Hof 's-Gravenhage, 17-07-2009, nr. 22-004235-07

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen in eerste aanleg en het onderzoek op de terechtzitting in hoger beroep van dit hof van 12 juni, 18 juni en 3 juli 2009.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door en namens de verdachte naar voren is gebracht.

Aan de verdachte is - na aanpassing van de omschrijving van de tenlastelegging met het parketnummer 10-640187-05 op de voet van artikel 314a van het Wetboek van Strafvordering ter terechtzitting in eerste aanleg van 3 juli 2007 – ten laste gelegd dat:

Het vonnis waarvan beroep kan niet in stand blijven omdat het hof zich daarmee niet verenigt.

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 1 primair, 2 primair, 3 primair, 4 en 5 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

Door de verdediging zijn ter terechtzitting in hoger beroep ten aanzien van de onder 1, 2 en 3 tenlastegelegde feiten op gronden als nader omschreven in de pleitnota de volgende verweren gevoerd.

In de eerste plaats heeft de verdediging betoogd dat de verdachte zelf geen schoten heeft gelost. Voorts was er bij de verdachte geen voorbedachte rade of opzet, ook niet in voorwaardelijke zin, gericht op het doden van de slachtoffers. Evenmin was er sprake van medeplegen nu er geen bewuste nauwe en volledige samenwerking was gericht op het doden van de slachtoffers. De schoten zijn zelfstandige besluiten geweest van [medeverdachte] en [medeverdachte], die niet door de verdachte zijn gedeeld. Evenmin heeft de verdachte de aanmerkelijke kans aanvaard dat één van de medeverdachten een dergelijk besluit zou nemen. De verdachte heeft zich gedistantieerd door weg te lopen bij [medeverdachte], maar verder distantiëren was niet mogelijk omdat het rolluik omlaag zat.

Hij heeft geen uitvoeringshandelingen verricht gericht op het doden van de slachtoffers; hij heeft hen niet besprenkeld of anderszins bijgedragen aan de brandstichting. Tot slot is gesteld dat er geen bewijs is dat er op of in de richting van [slachtoffer 9] is geschoten door [medeverdachte] en dat de verdachte juist bewust niet heeft geschoten op [slachtoffer 9], zodat de verdachte geen medeplegen van het schot van [medeverdachte] op [slachtoffer 9] verweten kan worden.

Vaststelling van de feiten

Het hof heeft op grond van de inhoud van het dossier en de bewijsmiddelen, en tevens op grond van het ter terechtzitting in hoger beroep verhandelde, - op hoofdpunten geheel in lijn met het vonnis van de rechtbank – vastgesteld dat zich in de nacht van [] op [pleegdatum] en in de periode daaraan voorafgaand het volgende heeft afgespeeld.

In het najaar van 2005 zijn er contacten geweest tussen de verdachten [medeverdachte], [verdachte], [medeverdachte] en [medeverdachte]. Zij meenden nog een rekening te vereffenen te hebben met en geld tegoed te hebben van [slachtoffer 1]. [medeverdachte] nam [slachtoffer 1] kwalijk dat die hem onvoldoende had geholpen toen [medeverdachte] werd vervolgd in verband met een eerdere schietpartij bij [naam café] in 2003. [slachtoffer 1] zou daarnaast geld en een auto ter waarde van samen circa € 500.000,00 onder zich hebben van een neef van [medeverdachte], die in 2005 op [plaats] was doodgeschoten.

De verdachten waren aanvankelijk van plan om [slachtoffer 1] te ontvoeren. Daartoe hadden zij een bestelbus gekocht en een houten kist gemaakt, die door hen was ingegraven in een natuurgebied in de omgeving van Zwolle. In die houten kist zou [slachtoffer 1] worden verborgen en vastgehouden totdat de € 500.000,00 zou zijn betaald. De uitvoering van dit plan is uiteindelijk niet doorgegaan, omdat de bestelbus waarin [slachtoffer 1] vervoerd zou moeten worden, kapot ging.

In de avond van [datum] ontmoeten de vier verdachten elkaar in de woning van een neef van [verdachte]. Zij praten daar over de manier waarop zij van [slachtoffer 1] geld zouden kunnen loskrijgen en besluiten naar het café van [slachtoffer 1] te gaan, [naam café] aan de [straatnaam] in [pleegplaats]. Alle vier de verdachten nemen één of meer wapens mee: [medeverdachte] en [medeverdachte] hebben ieder twee handvuurwapens, kaliber 6.35 mm, waarvan één of twee met geluiddemper, [verdachte] heeft een machinepistool, type Scorpio en [medeverdachte] draagt een groot machinepistool, type MP5, kaliber 9 mm.

Tevens werden meegenomen: een walkie-talkie, een scanner, tape en tie-rips.

Omstreeks 2.00 uur zijn de verdachten café [naam café] binnengegaan. Daar zijn op dat moment de slachtoffers [slachtoffer 1], [slachtoffer 2], [slachtoffer 3], [slachtoffer 4], [slachtoffer 5], [slachtoffer 6], [slachtoffer 7] en [slachtoffer 8] aanwezig. De verdachten hebben de aanwezigen direct met de vuurwapens bedreigd en hen bevolen al hun kostbaarheden, telefoons en geld af te geven.

Slachtoffer [slachtoffer 9], die het café kort daarvoor had verlaten om zijn rijbewijs uit zijn auto te gaan halen, wordt bij terugkomst door de verdachten gedwongen [naam café] weer binnen te gaan en daar te blijven. Eén van de slachtoffers ([slachtoffer 6]) wordt door [verdachte] in zijn gezicht gestompt en als hij op de grond ligt met de kolf van een vuurwapen op zijn hoofd geslagen. [verdachte] slaat ook [slachtoffer 7] met de kolf van de Scorpio. [medeverdachte] lost met de MP5 een waarschuwingsschot. De slachtoffers worden gefouilleerd en — op [slachtoffer 1] na — naar het voorportaal van de toiletruimte beneden in het café gebracht. Daar binden [verdachte] en [medeverdachte] hun handen vast met de door de verdachten meegenomen tie-rips en tape. Hun monden worden met tape dichtgeplakt. De slachtoffers moeten plaatsnemen op de naar het voorportaal gebrachte stoelen.

[medeverdachte] gaat met [slachtoffer 1] in discussie. Hij maakt [slachtoffer 1] daarbij duidelijk dat hij die avond € 500.000,00 moet betalen. [slachtoffer 2] hoort [medeverdachte] tegen [slachtoffer 1] zeggen: “Ik wil € 500.000 hebben. Ik wil het nu hebben, anders gaan jullie er aan. Als je geen geld geeft dan gaat iedereen die hier is eraan. We knallen iedereen af en daarna ben jij aan de beurt”. Ter terechtzitting in eerste aanleg d.d. 3 juli 2007 heeft [medeverdachte] ook verklaard dat Ab wel zou meewerken, want tegenover het geld stonden tien levens.

[slachtoffer 10], een toevallige passant, wordt door [medeverdachte] onder bedreiging van een vuurwapen naar binnen gehaald en met een vuurwapen op zijn hoofd geslagen. Ook hij wordt vastgebonden en bij de andere slachtoffers in het voorportaal gezet. Met behulp van de afstandsbediening wordt het rolluik van het café gesloten. [medeverdachte] komt naar de toiletruimte en vraagt aan [slachtoffer 2] of hij geld kan regelen.

[slachtoffer 4] hoort de verdachten zeggen dat de verdachten de aanwezigen eigenlijk niet moesten hebben, maar dat ze dood geschoten zouden worden omdat ze de verdachten gezien hadden.

[slachtoffer 2] en [slachtoffer 7] horen [verdachte] dergelijke uitlatingen doen. [slachtoffer 7] hoort één van de verdachten, waarschijnlijk [verdachte], tegen [slachtoffer 6] zeggen: “Als het geld niet komt, gaan jullie er allemaal zo aan. Jij wordt de eerste”.

[verdachte] haalt vervolgens [slachtoffer 6] uit de toiletruimte en brengt hem naar de keuken. [slachtoffer 6] moet zich tot op zijn onderbroek uitkleden. In de keuken wordt met de MP5 een schot gelost, dat [slachtoffer 6] niet doodt; [verdachte] zag dat [slachtoffer 6] nog leefde. De verdachten doen het vervolgens tegenover de andere slachtoffers wel voorkomen alsof [slachtoffer 6] op dat moment al gedood is. [slachtoffer 2] hoort [verdachte] zeggen: “Ik heb toch gezegd dat wij geen grappen maken, ik heb jullie toch gewaarschuwd” en volgens [slachtoffer 9] zegt [verdachte] bij terugkomst in het voorportaal: “Zo, dat is de eerste die dood is” en kondigt hij nogmaals aan dat alle aanwezigen worden gedood als er geen geld komt. Ook [slachtoffer 7] hoort uitlatingen als: “Nou jullie zien het, de eerste is al gegaan. Zo lang het geld niet komt, neem ik jullie 1 voor 1”. [slachtoffer 4] hoort de verdachten zeggen dat er niemand meer gedood zou worden als binnen een half uur het geld zou komen. Tegen [slachtoffer 10] wordt gezegd: “Nu jij, jij bent toch maar een asielzoeker”. [slachtoffer 10] hoort één van de verdachten nog wel zeggen dat [slachtoffer 6] dood was en dat alle slachtoffers dood zouden gaan en zouden gaan branden.

Eén van de verdachten besprenkelt de aanwezigen in de toiletruimte met een alcoholbevattende vloeistof en door de verdachten, onder wie [medeverdachte], wordt gevraagd om een aansteker. Volgens [slachtoffer 7] maken de verdachten tijdens het besprenkelen spottende opmerkingen, als zouden de aanwezigen worden gedoopt. Ook de vloer wordt besprenkeld. [verdachte] biedt de aanwezigen in de toiletruimte iets te drinken en een sigaret aan, met de mededeling dat dit hun laatste sigaret en drinken zou zijn en dat zij allemaal doodgeschoten zouden worden. [slachtoffer 4] hoort [verdachte] tegen [slachtoffer 5] zeggen dat zij niet naar de wc mocht, omdat ze toch doodgeschoten zou worden.

Als blijkt dat ook [slachtoffer 2] niet voor geld kan zorgen, stelt [slachtoffer 9] aan [medeverdachte] voor dat hij zal proberen om bij een vriend geld los te krijgen. [medeverdachte] probeert vervolgens om met behulp van de mobiele telefoons van de slachtoffers en het door [slachtoffer 9] verstrekte telefoonnummer, contact te zoeken met die vriend.

[slachtoffer 9] hoort [medeverdachte] zeggen: “Ik ga weg want ze gaan zo meteen schieten” en hij hoort [verdachte] of [medeverdachte] roepen: “We klaren ze gewoon allemaal”. [slachtoffer 9] wordt vervolgens uit het voorportaal van de toiletruimte gehaald en tegen hem wordt gezegd dat hij geld moet gaan regelen omdat hij er anders in het bos wel aan zal gaan.

[slachtoffer 1] wordt vervolgens naar de toiletruimte gebracht en daar vastgebonden en op de stoel van [slachtoffer 9] gezet. Als [verdachte] even later terugkeert en ziet dat [slachtoffer 4], die naast [slachtoffer 1] zit, probeert de tape rond de polsen van [slachtoffer 1] los te maken volgt een woordenwisseling tussen [slachtoffer 1] en [verdachte]. [verdachte] en [medeverdachte] staan op dat moment samen in de deuropening van het voorportaal. [slachtoffer 1] wordt beschoten met de MP5 en vrijwel direct daarna volgt een salvo schoten op de slachtoffers in het voorportaal met de MP5.

Een aantal getuigen stelt met meer of minder zekerheid gezien te hebben dat [verdachte] heeft geschoten. Het hof kan om die reden evenmin als de rechtbank geheel uitsluiten dat [verdachte] inderdaad de schutter is geweest. Het hof acht echter het meest aannemelijk dat [medeverdachte] deze schoten heeft gelost. Het hof hecht in dit verband veel waarde aan de getuigenverklaringen van [slachtoffer 9], die de verdachten kende en die verklaart dat hij heeft gezien dat [medeverdachte] deze schoten afvuurde, terwijl [verdachte] de toegangsdeur naar de toiletruimte open hield. Ook in een op 21 november 2005 opgenomen telefoongesprek met een derde wijst [slachtoffer 9] [medeverdachte] (alias ‘Slow’) aan als schutter. [slachtoffer 9] bevond zich ten tijde van het eerste salvo in de onmiddellijke nabijheid en kon dus goed zien wie er schoot. De waarneming van de getuigen die zich in de toiletruimte bevonden, zal sterk beïnvloed zijn door angst en doordat zij — zoals meerdere getuigen verklaren — zich meteen lieten vallen. Bovendien heeft het hof, gelet op de getuigenverklaringen, geen reden om aan te nemen dat de MP5 tot en met het eerste salvo in andere handen dan die van [medeverdachte] is geweest. Ten slotte acht het hof van belang dat [slachtoffer 9] kort voor het eerste salvo [verdachte] heeft horen zeggen: “Het is afgelopen, schiet hem in zijn hoofd” en “Kom schiet hem gelijk”. Dergelijke aansporingen of opdrachten duiden er op dat niet [verdachte], maar [medeverdachte] op dat moment geschoten heeft.

[slachtoffer 7] hoort één van de verdachten zeggen: “Kijk wie er nog leven” en [slachtoffer 10] hoort twee van de verdachten vragen of iedereen dood is. Ook hoort hij één van verdachten zeggen: “steek alles in de fik.”

Na het eerste salvo pakt [medeverdachte] de MP5. Daarbij zegt hij volgens [slachtoffer 9] en [slachtoffer 7] woorden als: “Geef mij dat ding, ik wil ook even schieten”. [medeverdachte] loopt vervolgens met de MP5 naar het voorportaal van de toiletruimte en lost een tweede salvo schoten op de daar aanwezige slachtoffers. Na het tweede salvo schoten hoort [slachtoffer 9] [medeverdachte] zeggen: “Die mensen willen niet dood, ik zie ze nog bewegen”.

Tijdens deze twee salvo’s zijn naast [slachtoffer 1] ook [slachtoffer 3], [slachtoffer 8] en [slachtoffer 2] geraakt.

[medeverdachte] en [medeverdachte] willen het café in brand steken. Als [medeverdachte], nog steeds gewapend met de MP5, in de keuken naar een aansteker gaat zoeken, worden daar schoten gelost. Naar het oordeel van het hof heeft [medeverdachte] op dat moment [slachtoffer 6] met de MP5 door het hoofd geschoten. Volgens [medeverdachte] zegt [medeverdachte] dan nog: “die Hollander waren we vergeten”.

Er is vervolgens brand gesticht in het café.

Als de verdachten het café willen verlaten ziet [slachtoffer 9] kans om naar buiten te vluchten. Hij wordt achtervolgd door [medeverdachte] en [verdachte]. Daarbij wordt een schot gelost. Uit het deskundigenrapport van [datum] van [naam deskundige] blijkt dat nader onderzoek naar de nadien aangetroffen huls heeft uitgewezen dat geschoten is met een handvuurwapen zoals [medeverdachte] die avond er één bij zich had, een kaliber 6.35 mm. Gelet hierop acht het hof het aannemelijk dat [medeverdachte] tijdens de achtervolging van [slachtoffer 9] heeft geschoten. [medeverdachte] heeft dit later ook verklaard aan [verdachte].

Ten gevolge van het door de verdachten gepleegde geweld jegens de slachtoffers overlijden [slachtoffer 3], [slachtoffer 6] en [slachtoffer 1] ter plaatse. [slachtoffer 8] is ernstig verwond met blijvende invaliditeit tot gevolg.

Juridische duiding

Allereerst dient de vraag te worden beantwoord of wettig en overtuigend kan worden bewezen dat de schutters op de verschillende schietmomenten met voorbedachten rade hebben gehandeld toen op de slachtoffers werd geschoten.

In dit verband is van belang dat alle verdachten zwaar bewapend naar [naam café] zijn gegaan. De verdachten hebben de daar aanwezigen, nadat zij hen hadden vastgebonden en hun monden hadden afgeplakt, herhaaldelijk met de dood bedreigd. [verdachte] heeft vele malen en met zoveel woorden gezegd dat er geen getuigen in leven zouden worden gelaten. Aan de slachtoffers is een laatste sigaret en drankje aangeboden en ze zijn besprenkeld met een alcohol houdende vloeistof, waarbij tegen hen is gezegd dat het café zou worden afgebrand met de slachtoffers erbij. [verdachte] heeft, terwijl [medeverdachte] met de MP5 naast hem stond, gezegd: “schiet hem”. Vervolgens is het eerste salvo schoten in het voorportaal van de toiletruimte gelost. Dit salvo lag geheel in lijn met de eerdere doodsbedreigingen. De schutter — waarschijnlijk [medeverdachte] — heeft tevoren ruimschoots de gelegenheid gehad om zich te beraden. Ook na de door [verdachte] geuite aansporingen had hij nog de keus om wel of niet de trekker over te halen. Het kan dan ook niet anders dan dat hij deze schoten na kalm beraad en rustig overleg heeft afgevuurd. Hij heeft, om het anders te zeggen, de daad bij het woord gevoegd. Als er van wordt uitgegaan dat [verdachte] heeft geschoten, dan heeft ook hij dit gedaan na kalm beraad en rustig overleg, ter uitvoering van de dreigementen die hij eerder zelf had geuit.

Voor de andere schoten, te weten het tweede salvo in het voorportaal van de toiletruimte, de schoten op [slachtoffer 6] in de keuken en het schieten op [slachtoffer 9] buiten, geldt hetzelfde. Deze schoten lagen ook geheel in lijn met de aankondiging dat geen getuigen in leven zouden worden gelaten. Hierbij heeft te gelden dat de schutter — [medeverdachte] — nog meer tijd en gelegenheid heeft gehad om zich te beraden. Ook de uitlating van [medeverdachte]: “ik wil ook even schieten” wijst er op dat hij het tweede salvo na kalm overleg en rustig beraad heeft gelost en dat het schieten op de slachtoffers een onderdeel van het plan was. De mededeling van [medeverdachte] “die Hollander waren we vergeten” wijst tevens op het voornemen om alle aanwezigen te doden.

Naar ’s hofs oordeel zijn de schoten – door wie deze dan ook zijn gelost – met voorbedachten rade gelost. Naar ’s hofs oordeel is niet geschoten in een plotselinge opwelling.

Vervolgens dienen de vragen beantwoord te worden of er sprake was van opzet, al dan niet in voorwaardelijke zin, op het doden van de slachtoffers en of de verdachte heeft gehandeld in nauwe en bewuste samenwerking met de schutters, met andere woorden of hij kan worden aangemerkt als medepleger.

Daarbij stelt het hof vast dat de verdachten die niet hebben geschoten, zich gelet op alles wat daaraan vooraf was gegaan, niet overvallen hebben kunnen voelen door het schieten. Zoals eerder vastgesteld waren alle verdachten zwaar bewapend en hebben meerdere verdachten aangekondigd dat de vastgebonden slachtoffers zouden worden doodgeschoten. [verdachte] heeft herhaaldelijk en duidelijk gezegd dat er geen getuigen in leven zouden worden gelaten. De slachtoffers zijn overgoten met een alcohol houdende vloeistof, waarbij is gezegd dat zij in brand zouden worden gestoken. [medeverdachte] heeft vóór het eerste salvo gezegd: "Ik ga weg, want ze gaan straks schieten". Ook werd op dat moment gezegd: "We klaren ze gewoon allemaal".

Uit één en ander blijkt dat alle verdachten hebben bijgedragen aan de escalatie door het uiten van dreigementen en het plegen van geweld. In een dergelijke situatie met een actieve bijdrage, komt de vraag of de verdachte zich heeft gedistantieerd of dat had kunnen doen, niet meer aan de orde.

Uit de gedragingen van de verdachten na het eerste salvo schoten kan bovendien worden afgeleid dat zij allemaal achteraf met het schieten hebben ingestemd, dan wel dat zij zich daar in ieder geval aan hebben geconformeerd. Voor het hof staat, mede gelet op de verklaring van [slachtoffer 9], vast dat alle verdachten bij het afvuren van het eerste salvo in de directe nabijheid waren. Ieder van hen moet de schoten hebben gehoord. Niemand van hen verlaat hierop het café. Niemand zegt het niet eens te zijn met het gericht schieten op mensen, of doet iets waaruit dat blijkt.

Nergens blijkt uit dat één van de verdachten ook maar heeft geprobeerd zich te onttrekken aan de situatie, die steeds verder escaleerde. Zij hebben allen bijgedragen aan die escalatie door het uiten van dreigementen en het plegen van geweld.

Niemand houdt [medeverdachte] tegen als die tegen de anderen zegt: “ik wil ook even schieten”, de MP5 pakt en nog een salvo schoten op de slachtoffers lost. Niemand verricht levensreddende handelingen.

Integendeel: [medeverdachte] en [medeverdachte] stichten brand in [naam café] – in het verlengde van het eerder geuite voornemen om niemand in leven te laten of wellicht in een poging om sporen uit te wissen – en [verdachte] en [medeverdachte] houden hen niet tegen. De verdachten verlaten het café pas wanneer zij in de veronderstelling verkeren dat alle slachtoffers (op [slachtoffer 9] na, die buiten wordt achtervolgd en beschoten) dood zijn of ten gevolge van de brandstichting alsnog zullen sterven. De verdachten nemen bij hun vertrek waardevolle spullen en geldbedragen mee die zij op de slachtoffers hebben buitgemaakt en gebruiken deze buit voor de gezamenlijke vlucht naar Portugal.

Ook voor de moord op [slachtoffer 6] en de poging tot moord op [slachtoffer 9] zijn alle verdachten, dus ook [verdachte], strafrechtelijk aansprakelijk. Dit geweld lag immers evenzeer in lijn van de eerdere moorden op [slachtoffer 1] en [slachtoffer 3] en van het meermalen geuite voornemen om niemand in leven te laten.

Het hof komt gelet op het voorgaande tot het oordeel dat de verdachten aanvankelijk wellicht het gezamenlijke plan hadden om [slachtoffer 1] af te persen, maar dat tijdens de bewuste nacht gaandeweg het gezamenlijke plan is ontstaan om alle aanwezigen te doden en allen hebben hierop het opzet gehad en hebben meegewerkt aan de uitvoering daarvan. Dat er niet één duidelijk moment is aan te wijzen waarop het gezamenlijke plan is gewijzigd, doet daar niets aan af. Relevant is dat iedereen er mee ingestemd heeft, gelet op de uitvoeringshandelingen die een ieder heeft gepleegd, voor, tijdens en na de diverse schietmomenten. Het hof is derhalve gelet op het bovenstaande van oordeel dat de verdachten die niet zelf hebben geschoten, op zijn minst willens en wetens de aanmerkelijke kans hebben aanvaard dat een mededader de daad bij het woord zou voegen en op de slachtoffers zou gaan schieten. Alle verdachten hebben in bewuste en nauwe samenwerking een geweldsspiraal ontketend, die leidde tot dodelijk geweld, tot de moord op [slachtoffer 1], [slachtoffer 3] en [slachtoffer 6] en de pogingen tot moord op de andere slachtoffers.

Op grond van het bovenstaande acht het hof bewezen dat (ook) degenen die zelf geen schoten hebben afgevuurd, onder wie in ieder geval verdachte [medeverdachte], de moorden op [slachtoffer 1], [slachtoffer 3] en [slachtoffer 6] en de pogingen tot moord op de andere slachtoffers hebben medegepleegd.

Gelet op het voorgaande moeten de verweren, die namens de verdachte zijn aangevoerd, in het bijzonder voor wat betreft het ontbreken van voorbedachte rade, (voorwaardelijk) opzet en de voorwaarden voor medeplegen, worden verworpen.

Het verweer, luidende dat er niet gericht is geschoten op [slachtoffer 9], wordt eveneens verworpen, omdat dit noch uit de verklaringen noch uit de feitelijke omstandigheden ook maar enigszins aannemelijk is geworden. Integendeel, uit de inhoud van de verklaring van onder andere getuige [naam getuige], die 3 à 4 luide knallen heeft gehoord en die heeft gezien dat een man achtervolgd werd door een andere man die een pistool in één van zijn handen vasthield en deze recht voor zich in de richting van de voorste man gericht hield, en ook uit de verklaring van [slachtoffer 9] zelf, dat er iemand achter hem aan rende, dat hij hoorde dat er geschoten werd en ook hoorde dat zijn achtervolger hem toeriep: “ik maak je dood”, leidt het hof af dat [medeverdachte] gericht op [slachtoffer 9] heeft geschoten. Het hof overweegt daarbij dat de verklaring van [verdachte] dat er niet gericht op [slachtoffer 9] werd geschoten niet betrouwbaar wordt geacht, niet alleen omdat deze verklaring geen steun vindt in de hiervoor genoemde verklaringen maar overigens ook in de context van het geheel naar het oordeel van het hof iedere logica ontbeert.

Ook ten aanzien van de schoten op [slachtoffer 9] is het hof van oordeel dat er sprake is van medeplegen door [verdachte], nu dit schietincident volledig in lijn ligt met de daaraan voorafgaande schietmomenten. Dat de verdachte zelf niet heeft geschoten, maakt dat niet anders.

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het bewezenverklaarde levert op:

ten aanzien van het onder 1 primair bewezenverklaarde:

medeplegen van moord, meermalen gepleegd.

ten aanzien van het onder 2 primair bewezenverklaarde:

medeplegen van poging tot moord, meermalen gepleegd.

ten aanzien van het onder 3 primair bewezenverklaarde:

medeplegen van poging tot moord.

ten aanzien van het onder 4 bewezenverklaarde:

medeplegen van gijzeling, meermalen gepleegd.

ten aanzien van het onder 5 bewezenverklaarde:

medeplegen van opzettelijk iemand wederrechtelijk van de vrijheid beroven en beroofd houden.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

Strafmotivering

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het vonnis waarvan beroep zal worden bevestigd en dat de verdachte zal worden veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf.

Door de verdediging is primair betoogd dat de oplegging van een levenslange gevangenisstraf in strijd is met artikel 3 EVRM. Ter terechtzitting in hoger beroep van 18 juni 2009 is een verzoek tot aanhouding gedaan ten einde onderzoek te laten doen naar de vraag of in Nederland een opgelegde levenslange gevangenisstraf nimmer wordt verkort zodat de facto die mogelijkheid van verkorting niet bestaat. Subsidiair is – op gronden als nader omschreven in de pleitnota - betoogd dat een levenslange gevangenisstraf desondanks niet opgelegd mag worden omdat zowel de straf zelf als de oplegging daarvan in strijd is met artikel 3 EVRM. Tevens is betoogd dat het opleggen van een levenslange gevangenisstraf in het onderhavige geval niet geboden is, nu de verdachte zelf niet heeft geschoten, geen strafblad heeft met levensdelicten, recidive niet in de lijn der verwachting ligt en de verdachte oprecht berouw en wroeging heeft.

Daarbij heeft het hof in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

De verdachte is – kort gezegd - samen met drie medeverdachten ’s nachts een café binnengedrongen. Ze hebben gedurende ruim twee uur negen mensen vastgehouden om geld te verkrijgen van één van hen. De slachtoffers is diverse malen duidelijk gemaakt dat zij gedood zouden worden als er geen geld kwam en er is een liquidatie in scène gezet. Toen duidelijk werd dat er geen geld zou komen, hebben de verdachten geschoten op de slachtoffers die in een kleine ruimte vastgebonden zaten. Hierdoor zijn twee slachtoffers om het leven gekomen en is één slachtoffer blijvend verlamd geraakt. Een derde slachtoffer is doodgeschoten in een andere ruimte. Een vierde slachtoffer is beschoten toen hij het café wist te ontvluchten. De verdachten hebben vervolgens het café in brand gestoken, alvorens zelf te vluchten.

Dit geheel der gebeurtenissen tart elk voorstellings-vermogen en woorden als gruwelijk, barbaars en weerzinwekkend schieten nog te kort om deze daden te omschrijven. Het opzettelijk en met voorbedachten rade benemen van het leven van een ander behoort tot de zwaarste categorie strafbare feiten die de wet kent. In de onderhavige situatie zijn zelfs drie dodelijke slachtoffers gevallen. Daarnaast zullen de overlevenden nog jaren, zo niet hun hele verdere leven, lijden onder de psychische en lichamelijke gevolgen van het geweld dat op hen is toegepast. De nabestaanden van de dodelijke slachtoffers zullen moeten leven met de wetenschap dat hun naasten als gevolg van bruut en zinloos geweld zijn omgekomen.

Bij het bepalen van de straf acht het hof het niet van belang dat de verdachte zelf waarschijnlijk niet heeft geschoten. De verdachte heeft immers sowieso gehandeld in een bewuste en nauwe samenwerking met hen die wel hebben geschoten en is derhalve als medepleger even verantwoordelijk.

Het hof heeft acht geslagen op het strafblad van de verdachte. Door de verdediging is weliswaar terecht gesteld dat de verdachte niet eerder is veroordeeld voor levensdelicten, maar blijkens een hem betreffend uittreksel Justitiële Documentatie d.d. 29 mei 2009, is de verdachte wel al meermalen veroordeeld voor het plegen van andere strafbare feiten, waaronder bedreiging met misdrijf tegen het leven gericht. Dat heeft hem er kennelijk niet van weerhouden de onderhavige feiten te plegen.

Tot slot heeft het hof acht geslagen op het psychologisch rapport d.d. 30 april 2008, opgesteld door [naam deskundige], klinisch en forensisch gz-psycholoog, en het verhoor door de rechter-commissaris van deze [] op

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht.

Verklaart bewezen dat de verdachte het onder 1 primair, 2 primair, 3 primair, 4 en 5 tenlastegelegde, zoals hierboven omschreven, heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen terzake meer of anders is tenlastegelegd en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Bepaalt dat het bewezenverklaarde de hierboven vermelde strafbare feiten oplevert.

Verklaart de verdachte strafbaar ter zake van het bewezenverklaarde.

Veroordeelt de verdachte tot levenslange gevangenisstraf.

Wijst toe de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde partij [nabestaande 1] tot het gevorderde bedrag van

€ 5.514,09

(vijfduizend vijfhonderdveertien euro en negen eurocent)

en veroordeelt de verdachte om dit bedrag tegen behoorlijk bewijs van kwijting te betalen aan de benadeelde partij.

Veroordeelt de verdachte in de kosten die de benadeelde partij in verband met de vordering heeft gemaakt - welke kosten tot aan deze uitspraak zijn vooralsnog begroot op nihil - en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog moet maken.

Verstaat dat indien een mededader geheel of deels aan deze betalingsverplichting heeft voldaan, de verdachte daarvan in zoverre is bevrijd.

Veroordeelt de verdachte voorts tot betaling van de wettelijke rente over voormeld toegewezen bedrag vanaf [pleegdatum] tot aan de dag der algehele voldoening.

Legt aan de verdachte voorts de verplichting op tot betaling aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer [nabestaande 1] van een bedrag van

€ 5.514,09

(vijfduizend vijfhonderdveertien euro en negen eurocent)

voor welk bedrag in het geval volledige betaling noch volledig verhaal volgt vervangende hechtenis wordt toegepast voor de duur van