Hof Arnhem, 16-11-2010, nr. 10/00078

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 4 mei 2007, nr. 41429 (LJN BA4301) als volgt geoordeeld:

Belanghebbende is overeenkomstig het bepaalde in artikel 8.37 en artikel 8.56 van de

Algemene wet bestuursrecht uitgenodigd om bij de mondelinge behandeling van het onderhavige hoger beroep op 29 juni 2010 aanwezig te zijn. De uitnodiging is tweemaal naar het door belanghebbende opgegeven postbusadres gezonden alwaar belanghebbende deze brieven kennelijk pas daags voor de zitting heeft opgehaald.

Belanghebbende heeft er zelf voor gekozen een postbus te gebruiken als zijn postadres en hij heeft dit postadres ook in zijn correspondentie met de Rechtspraak als zodanig gebruikt. Nu niet gesteld danwel gebleken is dat belanghebbende niet in staat is geweest voornoemde brieven eerder dan daags voor de zitting op te halen, dient naar het oordeel van het Hof het risico dat niet tijdig kennis wordt genomen van een uitnodiging voor het bijwonen van de mondelinge behandeling van het ingestelde hoger beroep, voor belanghebbende te blijven. Het belang van een efficiënte procesvoering en het belang van de Inspecteur, die zich heeft moeten voorbereiden en die wel tijdig ter zitting is verschenen, dienen zwaarder te wegen dan het belang van belanghebbende om onder de geschetste omstandigheden uitstel van de mondelinge behandeling te krijgen. Vanwege het tijdstip van het verzoek om uitstel is het Hof niet meer in staat geweest belanghebbende voorafgaande aan de mondelinge behandeling van zijn beslissing op de hoogte te brengen, mede gelet op het feit dat van belanghebbende geen andere gegevens dan het postbusadres bekend waren. Ook dit dient naar het oordeel van het Hof voor belanghebbendes risico te blijven. Hetgeen belanghebbende vermeldt in zijn faxbericht van 3 augustus 2010 kan aan voormeld oordeel niet afdoen. Het Hof ziet daarin ook geen aanleiding het onderzoek te heropenen.

De Inspecteur stelt dat belanghebbende in het onderhavige jaar inwoner van Nederland was en voert daarvoor met name belanghebbendes verklaringen aan die hij heeft afgelegd tijdens het FIOD-onderzoek. Belanghebbende bestrijdt dat eerdergenoemde verklaringen door hem in vrijheid zijn afgelegd en stelt dat ze niet met de werkelijke situatie overeenstemmen. Nu uit niets blijkt, ook niet uit het strafvonnis, dat aan (de verkrijging van) belanghebbendes verklaringen gebreken kleven en hij, behoudens de enkele formele inschrijving in de basisadministratie van Bonaire, onvoldoende in het geding heeft gebracht dat zijn stelling met betrekking tot de door hem voorgestane woonplaats op Bonaire zou kunnen onderbouwen, acht het Hof aannemelijk dat belanghebbende in het onderhavige jaar in Nederland (Z) woonachtig was. Gelet ook op het feit dat hij van de Rabobank loon heeft ontvangen en dat door de directeur van de Rabobank is bevestigd dat belanghebbende zijn werkgebied in Nederland had, is het Hof van oordeel dat de Inspecteur voldoende feiten en omstandigheden aannemelijk heeft gemaakt op grond waarvan moet worden geoordeeld dat belanghebbende op grond van het bepaalde in artikel 4 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen in het onderhavige jaar inwoner van Nederland was. Op grond van artikel 2.1 eerste lid, onderdeel a van de Wet IB is belanghebbende dan binnenlandse belastingplichtige en is zijn wereldinkomen in Nederland aan belastingheffing onderworpen.

Belanghebbende heeft in eerste aanleg een definitieve aanslag inkomstenbelasting alsmede een definitieve aanslag premie aov voor het jaar 2002 overgelegd die zijn uitgereikt door de (Ei)landsontvanger van Bonaire. Hieruit vloeit voort dat belanghebbende zowel in Nederland als in de Nederlandse Antillen in de belastingheffing is betrokken. Belanghebbendes stelling dat hij in de Nederlandse Antillen aan belastingheffing is onderworpen en derhalve slechts de Nederlandse Antillen over bronnen van inkomen mogen heffen, wordt verworpen. Zelfs indien ervan uitgegaan zou dienen te worden dat belanghebbende op Bonaire in het onderhavige jaar een duurzaam tehuis tot zijn beschikking heeft gehad dan kan, gelet op de verklaringen van belanghebbende die tijdens het FIOD-onderzoek zijn afgelegd, slechts geconcludeerd worden dat hij zowel op de Nederlandse Antillen als in Nederland over een duurzaam tehuis heeft beschikt. Artikel 34, eerste lid, onderdeel a van de Belastingregeling voor het Koninkrijk (hierna: BRK) brengt dan met zich mee dat indien belanghebbende in beide landen een duurzaam tehuis tot zijn beschikking heeft, hij geacht wordt inwoner te zijn van het land waarmee zijn persoonlijke en economische betrekkingen het nauwst zijn (middelpunt van levensbelangen). Het Hof is van oordeel dat, gelet op hetgeen in 4.4 is overwogen, belanghebbendes middelpunt van levensbelangen in Nederland heeft gelegen. Nu belanghebbende ook op grond van de BRK als inwoner van Nederland dient te worden aangemerkt staat geen bepaling in de BRK belastingheffing in Nederland over het loon van de Rabobank in de weg.

Voorzover ervan uitgegaan dient te worden dat belanghebbende in hoger beroep zijn overige stellingen zoals hij die in eerste aanleg met betrekking tot de woonplaats heeft aangevoerd heeft herhaald, is het Hof van oordeel dat de Rechtbank ook ten aanzien van deze grieven op goede gronden de juiste beslissing heeft genomen en maakt deze tot de zijne.

Uit het proces-verbaal van de zitting bij de Rechtbank blijkt dat de uit bijlage 9 bij de pleitnota in eerste aanleg blijkende rentebetalingen zien op een hypothecaire schuld in verband met de aanschaf van een stuk grond op Bonaire. Het Hof begrijpt belanghebbendes stellingen zo dat hij stelt op Bonaire over een eigen woning te hebben beschikt op grond waarvan hij voormelde rentebetalingen op grond van het bepaalde in artikel 3.120 van de Wet IB in aftrek wil brengen.

Aangezien belanghebbende tijdens het FIOD-onderzoek heeft verklaard dat hij niet op Bonaire maar in Nederland woonde en uit het proces-verbaal van de FIOD blijkt dat het appartement op Bonaire verhuurd is geweest aan derden, is naar het oordeel van het Hof niet aannemelijk gemaakt dat belanghebbende op Bonaire een woning, zoals bedoeld in artikel 3.111 van de Wet IB, anders dan tijdelijk als hoofdverblijf ter beschikking heeft gestaan. In zoverre zijn dan ook renten van schulden die zijn aangegaan ter verwerving van het appartement danwel van grond op Bonaire niet als aftrekbare kosten met betrekking tot een ‘eigen woning’ aan te merken. Nu belanghebbende ook overigens niet aannemelijk heeft gemaakt dat de uit bijlage 9 van de pleitnota in eerste aanleg blijkende rentebetalingen zien op schulden die zijn aangegaan ter verwerving van een ‘eigen woning’, kunnen deze niet als aftrekbare kosten met betrekking tot een eigen woning in aanmerking worden genomen.

Belanghebbende bepleit een aftrekpost van ongeveer € 105.000 in verband met het bepaalde in artikel 10.9 van de Wet IB, waarbij de werkzaamheden, rechten en verplichtingen van een rechtspersoon, waarvan de bezittingen worden aangemerkt als een landgoed in de zin van de Natuurschoonwet 1928, worden beschouwd als werkzaamheden, rechten en verplichtingen van haar gezamenlijke aandeelhouders. Belanghebbende heeft terzake van de gestelde aftrekpost geen bewijsstukken overgelegd.

Vaststaat dat de in artikel 10.9, tweede lid van de Wet IB bedoelde rangschikking van het landgoed B op 16 december 2002 is ingegaan en dat belanghebbende tot 13 december 2002 aandeelhouder was in C. Aangezien belanghebbende derhalve op het moment van rangschikking geen aandeelhouder was in C kan het bepaalde in artikel 10.9 van de Wet IB op hem geen toepassing vinden. Voorzover belanghebbendes stelling zo moet worden begrepen dat door toepassing van het bepaalde in artikel 2.17 van de Wet IB hij alsnog kosten ten laste van zijn belastbare inkomen uit werk en woning mag brengen omdat zijn toenmalige echtgenote wel aandeelhouder was in de periode van 16 tot en met 31 december 2002, wordt deze door het Hof verworpen. Niet aannemelijk is namelijk gemaakt dat toepassing van artikel 10.9 van de Wet IB ten aanzien van belanghebbendes toenmalige echtgenote zou zien op gemeenschappelijke inkomensbestanddelen zoals bedoeld in artikel 2.17, vijfde lid van de Wet IB. Voorts kan niet worden uitgesloten dat de door belanghebbende gewenste aftrek reeds ten laste van het belastbare inkomen uit werk en woning van zijn toenmalige echtgenote is gekomen terwijl de aan haar opgelegde aanslag, zoals de Inspecteur geloofwaardig heeft verklaard, reeds onherroepelijk vaststaat. Uit het besluit van 31 juli 2007, CPP 2007/538M volgt, dat toerekening van de gemeenschappelijke inkomstenbestanddelen op verzoek van beide partners kan worden gewijzigd — met terugwerkende kracht tot 1 januari 2001 — wanneer de aanslag van één van beide partners onherroepelijk vaststaat. Van een dergelijk gezamenlijk verzoek is het Hof niets gebleken.

Belanghebbende bepleit een aftrek van vrijwillig betaalde premies AOW/Anw. Uit bijlage 12 van de pleitnota in eerste aanleg blijkt dat belanghebbende een bedrag van € 4.357 over het jaar 2002 is verschuldigd en dat op 1 maart 2005 deze premies nog niet zijn voldaan. Aangezien de bedoelde premies Anw op grond van het bepaalde in artikel 3.124 van de Wet IB als uitgaven voor inkomensvoorzieningen dienen te worden aangemerkt zijn de premies aftrekbaar indien voldaan is aan het bepaalde in artikel 3.147 van de Wet. Aangezien uit voormelde bijlage 12 blijkt dat de premie Anw in 2002 niet is betaald, noch gesteld of aannemelijk is geworden dat deze zijn verrekend, ter beschikking zijn gesteld danwel rentedragend zijn geworden, is er voor aftrek van de premie Anw in onderhavig jaar geen plaats. Nu de Wet IB voor de vrijwillig betaalde AOW-premies niet in een aftrekrecht voorziet, komt het totaal van de premies AOW/Anw niet voor aftrek in aanmerking.

Het beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de heffingsrente (zie Hoge Raad 27 november 2009, nr. 07/13621, LJN BJ7907). Belanghebbende heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente aangevoerd. Nu het Hof ook overigens niet is gebleken dat de bepalingen met betrekking tot de heffingsrente onjuist zijn toegepast, is het beroep in zoverre ongegrond.

Op grond van het vorenstaande is het hoger beroep ongegrond.