Hof Den Haag, 02-05-2017, nr. BK-15/00894, nr. BK-15/00895, nr. BK-15/00896

GERECHTSHOF DEN HAAG

Team Belastingrecht

meervoudige kamer

nummers BK-15/00894, BK-15/00895 en BK-15/00896

in het geding tussen:

en

de inspecteur van de (thans) Belastingdienst/kantoor Hoofddorp, de Inspecteur,

op de hoger beroepen van belanghebbende tegen de uitspraak van de rechtbank Den Haag (hierna: de Rechtbank) van 29 juni 2015, nummers SGR 10/8261, SGR 11/5410 en SGR 11/5402, betreffende de hierna vermelde (navorderings)aanslagen en beschikkingen.

BK-15/00894

1.1.1. Aan belanghebbende is voor het jaar 2004 een aanslag in de inkomstenbelasting en de premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van -/- € 18.852 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van nihil, met verrekening van € 2.235 aan persoonsgebonden aftrek (hierna: pga). De Inspecteur heeft, gelijktijdig met het vaststellen van de aanslag, het verlies uit werk en woning bij beschikking vastgesteld op € 18.852 (hierna: de verliesvaststellingsbeschikking). Voorts is op het biljet vermeld dat de op 31 december 2004 niet in aanmerking genomen pga € 17.904 bedraagt.

1.1.2. Belanghebbende heeft tegen een fictieve weigering van het doen van uitspraak op bezwaar beroep bij de Rechtbank ingesteld.

1.1.3. De Inspecteur heeft bij verminderingsbeschikking van 17 december 2010 het belastbaar ingekomen uit werk en woning vóór verliesverrekening nader vastgesteld op € 61.950 en, na verrekening van een verlies (zie dienaangaande onder 1.3.1 hierna), op nihil, alsmede het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen nader vastgesteld op € 9.859 vóór inachtneming van een heffingskorting van € 3.038. De Inspecteur heeft bij gelijktijdig gegeven beschikking de op 31 december 2004 niet in aanmerking genomen pga nader vastgesteld op € 27.617.

1.1.4. Bij uitspraken op bezwaar heeft de Inspecteur belanghebbendes bezwaar met betrekking tot de aanslag IB/PVV 2004 en de verminderingsbeschikking niet-ontvankelijk verklaard, het verzamelinkomen nader vastgesteld op € 70.553 (bestaande uit een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 60.694 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 9.859) en het bezwaar voor het overige afgewezen.

1.1.5. Belanghebbende heeft tegen de uitspraken op bezwaar beroep bij de Rechtbank ingesteld. De Rechtbank (nr. SGR 10/8261) heeft het beroep voor zover gericht tegen het niet tijdig beslissen op het bezwaar, tegen de aanslag IB/PVV 2004, tegen de mededeling van het saldo van de te verrekenen verliezen per 31 december 2004, alsmede tegen de mededeling van het saldo van de niet in aanmerking genomen pga per 31 december 2003 niet-ontvankelijk en voor het overige ongegrond verklaard, de beschikking op 31 december 2004 niet in aanmerking genomen pga vastgesteld op nihil en de Inspecteur opgedragen het betaalde griffierecht van € 41 aan belanghebbende te vergoeden. De Rechtbank heeft het onderzoek heropend ter voorbereiding van een nadere uitspraak over schadevergoeding.

BK-15/00895

1.2.1. Aan belanghebbende is over het jaar 2004 een navorderingsaanslag premie Ziekenfondswet (hierna: Zfw) opgelegd naar een premie-inkomen van € 8.504. De Inspecteur heeft, gelijktijdig met het vaststellen van de aanslag, bij beschikking € 168 heffingsrente in rekening gebracht.

1.2.2. Bij uitspraak op bezwaar heeft de Inspecteur belanghebbendes bezwaar afgewezen.

1.2.3. Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep bij de Rechtbank ingesteld. De Rechtbank (nr. SGR 11/5402) heeft het beroep ongegrond verklaard en het onderzoek heropend ter voorbereiding van een nadere uitspraak over schadevergoeding.

BK-15/00896

1.3.1. Bij beschikking 17 december 2010 heeft de Inspecteur het belastbaar inkomen uit werk en woning van het jaar 2004 verminderd met € 61.950 door verrekening van een verlies uit voorgaande jaren (hierna: de verliesverrekeningsbeschikking 2004).

1.3.2. Bij uitspraak op bezwaar heeft de Inspecteur belanghebbendes bezwaar gedeeltelijk toegewezen en heeft hij de verliesverrekeningsbeschikking 2004 aldus gewijzigd door het bedrag van de met het belastbaar inkomen uit werk en woning van het jaar 2004 verrekende verliezen te stellen op € 60.694.

1.3.3. Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep bij de Rechtbank ingesteld. De Rechtbank (nr. SGR 11/541) heeft het beroep tegen de verliesverrekeningsbeschikking 2004 gegrond verklaard, de uitspraak op bezwaar in zoverre vernietigd, de verliesverrekeningsbeschikking 2004 gewijzigd en het bedrag van het verrekende verlies voor het jaar 2004 vastgesteld op € 36.505. De Rechtbank heeft het onderzoek heropend ter voorbereiding van een nadere uitspraak over schadevergoeding.

In hoger beroep is, op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting, als tussen partijen niet in geschil dan wel door één van hen gesteld en door de wederpartij niet of onvoldoende weersproken, het volgende komen vast te staan:

Mevrouw [Y] exploiteert volgens de gegevens van de Kamers van Koophandel sinds 1 februari 1982 een administratie- en adviesbureau. Zij staat ingeschreven in het handelsregister bij de Kamers van Koophandel en Fabrieken voor Rijnland onder dossiernummer […] . Als handelsnaam bij de inschrijving staat vermeld ' [Y] ' met het adres [B] te [Z] . In april 2007 is deze inschrijving aangevuld met de aanmelding van een nevenvestiging in [F] , adres [G] .

Op het uittreksel staat haar echtgenoot de heer [X] vermeld als gevolmachtigde, als procuratiehouder en als medewerker.

Tijdens de vier dagen waarop het boekenonderzoek heeft plaatsgevonden heeft mevr. Van [Y] zich volstrekt afzijdig gehouden. Haar echtgenoot dhr. [X] was wat betreft het boekenonderzoek ons enige aanspreekpunt. Op de eerste dag van het onderzoek, 18 november 2009, verklaarde hij, in aanwezigheid van en tegenover beide controlerende ambtenaren, en zonder daarnaar gevraagd te zijn, dat hij "Kantoor [Y] " is. Deze verklaring is in lijn met de ervaring die de medewerkers van de Belastingdienst […] met Kantoor [Y] hebben. Nog nooit heeft namelijk ook maar één medewerker fiscaalinhoudelijk of anderszins zakelijk contact van enig belang met mevr. [Y] gehad. In gevallen dat door medewerkers van de Belastingdienst telefonisch contact werd gezocht en mevr. [Y] de telefoon opnam, gaf zij steevast het gesprek direct aan haar echtgenoot door. Indien haar echtgenoot niet aanwezig was, was zij bereid een boodschap aan hem door te geven.

Ook in correspondentie afkomstig van Kantoor [Y] ontbreekt enig spoor van fiscaalinhoudelijke activiteiten van mevr. [Y] . Het is dhr. [X] die alle stukken produceert. Dit feit valt af te leiden uit de omstandigheid dat alle correspondentie van Kantoor [Y] in dezelfde, van hem bekende markante, zeer persoonlijke schrijfstijl is geschreven. De meerderheid van deze stukken is ondertekend door dhr. [X] . Correspondentie die niet door dhr. [X] wordt ondertekend, kan door de zo herkenbare schrijfstijl niettemin moeiteloos aan hem worden toegerekend.

De prominente rol van dhr. [X] wordt bevestigd in internetreviews van klanten van Kantoor [Y] . Daarin wordt steeds vermeld dat dhr. [X] de activiteiten verricht(te). Ook de contacten tussen belastingambtenaren en cliënten van Kantoor [Y] leveren dit beeld op.

Op woensdag 12 mei 2010 om 12:07 uur herhaalde dhr. [X] tegenover beide controlerende ambtenaren zijn verhaal: "Kantoor [Y] : c'est moi." Dhr. [X] maakte hierbij tevens de vergelijking dat een werknemer de omzet genereert en dat de werkgever deze aangeeft. Dat doet hij volgens zijn zeggen ook, want hij zorgt voor de omzet van Kantoor [Y] en zijn echtgenote geeft deze aan.

In ons onderzoek hebben wij vastgesteld dat het door dhr. [X] zelf in Excel vervaardigde tabellarische kas-, bank- en giroboek (inclusief een soort diverse postenboek) dusdanig ontoegankelijk is wat betreft vorm, stijl en inhoud, dat alleen hij als de maker ervan hiermee weet om te gaan. Voor ons was dit Excel-bestand pas te doorgronden na uitleg door dhr. [X] en een zeer grondige en tijdrovende analyse op kantoor. Ook dat bevestigt de uitspraak 'Kantoor [Y] : c'est moi'.

Kantoor [Y] is het gehele jaar door actief. Jaarlijks wordt gedurende de aangifteperiode in de maanden februari en maart, met uitloop naar april, geadverteerd. Naar zeggen van dhr. [X] wordt in deze periode met het doen van aangiften inkomstenbelasting een groot deel van de omzet behaald, volgens zijn inschatting ongeveer € 30.000. Getuige de vele correspondentie die wordt geproduceerd in het resterende deel van het jaar, het grote aantal contacten met de Belastingdienst, het aantal rechtszittingen bijgewoond door dhr. [X] en het aantal in het tweede halfjaar uitgeschreven facturen, menen wij dat er ook in deze periode een substantieel deel van de omzet wordt behaald.

Conclusie

Vanaf de start van Kantoor [Y] in 1982 is een onjuiste voorstelling van zaken gegeven omtrent de rol van mevr. [Y] . Mevr. [Y] is volgens onze informatie opgeleid als analiste en bezit geen gekwalificeerde administratieve, boekhoudkundige en/of fiscale achtergrond. De aan het drijven van de onderneming verbonden werkzaamheden zijn/worden uitsluitend, dan wel nagenoeg uitsluitend verricht door dhr. [X] . Mevr. [Y] heeft geen dan wel een verwaarloosbaar aandeel in die werkzaamheden. Het feit dat het bedrijf op naam van mevr. [Y] staat is onvoldoende om de onderneming fiscaal aan haar toe te rekenen. Het is dhr. [X] die feitelijk de onderneming drijft. Voor zowel de inkomsten- als omzetbelasting beschouwen wij dan ook dhr. [X] als (enig) ondernemer. Mevr. [Y] wordt door ons dus niet als ondernemer voor de inkomstenbelasting en omzetbelasting aangemerkt.

Voor zover in de aangiften inkomstenbelasting op naam van [Y] winst uit onderneming is aangegeven, rekenen wij deze winst toe aan dhr. [X] . De aangiften omzetbelasting worden door ons geacht te zijn gedaan ten behoeve van de onderneming van dhr. [X] .

(…)"

In het controlerapport inzake het boekenonderzoek bij belanghebbende is met betrekking tot het ondernemerschap van [Y] , hiervoor onder 3.9 vermeld, het volgende onder punt 2.2.1 opgenomen:

"Uit het onderzoek is gebleken dat aan de diverse handelsnamen welke dhr. [X] gebruikt er nog één kan worden toegevoegd, namelijk "Kantoor [Y] ". Onder deze naam exploiteert hij een belasting adviesbureau en aangiftepraktijk. Dit bedrijf is in de registers van de KVK op naam van zijn echtgenote, mevr. [Y] , gesteld. Voor een toelichting verwijzen wij naar het over mevr. [Y] uitgebrachte rapport. In dit verband merken wij op dat wij ter voorkoming van herhaling van feitenweergaven en standpunten, in het voorliggende rapport over [D] bij diverse onderdelen veelvuldig zullen verwijzen naar onderdelen van het rapport over mevr. [Y] ."

In het controlerapport inzake het boekenonderzoek bij belanghebbende is met betrekking tot de beoordeling van de administratie het volgende opgenomen:

De administratie van [D] vormt een klein en onzelfstandig onderdeel van de administratie van dhr. [X] . De administratie van Kantoor [Y] vormt het grootste deel van de totale administratie en die is door ons verworpen, zie 6.1 van het rapport over mevr. [Y] . Hiermee is in wezen de volledige administratie verworpen, inclusief de deeladministratie van [D] . Los daarvan kunnen wij bij [D] wijzen op verschillende tekortkomingen die wij ook bij Kantoor [Y] hebben geconstateerd en die op zichzelf bezien voldoende zijn om de deeladministratie van [D] zelf te verwerpen. Wij noemen de belangrijkste ervan.

- De balans met de toelichting geeft geen getrouw en stelselmatig beeld van de grootte en de samenstelling van het vermogen op het einde van het boekjaar.

- Een jaarlijkse kapitaalsopstelling waarin zowel het begin- als eindkapitaal, de winst, het saldo van de privéopnamen en de privéstortingen worden verwerkt, wordt niet vervaardigd.

- Dhr. [X] maakt onvoldoende onderscheid tussen privé-uitgaven en zakelijke uitgaven, zo hebben wij geconstateerd. Hierdoor is het niet mogelijk een kapitaals- of vermogensopstelling te maken.

- De vastlegging van de boekingsstukken in het Excel-bestand is zodanig onduidelijk en onoverzichtelijk en daardoor zo ontoegankelijk dat slechts na een zeer grote tijdsinvestering van onze kant voldoende inzicht in dit onderdeel van de administratie kon worden verkregen.

- De in de administratie geboekte privé-opnames zijn onaannemelijk laag.

- Het ondernemingsvermogen aan het begin van het jaar is niet gelijk aan het ondernemingsvermogen aan het einde van het vorige jaar.

- Er worden kosten dubbel geboekt.

- Het op de balans opnemen van een onderhandse lening die geen verband houdt met de bedrijfsuitoefening.

- Het ten laste van de winst brengen van gefingeerde kostenposten."

In hoger beroep is - naar het Hof begrijpt - in geschil of:

Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de van hen afkomstige stukken en naar hetgeen partijen in aanvulling daarop ter zitting hebben aangevoerd.

De hoger beroepen van belanghebbende strekken, naar het Hof begrijpt, tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, tot vernietiging van de uitspraken op bezwaar, tot handhaving van de aanslag, tot vernietiging van de navorderingsaanslag, de verminderingsbeschikking en de daarbij genomen beschikkingen, tot vaststelling van de verliesbeschikking op € 548.113, tot vaststelling van de niet in aanmerking genomen pga op een hoger bedrag dan door de Inspecteur is berekend, tot vergoeding van proceskosten, tot vergoeding van de griffierechten, tot toewijzing van het verzoek om immateriële schadevergoeding en tot het vaststellen van een door de Inspecteur verbeurde dwangsom.

De Inspecteur concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

6. De Rechtbank heeft omtrent het geschil als volgt overwogen:

"8. In geschil is:

a. is de aanslag IB tijdig opgelegd?

b. zijn de rechten van [belanghebbende] om te worden gehoord en om inzage te krijgen in de stukken geschonden en is zijn recht op verdediging geschaad?

c. heeft [de Inspecteur] tijdig uitspraak op bezwaar gedaan en zo nee, heeft [belanghebbende] daartegen terecht beroep ingesteld en heeft [de Inspecteur] hierdoor een dwangsom verbeurd?

d. zijn de herzieningsbeschikkingen van 17 december 2010 terecht gegeven?

e. zijn het verlies en de saldi van de nog te verrekenen verliezen op de juiste bedragen vastgesteld en geldt daarbij omkering van de bewijslast?

f. heeft [de Inspecteur] terecht een bisb in aanmerking genomen en zo ja, heeft hij dit op het juiste bedrag vastgesteld?

g. zijn de persoonsgebonden aftrek en de niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek op de juiste bedragen vastgesteld?

h. zijn de beschikkingen tot vaststelling van het verlies en de niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek voortijdig genomen?

i. is de navorderingsaanslag Zfw terecht opgelegd?

j. komt [belanghebbende] in aanmerking voor vergoeding van kosten van bezwaar en beroep?

(…)

12. De rechtbank stelt voorop dat de omstandigheid dat [belanghebbende] geen gebruik heeft kunnen of willen maken van de hem in artikel 24a, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) geboden mogelijkheid om zijn bezwaren tegen meer dan één aanslag of voor bezwaar vatbare beschikking in één bezwaarschrift te vervatten, niet eraan in de weg staat dat [de Inspecteur] gebruik heeft kunnen maken van de hem in artikel 25, vierde lid, van de Awr geboden mogelijkheid om de uitspraken op de bezwaren tegen meer dan één aanslag en beschikking in één geschrift te vervatten.

Geschilpunt a

13. [Belanghebbende] niet kan worden gevolgd in zijn opvatting dat de aanslag buiten de termijn als bedoeld in artikel 11, derde lid, van de Awr is opgelegd. Vast staat dat aan [belanghebbende] voor het indienen van de aangifte een uitstel van 12 maanden is verleend. Met hetgeen [belanghebbende] heeft aangevoerd, heeft hij niet aangetoond dat [de Inspecteur] het verleende uitstel heeft ingetrokken dan wel heeft ingekort. Anders dan [belanghebbende] kennelijk meent kan uit de brief van de Belastingdienst/ [J] van 11 januari 2006 slechts worden geconcludeerd dat achterstand in het inleveren van de aangiften is ontstaan en dat die achterstand moet worden ingelopen. Gelet hierop en op het bepaalde in artikel 11, vierde lid, van de Awr is de laatste dag waarop de aanslag kon worden opgelegd, 31 december 2008.

Geschilpunt b

14. De beroepsgrond dat [de Inspecteur] [belanghebbende] naar aanleiding van het uitbrengen van het controlerapport had moeten horen, faalt. De opvatting van [belanghebbende] dat - los van de wettelijke plicht tot het horen in bezwaar - daartoe een verplichting bestaat, berust op een onjuiste lezing van het genoemde arrest van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen van 18 december 2008, nr. C‑349/07 (Sopropé), ECLI:NL:XX:2008:BG9363. Bij dat arrest is weliswaar beslist dat een belanghebbende recht heeft op verdediging tegen een overheidsbeslissing, maar dit recht omvat niet ook het recht om te worden gehoord op rapporten die aan een overheidsbeslissing ten grondslag liggen. De opvatting van [belanghebbende] dat hem de gelegenheid had moeten worden geboden om bezwaar tegen het controlerapport aan te tekenen, vindt geen steun in het recht.

15. Met betrekking tot de stelling van [belanghebbende] dat hem geen inzage in het bezwaardossier is gegeven en dat hij naar aanleiding van zijn bezwaren niet is gehoord, overweegt de rechtbank dat [belanghebbende], hoewel hij daartoe uitdrukkelijk in de gelegenheid is gesteld, van de hem geboden mogelijkheden om het bezwaardossier in te zien en te worden gehoord geen gebruik heeft gemaakt. De rechtbank verbindt voor de afdoening van onderhavige zaak aan deze gang van zaken daarom geen gevolgen. De rechtbank wijst op het in het verweerschrift van 29 november 2011 onder punt 7.3 ingenomen standpunt en sluit zich daarbij aan.

Geschilpunt c

16. Op grond van artikel 6:2, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) wordt voor de toepassing van wettelijke voorschriften over bezwaar en beroep, het niet tijdig nemen van een besluit met een besluit gelijkgesteld. Tegen het niet tijdig beslissen staat dan ook beroep bij de rechtbank open. Op grond van artikel 6:12, tweede lid, onder a en b, van de Awb kan het beroep worden ingesteld zodra het bestuursorgaan in gebreke is tijdig een besluit te nemen en twee weken zijn verstreken na de dag waarop belanghebbende het bestuursorgaan schriftelijk heeft medegedeeld dat het in gebreke is.

17. De rechtbank is van oordeel dat aan het ontvankelijkheidsvereiste van artikel 6:12, tweede lid, aanhef en onder b, van de Awb niet is voldaan. [Belanghebbende] heeft weliswaar een op 20 september 2010 gedagtekende ingebrekestelling aan de rechtbank overgelegd, maar deze kan voor de onderhavige zaak niet als een geldige ingebrekestelling worden aangemerkt. Deze ingebrekestelling is door [K] aan de inspecteur voor de omzetbelasting gestuurd. Van een door [belanghebbende] aan de inspecteur voor de inkomstenbelasting overgelegde ingebrekestelling is derhalve geen sprake.

18. Het beroep van [belanghebbende] is, nu hij [de Inspecteur] voorafgaand aan het instellen van onderhavig beroep niet in gebreke heeft gesteld tijdig op het bezwaar tegen de aanslag IB te hebben beslist, in zoverre niet-ontvankelijk. Aan de beantwoording van de vraag of [de Inspecteur] in verband met de overschrijding van de beslistermijn een dwangsom heeft verbeurd alsmede of hij op dit punt aan [belanghebbende] een vergoeding voor de kosten van bezwaar had dienen toe te kennen, komt de rechtbank derhalve niet toe.

Geschilpunten d en e

19. Ingevolge artikel 3.151, vierde lid, van de Wet IB 2001 kan de inspecteur, indien er grond is voor het vermoeden dat een verlies uit werk en woning of een ondernemingsverlies te hoog is vastgesteld, het vastgestelde verlies bij voor bezwaar vatbare beschikking herzien.

20. [De Inspecteur] heeft bij het vaststellen van de aanslag het verlies uit werk en woning vastgesteld op € 18.852. [Belanghebbende] heeft aangevoerd dat [de Inspecteur] niet binnen de daarvoor gestelde wettelijke termijn uitspraak op bezwaar heeft gedaan, zodat het bezwaar niet tijdig is weersproken en daarom als juist moet worden aanvaard. Naar het oordeel van de rechtbank vindt deze stelling geen steun in het recht. De omstandigheid dat het - naar de rechtbank begrijpt - in de aangifte door [belanghebbende] ingevoerde verlies van in totaal € 10.279 bij [de Inspecteur] is verschenen als een verlies van € 539.540 maakt niet dat [de Inspecteur] het verlies uit werk en woning niet - in overeenstemming met de aanvankelijke bedoeling van [belanghebbende] - heeft kunnen vaststellen op € 18.852.

21. In de uitspraak van heden in de zaak met registratienummer SGR 11/5391 ter zake van het beroep van de echtgenote tegen de aan haar opgelegde navorderingsaanslag IB voor het jaar 2004 heeft de rechtbank geoordeeld dat [belanghebbendes] echtgenote voor de jaren 2004 tot en met 2007 niet als ondernemer kan worden aangemerkt en dat [belanghebbende] en zijn echtgenote in genoemde jaren als fiscale partners dienen te worden beschouwd. [De Inspecteur] heeft dan ook terecht bij onderhavige nadere vaststelling van de aanslag tevens rekening gehouden met de financiële gegevens van het kantoor. Nu [de Inspecteur], zie hierna, zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat met inachtneming van het boekenonderzoek voor [belanghebbende] over 2004 sprake is van een (positief) inkomen uit werk en woning, heeft [de Inspecteur] het verlies uit werk woning van € 18.852 terecht nader vastgesteld op nihil.

22. [De Inspecteur] heeft voorts op goede gronden het standpunt ingenomen dat, waar de bewijslast niet al op [belanghebbende] rust, deze dient te worden omgekeerd en verzwaard. De rechtbank verwijst naar hetgeen met betrekking tot de gebreken in de administratie, het doen van de vereiste aangifte en het naleven van de informatieplicht van artikel 47 van de Awr in de uitspraak op bezwaar en in het verweerschrift is opgemerkt. In hetgeen [belanghebbende] dienaangaande heeft aangevoerd is geen grond gelegen [de Inspecteur] in zijn conclusie niet te volgen. Uit de gedingstukken volgt dat niet in geschil is dat in de aangiften over de jaren 2004 tot en met 2007 zeer grote buitengewone lasten zijn opgevoerd, welke niet in de administratie zijn terug te vinden. [Belanghebbende] heeft zijn opvatting dat het doen van een onjuiste aangifte te wijten is aan de systemen van [de Inspecteur] niet aannemelijk gemaakt. De rechtbank wijst op het arrest van de Hoge Raad van 14 september 2012, nr. 11/02504, ECLI:NL:HR:2012:BW9240, waarin het cassatieberoep van de echtgenote tegen de arresten in de zaak 200.018.410/01 van het gerechtshof ’s‑Gravenhage van 27 april 2010 (tussenarrest) en 30 november 2010 (eindarrest), waarbij is geoordeeld dat de bij het doen van elektronische aangifte gestelde ondervonden problemen hoofdzakelijk zijn veroorzaakt door de onjuiste wijze waarop de elektronische aangifte is gedaan, dat deze handelwijze voor risico van de echtgenote komt en dat van een onrechtmatig handelen van de Staat geen sprake is, is verworpen.

23. Gezien het vorenstaande brengt het bepaalde in artikel 27e van de Awr met zich dat het beroep van [belanghebbende] ongegrond moet worden verklaard, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is. Het ligt dan op de weg van [belanghebbende] om overtuigend aan te tonen dat de uitspraak op bezwaar niet in stand kan blijven. Wel rust op [de Inspecteur] de plicht van een redelijke schatting uit te gaan.

24. De rechtbank stelt voorop dat [belanghebbende] onvoldoende heeft aangevoerd om [de Inspecteur] niet te volgen in diens standpunt dat bij [D] en [E] geen sprake is van zelfstandige ondernemingen en dat de vof geen onderneming vormt. Alle door [belanghebbende] ontplooide activiteiten moeten derhalve geacht worden te zijn verricht in het kader van de exploitatie van het kantoor.

25. Op [belanghebbende] rust derhalve de last aan te tonen dat en in hoeverre ten onrechte over het jaar 2004 is gecorrigeerd. Tegenover de gemotiveerde betwisting door [de Inspecteur] van de aanvaardbaarheid van de door [belanghebbende] opgevoerde kosten en aftrekposten - zoals neergelegd in het controlerapport, in de uitspraak op bezwaar en in het verweerschrift - heeft [belanghebbende] niet, althans onvoldoende, aannemelijk gemaakt dat [de Inspecteur] de betreffende posten ten onrechte heeft gecorrigeerd, laat staan bewezen. Ook overigens is de rechtbank niet gebleken dat [de Inspecteur] de correcties op een te hoog bedrag heeft vastgesteld. Zij berusten op een redelijke schatting. Hierbij heeft [de Inspecteur], nu [belanghebbende] en zijn echtgenote als fiscale partners moeten worden aangemerkt en zij vooralsnog aan [de Inspecteur] niet hebben kenbaar gemaakt welke van de twee woonhuizen als eigen woning in de zin van artikel 3.111 van de Wet IB dient te worden aangemerkt, zich onder verwijzing naar het negende lid van voormeld artikel terecht op het standpunt gesteld dat geen van beide woningen als eigen woning kan worden aangemerkt. Bij [belanghebbende] kan dus geen verlies uit eigen woning in aanmerking worden genomen. [De Inspecteur] heeft op goede gronden het inkomen uit werk en woning vóór persoonsgebonden aftrek bepaald op € 60.694.

26. [Belanghebbende] heeft aangevoerd dat de compensabele verliezen onjuist zijn vastgesteld. Voor zover [belanghebbende] hiermee heeft beoogd te stellen dat het saldo per 31 december 2004 van de verrekenbare verliezen onjuist is berekend, overweegt de rechtbank dat anders dan met betrekking tot de verliesvaststelling - waarvoor ingevolge artikel 3.151 van de Wet IB 2001 geldt dat het verlies bij voor bezwaar vatbare beschikking wordt vastgesteld en op het aanslagbiljet wordt vermeld - bij de vermelding op het aanslagbiljet van de bedragen van de op 31 december 2004 nog te verrekenen verliezen geen sprake is van een voor bezwaar vatbare beslissing. De vermelding op het aanslagbiljet van die bedragen is ingevolge vaste jurisprudentie slechts een mededeling waartegen, anders dan [belanghebbende] kennelijk meent, geen bezwaar en beroep openstaat. Het totaal van de vermelde bedragen is in beginsel immers het saldo van alle voorafgaande verliesvaststellingsbeschikkingen minus het saldo van alle voorafgaande verliesverrekeningsbeschikkingen, waartegen ingevolge de artikelen 3.151 en 3.152 van de Wet IB 2001 afzonderlijk bezwaar en beroep heeft opengestaan. Het beroep is in zoverre niet-ontvankelijk.

Geschilpunt f

27. Uit door [de Inspecteur] van diverse financiële instellingen over de jaren 2004 tot en met 2007 ontvangen renseignementen blijkt dat op naam van [belanghebbende] een aantal rekeningen is gesteld. [Belanghebbende] heeft [de] stelling [van de Inspecteur] dat het hier spaarrekeningen betreft niet, dan wel onvoldoende weersproken. Ook de van die rekeningen beschikbare afschriften leiden niet tot de conclusie dat geen sprake is van spaarrekeningen. Verder heeft [de Inspecteur] erop gewezen dat [belanghebbende] een effectenportefeuille heeft. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [de Inspecteur] daarom terecht aangenomen dat deze vermogensbestanddelen behoren tot de rendementsgrondslag van het bisb.

28. Bij het vaststellen van de aanslag heeft [de Inspecteur] het bisb vastgesteld op € 2.235. Op basis van de bevindingen uit het boekenonderzoek heeft [de Inspecteur] het belastbare inkomen uit sparen en beleggen nader vastgesteld op € 9.859. Omdat het biww na verliesverrekening nihil is en de heffingskortingen daardoor geheel in mindering komen op de belasting die is verschuldigd over het bisb, bleef de verschuldigde IB nihil. [De Inspecteur] heeft daarom geen navorderingsaanslag opgelegd. Dienaangaande overweegt de rechtbank dat, nu [belanghebbende] en zijn echtgenote als fiscale partners moeten worden aangemerkt en zij vooralsnog aan [de Inspecteur] niet hebben kenbaar gemaakt welke van de twee woonhuizen als eigen woning in de zin van artikel 3.111 van de Wet IB moet worden aangemerkt, [de Inspecteur] gezien het negende lid, aanhef en onderdeel b, van dit artikel terecht bij de bepaling van de gemiddelde waarde van de bezittingen de op naam van [belanghebbende] staande woning in [F] heeft betrokken. [De Inspecteur] heeft gezien het fiscaal partnerschap bij de bepaling van het inkomen uit sparen en beleggen voorts terecht op de voet van artikel 2.17 van de Wet IB 2001 het inkomen uit sparen en beleggen van [belanghebbendes] echtgenote betrokken. Het belastbare inkomen uit sparen en beleggen is daarom terecht vastgesteld op € 9.859.

Geschilpunt g

29. Volgens artikel 6.1, eerste lid, van de Wet IB 2001 is de persoonsgebonden aftrek het gezamenlijke bedrag van:

a. de in het kalenderjaar op de belastingplichtige drukkende persoonsgebonden aftrekposten en

b. het gedeelte van de persoonsgebonden aftrek van voorafgaande jaren dat niet eerder in aanmerking is genomen.

30. Op grond van artikel 6.2a, eerste lid, van de Wet IB 2001 stelt de inspecteur het bedrag van de op enig tijdstip niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek vast bij voor bezwaar vatbare beschikking. Op grond van het zesde lid van dit artikel kunnen rechtsmiddelen tegen de in het eerste lid bedoelde beschikking uitsluitend betrekking hebben op het bedrag, bedoeld in artikel 6.1, eerste lid, onderdeel a.

31. Op grond van de in 29 en 30 genoemde wettelijke bepalingen staat alleen tegen de persoonsgebonden aftrek voor het jaar 2004 bezwaar en beroep open. Dit betekent dat de juistheid van het bedrag van de niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek per 31 december 2003, dat naar [belanghebbende] heeft betoogd op een hoger bedrag dan € 9.371 dient te worden vastgesteld, in deze procedure niet aan de orde kan komen. Dit bedrag is de optelsom van de bij beschikking niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek in 2003 en de daaraan voorafgaande jaren. Een naar de mening van [belanghebbende] onjuist saldo per 31 december 2003 vindt derhalve - behoudens in het geval van een optelfout - zijn oorzaak in een of meerdere naar de mening van [belanghebbende] onjuiste beschikkingen niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek, waartegen op grond van artikel 6.2a van de Wet IB 2001 afzonderlijk bezwaar en beroep openstaat dan wel heeft opengestaan. [Belanghebbende] zal zijn bezwaar dat het saldo niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek onjuist is berekend dan ook in een procedure tegen de betreffende beschikking(en) aan de orde dienen te stellen. Het beroep is in zoverre ook niet-ontvankelijk.

32. Bij het vaststellen van de aanslag heeft [de Inspecteur] het bedrag van de in 2004 in aanmerking te nemen persoonsgebonden aftrek conform de aangifte van [belanghebbende] vastgesteld op € 20.139. Op basis van de bevindingen uit het boekenonderzoek heeft [de Inspecteur] de persoonsgebonden aftrek nader vastgesteld op nihil. Naar het oordeel van de rechtbank is dit terecht. Daarbij is allereerst in aanmerking genomen dat nu de oudste zoon van [belanghebbende] in 2004 het gehele jaar studiefinanciering heeft genoten, hetgeen [belanghebbende] niet, althans onvoldoende heeft weersproken, [belanghebbende] ingevolge het bepaalde in artikel 6.14, eerste lid, aanhef en onder c, van de Wet IB 2001 geen recht heeft op aftrek van uitgaven voor levensonderhoud van kinderen jonger dan 30 jaar. Verder bevatten de artikelen 6.16 tot en met 6.25 van de Wet IB 2001 een limitatieve opsomming van de uitgaven die voor aftrek in aanmerking komen, alsmede regels voor het in aanmerking nemen van die uitgaven. De rechtbank overweegt dat [de Inspecteur] de ziektekosten ten bedrage van € 16.179 terecht niet in aftrek heeft toegelaten. Hetgeen [belanghebbende] heeft aangevoerd is onvoldoende om recht te hebben op arbeidsongeschiktheidsaftrek. Tegenover de gemotiveerde betwisting door [de Inspecteur] heeft [belanghebbende] niet aannemelijk gemaakt dat hem een verdiencapaciteit rest welke recht geeft op de geclaimde aftrek. De rechtbank wijst op de onweersproken stelling van [de Inspecteur] dat [belanghebbende] herhaaldelijk heeft verklaard dat hij meer dan 80 uur per week werkt. Gelet hierop komt aan de stelling van [belanghebbende] dat hij door het UWV voor 80 tot 100% arbeidsongeschikt is verklaard, geen doorslaggevende betekenis toe. Voorts is niet aangetoond dat voor de bij de […] , […] en ander winkels aangeschafte producten tot een bedrag van € 236,46 recht op aftrek bestaat. Daarnaast heeft [belanghebbende] niet aangetoond dat de geclaimde dieetkosten van € 7.814 voor aftrek in aanmerking komen. De rechtbank overweegt dat de overgelegde doktersverklaringen niet als dieetvoorschriften kunnen worden aangemerkt. Met betrekking tot de geclaimde aftrek van extra uitgaven voor kleding en beddengoed van € 320 heeft [belanghebbende] niet aangetoond dat hij aan de ongemakken lijdt waarvoor genoemde uitgaven nodig zijn. De eigen verklaring van [belanghebbende] dienaangaande acht de rechtbank onvoldoende.

33. Nu [belanghebbende] en zijn echtgenote als fiscale partners dienen te worden aangemerkt en, gelet op hetgeen is overwogen in 25 en 28 het gezamenlijk verzamelinkomen van [belanghebbende] en zijn echtgenote, vóór aftrek van de persoonsgebonden aftrek, € 80.412 (€ 60.694 + € 9.859 + € 9.859) bedraagt, heeft [de Inspecteur] zich terecht op het standpunt gesteld dat geen sprake is van verhoging als bedoeld in artikel 6.24, eerste lid, van de Wet IB 2001 en het totaal van de gezamenlijke totale aftrekbare buitengewone uitgaven het in aanmerking te nemen drempelbedrag van € 5.936 niet overstijgt.

34. In aanvulling hierop overweegt de rechtbank dat ingevolge het bepaalde in de artikelen 3.1, tweede lid, en 6.2, eerste lid, van de Wet IB 2001, alvorens het inkomen uit werk en woning te verminderen met nog te verrekenen verliezen, eerst de persoonsgebonden aftrek in mindering op het inkomen uit werk en woning moet worden gebracht. [De Inspecteur] heeft dit ten onrechte achterwege gelaten. [De Inspecteur] heeft miskend dat ingevolge het bepaalde in artikel 2.17, derde lid en vijfde lid, onder c, van de Wet IB 2001 de persoonsgebonden aftrek wordt geacht bij [belanghebbende] en zijn echtgenote voor de helft op te komen voor zover zij daarvoor geen onderlinge verhouding hebben gekozen. Nu [belanghebbende] en zijn echtgenote die keuze niet hebben gemaakt, stond het [de Inspecteur] niet vrij de persoonsgebonden aftrek buiten beschouwing te laten totdat die keuze wel is gemaakt.

35. Vast staat dat de niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek van [belanghebbende] per 31 december 2004 € 27.617 bedraagt. Uit de uitspraak van heden met nummer SGR 11/5391 volgt dat de niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek van de echtgenote per 31 december 2004 € 20.760 bedraagt. Nu voorts is geoordeeld dat [belanghebbende] en de echtgenote gedurende het gehele jaar elkaars fiscale partners waren, brengt het bepaalde in artikel 2.17, derde lid, van de Wet IB 2001 in samenhang met de artikelen 3.1 en 6.2 van de Wet IB 2001 met zich mee dat [de Inspecteur] gehouden was op het inkomen uit werk en woning een persoonsgebonden aftrek van € 24.189 [(€ 27.617 + € 20.760) : 2] in mindering te brengen. Dit brengt de rechtbank tot het oordeel dat de verliesverrekeningsbeschikking en de beschikking tot vaststelling van de niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek op onjuiste bedragen zijn vastgesteld. Het bedrag van het verrekende verlies dient nader te worden vastgesteld op € 36.505 (€ 60.694 -/- 24.189) en de niet in aanmerking te nemen persoonsgebonden aftrek per 31 december 2004 dient nader te worden vastgesteld op nihil (€ 24.189 -/- € 24.189). De rechtbank zal de beschikkingen in zoverre wijzigen

Geschilpunt h

36. De rechtbank overweegt dat [belanghebbende] niet kan worden gevolgd in zijn stelling dat de beschikkingen verliesvaststelling en niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek prematuur zijn genomen. De opvatting van [belanghebbende] dat deze beschikkingen eerst kunnen worden vastgesteld als de definitieve aanslag onherroepelijk vast staat, vindt geen steun in het recht en de jurisprudentie. De verwijzing naar Hoge Raad 13 mei 2011, nr. 10/02400, ECLI:NL:HR:2011:BQ4267, kan [belanghebbende] niet baten aangezien zijn opvatting is gestoeld op een onjuiste lezing van genoemd arrest.

Geschilpunt i

37. [Belanghebbende] heeft aangevoerd dat [de Inspecteur] het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen ten onrechte op € 9.859 heeft vastgesteld. Nu het box 3 inkomen nihil dient te zijn, is ook het inkomen voor de Zfw nihil en is de aanslag ten onrechte opgelegd. [Belanghebbende] is daarnaast van mening dat de aanslag dient te worden vernietigd omdat deze prematuur is opgelegd.

38. De rechtbank overweegt dat [belanghebbende] hierin niet kan worden gevolgd, omdat zoals hiervoor is overwogen het bisb terecht op € 9.589 is vastgesteld. Voor zover [belanghebbende] mocht menen dat de aanslag prematuur is opgelegd, overweegt de rechtbank dat [belanghebbende] ook hierin niet kan worden gevolgd. Nergens is geregeld dat de aanslag premie Zfw eerst kan worden opgelegd nadat de vaststelling van het bisb onherroepelijk is geworden. De andersluidende opvatting van [belanghebbende] vindt geen steun in het recht noch in de jurisprudentie. Ook overigens is de rechtbank niet gebleken dat de aanslag ten onrechte en tot een te hoog bedrag is opgelegd.

39. De rechtbank overweegt voorts dat [de Inspecteur] het bezwaar van [belanghebbende], voor zover gericht tegen de nihilaanslag van 4 december 2008, terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard. Anders dan [belanghebbende] mogelijk meent heeft hij in het kader van het toetsingsinkomen als bedoeld in artikel 8, eerste lid, van de Algemene wet inkomensafhankelijke regelingen (Awir) geen belang bij de vraag of het verzamelinkomen in het onderhavige geval meer bedraagt dan negatief € 18.852, aangezien het toetsingsinkomen van artikel 8 van de Awir ongeacht de hoogte van het negatieve verzamelinkomen in alle gevallen nihil is. In geval van een nihilaanslag staat bij bezwaren tegen het vastgestelde verzamelinkomen dan wel tegen de verliesvaststelling geen bezwaar tegen de nihilaanslag open, maar dient op grond van de artikelen 9.4 en 3.151 van de Wet IB 2001 bezwaar tegen het vastgestelde verzamelinkomen respectievelijk de verliesvaststelling te worden gemaakt. Ook overigens is de rechtbank van een belang van [belanghebbende] niet gebleken.

Proceskosten

40. Hoewel het beroep tegen de beschikkingen als genoemd onder 35 gegrond is, ziet de rechtbank geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling. [Belanghebbende] heeft, met hetgeen hij daarvoor heeft aangevoerd en overgelegd, niet aannemelijk gemaakt dat hij kosten heeft gemaakt die op grond van het besluit proceskosten bestuursrecht voor vergoeding in aanmerking komen. Zo heeft [belanghebbende] niet aannemelijk gemaakt dat zijn echtgenote voor hem beroepsmatig als rechtsbijstandverlener is opgetreden."

Algemeen (alle zaken)

7.1.1.1. De Inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat belanghebbendes echtgenote - in weerwil van haar inschrijving bij de Kamer van Koophandel als ondernemer - niet als ondernemer kan worden aangemerkt, aangezien zij, naar hij stelt, (vrijwel) geen werkzaamheden verricht voor Kantoor [Y] . Belanghebbende en [Y] hebben dat standpunt gemotiveerd betwist.

7.1.1.2. Ingevolge het bepaalde in artikel 3.4 van de Wet IB 2001 (tekst 2004; hierna: de Wet) is 'ondernemer' de belastingplichtige voor rekening van wie een onderneming wordt gedreven en die rechtstreeks wordt verbonden voor de verbintenissen van de onderneming.

7.1.1.3. Tussen partijen is niet in geschil dat Kantoor [Y] een objectieve onderneming vormt.

7.1.1.4. [Y] wordt, gelet op haar inschrijving bij de Kamer van Koophandel, gebonden voor alle rechtshandelingen die door of namens Kantoor [Y] zijn verricht, waardoor zij aansprakelijk is voor alle verbintenissen die door die rechtshandelingen ontstaan. De Inspecteur heeft het tegendeel niet aannemelijk gemaakt.

7.1.1.5. De onderneming wordt voor haar rekening gedreven, aangezien zij onbeperkt gerechtigd is tot de resultaten van de onderneming. Bancair betalingsverkeer ten behoeve van de onderneming vindt uitsluitend plaats via de bankrekeningen van [Y] . De opbrengsten uit de onderneming vloeien haar derhalve rechtstreeks toe.

7.1.1.6. Belanghebbende heeft geloofwaardig verklaard dat op basis van een mondelinge overeenkomst de opbrengsten van de onderneming tussen hem en zijn echtgenote worden verdeeld en dat hij zijn gedeelte onder meer geniet als inkomsten in natura.

7.1.1.7. [Y] heeft de stelling van de Inspecteur dat zij geen bemoeienis heeft met de fiscale werkzaamheden van Kantoor [Y] en uitsluitend ondersteunende werkzaamheden verricht gemotiveerd weersproken. Zij heeft ter zitting - geloofwaardig - uiteen gezet dat zij diverse activiteiten verricht, waaronder boekhoudkundige werkzaamheden en administratieve werkzaamheden, en dat belanghebbende in het bijzonder de fiscaal juridische adviezen verstrekt en het woord voert onder meer in geval van fiscaal juridische procedures. De door de Inspecteur ingebrachte verklaring van belanghebbende afgelegd tegen twee ambtenaren van het Hoogheemraadschap […] dat hij alle boekhoudkundige werkzaamheden verricht, legt hiertegenover te weinig gewicht in de schaal.

7.1.1.8. Op basis van het vorenoverwogene dient [Y] te worden aangemerkt als ondernemer. Hieraan doet niet af de stelling van de Inspecteur, wat daarvan ook zij, dat ten aanzien van de door haar verrichtte werkzaamheden feitelijk sprake is van een ondergeschiktheidsrelatie ten opzichte van haar echtgenoot, noch dat haar echtgenoot een sleutelrol vervult binnen Kantoor [Y] .

7.1.1.9. De Inspecteur heeft onvoldoende feiten en omstandigheden aangevoerd die kunnen leiden tot het oordeel dat Kantoor [Y] mede voor rekening van belanghebbende wordt gedreven en dat hij rechtstreeks verbonden wordt voor de verbintenissen van Kantoor [Y] . Wel hebben [X] en [Y] ter zitting van 13 december 2016 verklaard dat de werkzaamheden die belanghebbende voor het Kantoor [Y] verricht, deels hebben geleid tot inkomen in natura, waaronder inwoning. Aangezien een gezagsverhouding ontbreekt, is van loon geen sprake. De inkomsten die [X] heeft genoten, dienen derhalve bij hem te worden belast als resultaat uit overige werkzaamheid.

7.1.1.10. Met betrekking tot het bedrag dat in aanmerking dient te worden genomen als resultaat uit overige werkzaamheid hebben partijen niets gesteld. Uitsluitend staat vast dat er verrekening plaatsvindt. Bij gebrek aan nadere gegevens wordt in goede justitie ervan uitgegaan dat [Y] 50 percent van de jaarwinst aan belanghebbende doet toekomen als vergoeding voor zijn werkzaamheden, die gedeeltelijk in natura wordt genoten, ten laste van haar ondernemingsresultaat.

7.1.1.11. De Inspecteur heeft gesteld dat de bewijslast dient te worden omgekeerd en verzwaard met betrekking tot Kantoor [Y] . Gelet op hetgeen met betrekking tot de administratie is opgenomen in de controlerapporten onder 'verwerping administratie en omkering/verzwaring bewijslast' (hiervoor geciteerd onder 3.11 en 3.12), hetgeen aannemelijk wordt geacht, is dit terecht geschied. Dat betekent evenwel dat de correctie dient te berusten op een redelijke schatting. De berekening die de Inspecteur in het controlerapport heeft gegeven van de jaarwinst van Kantoor [Y] van € 49.766 voor het jaar 2004, met inachtneming van hetgeen belanghebbende ter betwisting heeft aangevoerd, berust op een redelijke schatting met dien verstande dat nog rekening moet worden gehouden met het aan belanghebbende toekomende bedrag van 50 percent van die jaarwinst. Dat betekent dat de jaarwinst moet worden bepaald op € 49.766 – € 24.883 = € 24.883.

7.1.1.12. De Inspecteur heeft zich in het controlerapport inzake belanghebbende (§ 2.3, p. 6) op het standpunt gesteld dat [D] en vof [C] geen zelfstandige ondernemingen zijn, maar één geheel vormen met Kantoor [Y] . Dienaangaande geldt het volgende. Vaststaat dat vof [C] is opgericht op 1 januari 2006. Tussen partijen is niet in geschil dat [Y] geen mede-onderneemster is voor [D] . Belanghebbende is voor de activiteiten van [D] de ondernemer, aangezien hij voor deze onderneming de arbeid verricht en blijkens de in het controlerapport neergelegde bevindingen kapitaal heeft ingebracht. [D] vormt derhalve een onderneming van belanghebbende mede gelet op het na te melden behaalde resultaat. Belanghebbende heeft zelfstandigenaftrek geclaimd; de Inspecteur heeft daar onvoldoende tegenin gebracht. Uit de hierna volgende overweging volgt dat het resultaat uit [D] € 10.753 bedraagt, zodat belanghebbende recht heeft op een zelfstandigenaftrek van € 6.585.

7.1.1.13. Aangezien ten aanzien van de administratie van belanghebbende is komen vast te staan dat niet is voldaan aan de administratieplicht als bedoeld in artikel 52 van de AWR, moet de bewijslast worden omgekeerd en verzwaard. De Inspecteur heeft een redelijke schatting gemaakt van de winst van belanghebbende uit [D] . Belanghebbende heeft met hetgeen hij naar voren heeft gebracht niet aangetoond dat de winst onjuist is vastgesteld. Voor het jaar 2004 heeft de Inspecteur blijkens het controlerapport het resultaat uit [D] gesteld op € 10.753.

7.1.1.14. Ten aanzien van vof [A] [B] (de vof) heeft de Inspecteur aannemelijk gemaakt dat de vof geen onderneming vormt vanwege het reeds sinds vele jaren - vanaf het jaar 1992 - ontbreken van activiteiten. Belanghebbende heeft het tegendeel niet aannemelijk gemaakt. Gelet op het voorgaande heeft de Inspecteur terecht het door belanghebbende aangegeven winstaandeel in de vof van negatief € 1.084 voor het jaar 2004 gecorrigeerd.

Geschilpunt a (aanslag IB/PVV 2004 niet tijdig opgelegd?)

Het Gerechtshof:

Deze uitspraak is vastgesteld door mrs. P.J.J. Vonk, E.M. Vrouwenvelder en Chr.Th.P.M. Zandhuis, in tegenwoordigheid van de griffiers mrs. E.J. Nederveen en A.S.H.M. Strik. De beslissing is op 2 mei 2017 in het openbaar uitgesproken.

aangetekend aan

partijen verzonden:

Zowel de belanghebbende als het daartoe bevoegde bestuursorgaan kan binnen zes weken na de verzenddatum van deze uitspraak beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. Bij het beroepschrift wordt een kopie van deze uitspraak gevoegd.

2. Het beroepschrift wordt ondertekend en bevat ten minste:

- - de naam en het adres van de indiener;

- - de dagtekening;

- - de vermelding van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

- - de gronden van het beroep in cassatie.

Het beroepschrift moet worden gezonden aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag.

De partij die beroep in cassatie instelt is griffierecht verschuldigd en zal daarover bericht ontvangen van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan worden verzocht de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.