Rb. Rotterdam, 30-07-2010, nr. 10/050053-99

Op 10 september 1999 werd gerechtelijke sectie verricht op het stoffelijk overschot van de overledene. De sectie had aangetoond dat het slachtoffer was overleden tengevolge van een schotwond in het hoofd. De kogel was het hoofd aan de linkerzijde net boven het oor binnengedrongen. In de hersenen van het slachtoffer werd een kogel vermoedelijk van het kaliber 7.65 millimeter aangetroffen en veilig gesteld.

Uit het definitieve sectierapport d.d. 5 november 1999 komt naar voren dat bij de gerechtelijke sectie het navolgende is gebleken:

A1. Eén schotkanaal, met inschotopening voorwaarts van het linkeroor, en tot aan een kogel in de rechtervoorhoofdskwab van de grote hersenen.

Blijkens de historische verkeersgegevens van de mobiele telefoon met nummer [nummer] van [de medeverdachte] heeft de verdachte op 9 september 1999 omstreeks 12.53uur met het telefoonnummer [nummer] naar het telefoonnummer van [de medeverdachte] gebeld. Via de zendmast op de Ceintuurbaan te Rotterdam krijgt verdachte contact met [de medeverdachte], die contact krijgt via zendmast op de Van Weerden Poelmansweg, Rotterdam. Blijkens die telefonische verkeersgegevens heeft [de medeverdachte] met voornoemd telefoonnummer op 9 september 1999 om 13.44 uur naar voornoemd telefoonnummer van de verdachte gebeld. Via de zendmast op het Stadhoudersplein, Rotterdam krijgt [de medeverdachte] contact met de verdachte, die contact krijgt via de zendmast op de Generaal Spoorlaan 2 te Rijswijk.

Omstreeks 13.00 uur is verdachte met [getuige 1] vanuit de winkel [naam winkel slachtoffer] elk met eigen auto naar de loods in Nootdorp vertrokken.

Heeft de verdachte haar echtgenoot om het leven laten brengen?

BEWIJSVERWEREN

Door de raadsman is ter terechtzitting bepleit dat verdachte moet worden vrijgesproken van elke betrokkenheid bij de dood van [het slachtoffer] en daarmede van het haar ten laste gelegde feit, nu hiervoor onvoldoende wettig en overtuigend bewijs is. Direct en objectief bewijs waaruit blijkt dat verdachte aan [de medeverdachte] de opdracht heeft gegeven om [het slachtoffer] van het leven te beroven en [de medeverdachte] die opdracht heeft uitgevoerd, ontbreekt.

De raadsman van de verdachte heeft betoogd dat het bewijs in deze zaak in belangrijke mate rust op de door [getuige 8], afgelegde verklaringen. Deze verklaringen zijn echter zodanig wisselend en verschillend over de betrokkenheid van de verdachte bij de moord op [het slachtoffer], terwijl [getuige 9] bovendien aantoonbaar heeft gelogen en zijn verklaringen heeft ingekleurd aan de hand van politieinformatie, dat zijn verklaringen als onbetrouwbaar en ongeloofwaardig moeten worden aangemerkt en deswege moeten worden uitgesloten van het bewijs. Ook de verklaringen van [getuige 4], dienen volgens de raadsman als onbetrouwbaar te worden aangemerkt en dienen evenzeer om die reden te worden uitgesloten van het bewijs. De overige door de officier van justitie genoemde bewijsmiddelen zijn volgens de verdediging niet meer dan speculaties, veronderstellingen, circumstantial evidence, mede gebaseerd op onbetrouwbare getuigen en de auditu-verklaringen, en voorts is sprake van een tunnelvisie bij de opsporing. De verdediging heeft verder alternatieve scenario's geschetst ter verklaring van de dood van [het slachtoffer], scenario's die op basis van het dossier niet kunnen worden uitgesloten

(“ Meer en Vaart”).

Tunnelvisie?

Door verdachte is bij herhaling tijdens het proces naar voren gebracht dat politie en justitie last hebben gehad van een tunnelvisie bij de opsporing naar degene die [het slachtoffer] om het leven heeft gebracht. Het onderzoek zou zich uitsluitend op verdachte en haar doen en laten hebben gericht. De rechtbank deelt die opvatting niet. Raadpleging van het dossier in deze zaak leert dat behalve verdachte in deze zaak (ooit) als verdachten, welke soms ook in hechtenis zijn genomen, zijn aangemerkt en verhoord:

[medeverdachgte],

[getuige 11],

[getuige 8],

[getuige 7],

[getuige 12],

[getuige 13],

[getuige 14],

[getuige 15],

[getuige 16] en

[getuige 17].

Deze lijst leert dat de opsporing kennelijk zoveel mogelijkheden heeft nagegaan en nagespeurd dat niet gesproken van worden van een tunnelvisie waarin uitsluitend verdachte werd gezien als degene die verantwoordelijk zou zijn voor het overlijden van het slachtoffer.

Dit verweer wordt dan ook verworpen.

Bewijs uit één bron?

Door de verdediging wordt gesteld dat het bewijs tegen verdachte uit slechts één bron komt, te weten [getuige 8], en dat een bewezenverklaring dus in strijd met het bepaalde in artikel 342, tweede lid Wetboek van Strafvordering zou zijn.

De rechtbank overweegt in dit verband als volgt. De Hoge Raad kan geen algemene regels geven over de toepassing van voornoemd artikel (HR 15 juni 2010, nr 08/02232, NJB 2010/1357). Slechts in concrete gevallen kan dat. In het hiervoor genoemd geval werd beslist dat indien de overige bewijsmiddelen voldoende steun geven aan de verklaring van die enkele getuige, niet in strijd met artikel 342, tweede lid Wetboek van Strafvordering, wordt beslist. Niet gezegd is – anders dan de verdediging kennelijk wil doen geloven – dat die overige bewijsmiddelen geen indirect (“circumstantial”) bewijs zouden mogen bevatten, waarbij de rechtbank wijst op HR 3 juni 2003, NJB 2003/27, 104. Aldus kan naar het oordeel gebruikt worden gemaakt van de verklaring van [getuige 8], welke wordt ondersteund door die van [getuige 4] (ook en met name ten aanzien van de gebeurtenissen in Frankrijk), door verklaringen van getuigen welke spreken over verdachtes uitlatingen over het overlijden van haar man (zoals bijvoorbeeld [getuige 9]), haar gedrag op 9 september 1999 (bijvoorbeeld getuigen [getuige 1 en [getuige 7]), het objectieve gegeven dat verdachte vrijwel direct na het overlijden naar Luxemburg is getogen om van de NN rekening een omvangrijk cash bedrag op te nemen en deze rekening op te heffen en het restant saldo naar haar eigen rekening in Zwitserland over te maken en de door verklaringen van [getuige 15] en zijn partner [getuige 18] over de wens en opdracht van verdachte om haar echtgenoot om het leven te brengen.

Het verweer van de raadsman wordt dan ook verworpen.

“Meer en Vaart”?

De raadsman heeft aangevoerd dat [het slachtoffer] door een ander om het leven zou kunnen zijn gebracht en dat dit dossier deze mogelijkheid niet uitsluit. De rechtbank deelt deze opvatting niet en overweegt daartoe als volgt.

Vooropgesteld wordt dat de stelling dat op basis van het dossier niet kan worden uitgesloten dat een ander de moord op [het slachtoffer] heeft gepleegd, onvoldoende is om een zogenaamde “Meer en Vaart-situatie” in het leven te roepen. In zo’n geval zal immers op zijn minst aannemelijk moeten zijn dat een dergelijk alternatief scenario zich heeft voorgedaan. Dat is in geen van de door de raadsman genoemde alternatieven het geval.

Zo zou volgens de raadsman een negroïde man, van wie een compositietekening in het dossier te vinden is, bij de moord betrokken kunnen zijn geweest. Over deze man is echter niets bekend behalve dan dat hij zich de middag van de moord in de omgeving van de winkel [naam winkel slachtoffer] heeft opgehouden. Of deze onbekende negroïde man bindingen had met het slachtoffer is niet bekend. Dat gold en geldt wel voor [de medeverdachte], de andere man van wie een compositie tekening is gemaakt en van wie aanstonds duidelijk werd dat hij tot de relaties van verdachte (en dus ook van [het slachtoffer]) behoorde.

Dan zou volgens de raadsman [getuige 7] de dader kunnen zijn: zijn alibi zou in een zakelijke schuld van fl. 46.000,- aan [het slachtoffer] hebben gelegen en hij zou deswege geen zaken meer met [het slachtoffer] hebben mogen doen. Over het eerste valt te zeggen dat deze schuld bij de overname van [naam winkel slachtoffer] is meegenomen, over het tweede dat [het slachtoffer] op de dag van zijn overlijden aan [getuige 7] heeft verzocht voor hem in te kopen in Duitsland, hetgeen mede door [getuige 6] wordt bevestigd. [getuige 7] was bovendien fysiek afwezig: er lijkt in het dossier derhalve geen bewijsmiddel aanwezig te zijn op grond waarvan hij net zo goed als verdachte tot dader zou kunnen worden bestempeld. En dan is er [getuige 19]: van hem heeft de raadsman gezegd dat hij geen sluitend alibi heeft, maar dat is dan ook alles. Getuige [getuige 3] zou hebben gezegd dat [getuige 19] aan het signalement van de dader voldeed. Die enkele stelling, die overigens door geen van de andere betrokkenen in deze zaak wordt bevestigd, is onvoldoende om het scenario “[getuige 19] als feitelijk uitvoerder van de moord” aannemelijk te achten. Bovendien wordt opgemerkt dat [getuige 8] niets over hem zegt, noch enig andere getuige. Voorts heeft de raadsman aangevoerd dat [het slachtoffer] zich in het illegale zwartgeld circuit begaf en dat hij diverse schuldenaren had. Ook dat is te vaag om van een aannemelijk alternatief scenario te spreken. Dat geldt ook voor de stelling dat [getuige 8] vaak slippers droeg en dezelfde maat had als het slipperspoor dat op de plaats delict is aangetroffen. [getuige 8] was op 9 september 1999 tot vroeg in de avond aantoonbaar niet in Rotterdam aanwezig Tenslotte is de mogelijkheid van een roofmoord opgevoerd. Ook dat ‘alternatieve scenario’ acht de rechtbank onaannemelijk, reeds omdat in de kluis nog fl 100.000,- bleek te liggen na de moord. Overigens merkt de rechtbank nog op dat niet kan worden uitgesloten dat dit ook een motief van [de medeverdachte] kan zijn geweest, naast de opdracht van verdachte. Het een sluit het ander immers niet uit.

Kortom, geen van de door de verdediging gepresenteerde ‘alternatieve scenario’s’ is voldoende aannemelijk, zodat de bewijsverweren in de categorie Meer en Vaart niet slagen.

De verklaringen van [getuige 8]

De rechtbank heeft hiervoor reeds overwogen waarom het de verklaringen van [getuige 8], die belastend zijn voor de verdachte, zodanig betrouwbaar acht dat deze kunnen worden gebruikt voor het bewijs. Die verklaringen houden onder meer het volgende in:

Bij de rechter-commissaris bij rogatoire commissie in Costa Rica op 23 juni 2010 heeft [getuige 8] verklaard dat verdachte hem voor de dood van [het slachtoffer] had verteld dat ze aan [de medeverdachte] had gevraagd om [het slachtoffer] te vermoorden, en na de dood van [het slachtoffer] in meerdere gesprekken heeft verteld dat zij aan [de medeverdachte] had gevraagd om hem te vermoorden. Meer specifiek heeft [getuige 8] verklaard dat verdachte hem een half jaar voor de dood van [het slachtoffer], in een café in Rotterdam, heeft verteld dat ze aan [de medeverdachte] heeft gevraagd om [het slachtoffer] te vermoorden. Dezelfde avond waarop verdachte met [de medeverdachte] had gesproken, heeft zij dit aan [getuige 8] verteld. Verdachte heeft in de periode na de dood van [het slachtoffer], toen [getuige 8] bij verdachte verbleef, op zijn vraag of zij aan [de medeverdachte] had gevraagd om [het slachtoffer] te vermoorden, "ja" geantwoord. Bijna een jaar na de dood van [het slachtoffer] heeft [getuige 8] een gesprek met de verdachte gehad waarin de verdachte, op zijn vraag aan haar of zij aan [de medeverdachte] had gevraagd hoe de moord gepleegd was of hoe ze het hadden gedaan, hem vertelde dat [de medeverdachte] tegen haar had gezegd dat het simpelweg een revolver tegen zijn slaap houden was, schieten en dat “meneer [het slachtoffer] zachtjes in elkaar zakte”. Voorts heeft [getuige 8] verklaard dat verdachte fl. 50.000,- aan [de medeverdachte] heeft gegeven, dat was de keer dat hij met verdachte in Luxemburg is geweest, verdachte heeft hem dit op de dag verteld waarop zij dit bedrag bij de bank heeft opgenomen. Verder verklaart [getuige 8] dat hij in het tv-interview met [getuige 5] de waarheid heeft verteld.

Blijkens die ter terechtzitting afgespeelde en bekeken tv-uitzending van [getuige 5] in maart 2006 heeft [getuige 8] in overeenkomstige zin als bij de rechter-commissaris verklaard, namelijk dat verdachte tegen hem heeft gezegd dat ze aan [de medeverdachte] heeft gevraagd hoe het is gegaan, dat [de medeverdachte] zei dat het heel makkelijk was in zijn slaap en hij heel zachtjes in elkaar zakte, dat de eerste contacten over de opdracht van verdachte aan [de medeverdachte] om [het slachtoffer] te vermoorden in een café in Rotterdam in het Noorden zijn besproken, dat verdachte [de medeverdachte] in januari heeft betaald, op de dag dat [getuige 8] en verdachte naar de bank in Luxemburg waren geweest, en dat hij, [getuige 8], toen hij zich slapende hield, zag dat verdachte 1 miljoen of 750.000 gulden gaf aan [getuige 5] onder het mom van een belastingschuld.

Eerder, in zijn schriftelijke verklaring aan [getuige 5] en “de heren van de rechtbank” d.d. 1 februari 2006 schreef [getuige 8] reeds dat verdachte hem in een eerder stadium heeft verteld dat ze aan [de medeverdachte] heeft gevraagd om [het slachtoffer] te vermoorden, dat zij dit in eerste aanleg heeft gedaan in een cafeetje in het noorden, en dat hij een keer er bij is geweest toen [de medeverdachte] kwam. Ook in die brief heeft [getuige 8] vermeld dat [verdachte] aan [de medeverdachte] heeft gevraagd hoe het is gegaan waar [de medeverdachte] op had geantwoord dat [het slachtoffer] heel rustig in elkaar zakte en dat hij van verdachte 1 miljoen gulden kreeg onder de noemer van belastingschulden.

Naar het oordeel van de rechtbank blijkt uit deze verklaringen de rechtstreekse betrokkenheid van de verdachte bij de moord op haar echtgenoot [het slachtoffer], waarbij zij aangemerkt moet worden als de opdrachtgeefster tot de moord aan [de medeverdachte] en [de medeverdachte] geacht wordt de feitelijk uitvoerder daarvan te zijn.

Bij dit oordeel wordt mede betrokken dat blijkens het dossier en het verhandelde ter terechtzitting [getuige 8] zich reeds direct na de moord op [het slachtoffer] en gedurende de jaren daarna tegen meerdere personen over die betrokkenheid van verdachte heeft uitgelaten.

[Getuige 4] heeft bij de politie verklaard, bevestigd ter terechtzitting, dat [getuige 8] nadat hij uit voorarrest was vrijgelaten bij haar moeder langs kwam waar zij op bezoek was en haar toen bij de kelder had meegedeeld dat verdachte de opdracht had gegeven om [het slachtoffer] te laten vermoorden, dat [de medeverdachte] in de [straat waar de winkel van het slachtoffer gevestigd was] uit een auto is gestapt en hem heeft doodgeschoten. [getuige 8] verzekerde [getuige 4] ten stelligste dat verdachte achter de moord zat. [getuige 4] heeft verklaard dat zij hoorde dat hij dit verhaal ook heeft verteld aan onder andere [getuige 3] en haar man [getuige 20] en aan [getuige 2]. Ook in haar aan verdachte op 2 april 2005 verzonden mail van 15 september 2001 staat vermeld dat verdachte [getuige 8] dat verteld en bekend heeft.

Blijkens de verklaring van de verdachte zelf ter terechtzitting terzake de verklaring van [getuige 4] dat [getuige 8] met haar heeft gesproken over de dood van [het slachtoffer] toen hij net vrijkwam, heeft de verdachte [getuige 8] daarnaar gevraagd en heeft [getuige 8] toen tegen haar gezegd dat hij dit heeft verteld aan haar zuster, maar dat hij toen in de war was.

Ondersteunende getuigen

De getuigen [getuige 3] en [getuige 20] hebben beiden bij de politie verklaard dat [getuige 8], in de periode vlak na de moord toen [getuige 8] bij hen verbleef, hen vertelde dat verdachte “er achter zat”. Ter terechtzitting heeft [getuige 3] hieraan toegevoegd dat toen [getuige 8] vrij kwam hij “liep te gillen” dat verdachte de opdracht had gegeven en dat [de medeverdachte] het had gedaan.

[Getuige 3] heeft bij de politie verklaard dat zij de verklaring van [getuige 4] deels kan bevestigen en dat [getuige 8] de dag van de moord tegen haar zei: 'Het is gebeurd'. Zij verklaart verder dat hij opgelucht leek en blij was, en dat hij in die nacht tegen haar heeft gezegd dat hij geen zin had om 20 jaar op [verdachte] te wachten omdat ze toch de bak inging.

Voorts heeft [getuige 9] in zijn verklaring op 15 augustus 2006 aangegeven dat [getuige 8] hem zei dat hij precies wist hoe de moord op de echtgenoot van verdachte had plaatsgevonden en dat het de opzet was geweest om iemand de opdracht te geven om hem te liquideren. Ook verklaarde [getuige 9] dat [getuige 8] hem had verteld dat verdachte tegen hem, [getuige 8], had gezegd: 'We doen dan jouw ex-echtgenote hetzelfde aan wat we mijn echtgenoot aan hebben gedaan’. Dit heeft [getuige 9] bij de rechter-commissaris bij rogatoire commissie in Costa Rica op 22 juni 2010 herhaald en op de vraag of [getuige 8] hem de feiten over de dood van de echtgenoot van [verdachte] heeft verteld, verklaarde hij dat hij [getuige 8] in januari 2006 had gesproken en dat [getuige 8] hem toen heeft verteld dat hij van alles op de hoogte was, dat verdachte de opdracht gegeven had, waarbij hij herhaaldelijk zei dat verdachte het met de ex-vrouw van [getuige 8] op dezelfde manier op wilde lossen zoals met de echtgenoot van verdachte. [getuige 8] heeft zich terzake die uitlatingen aangaande zijn ex-vrouw in gelijke zin uitgelaten, alsook getuigen [getuige 4] en [getuige 2].

Frankrijk

Deze verklaringen worden ondersteund door, op essentiële onderdelen gelijkluidende, verklaringen van getuigen omtrent hetgeen zij de verdachte eerder hebben horen zeggen over het doden van [het slachtoffer]. Blijkens verklaringen van [getuige 8], [getuige 4], [getuige 15] en [getuige 18] had verdachte het plan opgevat om [het slachtoffer] van het leven te beroven.

Zo heeft getuige [getuige 8] bij de rechter-commissaris op 23 juni 2010 verklaard dat verdachte en hij tijdens de vakantie in Frankrijk (in augustus 1999, enkele weken voor de moord op [het slachtoffer]) een gesprek voerden, waarbij ook [getuige 4] aanwezig was, waarin hij en verdachte het erover hebben gehad om [het slachtoffer] om te brengen, zij het in de vorm van een grap, en dat het de snelste manier was om van [het slachtoffer] af te komen, bijvoorbeeld om zijn eten te vergiftigen of om hem op een andere manier uit de weg te ruimen.

Deze verklaring vindt steun in de verklaring van getuige [getuige 4] ter terechtzitting, alsook bij de politie. Deze heeft verklaard dat zij tijdens de vakantie in Frankrijk aanwezig was bij een gesprek tussen verdachte en [getuige 8] waarin zij hoorde dat [het slachtoffer] moest worden dood gemaakt, dat er gesproken werd om [het slachtoffer] te vergiftigen, dat over verschillende manieren werd gesproken om hem om te brengen en dat ze tegen haar man zei dat als het even tegen zou zitten ze binnenkort een begrafenis zouden krijgen.

De opdracht

[getuige 8] heeft verder bij de rechter-commissaris verklaard dat verdachte aan [de medeverdachte] heeft gevraagd om [het slachtoffer] te vermoorden omdat zij eerder aan [getuige 15] had gevraagd om [het slachtoffer] te vermoorden, maar [getuige 15] het niet is gelukt om het uit te voeren of niet wilde. Eerder, in zijn aan de rechtbank gerichte brief d.d. 1 februari 2006 had [getuige 8] ook vermeld dat hij van de verdachte had gehoord dat ze een babbel heeft gehad met [getuige 15] in de achterkamer van zijn woning en dat zij hem heeft gevraagd [het slachtoffer] te vermoorden, misschien door middel van een ongeluk.

Deze verklaring van [getuige 8] wordt bevestigd door [getuige 15] zelf. [getuige 15] heeft verklaard dat verdachte hem, in zijn slaapkamer, heeft gevraagd haar man [het slachtoffer] om te brengen voor een groot bedrag aan geld, een half miljoen gulden. Het maakte niet uit hoe. Verdachte heeft hem hiervoor meermalen benaderd en dit gevraagd. [getuige 18] zat er volgens de verklaring van [getuige 15], bij toen dit gevraagd werd en [getuige 15] heeft dit verzoek naar eigen zeggen ook besproken met [getuige 18] en [getuige 14]. Uiteindelijk is hij niet ingegaan op dit verzoek. [getuige 14] heeft dit verhaal van [getuige 15] bevestigd. Hij verklaart dat hij verdachte drie keer bij [getuige 15] en [getuige 18] heeft gezien. Daarnaast heeft [getuige 18] bij de politie verklaard dat zij aanwezig is geweest bij de gesprekken tussen verdachte en [getuige 15] en dat zij van verdachte heeft gehoord dat zij [getuige 15] vroeg om [het slachtoffer] te vermoorden en dat hij hiervoor een groot geldbedrag zou krijgen. Ook heeft zij verklaard dat verdachte een paar keer heeft gebeld om te melden waar [het slachtoffer] zich bevond of naar toe zou gaan.

Voorts heeft [getuige 2] bij de politie verklaard dat zij verdachte en [getuige 8] opmerkingen heeft horen maken, waaruit zou kunnen blijken dat ze van plan waren [het slachtoffer] om te brengen en dat zij verdachte heeft horen zeggen: “Ik vermoord hem, of ik hoop dat hij dood neervalt”.

[Getuige 21] heeft verklaard dat [de medeverdachte] haar eind 1998/begin 1999 in café [naam café] heeft verteld dat hij iemand moest omleggen met veel geld.

Ander ondersteunend bewijs / [medeverdachte]

Bij het oordeel van de rechtbank dat verdachte moet worden aangemerkt als de opdrachtgeefster tot de moord aan [de medeverdachte] en [de medeverdachte] geacht wordt de feitelijk uitvoerder daarvan te zijn wordt mede betrokken dat de hiervoor genoemde belastende verklaringen worden ondersteund door de overige, hierna te bespreken, bewijsmiddelen.

De [getuige 22], een politieagent in burger, heeft verklaard dat hij zich op 9 september 1999 tussen 14.45 uur en 15.00 uur als klant in [naam winkel slachtoffer] bevond. Blijkens zijn verklaring kwamen er twee mannen binnen, waarvan er een liep naar de opening die toegang gaf achter de toonbank. Getuige hoorde de eigenaar vervolgens tegen deze man zeggen: "Loop maar alvast naar beneden", waarop hij de man achter de toonbank zag lopen. Getuige geeft het signalement op van deze man: Nederlands uitziende man, ongeveer 1.85 meter lang, fors postuur, dikke buik/dikke billen, 40-45 jaar oud, donkerblond haar, bolrond gelaat, met een snor.

De rechtbank constateert dat dit signalement een bijzonder sterke gelijkenis vertoont met het signalement van [de medeverdachte] zoals dat blijkt uit het dossier, namelijk: blank, lengte 1.84 meter, breed/krachtig postuur, corpulent/vadsig, 45 jaar oud, peper/zoutkleurig haar, bol/rond gezicht, met een snor.

Voorts staat vast dat op aanwijzing van deze getuige door een portrettekenaar, F. Couwenbergh, een compositietekening is gemaakt die deze man toont.

De rechtbank constateert een uiterst sterke en treffende gelijkenis tussen de persoon op de compositietekening en de verschillende zich in het dossier bevindende politiefoto's van het gelaat van [de medeverdachte]. Ook de verbalisant constateert een grote gelijkenis tussen de vorm van het gelaat van de persoon op de compositietekening en dat van [de medeverdachte]. Uit het dossier blijkt voorts dat mensen die [de medeverdachte] kenden, namelijk [getuige 2], [getuige 23] en [getuige 24] de persoon op de compositietekening vinden gelijken op [de medeverdachte].

Getuige [getuige 25] verklaart dat hij op 9 september 1999 rond 14.45 uur in [naam winkel van het slachtoffer] was, dat er een klant binnen kwam die naar de wc wilde, hetgeen mocht van de eigenaar. De klant liep toen achter de toonbank en verdween door de deur achter de toonbank en was er nog toen de getuige de winkel verliet. De eigenaar had niet uitgelegd waar de wc was. De man was een slobberige man van ongeveer 1.75 meter, van rond de veertig jaar, met onverzorgd ruig donkerblond haar, tot over zijn oren.

Naar het oordeel van de rechtbank sluit ook dit opgegeven signalement aan bij dat van [de medeverdachte] zoals dat hiervoor is weergegeven.

De rechtbank gaat op grond hiervan er vanuit dat het [de medeverdachte] was die zich op 9 september 1999 omstreeks 14.45 uur in de winkel van [het slachtoffer] bevond. De rechtbank wordt in dit oordeel gesterkt door de hiervoor weergegeven woorden van [het slachtoffer] richting de man en diens gedrag, namelijk het zonder meer de weg weten naar de wc, waaruit blijkt dat ze elkaar kenden. Dit wordt ondersteund door bevindingen van de technische recherche op 13 december 1999 dat geen hevige worsteling tussen het slachtoffer en de dader heeft plaatsgevonden en dat het slachtoffer met een vuurwapen is neergeschoten in de ruimte waar hij werd aangetroffen. Voorts blijkt uit de historische verkeersgegevens van de mobiele telefoon van [de medeverdachte], zoals hiervoor weergegeven, dat hij zich omstreeks 13.44 uur in de omgeving van [de winkel van het slachtoffer] bevond.

De rechtbank stelt op grond van het voorgaande vast dat het slachtoffer in ieder geval omstreeks 15.00 uur nog in leven was, toen [getuige 25] en [getuige 22] hem nog hebben gezien en [de medeverdachte] zich in de kelder bevond. De eerstvolgende verklaringen die qua tijd direct hierop aansluiten zijn van de getuigen [getuige 26], [getuige 27] en [getuige 28] die allen omstreeks 15.00 uur en 15.15 uur in [de winkel van het slachtoffer] aanwezig waren en toen stonden te wachten omdat er niemand in de winkel was om hen te helpen. Getuige [getuige 29] heeft verklaard dat hij ongeveer 5 tot 10 minuten stond te wachten in de winkel zonder dat er iemand kwam, dat na 10 minuten een man en een vrouw de winkel binnenkwamen, zij niemand aantroffen, waarna [getuige 28] en [getuige 31] die met [getuige 26] was meegekomen in de kelder [het slachtoffer] in een plas bloed zien liggen. Hierop sluiten aan de politiebevindingen terzake de kassarol in de winkel [van het slachtoffer] inhoudende dat de laatste aanslag op de kassa is geregistreerd 9 september 1999 te 15.03 uur en er geen geldbedrag werd geregistreerd. Hierop sluit ook aan de bevindingen in het proces-verbaal, inhoudende een relaas over de kassa in [de winkel van het slachtoffer]. Na opening van de kassa op 11 september 1999 bleek dat er geen bankbiljetten aanwezig waren.

Naar het oordeel van de rechtbank had [de medeverdachte] gelet op de hierboven geschetste tijdlijn voldoende tijd om zich hetzij per auto hetzij te voet van de plaats delict naar zijn pakhuis [adres pakhuis] te begeven alvorens aldaar brand te stichten. Blijkens het proces-verbaal van bevindingen met betrekking tot de brand in de [straat van het pakhuis] kreeg de brandweer op 9 september 1999 te 15.41 uur de melding van een brand in het pakhuis van [de medeverdachte] binnen. Uit het proces-verbaal bevindingen onderzoek reistijd [adres van de winkel] naar [adres van het pakhuis] blijkt dat met een personenauto hiervoor slechts 1.15 minuten nodig is en te voet de reis het langst duurt, namelijk 19 minuten.

Daarnaast neemt de rechtbank in aanmerking dat, gelet op de hiervoor weergegeven verklaringen, feiten en omstandigheden waaruit blijkt dat [de medeverdachte] rondom het tijdstip van de moord aanwezig was op de plaats delict,[de medeverdachte], ondanks hiertoe meermalen in de gelegenheid te zijn gesteld, niet de van hem verlangde opheldering heeft verschaft over de vraag wat hij daar deed en met welk doel hij daar was. Immers, [de medeverdachte] heeft geen alibi voor de tijdsperiode tussen 15.00 uur en kort voor 15.30 uur op 9 september 1999. Niemand heeft bevestigd waar hij zich toen bevond. Verder heeft hij over zijn alibi aantoonbaar onjuiste, uiteenlopende en vage verklaringen afgelegd die zich niet met elkaar verdragen. Zo verklaart hij in eerste instantie dat hij van 12.00 uur tot 17.00 uur in het pakhuis [adres pakhuis] is gebleven. Dit klopt echter niet met de, hiervoor weergegeven, telefonische verkeersgegevens waaruit blijkt dat hij zich om 12.53 uur op ruim 18 km afstand van zijn pakhuis bevond en om 13.44 uur in de omgeving van het Stadhuisplein was. Voorts heeft getuige [getuige 32] bij de politie verklaard dat [de medeverdachte] die middag het pakhuis heeft verlaten: Voor 12 uur kwam [de medeverdachte] met zijn bus bij het pakhuis aan en heeft dit, na betaling aan de Roteb ongeveer na 15 minuten weer verlaten. Later, nadat hij met die verklaring van [getuige 32]wordt geconfronteerd, verklaart [de medeverdachte] dat hij die dag naar het toilet in een café is geweest, dat hij in het café zat toen hij omstreeks 13.55 of 14.00 uur telefoon kreeg, weer later verklaart hij dat hij tussen 14.00 uur en 14.15 uur in de winkel zat, beroept hij zich op zijn zwijgrecht als hem gevraagd wordt welke winkel dat is, en verklaart hij hierna dat hij met winkel café bedoelt, maar dat hij hiervan niet de naam weet, terwijl hij eerder had verklaard dat dit een bruin café is waar hij altijd naar toe ging.

Voorts werd bij de huiszoeking op 16 oktober 2000 in het pakhuis van [de medeverdachte] aan de [adres pakhuis] een zwart kunstlederen attachékoffertje aangetroffen,

terwijl een dergelijke koffer na de moord op [verdachte] werd vermist uit [de winkel van het slachtoffer]. Na confrontatie hiermee hebben [getuige 1] en verdachte verklaard dat die koffer lijkt op die van [het slachtoffer]. [getuige 3], [getuige 1] en ook de verdachte hebben verklaard dat [het slachtoffer] altijd een koffertje bij zich waar hij veel geld in bewaarde. [Getuige 10] heeft verklaard dat [het slachtoffer] die koffer bij de Kijkshop had gekocht. [getuige 1] heeft verklaard dat hij voor 100% zeker weet dat [het slachtoffer] die dag het koffertje bij zich had. Verdachte zelf heeft verklaard dat na de moord uit de winkel een koffertje is verdwenen. Zij heeft op 29 september 2000 een claim ingediend bij verzekeringsmaatschappij Nationale Nederlanden; die claim had onder meer betrekking op een diplomatenkoffertje met tasje met een inhoud van ongeveer f. 30.000,-.

Daar komt bij dat in die in het pakhuis van [de medeverdachte] in beslaggenomen koffer haren zijn aangetroffen. Uit het rapport van het Nederlands Forensisch Instituut van 1

maart 2001 is gebleken dat 1 hoofdhaar (i) past in het palet van [het slachtoffer] en 2 dierenharen passen in het haarmonster van hond [naam hond], de hond van de verdachte en [het slachtoffer].

Gelet op het vorenstaande, in onderling verband en samenhang bezien, is de rechtbank

van oordeel dat het [de medeverdachte] is geweest die [het slachtoffer] in de kelder van [de winkel van het slachtoffer] met een schotverwonding om het leven heeft gebracht.

Hierbij neemt de rechtbank voorts in aanmerking dat [de medeverdachte] bekend was met

vuurwapens. Hij had immers meerdere antecedenten op het gebied van de

Vuurwapenwet en bij de huiszoeking in zijn pakhuis [adres pakhuis] op 16 oktober 2000 is een vuurwapen aangetroffen. Bovendien heeft [de medeverdachte] zelf verklaard dat hij wel eens een vuurwapen van [getuige 11] heeft gekocht. Blijkens de verklaring van [getuige 11] heeft [de medeverdachte] hem in augustus 1999 gevraagd een vuurwapen voor hem te kopen, heeft hij [de medeverdachte] hiervoor een bedrag van f. 800,- gevraagd, en heeft [de medeverdachte] dit bedrag, na levering van het wapen, ook betaald. Bij de huiszoeking in het pakhuis van [de medeverdachte] zijn diverse notities gevonden met daarop onder andere vermeld: pistool Nijkerk en een tekening van een pistool, [voonaam slachtoffer] Keldertje, en [voornaam slachtoffer] fl 800 (revolver).

Verdachte: verklaringen en alibi

De rechtstreekse betrokkenheid van de verdachte bij de moord op haar echtgenoot [het slachtoffer], waarbij zij aangemerkt moet worden als de opdrachtgeefster tot de moord aan [de medeverdachte] en [de medeverdachte] geacht wordt de feitelijk uitvoerder daarvan te zijn, blijkt voorts uit het optreden van de verdachte kort voor de moord op [het slachtoffer], dat opmerkelijk en onverklaarbaar te noemen is.

Hiervoor is reeds aangegeven dat de historische verkeersgegevens van de mobiele telefoon van [de medeverdachte] ([telefoonnummer) zijn onderzocht en in kaart gebracht en gebleken is dat de verdachte op 9 september 1999 omstreeks 12.53uur naar het telefoonnummer van [de medeverdachte] heeft gebeld, en [de medeverdachte] om 13.44 uur met dit telefoonnummer naar het telefoonnummer van de verdachte heeft gebeld. Via de zendmast op het Stadhoudersplein (in de nabijheid van de [winkel van het slachtoffer) krijgt [de medeverdachte] contact met de verdachte, die contact krijgt via de zendmast op de Generaal Spoorlaan 2 te Rijswijk (in de richting van Nootdorp). De gesprekken vonden plaats op het moment dat [de medeverdachte] niet in het pakhuis was en geen alibi had en zich in de omgeving van [de winkel van het slachtoffer] bevond, [getuige 1] had meegenomen uit [de winkel van het slachtoffer] om naar de loods in Nootdorp te gaan en [het slachtoffer] zonder personeel in de winkel stond.

De rechtbank stelt vast dat de verdachte over de reden en de inhoud van die telefoongesprekken bij de politie en op de terechtzitting verklaringen heeft afgelegd, die moeilijk met elkaar te rijmen zijn. Volgens verdachte hadden deze gesprekken betrekking op een koffieafspraak en levering van marihuana door [de medeverdachte] en belde zij hem, waarschijnlijk in de deuropening van [de winkel van het slachtoffer], om te zeggen dat ze naar de loods ging en het later werd, en belde [de medeverdachte] later om te zeggen dat de afspraak niet door zou gaan. Echter, in eerdere verklaringen van de verdachte heeft zij aangegeven dat zij reeds de zondag daarvoor met [het slachtoffer] had afgesproken dat zij de loods zou gaan opruimen, dat er drie dingen belangrijk waren voor die week te weten de loods opruimen, een houten schot in de bus plaatsen en naar Duitsland gaan om spullen voor de zaak te halen. Ook heeft de verdachte verklaard dat zij op 9 september 1999 eigenlijk naar Duitsland wilde gaan. Daar komt bij dat de verklaringen van [de medeverdachte] niet stroken met die van de verdachte en hij in zijn verklaringen over de inhoud van die gesprekken met geen woord rept over een koffieafspraak die dag met haar. Naar het oordeel van de rechtbank had de verdachte hierover opheldering kunnen verschaffen. Nu zij dit niet heeft gedaan, kan dit niet anders dan in haar nadeel worden uitgelegd (vgl HR 18.5 1999, NJ 2000,104)

De getuigen [getuige 1], [getuige 7] en [getuige 6] hebben alle drie bij de

politie en/of ter terechtzitting verklaard dat zij het vreemd vonden dat de verdachte de

loods ging opruimen. Ook [getuige 30] heeft verklaard dat hij het een vreemde gang

van zaken vond. Deze getuigen hebben als volgt verklaard:

De [getuige 1] heeft zowel bij de politie op 7 maart 2000 als ter terechtzitting van 7 augustus 2009 verklaringen afgelegd, die samengevat op het volgende neerkomen.

Hij was werkzaam als klusjesman in de winkel van [het slachtoffer]. [verdachte], de vrouw van [het slachtoffer], kon weten dat hij in de zaak stond, want hij was daar altijd. Op 9 september 1999 is hij heel de ochtend met [het slachtoffer] in de winkel geweest. Omstreeks 12.30 uur kwamen [verdachte] en haar [dochter] in de winkel. naar Nootdorp om daar de loods op te ruimen. Dat was niet nodig, want twee dagen eerder was hij nog in de loods geweest en de loods was opgeruimd. [het slachtoffer] vond het ook niet nodig dat de loods nogmaals werd opgeruimd. Hij stond bij het gesprek tussen [het slachtoffer] en verdachte en [het slachtoffer] vond het ook vreemd dat verdachte de loods wilde gaan opruimen, hij vond niet nodig dat de loods nogmaals werd opgeruimd en heeft zelfs tegen [verdachte] gezegd: [getuige 1] heeft al opgeruimd. [verdachte] vroeg niet of ze naar de loods zou gaan. Nee, ze zei: "Ik ga naar de loods". Toen hij op 9 september 1999 met [verdachte] en haar dochter in de loods was, stonden de dozen goed. Hij heeft ongeveer anderhalf uur de dozen van de ene naar de andere kant van de loods verplaatst, waarbij [verdachte] aanwijzingen gaf. [getuige 1] heeft verklaard dat hij het onzinnig werk vond, want de spullen stonden goed. Vervolgens heeft hij spullen uit de loods in de auto geladen, omdat die spullen naar [getuige 30] in Den Haag of Rijswijk moest worden gebracht. Achteraf bij hem de indruk is ontstaan dat de tijd moest worden volgemaakt door naar de loods te gaan en dat hij als alibi werd gebruikt. Als hij niet naar de loods had moeten gaan, zou hij de hele middag in de winkel hebben gestaan.

Voorts heeft [getuige 1] verklaard dat [het slachtoffer] hem een paar keer heeft verteld dat [verdachte] een vriend had, genaamd [getuige 8], en dat hem dat niet lekker zat. Toen hij [verdachte] en [getuige 8] vertelde hoe hij over de dood van [het slachtoffer] dacht, hield [getuige 8] zich afzijdig, maar [verdachte] was heel kwaad.

De getuige [getuige 6] heeft zowel bij de politie op 15 september 1999 en 18 januari 2000 als ter terechtzitting van 14 augustus 2009 verklaringen van dezelfde strekking en inhoud afgelegd, die samengevat op het volgende neerkomen.

Het is juist dat [getuige 7] op 9 september 1999 is weggegaan om inkopen te doen in Duitsland. [het slachtoffer] belde haar die dag, omstreeks 13.30 uur. Zij heeft contact gehad met [het slachtoffer] en hij heeft toen niets gezegd over het opruimen van de spullen en het weghalen van spullen van [getuige 7]. Hij vroeg of hij zijn bestelling naar haar mocht faxen, zodat zij de bestelling telefonisch kon doorgeven aan [getuige 7]. Ongeveer 30 à 45 minuten later heeft ze telefonisch contact gehad met [verdachte] en [verdachte] belde vanuit de loods. [verdachte] zocht [getuige 7], omdat zijn spullen uit de loods weg moesten. Het enige waar zij het verder in het telefoongesprek over hebben gehad, was dat [verdachte] alweer aan het werk was terwijl ze eigenlijk nog te zwak was om te werken na haar operatie. [getuige 6] vroeg [verdachte] nog: “Loop je te werken?”, want ze was pas geopereerd en eigenlijk niet in staat om goed te kunnen werken. [getuige 6] heeft [getuige 7] gebeld met de mededeling dat zijn spullen daar stonden en weggehaald moesten worden. Zij niet weet wat voor spullen van [getuige 7] in de loods van [het slachtoffer] stonden. Zij kreeg niet vaker dit soort telefoontjes van [verdachte] [getuige 7] zei nog tegen haar dat de spullen er al heel lang stonden en nu ineens weg moesten. Dat was toen zij hem vertelde dat [verdachte] had gebeld. [getuige 6] heeft verklaard dat zij het vermoeden had dat [verdachte] met het telefoontje uit de loods zich een alibi probeerde te verschaffen, omdat [het slachtoffer] en [verdachte] geen goed contact hadden. Zij wist dat [verdachte] niet echt gelukkig was met [het slachtoffer]

De [getuige 7] heeft bij de politie een aantal verklaringen afgelegd alsmede ter terechtzitting van 29 september 2009. Deze verklaringen zijn van dezelfde strekking en inhoud en komen samengevat op het volgende neer.

Voor zijn vertrek naar Duitsland op 9 september 1999 heeft [getuige 7] [verdachte] nog gesproken. Zij vertelde dat zij de loods opruimde en dat daar een kachel stond die weg moest. Die kachel was van hem, hij mocht die kachel in de loods van [het slachtoffer] stallen. [getuige 7] heeft verklaard dat hij het vreemd vond dat de kachel weg moest uit de loods. De kachel stond daar al een aantal maanden en stond niet in de weg. Hij heeft nog met [het slachtoffer] gesproken en [het slachtoffer] vond het ook onzin dat de kachel weg moest uit de loods. Van hem hoefde het niet. [het slachtoffer] zei: "Je weet hoe ze is". [getuige 7] heeft vervolgens zijn broer [getuige 30] gebeld en afgesproken dat de kachel naar hem kon worden gebracht. [getuige 30] had een magazijn in Rijswijk. [verdachte] en [getuige 1] zijn vervolgens met twee auto's naar zijn broer gereden.

Hij van [verdachte] heeft gehoord dat [het slachtoffer] was doodgeschoten in zijn winkel.

Het juist is dat hij heeft gezegd dat [het slachtoffer] moet zijn doodgeschoten door iemand die hij goed kende. [het slachtoffer] is gevonden in de kelder van zijn winkel. Als er iemand die hij niet kende, zijn winkel was binnengekomen dan zou hij wel naar boven zijn gegaan. Iemand is naar beneden kunnen lopen naar de kelder waar [het slachtoffer] was, [het slachtoffer] moet niets gevreesd hebben.

Voorts heeft [getuige 7] verklaard dat vanaf de eerste avond van de moord toen hij bij [verdachte] was, bij hem het besef is ontstaan dat zij betrokken was bij de dood van [het slachtoffer]. De contacten tussen [verdachte] en hem abrupt zijn geëindigd. Dat was nadat zij hem vroeg "denk jij echt dat ik het gedaan heb?" en hij haar antwoordde met "ja". Hij dacht dat zij het had gedaan op grond van de gebeurtenissen op 9 september 1999; het gedoe met de kachel die uit de loods moest, de omstandigheid dat [getuige 1] mee moest naar de loods, waardoor hij niet in de winkel kon zijn, [getuige 1] die meekwam naar de zaak van zijn broer, de omstandigheid dat [verdachte] daar vervolgens uitgebreid heeft gesproken met het personeel van zijn broer en dit alles terwijl het nooit voorkwam dat [verdachte] belde om goederen weg te halen. Met de uitspraak tijdens een getapt telefoongesprek "dat dit zo zijn redenen heeft gehad" bedoelde hij dat er geen sprake was geweest van een simpele overval op de winkel. De overval is opgezet om [het slachtoffer] op te ruimen. Tussen hem en [verdachte] negen jaar geleden ruzie is geweest, omdat hij haar verdacht van de moord op [het slachtoffer]. Hij sindsdien nooit meer wat van haar heeft gehoord.

Tenslotte heeft [getuige 7] verklaard dat [het slachtoffer] hem gezegd heeft dat hij af wilde van [verdachte]. Hij denkt dat [het slachtoffer] dit zei in juli of augustus 1999. Er zat niet veel tijd tussen het moment waarop hij dit zei en zijn overlijden. Als hij [verdachte] het huis uit zou hebben gegooid dan zou zij zonder geld hebben gezeten. Zij waren niet in gemeenschap van goederen getrouwd.

De [getuige 30] heeft bij de politie op 28 september 1999 een verklaring afgelegd, die samengevat op het volgende neerkomt.

De laatste keer dat hij [het slachtoffer] heeft gesproken was op 9 september 1999. Hij heeft omstreeks 14:30 uur [het slachtoffer] nog in zijn winkel gebeld. Hij kreeg op diezelfde dag, aan het begin van de middag, nog een telefoontje van zijn broer [getuige 7]. [getuige 7] r vertelde hem dat de vrouw van [het slachtoffer], er aan kwam met een aantal persoonlijke spullen van hem. Omstreeks 15:30 uur zag hij [verdachte] voor de deur staan samen met [getuige 1]. Hij vond het vreemd dat ze samen waren, omdat ze nog nooit samen bij hem waren geweest. Het dochtertje van [verdachte] was er ook bij. [getuige 30] heeft verklaard dat hij [getuige 1] vervolgens heeft geholpen met het uitladen van de spullen van [getuige 7], aangezien [verdachte] geen zware dingen kon tillen, omdat ze last had van haar rug. [verdachte] liep een beetje in de zaak rond. [getuige 7] vond het wel een beetje vreemd vroeg zich af waarom zij was meegekomen, want ze kon niets doen. Hij zag dat [verdachte] en [getuige 1] apart waren gekomen, allebei met een eigen auto.

De [getuige 33] heeft bij de politie op 24 september 1999 een verklaring afgelegd, die samengevat op het volgende neerkomt.

Op 9 september 1999 kwamen, tussen 14.30 uur en 16.00 uur, de vrouw van [het slachtoffer], genaamd [verdachte], en haar dochtertje bij zijn woning. Kennelijk waren zij de ruimte in de schuur aan het opruimen, want zij vroeg om een paar vuilniszakken. Omdat [verdachte] om de vuilniszakken kwam vragen, is zij hem eigenlijk opgevallen. Anders had hij haar misschien niet eens gezien.

De inhoud van deze verklaringen, in relatie met de overige, hiervoor weergegeven, bewijsmiddelen geven de rechtbank aanleiding om aan de waarde van het door verdachte opgegeven alibi en de reden van de telefoongesprekken met [de medeverdachte] geen geloof te hechten, en waar zij heeft gezwegen op deze punten, dit, gelijk hiervoor overwogen, in haar nadeel uit te leggen.

De rechtbank is van oordeel dat de verdachte met haar handelwijze rondom het opruimen van de loods heeft gepoogd zich een alibi te verschaffen voor de moord op [het slachtoffer] op 9 september 1999. Allereerst door in de middag van 9 september 1999 op eigen initiatief met de getuige [getuige 1] naar de loods in Nootdorp te gaan om daar te gaan "opruimen", terwijl hiervoor geen reden bestond omdat de loods reeds was opgeruimd. Vervolgens door bij de [getuige 33] om een paar vuilniszakken te vragen. Voorts door meerdere mensen te bellen, zoals [getuige 7] en [getuige 6] teneinde deze mensen te informeren dat zij zich in de loods bevond. En ten slotte door met [getuige 1], allebei in een eigen auto, naar [getuige 30] in Rijswijk te gaan om aldaar spullen van [getuige 7] af te leveren, terwijl die spullen van [het slachtoffer] in de loods mochten blijven staan. Hiermee, zo verstaat de rechtbank, heeft zij al die mensen laten weten dat zij op het moment van de moord niet op de plaats delict was, maar in de loods en dat ze doende was met het opruimen daarvan.

Tevens is de rechtbank van oordeel dat de verdachte door [getuige 1] - die normaliter elke dag, en als enige, in de winkel van [het slachtoffer] en met [het slachtoffer] werkzaam was – uit de winkel mee te nemen en naar Nootdorp en vervolgens naar Rijswijk te gaan, bewust er voor heeft gezorgd dat [het slachtoffer], gedurende een aantal uur, alleen in de winkel kwam te staan en dat zij zodoende voor de schutter, [de medeverdachte], de gelegenheid en de benodigde tijd heeft gecreëerd om [het slachtoffer] in de winkel te benaderen teneinde hem te kunnen doodschieten. De rechtbank verstaat ook dat de twee telefoongesprekken tussen haar en [de medeverdachte] hierop betrekking hadden.

Tot slot overweegt de rechtbank dat meerdere getuigen hebben verklaard over een slecht huwelijk tussen de verdachte en het slachtoffer en/of de mogelijke, door de verdachte als nadelig ervaren, financiële gevolgen van een eventuele scheiding voor verdachte. Zo heeft [getuige 8] verklaard dat hij en verdachte verder wilden en hij op haar zou wachten tot ze gescheiden was. [getuige 15], [getuige 18], [getuige 4], [getuige 7], [getuige 1], [getuige 3], [getuige 2], [getuige 1] en [getuige 30] hebben allen uitdrukkelijk verklaard dat [het slachtoffer] van verdachte afwilde. Dat, naar de raadsman heeft betoogd, deze getuigen mogelijk belang hebben bij gelijkluidende, belastende, verklaringen, is niet alleen niet komen vast te staan, maar kan ook overigens, gelet op het bovenstaande, niet afdoen aan de overtuiging van de rechtbank dat het primair ten laste gelegde feit wettig en overtuigend bewezen kan worden. Overigens heeft ook de verdachte zelf verklaard dat ze in Frankrijk in de zomer van 1999 aan het “dollen en flirten” was met [getuige 8]. Blijkens de akte betreffende huwelijksvoorwaarden d.d. 23 oktober 1995 waren het slachtoffer en de verdachte met uitsluiting van elke gemeenschap van goederen gehuwd.

Tenslotte wordt meegewogen dat de verdachte, ondanks hiertoe veelvuldig in de gelegenheid te zijn gesteld, geen openheid van zaken heeft gegeven over hoeveel geld ze in Luxemburg heeft opgenomen, hoeveel geld er overgebleven is en waar dat resterende geld gebleven is. Ook hier wijst verdachte enkel naar anderen, namelijk naar haar adviseurs, die het slecht met haar voorhadden en naar de omstandigheid dat zij kort na de moord “werd geleefd”.

Gelet op al het voorgaande, in onderling verband en samenhang bezien, bevat het dossier wettig en overtuigend bewijs voor het oordeel dat het de verdachte is geweest die aan [de medeverdachte] de opdracht heeft gegeven [het slachtoffer] om het leven te brengen en dat [de medeverdachte] deze opdracht daadwerkelijk heeft uitgevoerd, en aldus voor een bewezenverklaring van het tenlastegelegde.

Dat, naar de raadsman heeft gesteld het uiteindelijke moordwapen niet is gevonden, maakt dit oordeel niet anders.

STRAFBAARHEID FEIT

Het bewezen feit levert op:

medeplegen van moord

Het feit is strafbaar.

STRAFBAARHEID VERDACHTE

De verdachte is strafbaar.

STRAFMOTIVERING

De straf die aan de verdachte wordt opgelegd, is gegrond op de ernst van het feit, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte. Daarbij wordt in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

De verdachte heeft op koelbloedige wijze moordplannen gesmeed om haar echtgenoot te vermoorden om zo de beschikking over een miljoenenerfenis te verkrijgen. Uiteindelijk heeft de verdachte een ander bereid gevonden om haar moordplannen te verwezenlijken.

Aldus heeft de verdachte zich samen met een ander schuldig gemaakt aan een gewetenloze moord, waarbij het slachtoffer in de kelder van zijn winkel een kogel in het hoofd werd geschoten tengevolge waarvan hij is overleden.

Verdachte heeft haar eigen echtgenoot om het leven laten brengen in haar kennelijk zeer vergaande belustheid op geld, en daarmee ook de vader van haar eigen kind. De verdachte heeft zich zeer berekenend en manipulatief getoond door kort voor de moord de winkelmedewerker van het slachtoffer, voor een groot deel van de middag weg te lokken voor niet noodzakelijke opruimwerkzaamheden in een opslagruimte elders en er zo voor te zorgen dat het slachtoffer alleen achter bleef in zijn winkel en de weg vrij te maken om het slachtoffer om het leven te brengen. Bovendien wist de verdachte zich zo tegelijkertijd een alibi te verschaffen en haar betrokkenheid bij het feit te verhullen. Vrijwel direct na de moord is de verdachte naar Luxemburg gegaan om van de NN rekening van het slachtoffer waarop een bedrag van meer dan fl. 10 miljoen gulden stond, omvangrijke cash bedragen op te nemen, deze rekening op te heffen en het restant saldo naar haar eigen rekening in Zwitserland over te maken. Niet lang daarna heeft de verdachte zich verloofd met haar nieuwe geliefde. Samen met hem is ze vervolgens naar Costa Rica vertrokken om zo uit handen van justitie te kunnen blijven, nu Nederland geen uitleveringsverdrag met Costa Rica heeft. In Costa Rica heeft zij -profiterend van het geld van het slachtoffer- een nieuw leven op kunnen bouwen.

De verdachte heeft van meet af aan volhard in haar verhullingen bij de betrokkenheid bij de gewelddadige dood van haar echtgenoot. Zij heeft in de afgelopen 11 jaar nooit openheid van zaken willen geven op de vragen die op cruciale punten waren gerezen. Mede door haar verhullende houding hebben de nabestaanden al die tijd in onzekerheid moeten leven met de vraag of er een antwoord zou komen op de vraag of er genoegdoening voor de dood van het slachtoffer zou komen.

De verdachte heeft één van de zwaarste misdrijven die de Nederlandse strafwet kent begaan. Dit feit is op geen enkele wijze meer ongedaan te maken. De verdachte heeft het slachtoffer hiermee het meest fundamentele recht waarover een mens beschikt, namelijk het recht op het leven, ontnomen. Bovendien heeft de verdachte door haar handelen onherstelbaar leed toegebracht aan de nabestaanden van het slachtoffer en haar jonge kind. Het feit heeft in de samenleving een ernstige schok veroorzaakt, niet in de laatste plaats door het motief, maar ook door het gewetenloze optreden van de verdachte in de jaren nadien. Dit heeft geleid tot een breed gevoel van verontwaardiging en afschuw.

Op een dergelijk zeer ernstig feit kan naar het oordeel van de rechtbank in beginsel niet anders worden gereageerd dan met de door de officier van justitie geëiste gevangenisstraf van vijftien jaar. Echter, blijkens het Uittreksel Justitiële Documentatie d.d. 7 juni 2010 moet toepassing worden gegeven aan artikel 63 van het Wetboek van Strafrecht wegens de eerdere veroordeling voor poging tot uitlokking van moord, waarbij een gevangenisstraf van 2,5 jaar werd opgelegd. De rechtbank zal de duur van die straf in mindering brengen op de thans op te leggen straf.

Voorts dient rekening gehouden te worden met een overschrijding van de redelijke termijn waarvoor een korting van 6 maanden op de op te leggen straf in mindering zal worden gebracht.

De rechtbank heeft geen andere omstandigheden kunnen vaststellen die kunnen leiden tot een lagere straf dan de hierna genoemde.

Alles afwegend wordt na te noemen straf passend en geboden geacht. De rechtbank zal de periode in uitleveringsdetentie in Costa Rica doorgebracht doen aftrekken nu een en ander betrekking heeft op het zelfde feitencomplex.

TOEPASSELIJKE WETTELIJKE VOORSCHRIFTEN

Gelet is op de artikelen 47, 63 en 289 van het Wetboek van Strafrecht.