HR, 17-04-2020, nr. 19/03593

Nadat belastingplichtige eind 2015 door het UWV was geconfronteerd met het verhaals- en toerekeningsbesluit inzake de WGA-uitkering van haar ex-werknemer heeft zij in het voorjaar van 2016 contact gezocht met de belastingdienst en meerdere malen om opheldering te vragen en verzocht om toezending van de beschikking van 11 april 2011. Die bleek bij de belastingdienst echter niet aanwezig te zijn. Uiteindelijk werd op 31 januari 2017 door de belastingdienst toegezonden met ‘een kopie van de beschikking van 14 april 2011’. Deze kopie had was geprint op het nieuwe logo van de belastingdienst en kon dus nooit de originele uitdraai van de beschikking zijn uit 2011. Dit kwam belastingplichtige toen vreemd voor. Ten onrechte is door rechtbank of Gerechtshof bij het doen van hun uitspraak daar enige aandacht besteed, terwijl dat wel had gemoeten. In beide instanties is dit aangevoerd in de gronden, doch niets daarvan terug te lezen in de uitspraak van de rechtbank of Gerechtshof.

Uit een algemene contractuele afspraak met TNT Post, dat binnen 2 dagen de post moet worden bezorgd volgt niet, dat voor dit specifieke poststuk aan die afspraak is voldaan. Er is ook geen inzicht gegeven door de belastingdienst in welke mate door TNT Post aan deze voorwaarde is voldaan. Het is ook niet voor niets, dat er de mogelijkheid bestaat om stukken per aangetekend schrijven toe te zenden. Alleen in dat geval bestaat immers zekerheid over de verzending c.q. ontvangst van het specifiek verzonden stuk.

Naast het toezenden van een rapportage bij het verweerschrift in beroep en hoger beroep heeft de belastingdienst nimmer enige nadere toelichting en uitleg gegeven, zodat voor belastingplichtige steeds onduidelijk is gebleven, hoe rechtbank en Gerechtshof tot het oordeel zijn gekomen dat hieruit een overtuigend bewijs van verzending zou volgen. Zowel in beroep als in hoger beroep heeft zij deze samen met haar gemachtigde over gebogen. Tijdens de zitting werd hier verder geen aandacht aan besteed, hoewel daar door gemachtigde wel aandacht voor was gevraagd. In de uitspraken van zowel de rechtbank als het Hof wordt uitsluitend verwezen naar de stukken zonder concreet aan te geven waaruit nu precies zou blijken dat ook deze beschikking is verzonden.

Het Gerechtshof heeft de overwegingen van de rechtbank hierover één op één overgenomen.

Bij onderdeel 5 van de rapportage van de Belastingdienst Centrale Administratie van 21 december 2017 (hierna: ‘de rapportage’) staat echter alleen, dat op de onderzoeksdatum in het digitale bestand van de belastingdienst een beschikking is opgenomen met dagtekening 14 april 2011. Het feit, dat een beschikking in een digitaal bestand is opgenomen is geen enkel bewijs voor het gegeven, dat dié beschikking ook is uitgeprint.

Daarna staat dan vermeld, dat met selectiedatum 7 april 2011, documenten ‘als het soort LH427’, in een aantal van 93, samen met documenten met dagtekening 14 april 2011 zijn verzonden. Wederom een veel te algemene constatering, die geen enkel concreet bewijs geeft. Ook uit de bijlage ‘Productiecijfers HLP’ is niet op te maken, dat LH427 betrekking heeft op de beschikking van 11 april 2011, die aan belastingplichtige zou zijn verzonden. Wat wel opvalt, is dat in elk geval met de verzending van die beschikkingen iets is misgegaan, want vermeld wordt dat alle beschikkingen van de selectiedatum 7 april 2011 zijn niet tijdig verzonden.

Dat uit de rapportage zou blijken, dat betreffende beschikking samen met andere documenten is verzonden, zoals het Hof (in navolging van de rechtbank) oordeelt, is dan ook onjuist. Die conclusie volgt niet uit de rapportage.

Dan vervolgt de rapporteur, dat op 8 april 2011 een partij documenten (systeem CAV) is verzonden met dagtekening 8 april 2011 is verzonden. De beschikking heeft echter een dagtekening van 14 april 2011. Hieruit volgt feitelijk dat het niet kan gaan om de beschikking van 14 april 2011, die immers dagtekening 14 april 2011 heeft.

Dan volgen nog een aantal codes, waaruit zou moeten blijken dat daarmee vaststaat dat de beschikking is aangeboden aan TNT Post. Het enige wat hieruit blijkt is echter dat er een pakket van 899 brieven is verplaatst. Tot op heden is voor belastingplichtige nog steeds onduidelijk, hoe rechtbank en het Gerechtshof hieruit konden opmaken, dat met zekerheid vaststaat dat de beschikking van 14 april 2011 inderdaad in april 2011 aan belastingplichtige is verzonden.

Uit de uitspraak van het Gerechtshof is niet af te leiden, op grond waarvan in de rapportage af te leiden dat de concrete beschikking is verzonden.

Het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden kwam in een uitspraak van 2 juli 2019 tot dezelfde conclusie als belastingplichtige. Ook daarin werd geoordeeld, dat uit de rapportage die in die procedure was overgelegd en gezien de beschrijving daarvan in de uitspraak, vergelijkbaar met de rapportage zoals die in deze procedure is overgelegd, onvoldoende kon worden opgemaakt, dat de concrete aanmaning inderdaad zou zijn verzonden. Het Hof kwam daarmee tot het oordeel dat het hoger beroep gegrond was en de Ontvanger daarmee niet aannemelijk heeft gemaakt, dat de aanmaning was verzonden. De uitspraak van het Hof is gepubliceerd op 5 juli 2019 onder het nummer ECLI:NL:GHARL:2019:5418. De relevante overwegingen staan in onderdeel 4.9:

Hieruit kan worden geconcludeerd dat, rechtbank en Gerechtshof ten onrechte niet nader zijn ingegaan op de door belastingplichtige aangevoerde gronden inzake de rapportage van de belastingdienst en daarmee ten onrechte hebben geconcludeerd dat de verzending van de beschikking daarmee aannemelijk was gemaakt.

In de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 11 juli 2019 (ECLI:NL:CRVB:2019:2265) kwam ook die hoogste gerechtelijke instantie tot de conclusie dat het overleggen van algemene administratie-gegevens door een bestuursorgaan onvoldoende is om aannemelijk te maken dat een poststuk ook daadwerkelijk is verzonden. De relevante overwegingen staan in 4.3 en 4.4. Aangezien het gaat om een andere gerechtelijke instantie is ook 4.2 van belang, waarin de voor deze instantie geldende regels zijn opgenomen en waaruit blijkt dat die gelijk zijn aan die gelden voor deze procedure.

Ook uit deze uitspraak volgt derhalve, dat het feit, dat een beschikking is opgenomen in een digitaal bestand geen bewijs is dat die beschikking ook daadwerkelijk is geprint en verzonden.

Op grond hiervan moet dan ook worden geconcludeerd dat het bezwaar ten onrechte niet-ontvankelijk is verklaard, omdat de belastingdienst niet aannemelijk kan maken dat de concrete beslissing is verzonden.

In 5.3 heeft het Gerechtshof overwogen, dat belanghebbende met hetgeen zij heeft aangevoerd en overgelegd niet in is geslaagd het vermoeden van ontvangst van de beschikking te ontzenuwen. Bedoeld zal zijn, dat het Hof de ontkenning door belastingplichtige van de ontvangst van de beschikking niet geloofwaardig acht.

In het laatste deel van 5.3 geeft het Hof dan aan, dat het Hof daarbij bijzonder acht heeft geslagen op de omstandigheid, dat belastingplichtige na ontvangst van de beschikking van 25 oktober 201 1 (inzake de beëindiging van het eigenrisicodragerschap) geen contact had opgenomen met de belastingdienst. Dit omdat het immers voor de hand had gelegen omdat wel te doen, nu in die beschikking stond dat het eigenrisicodragerschap werd beëindigd. Belastingplichtige acht de overwegingen van het Hof op dit onderdeel onbegrijpelijk en onvoldoende inzichtelijk.

Na ontvangst van de verzekeringspolis van [A], medio juli 2011, had zij direct contact opgenomen met haar tussenpersoon (Rabobank). Deze heeft vervolgens aan de verzekeringsmaatschappij doorgegeven, dat deze verzekering ten onrechte was afgesloten. De verzekeringsmaatschappij heeft toen per brief van 16 augustus 2011 aan de belastingdienst meegedeeld, dat de verzekering voor het eigenrisicodragerschap per 1 juli 2011 is beëindigd. Ruim drie maanden later wordt dan de beschikking van 25 oktober 2011 aan belastingplichtige verzonden. Hierin wordt bevestigd dat het eigenrisicodragerschap was geëindigd, omdat de kredietinstelling of verzekeraar de schriftelijke garantiestelling heeft opgezegd en dat er rekening mee moet worden gehouden, dat de uitkeringen, voor gevallen waarin de ziekte is begonnen in de periode dat ze eigenrisicodrager waren nog steeds voor haar risico zouden komen.

Met het toezenden van de beschikking van 25 oktober 2011 kon en mocht belastingplichtige het ontstane probleem, als afgehandeld beschouwen. Zij had haar tussenpersoon na ontvangst van de polis direct ingeschakeld met het verzoek dit recht te zetten, wat vervolgens ook is gebeurd. Op de beschikking van 25 oktober 2011 staat geen begindatum vermeld. Op zich volgt uit het gegeven, dat mededeling wordt gedaan over een beëindiging wel voor de hand dat er ook een begindatum zal zijn, doch gezien de korte tijdspanne die in dit geval was gelegen tussen beide tijdstippen, is begrijpelijk dat belastingplichtige daar geen acht op heeft geslagen en kon zij, mede gezien de overige omstandigheden, met name, het feit dat een groot deel van de correspondentie hierover buiten haar zicht om plaatsvond, uitgaan van de veronderstelling dat geen sprake was geweest van eigenrisicodragerschap voor de WGA. Waarom zou belastingplichtige er niet vanuit mogen gaan, dat de door de verzekeringsmaatschappij gemaakte fout met terugwerkende kracht was hersteld? Dat zij de woorden ‘is beëindigd’ niet zo heeft geïnterpreteerd dat er toch een periode van eigenrisicodragerschap is geweest, waarop zij had moeten reageren, zoals het Hof stelt, wordt dan ook bestreden.

Dit geldt eens te meer, omdat op de beschikking ook was vermeld, dat de uitkeringen, volgend op ziektegevallen ontstaan tijdens het eigenrisicodragerschap toch zouden worden toegerekend. Zo zij al had moeten begrijpen, dat er toch een korte periode van eigenrisicodragerschap was geweest, namelijk van 1 juli tot en met 18 augustus 2011, en zij had moeten begrijpen, dat dat dan reden voor had moeten zijn om te reageren, dan volgde uit de tekst van de beschikking (en de wetenschap dat er recent geen nieuwe ziekmeldingen waren geweest), dat die korte periode van eigenrisicodragerschap voor belastingplichtige geen nadelige gevolgen zou gaan hebben. In die korte periode waren er namelijk geen niéuwe ziekmeldingen geweest en dus ook geen risico, dat er uitkeringen zouden kunnen komen in de toekomst, die aan haar in de toekomst toegerekend zouden kunnen worden. Er was derhalve geen noodzaak, om daar verder op dat moment tijd aan te besteden. Of contact te gaan zoeken met de belastingdienst, zoals het Gerechtshof haar nu, volstrekt Onbegrijpelijk, tegenwerpt.

Op grond van hetgeen hiervoor is aangevoerd moet worden geconcludeerd, dat het Gerechtshof ten onrechte als zwaarwegend argument heeft meegenomen, om tot het oordeel te komen dat het bezwaar terecht niet-ontvankelijk is verklaard, dat belastingplichtige na de ontvangst van de beschikking van 25 oktober 2011 geen contact heeft opgenomen met de belastingdienst.

De belastingdienst was op de hoogte van het feit, dat de aanvraag niet door belastingplichtige zelf was ingediend maar door haar tussenpersoon. Ook was de belastingdienst op de hoogte van het feit, dat de garantiestelling door de verzekeringsmaatschappij rechtstreeks en derhalve zonder wetenschap van belastingplichtige, aan de belastingdienst werd toegezonden. De belastingdienst moet ook zelf als partij worden beschouwd in dit gehele proces.

Vast staat dat belastingplichtige ruim voor 1 juli 2011 bij haar tussenpersoon heeft aangegeven, dat zij toch geen eigenrisicodrager voor de WGA wilde worden per 1 juli 2011. Vast staat ook, dat zij direct na ontvangst van de polis in juli 2011 direct aan de bel heeft getrokken. De polis werd immers direct ingetrokken door [A] en tevens beëindigde deze de garantiestelling bij de belastingdienst. Hieruit volgt dat het niet aannemelijk is, dat belastingplichtige niet zou hebben gereageerd, als de beschikking van 14 april 2011 inderdaad door de belastingdienst zou zijn toegezonden en ontvangen. Ook op die datum was het besluit door belastingplichtige om af te zien van het eigenrisicodragerschap reeds genomen.

Uit de toepasselijke wetgeving en jurisprudentie volgt, dat de belastingdienst in eerste instantie kan volstaan met de stelling dat een beschikking naar het juiste adres is verzonden. Het ligt dan vervolgens op de weg van de belastingplichtige voormeld vermoeden te ontzenuwen. Hiertoe is niet vereist dat de belastingplichtige aannemelijk maakt dat de beschikking niet op zijn adres is ontvangen of aangeboden; voldoende is dat op grond van hetgeen de belastingplichtige aanvoert ontvangst of aanbieding redelijkerwijs moet worden betwijfeld. Slaagt de belastingplichtige erin eerdergenoemd vermoeden te ontzenuwen, dan zal de ontvangst of aanbieding van de aanmaning slechts aannemelijk geoordeeld kunnen worden indien de belastingdienst daartoe nader bewijs levert (vgl. Hoge Raad 15 december 2006, nr. 41.882, ECLI:NL:HR:2006:AZ4416). Op grond van het vorenstaande kan geen andere conclusie worden getrokken, dan dat de belastingdienst daarin niet is geslaagd.

Daarnaast is hetgeen door belastingplichtige is aangevoerd, ten onrechte als onvoldoende beschouwd om daarmee de ontvangst van de beschikking redelijkerwijs te betwijfelen. De geloofwaardige ontkenning volgt zonder meer uit het gegeven dat in juli 2011 wel direct actie is ondernomen.