Rb. 's-Gravenhage, 31-03-2006, nr. 09/757322-05

een milieurapport van psycho-medisch centrum Parnassia d.d. 6 september 2005, opgemaakt en ondertekend door R. Liekens-Willems, reclasseringswerker;

een Pro Justitia rapport d.d. 6 september 2005, opgemaakt en ondertekend door A.J. Verheugt, psycholoog;

een Pro Justitia rapport d.d. 6 september 2005, opgemaakt en ondertekend door E.M.M. Mol, psychiater;

een rapport van het Pieter Baan Centrum, psychiatrische observatiekliniek (hierna: het PBC) d.d. 10 februari 2006, opgemaakt en ondertekend door C.M. van Deutekom, klinisch psycholoog en P.K.J. Ronhaar, psychiater.

De rechtbank heeft de deskundigen Mol en Verheugt gehoord op 26 en 27 september 2005. De deskundigen Van Deutekom en Ronhaar alsmede de deskundigen Mol en Verheugt zijn gehoord ter terechtzitting van 27 februari 2006.

In zijn rapport komt psycholoog A.J. Verheugt tot de conclusie dat verdachte niet lijdt aan een ziekelijke stoornis van de geestvermogens, maar dat hij wel lijdt aan een gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens in de vorm van een persoonlijkheidsstoornis NAO (Niet Anders Omschreven) met vooral borderline en in mindere mate afhankelijke kenmerken. Deze gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens bestond ook ten tijde van de telastgelegde feiten. Verdachte is ten tijde van de feiten weliswaar in staat geweest het strafwaardige van zijn handelen in te zien, maar hij is door de gebrekkige ontwikkeling van zijn geestvermogens onvoldoende in staat geweest zijn wil, conform dat besef, in vrijheid te bepalen en moet voor de telastgelegde feiten dan ook als verminderd toerekeningsvatbaar worden beschouwd, aldus deze deskundige. Samen met psychiater Mol heeft deze deskundige het recidiverisico getaxeerd met behulp van de zogenoemde HKT-30, een recent ontwikkeld instrument hiervoor. De uitkomst daarvan was dat het recidiverisico bij verdachte laag is. Niettemin acht de heer Verheugt op grond van zijn klinisch onderzoek de kans op herhaling van soortgelijke feiten duidelijk aanwezig, indien verdachte niet wordt behandeld. Daarom adviseert hij de rechtbank de maatregel van terbeschikkingstelling (hierna: TBS) met bevel tot verpleging aan verdachte op te leggen.

Psychiater E.M.M. Mol heeft in zijn rapport geconcludeerd dat verdachte niet lijdt aan een psychiatrisch ziektebeeld; zijn persoonlijkheid toont een enkel kenmerk zoals gezien wordt bij afhankelijke en borderline persoonlijkheidsproblematiek, maar van een persoonlijkheidsstoornis is geen sprake. Er kan bij verdachte ten tijde van de telastgelegde feiten daarom geen gebrekkige ontwikkeling en/of ziekelijke stoornis van de geestvermogens worden vastgesteld.

Daar er bij verdachte niet geconcludeerd kan worden dat hij thans of ten tijde van het telastgelegde lijdende was aan een psychiatrische stoornis dan wel een persoonlijkheidsstoornis, adviseert psychiater Mol de rechtbank de verdachte ten aanzien van de telastgelegde feiten volledig toerekeningsvatbaar te beschouwen. Een uitspraak over de kans op recidive bij afwezigheid van een stoornis kan - vanuit klinisch psychiatrisch perspectief - niet worden gegeven, aldus de heer Mol.

Psychiater P.K.J. Ronhaar en klinisch psycholoog C.M. van Deutekom, beiden verbonden aan het PBC te Utrecht, zijn evenals psychiater Mol tot de conclusie gekomen dat verdachte niet lijdt aan een psychiatrische ziekte en evenmin hebben zij aanwijzingen gevonden dat dit in het verleden wel het geval is geweest. Wel zijn in zijn persoonlijkheid opvallende trekken gevonden, zoals afhankelijkheid, conflictvermijding en egocentrisme die hem typeren en wijzen op een gebrekkige persoonlijkheidsontwikkeling, maar die trekken zijn niet zodanig van aard en omvang dat moet worden gesproken van een persoonlijkheidsstoornis. Deze gedragsdeskundigen achten verdachte volledig toerekeningsvatbaar voor de telastgelegde feiten en zij zien geen aanleiding de rechtbank te adviseren verdachte een behandeling in een gedwongen strafrechtelijk kader op te leggen. Ter zitting hebben deze gedragsdeskundigen verklaard dat zij geen uitspraak kunnen doen omtrent het gevaar voor herhaling, aangezien zij geen persoonlijkheidsstoornis bij verdachte hebben geconstateerd.

De verdediging heeft bepleit dat de rechtbank de conclusie van de heer Verheugt, inhoudende verdachte verminderd toerekeningsvatbaar te achten en hem de maatregel van TBS op te leggen, tot de hare zou moeten maken. Ter adstructie van dit standpunt stelt de verdediging - kort samengevat - dat de heer Verheugt op basis van ervaring en literatuur en op basis van bevindingen omtrent de persoonlijkheid van verdachte - die door de andere deskundigen ook zijn vastgesteld - wél een diagnose heeft gesteld en het verband tussen de persoonlijkheidsproblematiek van verdachte en het delict heeft gevonden, waar de overige deskundigen hebben aangegeven dat zij tegen de beperkingen van hun eigen vakgebied zijn aangelopen.

De rechtbank overweegt hieromtrent het volgende.

Uitsluitend de heer Verheugt heeft een ‘knik’ in de ontwikkeling van verdachte tijdens zijn puberteit geconstateerd, die het gevolg zou zijn van vroege hechtingsproblematiek. De heer Verheugt legt als enige deskundige een verband tussen de gebeurtenissen in de jeugd van verdachte en zijn persoonlijkheidsproblematiek, welke hij aanduidt met een persoonlijkheidsstoornis NAO.

Volgens de deskundigen Mol, Ronhaar en Van Deutekom betreft de door de heer Verheugt geconstateerde hechtingsproblematiek en de daaruit voortkomende persoonlijkheidsstoornis NAO slechts een hypothese. Voornoemde gedragsdeskundigen hebben in de persoonlijkheid van verdachte wel opvallende trekken gevonden, maar deze zijn niet zodanig van aard en omvang dat moet worden gesproken van een persoonlijkheidsstoornis. Deze deskundigen zijn met andere woorden van mening dat de heer Verheugt vanuit zijn hypothese tegen de persoon van verdachte aankijkt op een manier die te ‘zwaar’ is aangezet. Volgens deze deskundigen kan immers niet objectief worden vastgesteld dat verdachte aan een persoonlijkheidsstoornis lijdt.

Deze drie deskundigen hebben er in dit verband op gewezen dat een persoonlijkheidsstoornis meestal sinds de adolescentie of vroege volwassenheid zichtbaar is op een breed terrein van persoonlijke en sociale situaties (bijvoorbeeld in relaties, werk en sociaal en maatschappelijk functioneren) en dat zo’n stoornis in significante mate lijden of beperkingen in het functioneren veroorzaakt. Bij verdachte is hiervan volgens hen geen sprake. Verdachte is tussen zijn 12e en 18e levensjaar weliswaar met ingrijpende gezinsproblemen geconfronteerd, maar hij is daardoor niet ontspoord. Verdachte was een doorsnee puber en zijn ontwikkeling op verscheidene levensgebieden is zonder bijzonderheden verlopen. Dit blijkt onder meer hierin dat verdachte was getrouwd, dat hij kinderen had en een vaste baan en dat hij in het verleden nimmer in behandeling geweest voor psychische klachten.

Bovendien is het volgens deze deskundigen niet zo dat - zoals de heer Verheugt stelt - verdachte in geheel gescheiden werelden leeft of geleefd heeft. Integendeel, verdachte heeft gedurende meerdere jaren een zekere behendigheid aan de dag gelegd om één en ander in het geheim naast elkaar te kunnen laten bestaan. Ook zijn er onvoldoende aanwijzingen dat verdachte geneigd was de buitenwereld (in het bijzonder enerzijds [de echtgenote] en anderzijds zijn vriendinnen) te beleven als ‘all bad’ respectievelijk ‘all good’.

Volgens de onderzoekers van het PBC zijn er - afgaande op wat verdachte hierover heeft verteld - geen aanwijzingen dat verdachte in een bijzondere gemoedstoestand verkeerde tijdens het doden van zijn gezin. Ook tijdens het geheel van deze handelingen heeft hij telkens opnieuw afwegingen en keuzes gemaakt en heeft hij (onder tijdsdruk) voortvarend en georganiseerd kunnen handelen. Vanuit de beschreven persoonlijkheidskenmerken zijn er geen redenen om aan te nemen dat verdachte niet ook andere oplossingen had kunnen bedenken, zoals hij dat op eerdere momenten wel had gedaan. Niet onderbouwd kan worden dat verdachte bij het nemen van de beslissing en bij het uitvoeren van zijn handelingen beperkt werd door de eerder beschreven persoonlijkheidskenmerken; deze zijn daarvoor te mild van aard en ook niet rechtstreeks te relateren aan een dergelijke geweldstoepassing. Ze zijn ook niet zodanig dat verdachte als het ware gedreven werd tot het uitvoeren van de telastgelegde feiten. Hoewel bij verdachte op grond van zijn persoonlijkheidskenmerken gesproken kan worden van een gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens, kunnen deze kenmerken niet zodanig beperkend, bepalend of richtinggevend worden geacht in de telastgelegde feiten dat verdachte niet tot gedragsalternatieven had kunnen komen.

De rechtbank acht de conclusie en het advies van de deskundige Verheugt afdoende weerlegd door de andere drie deskundigen. Zij volgt deze laatsten in hun conclusie dat verdachte volledig toerekeningsvatbaar is voor de door hem gepleegde feiten.

Mogelijkheid voor het opleggen van TBS.

De verdediging heeft bepleit dat aan verdachte een TBS maatregel wordt opgelegd, ook als de rechtbank hem volledig toerekeningsvatbaar acht. Zij heeft erop gewezen dat volgens de deskundigen van het PBC bij verdachte sprake is van een gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens tijdens het begaan van de feiten. Ingevolge artikel 37a, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht kan dan een TBS worden opgelegd. Daarvoor is niet noodzakelijk dat de verdachte ontoerekeningsvatbaar of verminderd toerekeningsvatbaar is. De verdediging heeft voorts aangevoerd dat de persoonlijkheidsproblematiek van verdachte behandelbaar is en dat het zeer wel mogelijk is, dat hij opnieuw een soortgelijke situatie creëert en wederom een ernstig delict pleegt, indien hij niet wordt behandeld. Het risico is dus weg te nemen door behandeling.

De officier van justitie heeft betoogd dat indien verdachte als volledig toerekeningsvatbaar dient te worden beschouwd, er geen plaats is voor oplegging van een maatregel als TBS.

De rechtbank overweegt hieromtrent als volgt.

Rechtens is onjuist de opvatting dat oplegging van een TBS met dwangverpleging nooit mogelijk is indien bij de beslissing over de strafbaarheid van de verdachte het feit (volledig) aan hem wordt toegerekend (zie rechtsoverweging 9.4 in de uitspraak van de Hoge Raad d.d. 14 maart 2006, LJN: AU5496). Oplegging van TBS (met dwangverpleging) is ook mogelijk als het begane delict wel aan de verdachte kan worden toegerekend, als maar de gebrekkige ontwikkeling of ziekelijke stoornis ten tijde van het begaan van het delict bestond (zie paragraaf 190 in de conclusie van A-G Fokkens bij dit arrest).

Volgens de deskundige Mol is er bij verdachte geen sprake van een gebrekkige ontwikkeling. De heer Mol heeft ter terechtzitting toegelicht dat hij in zijn rapportages alleen spreekt van een gebrekkige ontwikkeling als er sprake is van een dusdanige psychische stoornis dat deze leidt tot verminderde toerekeningsvatbaarheid. Volgens de gedragsdeskundigen van het PBC lijdt verdachte aan een gebrekkige ontwikkeling zijner geestvermogens, maar is deze onvoldoende ernstig dat van een persoonlijkheidsstoornis kan worden gesproken. Bovendien zijn de persoonlijkheidskenmerken van verdachte niet rechtstreeks te relateren aan de door hem gepleegde feiten.

De maatregel van TBS (met dwangverpleging) heeft tot doel de samenleving te beveiligen tegen personen die een strafbaar feit of strafbare feiten hebben gepleegd en vanwege hun psychische stoornis een gevaar zijn voor de veiligheid van anderen dan wel de algemene veiligheid van personen of goederen. De verpleging en de behandeling in het kader van de TBS zijn de middelen waarmee de beveiliging wordt nagestreefd.

Ten aanzien van deze verdachte geldt dat niet is gebleken dat hij vanwege een psychische stoornis een gevaar vormt voor de veiligheid van personen of goederen. De rechtbank acht het opleggen van de maatregel van TBS met dwangverpleging derhalve niet aangewezen.

Strafbaarheid van de verdachte.

De verdachte is deswege strafbaar, nu ook overigens geen strafuitsluitingsgronden aannemelijk zijn geworden.

De maximaal tijdelijke gevangenisstraf.

Ten tijde van het plegen van de feiten kende artikel 289 van het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr) - moord - als maximale tijdelijke strafbedreiging een gevangenisstraf van 20 jaar. Als gevolg van een wetswijziging per 1 februari 2006 is deze maximale tijdelijke strafbedreiging verhoogd tot 30 jaar.

De verdediging heeft betoogd dat de rechtbank toepassing kan geven aan deze nieuwe wetsbepaling, in die zin dat de rechtbank in deze zaak een hogere maximale tijdelijke straf kan opleggen dan 20 jaar, te weten maximaal 30 jaar.

Te dien aanzien overweegt de rechtbank het volgende.

Artikel 1, tweede lid, Sr bepaalt dat bij verandering in de wetgeving na het tijdstip waarop het feit begaan is, de voor de verdachte gunstigste bepalingen worden toegepast.

Vaste jurisprudentie van de Hoge Raad wijst uit dat onder verandering van wetgeving in de zin van deze bepaling alleen wordt verstaan een verandering welke blijk geeft van een gewijzigd inzicht van de wetgever in de strafwaardigheid van een feit.

Met de verdediging is de rechtbank van oordeel dat ten aanzien van het delict moord van een dergelijk gewijzigd inzicht geen sprake is. De rechtbank leidt uit de toelichting op de wetswijziging in kwestie af dat de wetgever hiermee kennelijk slechts heeft beoogd het “strafgat” tussen de maximale tijdelijke gevangenisstraf van 20 jaar en een levenslange gevangenisstraf te verkleinen (TK 2003-2004, 28484, nr. 45). Mitsdien is geen sprake van een wijziging van wetgeving in de zin van artikel 1, tweede lid, Sr.

De rechtbank volgt de verdediging echter niet in haar standpunt dat mitsdien toepassing kan worden gegeven aan de nieuwe, hogere, maximaal op te leggen tijdelijke straf voor het delict moord. De rechtbank baseert zich hierbij op de door de verdediging aangehaalde arresten van de Hoge Raad van 1 april 1997 en 10 juli 2001 (NJ 1997, 442 en NJ 2002, 482). In deze arresten heeft de Hoge Raad geoordeeld dat indien geen sprake is van een verandering van wetgeving als bedoeld in artikel 1, tweede lid, Sr, er toepassing dient te worden gegeven aan de oude wetsbepaling. De rechtbank verwijst in dit verband naar de rechtsoverwegingen 7 en 3.3 van de respectieve arresten. Het standpunt van de verdediging berust derhalve op een onjuiste lezing van deze arresten.

Nu de rechtbank tot het oordeel komt dat de nieuwe wetsbepaling niet van toepassing kan zijn, is de vraag of deze bepaling qua strafbedreiging gunstiger zou kunnen zijn voor de verdachte niet meer van belang. De rechtbank laat het door de verdediging gevoerde betoog van deze strekking dan ook onbesproken.

Samenvattend en concluderend is de rechtbank gebonden aan artikel 289 Sr zoals dit gold ten tijde van het plegen van de moorden. Dit betekent dat verdachte ofwel een levenslange gevangenisstraf ofwel een tijdelijke gevangenisstraf van maximaal 20 jaar kan worden opgelegd.

Strafmotivering.

Na te melden straf is in overeenstemming met de ernst van de gepleegde feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gegrond op de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan tijdens het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.

Bij de vaststelling van de duur van de aan verdachte op te leggen gevangenisstraf heeft de rechtbank allereerst de gruwelijke wijze waarop verdachte de drie slachtoffers om het leven heeft gebracht betrokken, alsmede de daarop volgende geraffineerde handelwijze om ontdekking van zijn misdrijven te voorkomen. Zij verwijst hierbij naar hetgeen zij hierboven heeft overwogen omtrent het bewijs.

Verdachte heeft in de nacht van 6 op 7 april 2005 opzettelijk en met voorbedachte raad op uiterst lafhartige wijze achtereenvolgens zijn echtgenote en zijn twee zeer jonge kinderen, die alle drie nietsvermoedend lagen te slapen, om het leven gebracht en zich aldus schuldig gemaakt aan een drievoudige moord.

Het handelen van verdachte getuigt van een volkomen gebrek aan respect voor de waarde van het menselijk leven. Voor verdachte telde kennelijk alleen dat hij zijn vriendin [zijn Poolse vriendin] in de dagen van 8 tot en met 10 april 2005 in zijn woning zou kunnen ontvangen.

Ondanks dat verdachte naar zijn zeggen andere opties had overwogen om de naderende confrontatie tussen zijn gezin en [zijn Poolse vriendin] op een andere wijze te vermijden, heeft hij er bewust voor gekozen zijn echtgenote en kinderen uit de weg te ruimen. Aldus heeft verdachte puur uit eigen belang gehandeld.

Verdachte heeft op brute en volstrekt zinloze wijze aan een jonge vrouw, die in de bloei van haar leven was, en aan twee zeer jonge kinderen, die nog een heel leven voor zich hadden, hun kostbaarste bezit - het leven - ontnomen. Ook heeft hij aan de nabestaanden, vrienden en bekenden van de slachtoffers onbeschrijfelijk en onherstelbaar leed toegebracht waarmee zij de rest van hun leven geconfronteerd zullen blijven.

Voor de ouders van [de echtgenote] is dit des te zwaarder, nu zij verdachte vanaf het moment dat hij [de echtgenote] in 1991 had leren kennen direct liefdevol in hun gezin hadden opgenomen. Zij zullen nu moeten leven met het nauwelijks te bevatten feit dat hun schoonzoon, met wie zij ongeveer 14 jaar een goede relatie hadden, hun dochter en twee kleinkinderen - op dat moment 3 en 5 jaar oud - heeft vermoord. En dit dan nog in de wetenschap dat [de echtgenote] tot het laatste moment van haar man heeft gehouden.

De ouders van verdachte zullen moeten leven met de afschuwelijke werkelijkheid dat hun eigen zoon hun kleinkinderen heeft vermoord.

Deze drievoudige moord heeft in de samenleving een ernstige schok teweeggebracht. Dit niet in de laatste plaats door het motief daarvoor. Ook het optreden van verdachte in de periode na de moorden heeft geleid tot een breed gevoel van afschuw, ontsteltenis en woede. Allereerst heeft verdachte ongestoord genoten van het weekeindebezoek van [zijn Poolse vriendin] in zijn woning. Vervolgens heeft hij 10 dagen lang de leugen van de vermissing van zijn gezin staande gehouden en troost en bijstand van zijn (schoon)familie en bekenden in ontvangst genomen. Als gevolg van zijn leugenachtige houding hebben de nabestaanden in martelende onzekerheid moeten leven om eerst daarna te worden geconfronteerd met de werkelijkheid van het definitieve verlies van hun dierbaren en de schok dat het verdachte was die hen had omgebracht.

Toen verdachte nadien door omstandigheden buiten zijn wil gelegen als verdachte werd aangemerkt, heeft hij lange tijd nagelaten openheid van zaken te geven. Over veel cruciale onderdelen, zoals het motief, heeft hij eerst (overigens nog steeds wisselende) verklaringen afgelegd, nadat hij met harde en niet langer te ontkennen resultaten uit het opsporingsonderzoek was geconfronteerd. Door zich zo op te stellen heeft verdachte tot het laatst toe geprobeerd nog enigszins “weg te komen” met de gevolgen van zijn daden.

Artikel 289 Sr - moord - laat de rechtbank, zoals hiervoor is overwogen, bij het bepalen van de duur van een gevangenisstraf de keuze tussen levenslang of een tijdelijke straf van ten hoogste 20 jaren.

De verdediging heeft aan de hand van relevante jurisprudentie uit 2005 betoogd dat een levenslange gevangenisstraf in de regel eerst dan wordt opgelegd indien daarmee twee doelen worden gediend, te weten vergelding én beveiliging van de samenleving. Zij heeft aangevoerd dat het aspect beveiliging in het geval van verdachte niet aan de orde is. Verdachte heeft niet eerder een dergelijk strafbaar feit begaan en evenmin valt te verwachten dat hij in de toekomst ooit nog een dergelijk delict zal plegen. Ook staat niet vast dat hij onbehandelbaar zou zijn. Gelet hierop is een levenslange gevangenisstraf voor verdachte niet geïndiceerd, aldus de verdediging. De verdediging heeft voorts gewezen op het grote belang dat ook bij de meest ernstige misdrijven betekenis toekomt aan het inzicht dat de pleger van die misdrijven vanuit overwegingen van humaniteit in beginsel perspectief moet worden geboden dat hij op enig moment weer in de samenleving zal kunnen terugkeren. Het is om die reden dat in ons land de grootste terughoudendheid bij het opleggen van een levenslange gevangenisstraf wordt betracht.

Aan de verdediging kan worden toegegeven dat in verreweg de meeste gevallen waarin een levenslange gevangenisstraf is opgelegd de twee componenten - vergelding en beveiliging van de maatschappij - van belang zijn. Hierbij past echter ook de kanttekening dat de wet noch de jurisprudentie zich ertegen verzetten dat in voorkomende gevallen deze straf uitsluitend op basis van de ernst van de feiten kan worden opgelegd.

Zoals hiervoor vermeld heeft de risicotaxatie volgens de HKT-30 erin geresulteerd dat het recidiverisico bij verdachte laag is. De deskundigen Mol, Ronhaar en Van Deutekom hebben bij afwezigheid van een stoornis vanuit klinisch psychiatrisch/psychologisch perspectief geen uitspraak gedaan omtrent het gevaar voor herhaling.

Verdachte is in het verleden nooit in aanraking geweest met justitie voor enig geweldsdelict. De rechtbank vindt in het dossier geen aanwijzingen dat de kans groot is dat verdachte in de toekomst wederom soortgelijke ernstige feiten zal plegen.

De rechtbank onderschrijft voorts het belang dat ook bij de meest ernstige misdrijven aan de plegers daarvan in beginsel perspectief moet worden geboden op terugkeer in de samenleving op enig moment. Zij wijst erop dat het onderscheid tussen de maximale tijdelijke gevangenisstraf en de levenslange gevangenisstraf mede daarin bestaat dat in geval van een tijdelijke gevangenisstraf de rechter bij zijn beslissing het moment van terugkeer van de veroordeelde in de samenleving bepaalt, terwijl bij de levenslange gevangenisstraf die terugkeer alleen door het 'op jaren stellen' middels gratie door Hare Majesteit de Koningin, na ingewonnen advies van de rechter, kan worden bewerkstelligd. Die terugkeer vindt in de regel later plaats dan in geval van oplegging van de maximale tijdelijke gevangenisstraf, in welk geval een veroordeelde na in beginsel 13 jaar en 4 maanden detentie in vrijheid wordt gesteld.

Dit alles in aanmerking nemende komt de rechtbank tot het oordeel dat de uitzonderlijke ernst van de door verdachte gepleegde misdrijven, het leed dat hij daarmee aan in het bijzonder de naaste familie van de slachtoffers heeft aangedaan en de schok die zijn handelen in de samenleving heeft teweeggebracht tot geen andere beslissing kunnen leiden dan het opleggen van een levenslange gevangenisstraf.

Inbeslaggenomen voorwerpen.

De rechtbank zal de blijkens de beslaglijst inbeslaggenomen voorwerpen genummerd 1, 5 en 7 verbeurdverklaren, zijnde deze voorwerpen voor verbeurdverklaring vatbaar, aangezien met betrekking tot deze aan verdachte toebehorende voorwerpen het onder 4 bewezenverklaarde feit is begaan.

De rechtbank zal de teruggave aan verdachte gelasten van de blijkens de beslaglijst inbeslaggenomen voorwerpen genummerd 2, 3, 4 en 6, te weten een telefoontoestel, een computersysteemkast, een hanger en een bankschroef.

De toepasselijke wetsartikelen.

De op te leggen straffen zijn gegrond op de artikelen: 33, 33a, 57, 151, 289 van het Wetboek van Strafrecht.

Beslissing.

De rechtbank,

verklaart wettig en overtuigend bewezen, dat de verdachte de bij - gewijzigde - dagvaarding onder 1, 2, 3 en 4 telastgelegde feiten heeft begaan en dat het bewezenverklaarde uitmaakt:

ten aanzien van de feiten 1, 2 en 3:

moord, meermalen gepleegd

ten aanzien van feit 4:

een lijk verbergen, wegvoeren en wegmaken met het oogmerk om het feit te verhelen, meermalen gepleegd

verklaart het bewezenverklaarde en de verdachte deswege strafbaar;

veroordeelt de verdachte tot een levenslange gevangenisstraf;

verklaart verbeurd de blijkens de aan dit vonnis gehechte beslaglijst inbeslaggenomen voorwerpen, genummerd 1, 5 en 7;

gelast de teruggave aan verdachte van de blijkens de aan dit vonnis gehechte beslaglijst inbeslaggenomen voorwerpen, genummerd 2, 3, 4, en 6;

verklaart niet bewezen hetgeen aan de verdachte meer of anders is telastgelegd dan hierboven is bewezen verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.