HR, 14-10-2011, nr. 10/05503

Resumerend concluderen wij dat het niet honoreren van het verzoek tot uitstel van de mondelinge behandeling op onjuiste gronden is genomen. Voorts schaad het in zeer ernstige mate de belangen van betrokkene en doet het afbreuk aan een objectieve en correcte rechtsgang.

De basis van het geschil is dat de Nederlandse belastingdienst achteraf van mening is dat zij gerechtigd is te heffen over het wereldinkomen van Belanghebbende. De met belanghebbende gemaakte en vastgelegde afspraken inzake het heffen over de inkomsten van de Rabobank worden eenzijdig teruggedraaid. Dit zonder wijziging van de feitelijke omstandigheden die de basis zijn en waren voor afgifte van de fiscale woonplaatsverklaring.

De Nederlandse belastingdienst staaft een Nederlandse bron enkel alleen op basis van een FIOD onderzoek en gaat vervolgens over tot het leggen van een navorderingsaanslag.

De fiscale woonplaatsverklaring met dagtekening 13 september 1999 is nou juist afgegeven met de bekendheid van voornoemde wetenschap. Specifieker gesteld; de inkomstenbron van belanghebbende was zeer wel bekend bij afgifte van deze woonplaatsverklaring.

Conform deze afgegeven fiscale woonplaatsverklaring is derhalve dan ook door belanghebbende aangifte gedaan zowel in Nederland als [Q]

Belanghebbende is ingezetene van de Nederlandse Antillen en conform de Landsverordening inkomstenbelasting onderworpen aan de Antilliaanse inkomstenbelasting. Omdat belanghebbende gebruik maakt van de tot en met 31 december 1997 geldende penshonado-regeling (i.c. onbeperkte duur van gelding zonder aanwezigheidsplicht) is bepalend de tekst van de Landsverordening zoals deze luidde na de wijziging bij Landsverordening van 18 januari 1956.

Ingevolge artikel 1 lid 1 van de landsverordening inkomstenbelasting wordt onder de naam van ‘inkomstenbelasting’ een belasting geheven , waaraan onderworpen zijn, ‘zij die binnen de Nederlandse Antillen wonen’. In lid 2 wordt vervolgens beschreven wanneer iemand binnen de Nederlandse Antillen woont. Zelfs zij, die de Nederlandse Antillen tijdelijk verlaten, worden geacht nog binnen de Nederlandse Antillen te wonen indien hun afwezigheid korter dan een jaar duurt.

Wetgeving die feitelijk zonder discussie van toepassing is op de onderhavige situatie van belanghebbende.

Beoordeling en vaststelling van het wereldinkomen van belanghebbende alsmede de heffing dient dan ook te geschieden vanuit deze jurisdictie. Indien een andere jurisdictie (i.c. Nederland) van mening is te kunnen heffen over dezelfde bronnen is er in de basis sprake van dubbele heffing. De belastingregeling voor het Koninkrijk (BRK artikel 34) voorkomt echter een dubbele heffing! Als ingezetene geniet belanghebbende nadrukkelijk gedragsbescherming en is het niet mogelijk dat er in Nederland geheven wordt over dezelfde bron.

Belanghebbende had in het onderhavige jaar slechts een tehuis duurzaam tot zijn beschikking (i.c. de woning te [Q] welke tevens zijn privé eigendom was). De genoten inkomsten uit de bron Rabobank -NL zijn met toestemming en instemming (zie fiscale woonplaatsverklaring) van de Nederlandse belastingdienst verlegd en betrokken in de aangifte van belanghebbende te [Q]. De situatie en omstandigheden van belanghebbende in 2002 zijn in het geheel niet gewijzigd en volledig in overeenstemming met de feiten die geleid hebben tot de afgifte van de woonplaatsverklaring.

Resumerend stellen wij dat het Hof haar besluit heeft gemotiveerd op enerzijds voor feiten aangenomen omstandigheden en anderzijds geen wetenschap had van bepaalde essentialia die cruciaal zijn voor een juiste weging en beoordeling. Voorts verklaren deze essentialia waarom belanghebbende gehandeld heeft zoals hij heeft gehandeld in onderhavig jaar. Mede hierdoor vindt de uiteindelijke motivatie door het Hof inzake de binnenlandse belastingplicht primair geen aansluiting met de vastgestelde feiten. Secundair ontbreekt hierdoor causaliteit tussen door het Hof gehanteerde rechtsregels en eerder genoemde feiten. Helaas zien wij ook in dit verband de invloeden van het niet horen van belanghebbende en het op een juiste wijze uitvoeren van het onderzoek op een mondelinge zitting.

De gepresenteerde rentes hebben wel degelijk betrekking op de eigen woning van belanghebbende te [Q] Zijnde een appartement en een stuk bouwgrond met voornemen tot stichten van een woonhuis. Feitelijk is hier sprake van een klassieke verhuissituatie. Een start in een appartement, aanschaf bouwgrond, het stichten van een woning, verhuizen van appartement naar woning en vervolgens verkoop appartement.

De financiering van zowel het appartement als de bouwgrond in het onderhavige jaar is verstekt door de Rabobank. Het gehele en complete dossier inzake deze financieringen is door de FIOD in beslag genomen ten tijde van een van haar bezoeken aan de Rabobank. Een sluitend dossier dat geen enkele twijfel oproept inzake gebruik middelen en betaling verplichte rente.

Het appartement stond voor belanghebbende permanent tot zijn beschikking en was er in het onderhavige jaar zeer zeker geen sprake van een verhuur situatie. Door de FIOD is getracht op basis van betalingen van familieleden en/of vrienden van belanghebbende een commerciële verhuursituatie te creëren. Een onjuiste voorstelling van zaken die ook geen stand heeft gehouden in het strafproces.

Belanghebbende was in het onderhavige jaar formeel woonachtig te [Q] de woning (het appartement) stond belanghebbende permanent tot zijn beschikking. Waardoor de renteverplichtingen voor het appartement in combinatie met de fiscale verhuisfaciliteit voor reeds aangegane verplichtingen bouwgrond zich terecht kwalificeren voor aftrek.

Resumerend stellen wij dat het Hof haar besluit heeft gemotiveerd op de in dit verband voor feiten aangenomen omstandigheden die anders blijken te zijn. Voorts blijkt eens temeer dat de belastingdienst geen gebruik lijkt te willen maken van overduidelijk bij haar aanwezige kennis/inzichten en feiten vergaard door de FIOD.

Mede hierdoor vindt de uiteindelijke motivatie en gepresenteerde analyse door het Hof inzake de aftrek rente eigen woning primair geen aansluiting met de vastgestelde feiten. Secundair ontbreekt hierdoor causaliteit tussen door het Hof gehanteerde rechtsregels en eerder genoemde feiten. Helaas zien wij ook in dit verband de invloeden van het niet horen van belanghebbende en het op een juiste wijze uitvoeren van het onderzoek op een mondelinge zitting.

Gezien de formeel toegekende rangschikking is er geen enkel twijfel dat de hiervoor kwalificerende uitgaven en kosten in aftrek kunnen worden gebracht. Er kan ook geen enkele twijfel bestaan dat dit bij de belastingdienst onbekend zou zijn. Immers blijkt dit enerzijds door het uitgevoerde onderzoek van de FIOD en anderzijds door de separate overhandiging van de stukken door belanghebbende aan de belastingdienst.

Gezien het feit dat belanghebbende in onderhavig jaar formeel woonachtig was in [Q] en zijn voormalige echtgenote in Nederland was er juist sprake van een situatie dat beide voormalige echtgenoten over en weer toezagen op de (locale) en gemeenschappelijke inkomensbestanddelen. Voor de instandhouding van deze inkomstenbestanddelen waren de gezamenlijke inkomsten uit arbeid van belang. Waarbij aangetekend wordt dat belanghebbende verantwoordelijk was voor het merendeel.

In de onderhavige uitspraak zoekt het Hof referentie in o.a. de artikelen: 10.9 en 2.17 vijfde lid Wet IB.

Vervolgens zelf de stelling poneert dat dit geenszins aannemelijk is en vervolgens de conclusie trekt dat aftrek om deze reden niet mogelijk is.

Een redenering die werkelijk geen enkele aansluiting heeft bij het juiste feitencomplex. Voorts zonder de bedoeling te hebben een kwalificerend oordeel te vellen; een wel zeer bijzondere vorm van ‘recht spreken’ is.

Buitengewoon opmerkelijk is dat het Hof spreekt inzake het geloofwaardig verklaren van de Inspecteur voor wat betreft de: onherroepelijkheid van de aangifte van voormalige echtgenote en verwerking aftrek fiscale transparantie in dezelfde aangifte. Dat hij exact op de hoogte is van de feitelijke situatie dat de aangifte niet onherroepelijk is en er geen vermindering heeft plaatsgevonden als gevolg van de fiscale transparantie; blijkt uit het feit dat hij het nimmer in zijn verweer en communicatie naar belanghebbende als argument heeft gebruikt.

Voornoemde in combinatie met de zekerheid van enerzijds het inzicht en anderzijds de noodzakelijke documenten (uit het FIOD onderzoek) inzake de transparantie kwalificeert zich niet alleen als buitengewoon discutabel maar mogelijk zelfs als een ontoelaatbare belemmering van de rechtsgang.

Naar de ‘drijfveren’ van vigerende handel- en werkwijze van de betrokken Inspecteur kan belanghebbende slechts gissen.

Voorts permitteert het Hof zich de uitspraak dat haar niets is gebleken van een verzoek inzake de wijziging toerekening van gemeenschappelijke inkomstenbestanddelen in geval van onherroepelijkheid. Buitengewoon prematuur maar mogelijk verklaarbaar door de antwoorden van de Inspecteur en afwezigheid belanghebbende ter zitting mondelinge behandeling.

Resumerend stellen wij dat het Hof haar besluit heeft gemotiveerd op de in dit verband voor feiten aangenomen omstandigheden die anders blijken te zijn. Voorts blijkt eens temeer dat de belastingdienst geen gebruik lijkt te willen maken van overduidelijk bij haar aanwezige kennis/inzichten en feiten vergaard door de FIOD en/of overhandigd door belanghebbende

Mede hierdoor vindt de uiteindelijke motivatie en gepresenteerde analyse door het Hof inzake de aftrek inzake fiscale transparantie primair geen aansluiting met de vastgestelde feiten. Secundair ontbreekt hierdoor causaliteit tussen door het Hof gehanteerde rechtsregels en eerder genoemde feiten. Helaas zien wij ook in dit verband de invloeden van het niet horen van belanghebbende en het op een juiste wijze uitvoeren van het onderzoek op een mondelinge zitting.

Belanghebbende concludeert op basis van voornoemde dat het een fundamenteel onjuist besluit is geweest het verzoek tot uitstel niet te honoreren. Vanwege het niet kunnen verschijnen ter zitting van belanghebbende alsmede het niet kunnen indienen van onderliggende stukken en/of meebrengen van deskundigen, door incorrect nodigen, heeft het Hof belanghebbende een primair recht ontnomen.

Als gevolg hiervan heeft het Hof zichzelf in een buitengewoon precaire situatie geplaatst waardoor het genoodzaakt werd op basis van door haar zelve ‘vastgestelde aannames’ conclusies te trekken. De uitspraak heeft derhalve ook alle kenmerken van een omgekeerde benadering. Het vinden/zoeken of het eenvoudig vaststellen dat ‘het hof uit niets gebleken is dat’…waardoor men voor zich zelf een vorm van onderbouwing creëerde ter bevestiging van een reeds bestaande uitspraak!!!

De motivatie van de uitspraak wordt derhalve als volstrekt onvoldoende en onjuist betiteld. Daar deze geen grondslag vindt in de juiste feiten en omstandigheden. De door het Hof in onderhavige uitspraak toegepaste rechtsregels missen hierdoor primair causaliteit op juiste gronden. Zover er mogelijk wel een correct verband van toepassing zou kunnen zijn; is er sprake van de eerder genoemde omgekeerde benadering.

Belanghebbende verzoekt om vernietiging van de uitspraak in beroep d.d. 16 november 2010 van de meervoudige belastingkamer van het gerechtshof te Arnhem (10/0078).