Hof 's-Hertogenbosch, 08-03-2018, nr. 200.214.404/01

Partijen zijn op [trouwdatum] 2006 met elkaar gehuwd.

Bij beschikking van 10 september 2014 heeft de rechtbank Limburg, zittingsplaats Roermond, tussen partijen de echtscheiding uitgesproken, welke beschikking op 26 september 2014 is ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand.

Bij deze beschikking heeft de rechtbank voorts bepaald dat:

In artikel 1 van het echtscheidingsconvenant is voor zover hier van belang het volgende bepaald:

De man heeft in eerste aanleg verzocht te bepalen dat zijn verplichting om bij te dragen in de kosten van levensonderhoud van de vrouw met ingang van 26 september 2014, althans met ingang van een datum die de rechtbank juist acht, is geëindigd op grond van samenwoning van de vrouw met een ander, als waren zij gehuwd en dit onder bepaling dat de vrouw de bedragen die de man vanaf die datum heeft voldaan zal dienen terug te betalen aan de man, met veroordeling van de vrouw in de proceskosten.

De vrouw heeft in eerste aanleg verzocht het verzoek van de man af te wijzen, althans de man niet-ontvankelijk te verklaren in zijn verzoek. Bij wege van zelfstandig verzoek heeft de vrouw verzocht de door de man te betalen bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud vast te stellen op € 2.366,- per maand, dan wel op een bedrag dat de rechtbank juist acht, kosten rechtens.

Bij beschikking van 1 juni 2016 heeft de rechtbank Limburg, zittingsplaats Roermond, de man toegelaten bewijs te leveren met betrekking tot zijn stelling dat de vrouw samenwoont dan wel heeft samengewoond met de heer [betrokkene 1] (hierna: de heer [betrokkene 1]) als waren zij gehuwd.

Bij de bestreden — uitvoerbaar bij voorraad verklaarde — beschikking heeft de rechtbank:

De vrouw en de man kunnen zich met deze beslissing niet verenigen en zijn hiervan in hoger beroep gekomen.

De grieven van de vrouw in principaal appel hebben, zakelijk weergegeven, betrekking op artikel 1:160 van het Burgerlijk Wetboek (BW), in die zin dat de vrouw stelt niet te hebben samengewoond met de heer [betrokkene 1] als waren zij gehuwd.

De grieven van de man in incidenteel appel hebben, zakelijk weergegeven, betrekking op de beëindigingsdatum, de terugbetalingsverplichting van de vrouw en op zijn verzoek om een proceskostenveroordeling.

Het hof komt tot de volgende beoordeling.

Ingevolge het bepaalde in artikel 1:160 BW eindigt een verplichting van een gewezen echtgenoot om uit hoofde van echtscheiding levensonderhoud te verschaffen aan de wederpartij, wanneer deze opnieuw in het huwelijk treedt, een geregistreerd partnerschap aangaat dan wel is gaan samenleven met een ander als waren zij gehuwd of als hadden zij hun partnerschap laten registreren.

Voor een bevestigende beantwoording van de vraag of sprake is geweest van een samenleven van de vrouw met de heer [betrokkene 1] in de zin van artikel 1:160 BW is vereist dat tussen de vrouw en de heer [betrokkene 1] een affectieve relatie heeft bestaan van duurzame aard, die meebracht dat zij elkaar wederzijds verzorgden, met elkaar samenwoonden en een gemeenschappelijke huishouding voerden.

Het uitzonderlijke en onherroepelijke karakter van de in artikel 1:160 BW besloten liggende sanctie vergt dat deze bepaling restrictief wordt uitgelegd, hetgeen meebrengt dat niet snel mag worden aangenomen dat is voldaan aan de door deze bepaling gestelde eisen voor de beëindiging van de verplichting levensonderhoud te verschaffen (vgl. HR 13 juli 2001, ECLI:NL:HR:2001:ZC3603; HR 3 juni 2005, ECLI:NL:HR:2005:AS5961).

Nu het hof tot het oordeel is gekomen dat de verplichting van de man om uit hoofde van echtscheiding levensonderhoud te verschaffen aan de vrouw niet is geëindigd omdat de vrouw heeft samen geleefd met de heer [betrokkene 1] als waren zij gehuwd, komt het hof in het kader van de devolutieve werking toe aan het inleidende verzoek van de vrouw om de bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud door de man aan haar te voldoen, te verhogen.

De vrouw heeft in eerste aanleg voor zover hier van belang het volgende aangevoerd. De vrouw gaat op basis van een inkomen van de man in 2013 van € 45.145,- en van haar zelf in 2013 van € 8.584,- uit van een huwelijksgerelateerde behoefte van € 1.972,- netto per maand. De vrouw genereert inkomen uit hoofde van haar werk als zelfstandig kapster. Haar jaaromzet over 2015 is nog niet bekend, maar zal niet veel afwijken van die van over 2013. De vrouw zal hier nog stukken van over leggen. De vrouw gaat vooralsnog uit van een aanvullende behoefte van € 1.451,- netto per maand en € 2.366,- bruto per maand.

De man heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Hij voert onder meer aan dat de vrouw haar sterk verhoogde behoefte in het geheel niet heeft onderbouwd en dat van de vrouw kan worden verwacht dat als zij een zeer marginaal inkomen heeft als zelfstandig kapster zij alles in het werk stelt om meer inkomen te genereren door bijvoorbeeld in loondienst te gaan werken.

Niet in geschil is dat sprake is van een wijziging van omstandigheden die een hernieuwde beoordeling van de onderhoudsbijdrage rechtvaardigt.

Het hof is van oordeel dat de vrouw — zowel in eerste aanleg als in hoger beroep — onvoldoende heeft onderbouwd dat zij een aanvullende behoefte heeft van € 2.366,- per maand. Reeds hierom kan het verzoek van de vrouw om een hogere bijdrage van de man in de kosten van haar levensonderhoud vast te stellen, niet slagen.

Op grond van het vorenstaande zal het hof beslissen conform hetgeen hierna in het dictum is bepaald. Het hof ziet gezien de inhoud van de beslissing geen aanleiding de beschikking uitvoerbaar bij voorraad te verklaren.

Het hof ziet aanleiding de proceskosten in hoger beroep, nu het een familiezaak betreft, te compenseren aldus dat ieder der partijen de eigen kosten draagt.