Rb. Almelo, 19-01-2010, nr. 08/710310-09

De onderstaande feiten volgen rechtstreeks uit de bewijsmiddelen en hebben bij de behandeling van de zaak niet ter discussie gestaan. Het vaststellen van deze feiten behoeft daarom geen andere motivering door de rechtbank dan een verwijzing naar de betreffende bewijsmiddelen1..

De verdediging refereert zich voor wat betreft de bewezenverklaring van het onder 1 tenlastegelegde feit aan het oordeel van de rechtbank. Verdachte zelf zegt zich niet te kunnen herinneren wat hij heeft gezegd. Hij kan zich niet voorstellen dat hij de tenlastegelegde woorden heeft gebruikt.

Ten aanzien van het sub 2 tenlastegelegde stelt de verdediging zich op het standpunt dat dit feit bewezen kan worden verklaard.

De rechtbank is door de inhoud van de wettige bewijsmiddelen tot de overtuiging gekomen, dat de verdachte het sub 1 en sub 2 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

De rechtbank acht niet bewezen wat aan de verdachte sub 1 en sub 2 meer of anders is tenlastegelegd, zodat zij hem daarvan zal vrijspreken.

Het bewezenverklaarde onder 1 is strafbaar gesteld bij artikel 285 Sr. Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van dat feit uitsluiten. Het bewezenverklaarde levert op:

het misdrijf: bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht, meermalen gepleegd.

Verdachtes raadsvrouw heeft bepleit dat verdachte voor dit feit dient te worden ontslagen van alle rechtsvervolging, nu de wettelijke grondslag waarop het tijdelijk huisverbod is gebaseerd en waaruit de strafbaarheid van overtreding van het tijdelijk huisverbod voorvloeit, in de tenlastelegging ontbreekt. De verdediging verwijst naar een uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 21 juli 2009, LJNBJ3572.

De officier van justitie verklaart dat zij het niet eens is met de uitspraak van de rechtbank Amsterdam en dat daartegen hoger beroep is ingesteld. De dagvaarding in de zaak tegen verdachte zoals hij nu luidt, is naar haar oordeel volledig.

De rechtbank is van oordeel dat het onder 2 bewezenverklaarde feit niet als strafbaar feit gekwalificeerd kan worden.

In de eerste plaats is één van de bestanddelen van het kennelijk beoogde delict — te weten overtreding van de Wet tijdelijk huisverbod — incompleet in de tenlastelegging opgenomen.

Niet is immers vermeld of sprake was van een huisverbod als bedoeld in artikel 2, eerste lid of artikel 9, eerste lid, van die wet.

Indien de steller van de tenlastelegging bedoeld heeft een van die bepalingen van de Wet tijdelijk huisverbod ten laste te leggen, ontbreekt in de tweede plaats het bestanddeel dat het huisverbod aan verdachte was opgelegd. Met andere woorden: of hij als uithuisgeplaatste in strijd met de hiervoor genoemde wettelijke bepalingen heeft gehandeld.

Door deze tekortkomingen is de strafbaarheid van het bewezenverklaarde niet vast te stellen zodat verdachte daarvoor van alle rechtvervolging ontslagen moet worden.

Blijkens de over verdachte opgemaakte rapportages kenmerkt zijn levensstijl zich in belangrijke mate door fors alcoholgebruik en daarmee gepaard gaand cocaïnegebruik. Ook aan het nu aan de orde zijnde delict heeft, zoals verdachte zelf zegt, drank- en cocaïnegebruik ten grondslag gelegen. Het dient verdachte ernstig te worden aangerekend dat hij, wetende hoe hij op alcohol in combinatie met cocaïne reageert, in een toestand als hiervoor omschreven zijn ouders in de beschermde omgeving van hun woning aan bedreiging en intimidatie heeft blootgesteld.

De rechtbank houdt bij het bepalen van de hoogte van de straf rekening met de ernst van de bewezen verklaarde feiten (bedreiging, meermalen gepleegd) zoals die ondermeer tot uitdrukking komt in de wettelijke strafmaxima en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd. Ten aanzien van bedreiging zijn geen landelijke oriëntatiepunten vastgesteld en zal de rechtbank de strafoplegging in vergelijkbare zaken betrekken. Met name gelet op verdachtes ter terechtzitting gebleken persoonlijke omstandigheden, de omstandigheden waaronder hij de feiten heeft begaan en de toestand waarin hij die feiten pleegde, zal de rechtbank, in plaats van de gebruikelijk op te leggen geldboete bij bewezenverklaring van een verbale bedreiging, aan verdachte een onvoorwaardelijke vrijheidsstraf opleggen die gelijk is aan de duur van de door verdachte in voorarrest is doorgebrachte tijd. Nu de rechtbank tot een andere bewezenverklaring komt dan de officier van justitie, acht de rechtbank een straf zoals door de officier van justitie gevorderd, niet aan de orde.

Voorts heeft de rechtbank bij de strafoplegging rekening gehouden met de enigszins verminderde toerekeningsvatbaarheid van verdachte ten tijde van het plegen van de bewezen verklaarde feiten, zoals blijkt uit voornoemde psychologische rapportage.