2.6.4 Telecommunicatiemarkt

In de meeste Europese landen was de telecommunicatiemarkt tot voor kort een door de staat gecontroleerde markt met een overheidsmonopolie. Het is een van de eerste sectoren die na de aanname van de Single European Act zijn geprivatiseerd.1 Om de markt te liberaliseren hanteerde de Commissie een gemengde aanpak bestaande uit het eerst openbreken van de markt door een beroep op de mededingingsartikelen uit het EU-verdrag om vervolgens de markt te reguleren en om te vormen via secundaire EU-wetgeving.2 In overweging 25 van Richtlijn 2002/21/EG beschrijft de Commissie dat er een noodzaak bestaat voor ex ante verplichtingen in bepaalde omstandigheden om de mededinging op de markt te (blijven) garanderen.

De verschillende richtlijnen met betrekking tot telecommunicatie worden gekenmerkt door een mix van publiekrechtelijke (mededinging) en privaatrechtelijke (contracten) instrumenten die de basis zijn voor de telecommunicatiemarkt. De diverse secundaire regelgeving ziet voornamelijk op contractuele relaties. Deze richtlijnen zijn weliswaar gericht tot de lidstaten, maar hebben een indirect effect op de contractuele relatie.

In Nederland is bij wet de OPTA opgericht om de richtlijnen en wetgeving te handhaven. In 2013 is de OPTA samengegaan met de consumentenautoriteit en de NMa en opgegaan in de ACM. De doelstellingen van de ACM, in relatie tot de telecommunicatiemarkt, zijn het bevorderen van de mededinging en het vergroten van het vertrouwen van de consumenten in de communicatiesector. De ACM onderzoekt prijsvaststellingen, de mogelijkheden voor nieuwe partijen om toe te treden tot de telecommunicatiemarkt en stagnatie van de telecommunicatiemarkt. De ACM heeft verschillende bevoegdheden om marktpartijen met aanmerkelijke marktmacht regels op te leggen en voorts monitort de ACM of marktpartijen in overeenstemming met de Telecommunicatiewet handelen in het belang van consumenten. In hoofdstuk 3 zal hier nader op worden ingegaan.