te hebben gepleegd.

De rechtbank stelt vast dat er ten aanzien van het onder 6 ten laste gelegde de volgende bewijsmiddelen in het dossier aanwezig zijn. Er is een aangifte van [naam 6]. In deze aangifte verklaart zij onder meer dat NN twee pinpassen met de door haar opgeschreven pincodes van haar meenam. Voorts heeft zij een signalement gegeven dat verdachte niet uitsluit. De overval in de winkel van [naam 6] aan de [straat] is om omstreeks 17.15 uur begonnen. De rechtbank gaat ervan uit dat de overval enkele minuten heeft geduurd. Vaststaat dat verdachte om 17.39.52 uur, in totaal nog geen vijfentwintig minuten na de overval, heeft getracht met de pinpassen van [naam 6] te pinnen bij een bankautomaat in de Rijnstraat. Dit blijkt ook uit de beveilingsbeelden van de ABN Amro Bank en de bekennende verklaring van verdachte hieromtrent.

Verdachte heeft desgevraagd ter terechtzitting verklaard dat hij 's middags op 22 april 2009 in zijn appartement was. Hij zou een telefoontje van ene '[voornaam]' hebben gehad met de vraag of hij een zakelijke pinpas voor honderdvijftig euro van hem wilde kopen. Daarop is verdachte, naar eigen zeggen, met zijn scooter naar de Rijnstraat gegaan waar hij de pas van '[voornaam]' heeft gekocht. Verdachte heeft verklaard dat hij '[voornaam]' van de Nieuwmarktbuurt kent en beschrijft hem als een blanke, Nederlandse man, leeftijd rond de zesendertig tot achtendertig jaar en met blond haar. Verdachte heeft geen nadere gegevens van '[voornaam]', zoals een woonadres of zijn telefoonnummer kunnen geven, hoewel '[voornaam]' wel over het telefoonnummer van verdachte beschikte. Verdachte heeft voorts verklaard dat hij dacht dat de passen 'gewoon' gerold waren. De rechtbank acht de door verdachte gegeven verklaring hoe hij in het bezit is gekomen van de bankpassen niet geloofwaardig nu hij naast een algemeen signalement van '[voornaam]' geen nadere, verifieerbare gegevens van die persoon heeft gegeven. Mede gelet op het korte tijdsbestek tussen de overval en de poging om met de, bij de overval buit gemaakte, pinpassen te pinnen, is de rechtbank van oordeel dat het niet anders kan zijn dan dat verdachte de overval op de kledingwinkel heeft gepleegd. Hierbij heeft de rechtbank nog acht geslagen op het door de aangever [naam 6] gegeven signalement, een signalement dat verdachte niet uitsluit. Dit alles leidt tot de conclusie dat, in tegenstelling tot wat de officier van justitie en de raadsman hebben bepleit, wettig en overtuigend bewezen wordt geacht dat verdachte de persoon was die op 22 april 2009 [naam 6] heeft afgeperst.

Bewezenverklaring

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte

6.

op 22 april 2009 te Amsterdam, met het oogmerk om zich en/of een ander wederrechtelijk te bevoordelen door bedreiging met geweld een medewerkster van kledingwinkel [kledingwinkel], te weten [naam 6] heeft gedwongen tot de afgifte van een geldbedrag en bankpassen, ABN Amro privépas met rekeningnummer [rekeningnummer] en ABN Amro zakelijke pas met

rekeningnummer [rekeningnummer], toebehorende aan voornoemde kledingwinkel [kledingwinkel] en/of [naam 6], en tot het ter beschikking stellen van de pincode, toebehorende aan voornoemde [naam 6], welke bedreiging met geweld hierin bestonden dat hij verdachte, nadat hij zich naar voornoemde kledingwinkel had begeven