HR, 11-10-2011, nr. 10/05345

Het middel klaagt dat het Hof ten onrechte processen-verbaal afkomstig van Britse opsporingsautoriteiten, inhoudende dat verdachte verdacht wordt van strafbare feiten, als bewijsmiddelen heeft gebezigd voor feit 1. In de toelichting op het middel wordt nog gesteld dat het Hof deze processen-verbaal klaarblijkelijk heeft gezien als cruciaal bewijsmateriaal, nu niet gezegd kan worden dat de overige bewijsmiddelen voldoende zijn voor een bewezenverklaring van feit 1.

Ten laste van verdachte is onder 1. bewezenverklaard dat:

Het middel richt zich tegen het gebruik van de bewijsmiddelen 1, 4 en 5. Deze bewijsmiddelen bestaan uit Nederlandse processen-verbaal waarin steeds is opgenomen welke informatie door de Dienst Internationale Politiesamenwerking van de Britse opsporingsautoriteiten is ontvangen met informatie over de verdenking van een Brit, genaamd ‘[A]’, van deelname aan grootschalige drugshandel.

De enige functie die deze bewijsmiddelen lijken te vervullen is de verduidelijking wat de aanleiding is geweest voor het ingestelde onderzoek naar handel in verdovende middelen onder de naam [B], waarover in bewijsmiddel 6 wordt gesproken. Bewijsmiddel 6, een methodieken proces-verbaal opgemaakt door een opsporingsambtenaar, houdt in:

Dit bewijsmiddel is kennelijk op zijn beurt weer gehanteerd ter inleiding op de overige bewijsmiddelen die onder meer zien op observaties en tapgesprekken. Uit deze bewijsmiddelen volgt dat meerdere personen, waaronder ‘[A]’, telefonisch contact hadden over het verhandelen van ‘37’ (tapgesprekken; bewijsmiddelen 44 tot en met 82), dat deze 37 ziet op 37 pakketten met in totaal 36,7 kg cocaïne (bewijsmiddelen 41 tot en met 43), dat [A] door NN 148/282 is ingeschakeld met de vraag of hij de 37 kan regelen (bewijsmiddel 48), dat [A] hiervoor contact heeft opgenomen met ene [C], waarbij ook is gesproken over een prijs (bewijsmiddel 49, 52, 60), dat NN 148/282 een ontmoeting heeft gehad met de bestuurder van een Vauxhaul, dat deze bestuurder na deze ontmoeting richting de Belgische grens is gereden waar hij vervolgens is aangehouden en waarbij is gebleken dat zich in de auto 37 pakketten met cocaïne bevonden (bewijsmiddel 35) en dat [A] de verdachte in de onderhavige zaak is (bewijsmiddelen 7 tot en met 18, 20 en 21). Gelet op dit bewijsmateriaal moet het ervoor gehouden worden dat het Hof de vermoedens van de Britse opsporingsautoriteiten waarvan in de bewijsmiddelen 1, 4 en 5 melding wordt gemaakt, niet heeft gebruikt als redengevende feiten, maar dat het Hof de door de Britse autoriteiten gedane mededelingen slechts heeft vermeld om, zoals ik al eerder aangaf, inzicht te geven in de aanleiding voor het onderzoek ‘[B]’. Anders dan het middel stelt, kan het bewezenverklaarde uit de overige bewijsmiddelen volgen.

Het middel faalt.

Het middel klaagt dat het Hof de bewezenverklaring van feit 3 slechts op één proces-verbaal heeft gebaseerd, terwijl dit proces-verbaal niet inhoudt een door de verbalisant zelf waargenomen omstandigheid.

Ten laste van verdachte is onder 3. bewezenverklaard dat:

Het Hof heeft deze bewezenverklaring doen steunen op het volgende bewijsmiddel:

Voor zover het middel erover klaagt dat het onderhavige proces-verbaal slechts de weergave bevat van een enkele, tegenover de verbalisant afgelegde getuigenverklaring (zodat het bepaalde in art. 344 lid 2 Sv niet van toepassing zou zijn), mist het feitelijke grondslag. Uit het proces-verbaal zelf blijkt dat niet. Een blik achter de papieren muur levert op dat verbalisant [verbalisant 1] aanwezig is geweest bij de doorzoeking in verdachtes woning ter inbeslagneming op 19 september 2007 waarbij onder meer de vier genoemde paspoorten zijn aangetroffen.2. In elk geval in zoverre is sprake van de relatering van wat door verbalisant [verbalisant 1] tijdens de doorzoeking is geconstateerd.

Voor zover het middel erover klaagt dat het proces-verbaal, voor zover inhoudende dat de desbetreffende vier pasfoto's ‘bij nader onderzoek’ alle foto's van de verdachte bleken te zijn, geen weergave bevat van feiten en omstandigheden die door de verbalisant zelf zijn waargenomen of ondervonden, geldt het volgende. In cassatie kan enkel worden onderzocht of de gerelateerde feiten voor eigen waarneming vatbaar zijn, niet of die feiten daadwerkelijk door de verbalisant zijn waargenomen.3. Welnu, een verbalisant kan heel wel zelf, op grond van een door hem ingesteld nader onderzoek, constateren dat de vier pasfoto's van een en dezelfde persoon zijn en dat die afgebeelde persoon de verdachte is. Overigens zou, als de verbalisant had gerelateerd wat de uitkomst was van een door een ander ingesteld nader onderzoek, eveneens sprake kunnen zijn van een weergave van iets waarvan de verbalisant had kennisgenomen en dus van iets wat hij zelf had waargenomen.4.

Geheel ten overvloede merk ik nog het volgende op. Een blik achter de papieren muur leert dat het als bewijsmiddel gebezigde proces-verbaal voorts inhoudt dat [verbalisant 1], nadat bij nader onderzoek was gebleken dat de paspoorten steeds verdachtes pasfoto bevatten, het Expertisecentrum Identiteitsfraude&Documenten heeft bezocht met als doel deze paspoorten op echtheid te laten onderzoeken.5. Het antwoord was dat het om echte paspoorten ging, maar dat niet uit te sluiten viel dat ze op valse gronden waren verkregen. Daarop zijn ter waarheidsvinding aan Groot-Brittannië twee rechtshulpverzoeken gedaan met betrekking tot de vermoedelijke valsheid. Het proces-verbaal vermeldt daarbij dat hierop ‘tot op heden’ geen antwoord is ontvangen. Een en ander maakt aannemelijk dat het nadere onderzoek waarvan in het voor het bewijs gebezigde gedeelte van het proces-verbaal wordt gesproken, enkel de bestudering door de verbalisant betreft van de aangetroffen documenten. Dat die bestudering als ‘nader onderzoek’ is aangeduid, vindt zijn verklaring kennelijk hierin dat de verbalisant tot uitdrukking wilde brengen dat die bestudering geen deel uitmaakte van de doorzoeking van verdachtes woning, maar in aansluiting op dat onderzoek plaatsvond.

het middel faalt.

Het middel bevat de klacht dat de redelijke termijn als bedoeld in art. 6 lid 1 EVRM is overschreden, omdat de stukken te laat door het Hof zijn ingezonden.

Namens verdachte is op 18 februari 2010 beroep in cassatie ingesteld. Ten tijde van het instellen van het cassatieberoep bevond verdachte zich in verband met deze zaak in voorlopige hechtenis. Blijkens een op de inventaris van de stukken geplaatst stempel zijn deze op 9 december 2010 ter griffie van de Hoge Raad binnengekomen. Dat brengt met zich dat de hier geldende inzendtermijn van zes maanden met ruim drie maanden is overschreden. Daar komt dan nog bij dat de Hoge Raad niet binnen zestien maanden nadat het cassatieberoep is ingesteld uitspraak zal doen.

Het eerste en tweede middel falen en kunnen worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende motivering. Het derde middel slaagt.

Andere gronden, dan die genoemd onder 6.2, waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen, heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt ertoe dat de Hoge Raad de bestreden uitspraak zal vernietigen ten aanzien van de opgelegde gevangenisstraf, de hoogte ervan zal verminderen naar de gebruikelijke maatstaf en het beroep voor het overige zal verwerpen.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden,

AG