HR, 09-07-2010, nr. 09/02229

In deze zaak wordt opgekomen tegen een beslissing van het hof waarbij hoger beroep tegen een op de voet van art. 7:685 BW gegeven beslissing tot ontbinding van een arbeidsovereenkomst, werd afgewezen. Het cassatieberoep richt zich tegen het oordeel van het hof dat een bepaalde in hoger beroep aangevoerde grond niet kon kwalificeren als zogenaamde ‘doorbrekingsgrond’ met het oog op de in art. 7:685 lid 11 BW opgenomen regel dat hoger beroep en cassatieberoep tegen op de voet van dit wetsartikel gegeven beslissingen niet open staan.

Ik meen dat de in cassatie aangevoerde klachten niet kunnen slagen; dat die klachten geen vragen aan de orde stellen die met het oog op de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling zouden moeten worden beantwoord; en dat die klachten ook overigens van dien aard zijn dat met een verkorte conclusie kan worden volstaan1..

Inzet van de rechtsstrijd vormt een deeltijd-arbeidsovereenkomst tussen de verzoeker tot cassatie, [verzoeker], en de verweerster in cassatie, HTO, die bij beschikking van de kantonrechter te Leiden van 24 augustus 2007 werd ontbonden.

Bij deze ontbinding speelde een — belangrijke — rol dat [verzoeker] tevens als zelfstandig dienstverlener (in de vorm van een bureau dat administratieve diensten, belastingadvies en fiscale bijstand verleende) voor HTO en twee met HTO gelieerde andere vennootschappen werkzaam was2.; en dat over de werkzaamheden van [verzoeker] in dat verband klachten waren gerezen.

In de beschikking van de kantonrechter wordt, in rov. 26, vastgesteld dat de werkzaamheden van [verzoeker] als employé en de werkzaamheden die hij als zelfstandig dienstverlener verrichtte, op zijn minst gedeeltelijk in elkaar overliepen. Daarnaast nam de kantonrechter — in rov. 27 — aan dat de werkzaamheden in de ene hoedanigheid op de beoordeling van de rechtsverhouding in de andere hoedanigheid van invloed waren omdat een gebrek aan vertrouwen in het kader van de ene soort werkzaamheden doorwerkt in de andere juridische relatie.

Vervolgens wordt in de in eerste aanleg gegeven beschikking geoordeeld dat ontbinding gerechtvaardigd is op de grond (in mijn samenvatting), dat [verzoeker] tekort was geschoten in de van hem verwachte werkzaamheden, en wel in een mate die verlies van vertrouwen in zijn, [verzoeker]s, kunde rechtvaardigde; terwijl dit verlies aan vertrouwen geheel op zijn, [verzoeker]s, conto was te schrijven.

In het door [verzoeker] tegen deze beslissing gerichte hoger beroep, sloot het hof zich in essentie aan bij de zojuist samengevat weergegeven beoordeling door de kantonrechter; en nam het — in rov. 6.4 — aan dat de op dit punt gerichte klachten in appel, geen doorbreking van de in art. 7:685 lid 11 BW neergelegde regel konden rechtvaardigen.

In het — tijdig3. en regelmatig ingestelde — cassatieberoep wordt alleen dit oordeel van het hof bestreden.

Het cassatierekest voert in de alinea's 7.2 – 7.5 een aantal klachten tegen dit oordeel van het hof aan. Die klachten moeten al daarom falen, omdat ook in cassatie geldt dat het hier bestreden oordeel, ook al zou dat onjuist zijn, niet betekent dat de rechter die dat oordeel gaf buiten het toepassingsgebied van art. 7:685 BW is getreden (of dat daarbij fundamentele rechtsbeginselen zouden zijn geschonden). Deze klachten leiden er dus niet toe dat de regel van art. 7:685 lid 11 BW kan worden ‘doorbroken’4..

Het oordeel dat (erop neerkomt dat) bij een verzoek om ontbinding ook de werkzaamheden die de betrokkene in andere hoedanigheid voor de verzoeker heeft verricht mogen worden betrokken, valt (immers) onmiskenbaar binnen het door art. 7:685 BW beoogde toepassingsgebied; en is daarmee onttrokken aan beoordeling in hoger beroep of cassatie5..

Ten overvloede — en omdat ik meen dat de praktijk hieraan mogelijk enige steun kan ontlenen — voeg ik nog toe dat het desbetreffende oordeel mij ook inhoudelijk juist lijkt. Zoals ik al aangaf, had de kantonrechter vastgesteld dat de werkzaamheden van [verzoeker] in zijn beide hoedanigheden (ten minste gedeeltelijk) in elkaar overliepen en dat de werkzaamheden in de ene hoedanigheid van betekenis waren voor de werkzaamheden in de andere omdat een gebrek aan vertrouwen in het kader van de ene soort werkzaamheden doorwerkt in de andere juridische relatie.

Het behoeft eigenlijk geen nadere uitleg, waarom dat inderdaad zo kan zijn (of het in een gegeven situatie ook werkelijk zo is, vergt een feitelijke beoordeling — daarover klaagt het middel in dit geval (terecht) niet)6..

Ik wijs er nog op dat alinea 7.3 van het cassatierekest het hof ten onrechte verwijt niet op bepaalde argumenten van de kant van [verzoeker] te zijn ingegaan: die argumenten worden in rov. 6.3 wel degelijk behandeld.

Alinea 7.4 geeft blijk van een reeksje misverstanden. Als belangrijkste signaleer ik, dat het feit dat een (als zelfstandige werkzame) administrateur/fiscaal adviseur een zekere mate van zelfstandigheid ten opzichte van zijn opdrachtgever behoort te bewaren, natuurlijk niet impliceert dat disfunctioneren van de betrokkene als zelfstandige er niet toe zou kunnen bijdragen dat het vertrouwen van zijn wederpartij zowel in het zelfstandig functioneren alsook in het doen en laten als werknemer, wordt ondergraven. Het is dan ook onjuist noch onbegrijpelijk dat het hof (op het voetspoor van de kantonrechter) die mogelijkheid wél heeft aanvaard.