Hof Amsterdam, 18-06-2010, nr. 23-003544-07

adres: [adres],

thans uit anderen hoofde gedetineerd in [land].

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen in eerste aanleg van 17 juli 2006, 9 oktober 2006, 18 december 2006, 1 maart 2007, 17 april 2007 en 1 mei 2007 en op de terechtzittingen in hoger beroep van 23 september 2008, 18 mei 2009, 27 oktober 2009, 1 juni 2010 en 4 juni 2010.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door de gemachtigde raadsman van de verdachte naar voren is gebracht.

Aan de verdachte is ten laste gelegd dat

Feit 1:

hij op een of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 13 januari 2005 tot en met 21 januari 2005 in de gemeente Roosendaal en/of elders in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, aan een persoon genaamd [E], opzettelijk en met voorbedachte rade zwaar lichamelijk letsel (te weten een of meer door[ge]boorde knieschij(f)(ven) en/of twee, althans een ribbreuk[en]) heeft toegebracht, door die [E] opzettelijk (met een boor[machine]) in de knie[ën] te boren en/of de rib(ben) te breken, terwijl dat feit (direct of indirect) de dood van die [E] ten gevolge heeft gehad;

Feit 2

hij op een of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 13 januari 2005 tot en met 21 januari 2005 in de gemeente(n) Eemnes en/of Haarlemmermeer en/of Roosendaal en/of elders in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, opzettelijk [E] wederrechtelijk van de vrijheid heeft beroofd en/of beroofd gehouden

immers heeft/hebben verdachte en/of zijn mededader(s)

Het vonnis waarvan beroep kan niet in stand blijven, omdat het hof zich daarmee niet verenigt.

Vrijspraak

Met de rechtbank, de advocaat-generaal en de verdediging is het hof van oordeel dat niet wettig en overtuigend is bewezen dat de wederrechtelijke vrijheidsberoving, zoals onder 2 ten laste is gelegd, (direct of indirect) de dood van [E], althans zwaar lichamelijk letsel van die [E] ten gevolge heeft gehad. Immers, uit de inhoud van het strafdossier en het verhandelde ter terechtzitting kan niet worden afgeleid dat tussen de ten laste gelegde vrijheidsberoving en de dood, althans het zwaar lichamelijk letsel van die [E], een zodanig verband heeft bestaan dat de dood, althans het zwaar lichamelijk letsel, redelijkerwijs als gevolg van die vrijheidsberoving aan de verdachte kan worden toegerekend.

Naar het oordeel van het hof is voorts niet wettig en overtuigend bewezen hetgeen de verdachte onder feit 3 primair en subsidiair is ten laste gelegd, zodat de verdachte hiervan moet worden vrijgesproken.

Ander dan de advocaat-generaal is het hof van oordeel dat uit het onderzoek ter terechtzitting en de onderliggende dossierstukken niet kan volgen dat de verdachte zich als medepleger schuldig heeft gemaakt aan de bedreiging van [E] nu niet kan worden bewezen dat er in dit opzicht sprake is geweest van een nauwe en bewuste samenwerking tussen de verdachte en medeverdachte [S].

Besperking van gevoerde verweren en nadere overwegingen

De raadsman van de verdachte heeft ter terechtzitting in hoger beroep betoogd dat de verdachte dient te worden vrijgesproken van de hem tenlastegelegde feiten. Hij heeft daartoe -kort gezegd- aangevoerd dat de verklaring die [B] met betrekking tot het transport van Mijdrecht naar Nibbixwoud heeft afgelegd (feit 4) niet tot het bewijs kan dienen, nu deze verklaring evidente onjuistheden bevat en om die reden niet betrouwbaar is.

Het hof overweegt hieromtrent het volgende.

Het hof acht de verklaringen van [B] voornoemd met betrekking tot het transport van Mijdrecht naar Nibbixwoud voldoende consistent en betrouwbaar om voor het bewijs te kunnen worden gebezigd. De verklaringen komen op wezenlijke onderdelen overeen met de verklaringen van [G] en [M] en vinden daarnaast steun in overige bewijsmiddelen, waaronder ook die van de verdachte. [B] heeft verklaard dat de verdachte hem had gevraagd om samen met [G] een vrachtje op te halen in Mijdrecht en dat hij daarna met de verdachte is teruggereden naar Nibbixwoud. [G] kwam toen met de vrachtauto. [B] schat dat het om 3,5 à 4 ton hasj ging.

[G] heeft verklaard dat [B] rond half december 2004 bij hem langskwam om een grote partij voor de verdachte van a naar b te vervoeren. In Rick’s Brugrestaurant trof hij de verdachte aan en die zei toen tegen hem dat hij niet mocht weten waar de hasj werd overgeladen.

[M] heeft verklaard dat de verdachte er voor zou zorgen dat er begin 2004 hasj naar Nederland zou komen. [M] zou het dan opslaan. Op de laatste donderdag voor Kerstmis (het hof begrijpt: in 2004) zag hij een grote witte vrachtauto aankomen. Terwijl hij op de vorkheftruck bezig was om de partij hasj uit de vrachtwagen te halen, kwam de verdachte aanrijden. Het ging om vijf pallets hasj, geschat op circa 3000 kilo. De verdachte vertrok daarna richting Schiphol, want hij ging op vakantie naar Brazilië. Bij de rechter-commissaris heeft [M] op 28 november 2006 verklaard dat de 2000 kilo hasj, wat ook 3000 kilo kan zijn geweest, lag opgeslagen in zijn loods in Nibbixwoud. De verdachte heeft ter terechtzitting in eerste aanleg op 17 april 2007 verklaard dat hij op 17 december 2004 in Mijdrecht is geweest en dat [B] de weg wist naar Mijdrecht. De verdachte heeft ook verklaard dat hij had gehoord dat er een partij hasj weg was. Aanvullend verklaart hij dat hij op 31 december 2004 vanuit Brazilië terugkwam in Nederland omdat er problemen waren in Nederland. De verdachte was inderdaad op 17 december 2004 naar Brazilië vertrokken. Het hof slaat mitsdien ten behoeve van het bewijs acht op bovenstaande verklaringen in onderling verband en samenhang nu deze elkaar op essentiële punten bevestigen. Het verweer wordt derhalve verworpen.

Voorts heeft de raadsman van de verdachte betoogd dat de verklaringen die [IS] heeft afgelegd niet tot het bewijs van het aan de verdachte onder feit 1 en 2 ten laste gelegde kunnen dienen, nu ook deze verklaringen evidente onjuistheden bevatten en om die reden niet betrouwbaar zijn. De verklaringen van de getuigen [D] en [B] zijn onderling op enkele punten eveneens aantoonbaar onjuist of strijdig met voornoemde verklaringen van [IS] en dienen eveneens als onbetrouwbaar te worden gekwalificeerd. Als gevolg hiervan dienen de verklaringen van [IS], [D] en [B] naar de mening van de raadsman van het bewijs te worden uitgesloten.

Het hof overweegt hieromtrent als volgt.

Het hof houdt de getuige [IS] aan zijn verklaringen die hij bij de politie heeft afgelegd. Het hof acht voorts de verklaringen van [IS], alsmede de verklaringen van [D] en [B] voldoende consistent om voor het bewijs gebezigd te kunnen worden. De verklaringen van [IS] over het gebeurde en met name over de betrokkenheid van de verdachte, worden in grote mate gesteund door de verklaringen van [D] en [B]. Hetgeen de raadsman heeft gesteld ter weerlegging van de betrouwbaarheid van deze getuigen is onvoldoende om dit aannemelijk te maken. Het enkele feit dat de verklaring van [IS] op enkele details niet overeenkomt met de verklaringen van de getuigen [D] en [B] maakt deze verklaringen naar het oordeel van het hof onbetrouwbaar noch onbruikbaar voor het bewijs. Het verweer wordt derhalve verworpen.

Feit 1 en 2

De raadsman van de verdachte heeft voorts aangevoerd dat de verdachte niet betrokken is geweest bij het hem onder feit 1 en 2 tenlastegelegde.

Het hof overweegt hieromtrent als volgt.

Uit de stukken van het dossier is gebleken dat aangeefster [HM] op 16 januari 2005 heeft aangegeven dat het latere slachtoffer [E] vanaf 13 januari 2005 werd vermist. Voorts is komen vast te staan dat de vermissing van [E] is geëindigd op 21 januari 2005 toen diens levenloze lichaam werd gevonden. De verdachte heeft verklaard dat hij op 17 december 2004 naar Mijdrecht is gereden. [B] heeft gesteld dat de verdachte hem had gevraagd om samen met [G] een vrachtje op te halen in Mijdrecht. [B] is daarna samen met de verdachte vanuit Mijdrecht teruggereden naar Nibbixwoud. [G] kwam met een vrachtauto in Mijdrecht en heeft verklaard dat hij daar was, omdat hij een grote partij voor de verdachte moest vervoeren.

[B] schat vervolgens dat het om 3,5 à 4 ton hasj ging. De verdachte is vervolgens naar Brazilië vertrokken, hetgeen door de getuige [M] is bevestigd daar hij stelt dat hij voor Kerstmis (het hof begrijpt: in 2004) vijf pallets hasj voor de verdachte heeft opgeslagen, waarna de verdachte op vakantie is gegaan. Voorts heeft de verdachte verklaard dat hij in Brazilië via de telefoon van [RK] had vernomen dat er een partij hasj was verdwenen. Hierop is de verdachte op 31 december 2004 terug naar Nederland gekomen, omdat hij zich, naar eigen zeggen, verantwoordelijk voelde voor die spullen.

De verdachte verklaart dat hij hierop aan de slag is gegaan om de gestolen partij terug te vinden. In de daaropvolgende periode vinden verschillende besprekingen plaats. Zo wordt [M] begin januari 2005 door de verdachte gebeld met de mededeling dat hij naar Enkhuizen moet komen. [M] vertrekt hierop met zijn vrouw naar het huis van de verdachte in Enkhuizen. In Enkhuizen hoort [M] een Nederlandse man van rond de 30 jaar met kort gemillimeterd haar zeggen dat hij het ontdekt heeft en dat hij weet waar [P] (het hof begrijpt: [E]) woont. Voorts zegt de man dat hij naar hem toe zal gaan en dat hij zijn benen zal breken, zodat hij dan wel gaat vertellen waar het ligt. Vervolgens wordt [M] op 13 januari 2005 door [RK] en de verdachte opgehaald om voor een bespreking naar de Ikea in Amsterdam te gaan, aldaar is [HK] ook ingestapt. Hierna vertrekken ze naar Rick’s Brugrestaurant alwaar het latere slachtoffer [E] zich bij de hen voegt. Kort daarop stappen [E], [RK], [HK], [M] en de verdachte in een auto en vertrekken naar Roosendaal. Als [M] aan de verdachte vraagt wat de bedoeling is, verklaart de verdachte dat de troep vanavond voor 18 uur boven water moet komen, omdat er anders doden zullen vallen. Ook stelt de verdachte dat die Marokkanen wel eens een boortol op je knieën zetten. [M] verklaart dat hij achter in de auto plaats moest nemen en dat een Marokkaan naast hem kwam zitten en dat de verdachte aan de andere kant van hem instapte. Hij stelt dat het voelde alsof hij twee bewakers naast zich had zitten. Hij voelde zich beroerd en wilde vluchten. Dit deed hij niet aangezien dat kon worden uitgelegd als een schuldbekentenis. Ook hoort [M] dat de verdachte aan [E] vraagt of hij echt niet weet waar die partij is, want ze konden nu nog omdraaien en dan was alles geregeld.

Eenmaal aangekomen in Roosendaal rijden ze naar een woning, die zich in een doodlopende steeg bevindt. [M] stelt dat ze met een auto via een rolluik de woning binnen moesten komen en dat hij dacht dat dit het einde van het verhaal zou zijn en dat hij niet meer terug zou komen. In deze woning werden [E], [M] en de verdachte door een aantal Marokkanen ondervraagd, onder wie [RK] en [HK] en [HA]. [M] verklaart dat [E] en hij veel indringender werden ondervraagd dan de verdachte. De toon was veel harder en de manier waarop er ondervraagd werd, was veel heftiger dan wanneer er een vraag aan de verdachte werd gesteld. Er werd niet gedreigd in de richting van de verdachte. Op een gegeven moment werd [M] weggeroepen en is hij samen met [HK] vertrokken uit de woning.

Enkele dagen daarna spreekt [M] via de telefoon met de verdachte en hoort hij van de verdachte dat deze tot dinsdagavond heeft vastgezeten en dat hij toen door [RK] naar huis is gebracht. Ook begreep [M] van de verdachte dat [E] nog vastzat in Roosendaal en dat hij inmiddels al een paar klappen had gekregen.

[M] stelt dat hij het gevoel had dat de omgang tussen de verdachte en de Marokkanen vriendschappelijk was en dat het voelde alsof de indruk moest worden gewekt dat de ondervraging richting de verdachte bij het spel hoorde. Tevens heeft de verdachte verklaard dat hij in de dagen nadat hij was vrijgelaten nog tweemaal met [RK] terug is gegaan naar Roosendaal. Toen enige tijd later het levenloze lichaam van [E] werd gevonden, sprak [M] wederom met de verdachte. De verdachte zei toen tegen hem dat het per ongeluk was gegaan en dat het niet de bedoeling was. [M] vult dit later nog aan door te verklaren dat de verdachte zei dat ze het niet goed hadden gedaan en dat het niet goed is gegaan. Ook andere personen verklaren dat zij met de verdachte over de dood van [E] hebben gesproken. [B] verklaart dat de verdachte tegen hem had gezegd opdracht te hebben gegeven, hij moest een goed pak slaag hebben, maar ze hebben [E] verkeerd geraakt. [IS] verklaart dat de verdachte vertelde dat hij met een stel anderen [E] heeft opgehaald, gekneveld en vermoord. Voorts verklaart [L] dat de verdachte zei dat ze al hadden afgerekend met [E].

[D] verklaart tenslotte dat de verdachte had verteld dat hij iemand in zijn knieën had geboord, dat ze [E] op een stoel hadden vastgebonden en dat de politie hem niet kon pakken voor de moord, omdat [E] een hartstilstand had gekregen.

Het hof stelt vast dat op grond van het bovenstaande is gebleken dat de verdachte tezamen en in vereniging met zijn mededaders [E] vanaf Rick’s Brugrestaurant naar Roosendaal heeft gebracht en hem daar heeft vastgehouden en ondervraagd. De verdachte wist dat [E] in de woning in Roosendaal moest blijven, ook nadat hijzelf volgens zijn eigen verklaring is weggegaan. Voorts is de verdachte nog twee keer teruggegaan naar Roosendaal en heeft toen geen enkele poging ondernomen om [E] te bevrijden. Hij heeft nagelaten de politie in kennis te stellen van hetgeen zich in de woning afspeelde en heeft derhalve samen met zijn mededaders een overmacht gecreëerd en met zijn mededaders bewust samengewerkt aan het doen voortduren van de vrijheidsberoving. Uit de verklaring van de medeverdachte [EK] blijkt dat het slachtoffer in de woning in Roosendaal is overleden nu hij heeft verklaard dat hij het levenloze lichaam van [E], liggend in de woning met de handen op de rug gebonden, heeft zien liggen.

Uit het sectierapport van het NFI van 22 april 2005, opgemaakt door patholoog [GI], blijkt dat bij onderzoek van de urine op catecholamines aanwijzingen werden verkregen voor een periode van stress voorafgaande aan het overlijden van [E]. Bij de sectie op het lichaam zijn voorts twee ribbreuken bij het slachtoffer geconstateerd en aan en rond beide knieën kleine ronde gaatjes waarvan enige toegang gaven tot een kanaal, onder meer door beide knieschijven. Tevens heeft de patholoog verklaard dat de wijze van lijkbezorging niet wijst op een onverdachte dood. Het hof deelt deze zienswijze.

Op grond van bovengenoemde feiten en omstandigheden acht het hof het aannemelijk geworden dat de dood van [E] het gevolg is geweest van het aan de verdachte onder feit 1 tenlastegelegde en dat de verdachte als medepleger van het onder feit 2 tenlaste gelegde kan worden aangemerkt.

Bewezen verklaarde

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder feit 1, 2 en 4 ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

Ten aanzien van feit 1:

hij in de periode van 13 januari 2005 tot en met 21 januari 2005 in de gemeente Roosendaal, tezamen en in vereniging met anderen, aan [E], opzettelijk en met voorbedachte rade zwaar lichamelijk letsel (te weten een of meer doorboorde knieschijven en twee, ribbreuken) heeft toegebracht, door die [E] opzettelijk in de knieën te boren en de ribben te breken, terwijl dat feit (direct of indirect) de dood van die [E] ten gevolge heeft gehad;

Ten aanzien van feit 2:

hij in de periode van 13 januari 2005 tot en met 21 januari 2005 in de gemeente Roosendaal en elders in Nederland, tezamen en in vereniging met anderen, opzettelijk [E] wederrechtelijk van de vrijheid heeft beroofd en beroofd gehouden

immers heeft/hebben verdachte en zijn mededaders(s)

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht.

Verklaart niet wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder feit 3 primair en subsidiair ten laste gelegde heeft begaan en spreekt hem daarvan vrij.

Verklaart wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder feit 1, 2 en 4 ten laste gelegde heeft begaan zoals hierboven in de rubriek bewezen verklaarde omschreven.

Verklaart niet wettig en overtuigend bewezen hetgeen de verdachte onder feit 1, 2 en 4 meer of anders is ten laste gelegd en spreekt hem daarvan vrij.

Verklaart dat het bewezen verklaarde de hierboven vermelde strafbare feiten oplevert.

Verklaart het bewezen verklaarde strafbaar en ook de verdachte daarvoor strafbaar.

ten aanzien van het onder feit 1, 2 en 4 bewezen verklaarde:

Veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van 8 (acht) jaren.

Beveelt dat de tijd, die door de veroordeelde vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in deze zaak in verzekering en voorlopige hechtenis is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf in mindering wordt gebracht.

Nu het hof tot veroordeling komt voor de onder feit 1, 2 en 4 ten laste gelegde feiten, op welke feiten de door het hof opgelegde vrijheidsstraf mede is gegrond en welke feiten toepassing van de voorlopige hechtenis mogelijk maken, zal het hof de gevangenneming terzake van die feiten bevelen, welk bevel afzonderlijk zal worden geminuteerd.

Dit arrest is gewezen door de tweede meervoudige strafkamer van het gerechtshof te Amsterdam, waarin zitting hadden mr. J.D.L. Nuis, mr. N.A. Schimmel en mr. D.J.M.W. Paridaens-van der Stoel, in tegenwoordigheid van mr. E. Wiersma, griffier, en is uitgesproken op de openbare terechtzitting van dit gerechtshof van 18 juni 2010.