HR, 30-03-2021, nr. 18/05008

Het gerechtshof Den Haag heeft bij beschikking van 15 november 2018 zich onbevoegd verklaard tot kennisneming van het klaagschrift ex art. 552a Sv van de klager en bepaald dat de griffier de zaak naar de rechtbank Rotterdam zal doorzenden.

Het cassatieberoep is ingesteld namens de klager en mr. I.T.H.L. van de Bergh, advocaat te Maastricht, heeft één middel van cassatie voorgesteld.

Het middel klaagt dat de beslissing van het hof om zich onbevoegd te verklaren tot kennisneming van het klaagschrift getuigt van een onjuiste rechtsopvatting, althans onbegrijpelijk is.

Het klaagschrift houdt, voor zover hier van belang, het volgende in:

“In opgemelde aangelegenheid werd op 30 maart 2010 onder klager een Bang & Olufsen TV, afstandbediening en speakerset in conservatoir beslag genomen. Deze goederen zijn in de jaren nadien vervreemd en hebben een bedrag van € 13.696,01 opgebracht. Het beslag rust thans op dit geldbedrag en de daaruit voortvloeiende rentebaten ter hoogte van een voor klager onbekend bedrag.

De straf- en ontnemingsprocedure van klager zijn al enige tijd geleden onherroepelijk geworden. Aan klager is een ontnemingsmaatregel van € 2.905,- opgelegd. In de strafzaak is geen geldboete opgelegd. Bij deze stand van zaken bestaat er naar het oordeel van klager geen strafvorderlijk belang meer bij voortduring van het beslag voor zover dat het bedrag van € 2.905,- te boven gaat.

Bij de afwikkeling van het beslag ontving klager een tweetal brieven van het Openbaar Ministerie (…). Het Openbaar Ministerie stelt zich klaarblijkelijk op het standpunt dat niet over kan worden gegaan tot teruggave van een belangrijk gedeelte van het beslag, nu de strafzaak van de zus van klager nog niet onherroepelijk is geworden. Volgens het Openbaar Ministerie zou het beslag op de goederen van klager tevens zijn gelegd ten behoeve van de strafzaak van de zus van klager. (…)

(…)

Klager is ontvankelijk in zijn verzoek nu de strafzaak waarin het beslag volgens het Openbaar Ministerie rust nog niet onherroepelijk is geworden.”

De schriftelijke conclusie d.d. 1 mei 2018 van het openbaar ministerie houdt, voor zover hier van belang, het volgende in:

“1. Bevoegdheid hof

Op 18 juli 2017 is een klaagschrift ex artikel 552a SV ingediend bij het gerechtshof te 's-Gravenhage.

In de procedure waarnaar klager verwijst, te weten de strafzaak geregistreerd onder rolnummer 22-004215-16, heeft het Hof op 7 april 2017 arrest gewezen. Deze procedure betreft de strafzaak van [betrokkene 1].

Op 20 april 2017 heeft [betrokkene 1] tijdig beroep in cassatie ingesteld. Het dossier is op 12 februari 2018 door de Hoge Raad ontvangen en geregistreerd onder nummer 17/02107, waarmee de beslissing in de ontnemingszaak van 3 april.2014 nog niet onherroepelijk vaststaat.

De strafzaak tegen [klager] is geregistreerd onder rolnummer 22-003467-13, heeft het Hof op 19 november 2014 arrest gewezen, dat na arrest Hoge Raad, waarbij klager niet ontvankelijk is verklaard in zijn cassatieberoep, op 6 september 2016 onherroepelijk is geworden, waarmee eveneens de beslissing in de ontnemingszaak van 3 april 2014 onherroepelijk is geworden.

Klager wenst teruggave van het conservatoir beslag.

Bij het klaagschrift is gevoegd een brief van het CJIB van 9 juni 2017, waaruit blijkt dat op de voorwerpen waarop het conservatoir beslag is gelegd tot verhaal van een op te leggen ontnemingsmaatregel aan [klager], eveneens conservatoir beslag is gelegd tot verhaal van een op te leggen ontnemingsmaatregel aan [betrokkene 1].

Beiden hebben aanvankelijk hoger beroep aangetekend tegen het vonnis ex artikel 36e Sr, (respectievelijk: 22-001508-14 en 22-001505-14) doch nadien op 29 oktober 2017 door beiden ingetrokken.

(…)

Nu het onderwerp van het klaagschrift betreft teruggave van conservatoir beslag dat is gelegd tot verhaal van enige op te leggen betalingsverplichting ter ontneming van enig wederrechtelijk verkregen voordeel in de ontnemingszaak welke zaken niet ter beoordeling van het Hof zijn voorgelegd, is het Hof niet bevoegd kennis te nemen van het klaagschrift en dient dit klaagschrift te worden door gezonden naar het bevoegde gerecht, te weten de Rechtbank Rotterdam

2. Conclusie

Gelet op het vorenstaande dient het Hof zich onbevoegd te verklaren en het klaagschrift door te zenden aan de rechtbank Rotterdam.”

Het proces-verbaal van de behandeling in raadkamer houdt, voor zover voor de beoordeling van het middel van belang, het volgende in:

“Daartoe in de gelegenheid gesteld licht de raadsvrouw vervolgens het klaagschrift toe:

Anders dan de advocaat-generaal zijn wij van mening dat uw hof bevoegd is kennis te nemen van het klaagschrift.

Uw hof is bevoegd gelet op de nog niet onherroepelijke ontnemingszaak van de zus van klager.

Klager is van mening dat de Bang en Olufsen kleurentelevisie en de 4 speakersets aan hem toebehoorden. Deze goederen zijn onder klager in beslaggenomen. Derhalve had daar geen conservatoir beslag op kunnen worden gelegd tot bewaring van het recht tot verhaal van een aan zijn zus op te leggen ontnemingsmaatregel en/of schadevergoedingsmaatregel.

Op vragen van de voorzitter legt de klager een verklaring af, inhoudende:

De genoemde goederen stonden in mijn woning. Ik woonde op het adres [a-straat 1] te [plaats]. Mijn zus woonde op het adres [a-straat 2]. Het waren twee separate woonlagen. Wij hadden ook twee aparte voordeuren. Ik woonde in het penthouse. Mijn zus haar appartement lag een etage lager.”

De beschikking van het hof houdt, voor zover voor de beoordeling van het middel van belang, het volgende in:

“Procesgang

Strafzaak

1. Klager is op 19 november 2014 door dit hof, onder parketnummer 22-003467-13, veroordeeld ter zake van strafbare feiten tot een deels voorwaardelijke gevangenisstraf. Tegen dit arrest heeft klager cassatie bij de Hoge Raad der Nederlanden ingesteld.

2. De Hoge Raad heeft bij arrest van 6 september 2016 klager niet-ontvankelijk verklaard in het cassatieberoep. Daarmee is het arrest van het hof van 19 november 2014 onherroepelijk geworden.

Ontnemingszaak

3. Bij vonnis van de meervoudige strafkamer van de rechtbank Rotterdam van 03 april 2014, is in de ontnemingszaak van klager hem een betalingsverplichting opgelegd van € 2.905,00. Tegen dit vonnis is door klager op 9 april 2014 hoger beroep ingesteld. Op 28 oktober 2015 is dit hoger beroep door klager ingetrokken. Het ontnemingsvonnis van de rechtbank is daarmee eveneens onherroepelijk geworden.

(…)

Bevoegdheid van het gerechtshof

7. Het hof stelt voorop dat ingevolge het bepaalde in artikel 552a, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering, het klaagschrift moet worden ingediend ter griffie van het gerecht in feitelijk aanleg waarvoor de zaak wordt vervolgd of het laatst werd vervolgd.

8. Uit de stukken en het verhandelde in raadkamer leidt het hof af dat de gelegde beslagen in de onderhavige zaak mede zijn gelegd op grond van het bepaalde in artikel 94a, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering en derhalve mede dienen tot bewaring van het recht tot verhaal voor een op te leggen verplichting tot betaling van een geldbedrag aan de Staat ter ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel.

9. Het hof stelt vast dat het hoger beroep in de ontnemingszaak door klager is ingetrokken voordat een behandeling in hoger beroep heeft plaatsgevonden.

Aangezien de beslagen waarvan klager de opheffing verlangt mede zijn gelegd uit hoofde van het tweede lid van artikel 94a van het Wetboek van Strafvordering en de rechtbank in de ontnemingszaak van klager heeft te gelden als het gerecht, dat in hoogste feitelijke aanleg de beslissing heeft genomen, is het hof van oordeel dat het hof te dezen onbevoegd is om van het. klaagschrift kennis te nemen.

Het hof zal bepalen dat de griffier het klaagschrift zal doorzenden naar het bevoegde gerecht, te weten de rechtbank Rotterdam.”

Aan het middel is ten grondslag gelegd dat naast de rechtbank Rotterdam ook het hof bevoegd is om over het klaagschrift te oordelen. Daartoe wordt aangevoerd dat het conservatoir beslag mede is gelegd tot bewaring van het recht tot verhaal van een aan [betrokkene 1] op te leggen schadevergoedingsmaatregel en het hof het gerecht in feitelijke aanleg is waarvoor de strafzaak tegen [betrokkene 1] laatstelijk werd vervolgd.1.

Ik merk op dat de vraag kan worden gesteld of de klager voldoende belang heeft bij het middel. Het oordeel van het hof leidt er immers niet toe dat de klager een feitelijke instantie wordt ontnomen noch dat hij tegen een beslissing van de rechtbank op het beklag geen cassatie kan instellen.2.Ik zie echter aanleiding om de vraag naar het belang van de verdachte te laten rusten.

Blijkens de bij het klaagschrift gevoegde stukken is op 30 maart 2010 in de woning van de klager conservatoir beslag gelegd op de onderhavige tv, afstandsbediening en speakerset. Dat conservatoir beslag is gelet op de machtiging van de rechter-commissaris ten laste van de klager gelegd op grond van art. 94a, eerste en tweede lid, Sv tot bewaring van het recht tot verhaal voor zowel een op te leggen geldboete als een op te leggen verplichting tot betaling van een geldbedrag aan de staat ter ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel.3.

In het klaagschrift en de toelichting op het middel wordt het standpunt ingenomen dat het conservatoir beslag tevens is gelegd in de zaak tegen [betrokkene 1]. Daartoe wordt verwezen naar een bij het klaagschrift gevoegde brief van het CJIB welke inhoudt dat het CJIB van het openbaar ministerie nadere stukken heeft ontvangen waaruit blijkt dat het conservatoir beslag ook is gelegd tot bewaring van het recht tot verhaal van een aan [betrokkene 1] op te leggen ontnemingsmaatregel en een aan haar op te leggen schadevergoedingsmaatregel. Het hof heeft zich hierover echter niet uitgelaten, terwijl de beantwoording van de vraag of het beslag ook in de zaak van [betrokkene 1] is gelegd een onderzoek van feitelijke aard vergt, waarvoor in cassatie geen plaats is. Daarom kom ik ook niet toe aan bespreking van het in de schriftuur gedane verzoek aan de Hoge Raad om de zaak zelf af te doen. Daarbij neem ik in aanmerking dat het antwoord op de vraag of het conservatoir beslag tevens is gelegd in de zaak tegen [betrokkene 1] op basis van de stukken van het geding niet evident is. Ik meen echter dat dat antwoord ook niet van belang is voor de beantwoording van de vraag of het hof bevoegd is van het klaagschrift kennis te nemen. Ik licht dat toe.

De bevoegdheid van de rechter om kennis te nemen van het klaagschrift volgt uit art. 552a, derde lid, Sv. Deze bepaling luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

“Het klaagschrift of het verzoek wordt zo spoedig mogelijk na de inbeslagneming van de voorwerpen of de kennisneming of ontoegankelijkmaking van de gegevens of het bevel, bedoeld in de artikelen 125k en 125p, ingediend ter griffie van het gerecht in feitelijke aanleg, waarvoor de zaak wordt vervolgd of het laatst werd vervolgd. (…)”

Voor zover het beslag ten laste van de klager is gelegd op grond van art. 94a, eerste lid, Sv tot bewaring van het recht tot verhaal voor een op te leggen geldboete hangt het beslag samen met de strafzaak tegen de klager. Aldus is het hof gelet op art. 552a, derde lid, Sv in zoverre bevoegd tot kennisneming van het klaagschrift, aangezien het hof het gerecht in feitelijke aanleg is waarvoor de strafzaak tegen de klager het laatst werd vervolgd.

Voor zover het beslag ten laste van de klager is gelegd op grond van art. 94a, tweede lid, Sv tot bewaring van het recht tot verhaal voor een op te leggen verplichting tot betaling van een geldbedrag aan de staat ter ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel, hangt het beslag samen met de ontnemingszaak tegen de klager. Die zaak is nooit door het hof behandeld. Uit het arrest van het hof blijkt immers dat de klager het tegen het ontnemingsvonnis ingestelde hoger beroep heeft ingetrokken. In zoverre heeft het hof terecht geoordeeld dat de rechtbank Rotterdam bevoegd is tot kennisneming van het klaagschrift, want de rechtbank is het gerecht in feitelijke aanleg waarvoor de ontnemingszaak tegen de klager het laatst werd vervolgd.

Uit het voorgaande volgt dat zowel het hof als de rechtbank Rotterdam bevoegd zijn tot kennisneming van het klaagschrift. Dat wordt niet anders indien het conservatoir beslag op de onderhavige zaken tevens zou zijn gelegd in de zaken van [betrokkene 1]. Blijkens de bij het klaagschrift gevoegde machtiging van de rechter-commissaris met betrekking tot [betrokkene 1] was ten laste van haar namelijk eveneens conservatoir beslag mogelijk op grond van art. 94a, eerste en tweede lid, Sv tot bewaring van het recht tot verhaal voor zowel een op te leggen geldboete als een op te leggen verplichting tot betaling van een geldbedrag aan de staat ter ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel. Uit de hiervoor aangehaalde stukken blijkt dat het hof het gerecht in feitelijke aanleg is waarvoor de strafzaak tegen [betrokkene 1] het laatst werd vervolgd en dat de rechtbank Rotterdam het gerecht in feitelijke aanleg is waarvoor de ontnemingszaak tegen [betrokkene 1] het laatst werd vervolgd. Ook indien het conservatoir beslag tevens zou zijn gelegd in de zaken van [betrokkene 1] is het hof derhalve bevoegd tot kennisneming van het klaagschrift voor zover het beslag is gelegd op grond van art. 94a, eerste lid, Sv en is de rechtbank Rotterdam bevoegd voor zover het beslag is gelegd op grond van art. 94a, tweede lid, Sv.

Gelet op het voorgaande is het oordeel van het hof dat het onbevoegd is om van het. klaagschrift kennis te nemen onjuist. Het hof is immers bevoegd tot kennisneming van het klaagschrift voor zover het conservatoir beslag is gelegd op de voet van art. 94a, eerste lid, Sv. Het middel is aldus terecht voorgesteld.

Ten overvloede merk ik nog op dat de Hoge Raad in het arrest van 8 december 2015, ECLI:NL:HR:2015:3499, heeft voorzien in een regeling voor het geval twee gerechten bevoegd zijn tot kennisneming van (een gedeelte van) het klaagschrift. In die zaak had de rechtbank zich onbevoegd verklaard tot kennisneming van het klaagschrift, omdat er geen enkele zaak, ook geen ontnemingszaak, tegen de klager bij de rechtbank aanhangig was, terwijl de strafzaak tegen de klager als verdachte inmiddels aanhangig was bij het gerechtshof te 's-Gravenhage. Daarbij nam de rechtbank in aanmerking dat een conservatoir beslag ex art. 94a Sv ook kon dienen tot verhaal ter zake van een eventueel in de hoofdzaak tegen klager als verdachte op te leggen geldboete. De Hoge Raad overwoog, voor zover hier van belang, het volgende:

“Opmerking verdient dat de Rechtbank in het midden heeft gelaten of het conservatoir beslag is gelegd op de voet van het eerste dan wel het tweede lid van art. 94a Sv, dan wel op beide.

Indien het Hof vaststelt dat het beslag (mede) op de voet van het tweede lid van art. 94a Sv is gelegd, kan het Hof het klaagschrift (ook in zoverre) zelf behandelen en afdoen tenzij de klager of de Advocaat-Generaal verlangen dat de stukken ter verdere behandeling en afdoening van het klaagschrift (in zoverre) zullen worden gezonden naar de Rechtbank, als - kort gezegd - de ingevolge art. 552a, vierde lid, Sv bevoegde instantie ten aanzien van een op de voet van het tweede lid van art. 94a Sv gelegd beslag.”

Het middel slaagt.

Ambtshalve heb ik geen gronden aangetroffen die tot vernietiging van de bestreden uitspraak aanleiding behoren te geven.

Deze conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden beschikking en tot terugwijzing van de zaak naar het gerechtshof Den Haag teneinde op het bestaande klaagschrift opnieuw te worden behandeld en afgedaan.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG

“'hij op of omstreeks 27 augustus 2015 te 's-Gravenhage zijn levensgezel, [benadeelde] , heeft mishandeld

- door haar aan een arm vast te pakken en/of (vervolgens) aan die arm te trekken en/of

- door haar aan de haren vast te pakken en/of (vervolgens) aan die haren te trekken en/of

- door haar tegen een deurpost en/of muur aan te duwen en/of

- door haar tegen een bank(leuning) aan te drukken en/of

- door haar bij de keel te grijpen/pakken en/of

- door met zijn, verdachtes, vingers in de oogkassen van die [benadeelde] te drukken”.

5. Daarvan is bewezen verklaard dat:

“hij op 27 augustus 2015 te 's-Gravenhage [benadeelde] heeft mishandeld

- door haar aan een arm vast te pakken en aan die arm te trekken en

- door haar tegen een deurpost en muur aan te duwen.”

6. Deze bewezenverklaring steunt op de volgende bewijsmiddelen:

“1. Een proces-verbaal van aangifte d.d. 28 augustus 2015 van de politie Eenheid Den Haag met proces-verbaalnummer PL1500-2015255408-1. Dit proces-verbaal houdt onder meer in - zakelijk weergegeven - (blz. 6-10):

als de op 28 augustus 2015 afgelegde verklaring van [benadeelde] :

Ik doe aangifte van mishandeling tegen mijn huidige vriend [verdachte] . Op 27 augustus 2015 ben ik naar het huis van [verdachte] gegaan op de [a straat] te 's-Gravenhage. Na het eten gingen wij allebei op de bank zitten en kregen een discussie. Ik deed mijn schoenen aan en vertelde [verdachte] dat ik naar huis wilde gaan. Wij liepen naar de voordeur en hij deed de deur open. Ik liep naar de hoek van de straat en hoorde dat [verdachte] mij achterna rende. Ik voelde dat hij mij beet pakte en mij meesleurde. Voor de woning duwde hij mij tegen de deurpost aan, pakte mij met grote kracht vast en duwde mij het huis in. Ik viel toen tegen de muur en liep daarna de woonkamer in.

2. Een proces-verbaal van verhoor getuige d.d. 28 augustus 2015 van de politie Eenheid Den Haag met proces-verbaalnummer PL1500-2015255408-8.Dit proces-verbaal, houdt onder meer in - zakelijk weergegeven - (blz. 11-12):

als de op 28 augustus 2015 afgelegde verklaring van [getuige] :

Ik liep vannacht in de [a straat] te 's-Gravenhage.

Ik zag een vrouw in de richting van de [b straat] lopen en een man vanaf een woning naar haar toe rennen. De man pakte de vrouw beet en tilde haar op. Ik hoorde de vrouw schreeuwen dat de man haar moest laten gaan. Hij nam haar mee naar de woning aan de [a straat 1] .

De man duwde de vrouw de woning in en was gewelddadig (violent) in de manier waarop hij de vrouw beetpakte. De vrouw stribbelde tegen en probeerde zich aan de deurpost tegen te houden. Toen zij binnen waren bleef ik bij de deuropening staan en hoorde dat de vrouw bleef schreeuwen. Het was duidelijk dat zij daar niet wilde zijn, dus ik heb de politie gebeld.

3. De verklaring van verdachte.

De verdachte heeft ter terechtzitting in hoger beroep van 26 september 2017 verklaard - zakelijk weergegeven - :

U bespreekt met mij het voorval op de avond voor mijn verjaardag, [geboortedatum] 2015. Ik zou eerder hebben verklaard dat ik [benadeelde] naar binnen zou hebben gehaald en haar daarbij zou hebben vastgepakt. Dat klopt inderdaad. Ik heb haar naar binnen getrokken, (...)

Toen heb ik mijn grensoverschrijdende gedrag vertoond door haar mijn huis in te duwen. Ik heb ook aan haar arm getrokken.”

7. Bij de beoordeling van het middel moet worden vooropgesteld dat onder 'mishandeling' in de zin van art. 300 Sr moet worden verstaan het aan een ander toebrengen van lichamelijk letsel of pijn, het opzettelijk benadelen van de gezondheid alsmede – onder omstandigheden – het bij een ander teweegbrengen van een min of meer hevige onlust veroorzakende gewaarwording in of aan het lichaam, één en ander zonder dat daarvoor een rechtvaardigingsgrond bestaat.1.

8. De tenlastelegging en bewezenverklaring van mishandeling hoeven niet uitdrukkelijk in te houden dat pijn of letsel is toegebracht of dat de gezondheid is benadeeld. In het begrip ‘mishandeling’ ligt immers besloten dat de iemand aangedane feitelijkheden pijn of letsel aan diens lichaam of nadeel aan de gezondheid hebben veroorzaakt. Dat betekent dat in gevallen waarin het gevolg (pijn, letsel, etc.) niet uitdrukkelijk in de tenlastelegging en de bewezenverklaring is opgenomen, in de daarin opgenomen gedragingen besloten zal moeten liggen dat pijn, letsel, opzettelijke benadeling van de gezondheid of een min of meer hevige onlust veroorzakende gewaarwording in of aan het lichaam is toegebracht. De Hoge Raad oordeelde in een zaak waarin was ten laste gelegd en bewezen verklaard dat de verdachte een ander had mishandeld door het opzettelijk gewelddadig geven van een stomp, dat daarmee genoegzaam tot uitdrukking was gebracht dat daardoor pijn of letsel was toegebracht.2.In deze zaak springt het wel ten laste gelegde woord ‘gewelddadig’ in het oog. Advocaat-Generaal Berger merkt daarover op dat het hof kon aannemen dat “deze feitelijkheden noodwendig eenige pijnlijke aandoening van den getroffene moeten hebben veroorzaakt”. In een andere zaak oordeelde de Hoge Raad dat door een bewezenverklaring inhoudende dat de verdachte opzettelijk mishandelend een persoon heeft geduwd en tegen het lichaam heeft geschopt genoegzaam tot uitdrukking was gebracht dat daardoor pijn was toegebracht.3.

9. In deze zaak heeft het hof bewezen verklaard dat de verdachte de aangeefster heeft mishandeld door haar aan een arm vast te pakken en aan die arm te trekken en door haar tegen een deurpost en muur aan te duwen. De vraag is of daarmee genoegzaam tot uitdrukking is gebracht dat daardoor pijn is toegebracht. De beantwoording van deze vraag is minder eenvoudig dan in de hiervoor genoemde arresten, waarin het (onder meer) ging om het schoppen tegen het lichaam en om het opzettelijk gewelddadig geven van een stomp. Met de bewezenverklaring van het vastpakken aan een arm en het aan die arm trekken is als zodanig nog niet genoegzaam tot uitdrukking gebracht dat aan de aangeefster pijn is toegebracht. Van de zorgzame ouder die zijn of haar kind aan de arm vastpakt en met zachte drang aan die arm trekt om te voorkomen dat het kind een drukke weg oploopt, kan toch bezwaarlijk worden gezegd dat die een handeling verricht die noodgedwongen pijn toebrengt. Betoogd kan worden dat zulks anders is voor het eveneens bewezen verklaarde tegen een deurpost en muur aanduwen. Het kennelijke oordeel van het hof dat met het in zoverre bewezen verklaarde genoegzaam tot uitdrukking is gebracht dat daardoor pijn is toegebracht, geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk. Enige aarzeling kan hierover wel bestaan. Ik laat dit punt evenwel verder rusten, omdat het middel niet is gericht tegen de kwalificatiebeslissing, maar ertoe strekt dat de bewezenverklaring niet uit de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen kan worden afgeleid.

10. In dat kader stel ik vast dat het hof aan zijn oordeel dat de verdachte de aangeefster heeft mishandeld geen bijzondere bewijsoverweging heeft gewijd. Wel volgt uit de inhoud van de door het hof gebezigde bewijsmiddelen dat het hof heeft vastgesteld dat de verdachte de aangeefster op straat heeft vastgepakt en meegesleurd, haar tegen de deurpost heeft geduwd en haar vervolgens met kracht heeft vastgepakt en het huis in heeft geduwd tegen een muur. Daarbij was de verdachte gewelddadig in de manier waarop hij de aangeefster beetpakte, aldus de getuige. Hieruit heeft het hof kunnen afleiden dat de verdachte aan de aangeefster heeft mishandeld door haar aan een arm vast te pakken en aan die arm te trekken en door haar tegen een deurpost en muur aan te duwen. De bewezenverklaring is aldus in zoverre naar de eis der wet voldoende met redenen omkleed.

11. Het middel faalt en kan worden afgedaan met de aan art. 81, eerste lid, RO ontleende overweging.

12. Ambtshalve heb ik geen gronden aangetroffen die tot vernietiging van de bestreden uitspraak aanleiding behoren te geven.

13. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG