Hof 's-Gravenhage, 06-01-2012, nr. BK-11/00237, nr. BK-11/00644, nr. BK-11/00645, nr. BK-11/00646, nr. BK-11/00647, nr. BK-11/00648, nr. BK-11/00649, nr. BK-11/00650, nr. BK-11/00651, nr. BK-11/00652, nr. BK-11/00653

"De Belastingdienst is een onderzoek gestart naar Nederlandse ingezetenen die in het buitenland één of meerdere bankrekening(en) aanhouden, dan wel aan hebben gehouden, waarbij het vermoeden bestaat dat in de aangiften inkomstenbelasting en/of vermogensbelasting geen opgaaf is gedaan van saldi en opbrengsten daarvan.

Uit dit onderzoek is naar voren gekomen dat u houder bent (geweest) van in het buitenland aangehouden bankrekeningen. De gegevens van deze bankrekening(en) kunnen van belang zijn voor uw belastingheffing. Daarom verzoek ik u mij de gegevens en inlichtingen te verstrekken, die in de bijlage bij deze brief worden gevraagd.

Ik wijs u erop dat u op grond van artikel 47, lid 1, letter a van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) verplicht bent de gevraagde gegevens en inlichtingen te verstrekken. (...) Indien u niet of niet volledig aan deze verplichtingen voldoet is op grond van artikel 25, lid 6, letter b en artikel 27e, letter b AWR omkering van de bewijslast van toepassing. (...)

Indien u de gevraagde gegevens en inlichtingen niet, onjuist of onvolledig verstrekt pleegt u bovendien een strafbaar feit als omschreven in artikel 68 en 69 AWR.

Ik verzoek u de gevraagde gegevens en inlichtingen in te vullen op de bijlage bij deze brief, de bijlage vervolgens te ondertekenen en te retourneren vóór 18 maart 2002. (...)"

"(...) in antwoord op uw aanschrijving deel ik u mede dat ik geen rekening heb in het buitenland. Mijn vader heeft wel een, de tegoeden zijn een familiebezit, echter in mijn vaders beheer, zodoende voor de Nederlandse belastingen niet van belang."

"Op 12 maart 2002 is aan u een vragenbrief verzonden (...) inzake een door u in het buitenland aangehouden bankrekening. (...) Naar aanleiding van uw reactie bezochten (...) medewerkers van de Belastingdienst (...) u op l november 2002 (...) op uw woonadres. (...) Hierna treft u aan een, niet letterlijke, weergave van het gesprek dat wij met u voerden:

(...) U verklaarde tijdens het gesprek desgevraagd nogmaals dat u niet beschikte (of in het verleden heeft beschikt) over een bankrekening in het buitenland.

(...)

Wij hebben u vervolgens de gegevens getoond van de bankrekening in het buitenland waarover wij beschikken. U verklaarde vervolgens de betreffende rekening en rekeningnummer niet te kennen. Wij hebben u daarop nogmaals de gegevens getoond waaruit niet alleen de initialen van de rekeninghouder bleken doch de volledige voornaam. U erkende dat dit uw persoonsgegevens waren. U gaf vervolgens aan dat de rekening waarschijnlijk door uw vader geopend is. Wij hebben u medegedeeld dat dit haast onmogelijk is daar bij de opening van een rekening de persoon die de rekening opent een origineel identiteitsbewijs moet overleggen.

(...)

Wij spraken het volgende af:

"Tot op heden heeft u alle (herhaaldelijk gestelde) vragen van mijn kant over uw buitenlandse tegoed(en) niet, niet juist, of niet volledig beantwoord. Dit ondanks het feit dat ik u er uitdrukkelijk op heb gewezen dat u tot antwoorden bent verplicht en dat de bewijslast in de bezwaar- en beroepsfase kan worden omgekeerd als u niet aan die verplichting voldoet. (...)

Omdat u mij geen informatie geeft, ben ik genoodzaakt zelf een schatting te maken van de door u verschuldigde belasting. Bij die schatting zal ik zekerheidshalve een marge hanteren en de geschatte bedragen naar boven afronden. (...)

Alternatieve oplossingen

Hierna werk ik twee situaties uit van mogelijke alternatieve oplossingen om in gezamenlijk overleg tussen u en mij te komen tot een juiste belastingheffing.

"Voor zover de heer [X] en mij bekend heeft de Belastingdienst niet aannemelijk gemaakt dat de heer [X] een bankrekening in het buitenland zou hebben en evenmin dat hij een bedrag niet in de aangiftes (...) over de jaren vanaf 1990 heeft vermeld. Als de Belastingdienst dat aannemelijk heeft gemaakt is de heer [X] gehouden vragen van de Belastingdienst te beantwoorden indien en voor zover die voor de belastingheffing van hem van belang kunnen zijn. In dat kader vraag ik u mij te informeren hoe u aan de wetenschap komt dat bij opening van een bankrekening (nu en in het verleden, waar dan ook ter wereld) een origineel identiteitsbewijs overgelegd moe(s)t worden.

Verder begreep ik van cliënt dat hij zich danig geïntimideerd voelde toen u geheel onaangekondigd een bezoek aan hem bracht en hem een verklaring probeerde af te dwingen, terwijl u hem niet op zijn rechten, met name in verband met uw verwijzing naar het plegen van een strafbaar feit, heeft gewezen. Aan de verklaringen van de heer [X] kan reeds daarom geen waarde worden toegekend.

Graag ontvang ik een kopie van zijn aangiftes inkomstenbelasting en/of vermogensbelasting vanaf 1990, waarbij ik u verwijs naar § 14 BBBB 1998.

Zodra de heer [X] kopie van die aangiftes van u heeft ontvangen, kan hij nagaan of in voornoemde aangiftes bedragen hadden moeten zijn opgenomen die daarin niet zijn vermeld."

Bij een groot aantal rekeninghouders bestond de rekening ook al in de periode vóór 1994. Indien ik alleen de gevallen uitselecteer die de Belastingdienst op het spoor is gekomen door de renseignering (dus exclusief inkeerders) dan betreffen dit volgens de meest recente gegevens 2320 gevallen. Daarvan bezat in 2264 gevallen de rekeninghouder ook vóór 1 januari 1994 al de rekening, dat is 97,6 %. Dit is nog verder te preciseren naar de diverse jaren daarvoor:

1993: 95,7%

1992: 77,2%

1991: 58,3%

1990: 39,1%

Het overgrote deel van de rekeninghouders bezit ook in de jaren na 1994 nog een buitenlandse rekening. In het volgende overzicht zijn de cijfers opgenomen welk percentage van de rekeninghouders in de jaren daarna ook nog over een rekening beschikte:

1995: 97,8%

1996: 86%

1997: 81%

1998: 76%

1999: 73%

2000: 71%

Het saldo dat is vermeld op het microfiche hoeft niet het saldo te zijn dat in werkelijkheid in 1994 uitstond op naam van de belanghebbende bij de KBL. In een groot aantal gevallen is gebleken dat een laag saldo op het microfiche een hoge correctie met zich bracht. (...) Ik verwijs naar de bijlage D3, tabellen, resultaat 95%, waar de correcties van hoog naar laag zijn weergegeven met daarachter het saldo zoals dat op het microfiche is vermeld. Hieruit valt af te leiden dat een laag renseignementssaldo een zeer hoge correctie met zich mee kan brengen. Dit kan simpel worden verklaard. De gang van zaken bij de KBL is als volgt. De cliënt opent een rekening-courant - op het microfiche als "vue" aangeduid - rekening. Uiteraard wordt op deze rekening niet veel rendement behaald. Er wordt dan ook een onderliggende rekening geopend, bijvoorbeeld een deposito- (terme) of een effectenrekening. (...)

Uit de applicatie blijkt dan ook dat in een groot deel van de gevallen een tweede rekening is geopend. Het microfiche vermeldt alleen het saldo van de rekening-courant en het deposito. Voor wat betreft de gang van zaken bij de KBL wordt dit bevestigd in bijlage B17, een overeenkomst zoals deze door de KBL wordt gebruikt. Bovenaan is sprake van een contantenrekening en een rekening effectendepot. Ik wil in dit kader ook verwijzen naar bijlage B9, waar onder nummer 4 is vermeld dat de aard van de betrokken rekening van 5 types kan zijn. Dit impliceert dat als het ene type rekening is vermeld op het microfiche er ook een ander type rekening kan zijn. (...) Dit betekent dat het saldo dat vermeld staat op het microfiche geen indicatie geeft over de daadwerkelijke omvang van het vermogen of de genoten inkomsten.

(...)

Het gemiddeld saldo van de renseignementen van de meewerkers is f 93.000. Het gemiddeld saldo van de weigeraars en ontkenners is f 146.000. Deze cijfers betreffen zowel ondernemers en particulieren tezamen, aangezien de afzonderlijke cijfers niet veel verschilden.

Uitgaande van een grote hoeveelheid microfiches geldt voor die massa: hoe hoger het saldo van het microfiche is, hoe hoger de correctie is. Dit blijkt uit bijlage Dl en D2, de tabel relatie microfiche en correctie. Hierin zijn verwerkt de microfiches verdeeld in groepen afgezet tegen de totale en de gemiddelde correctie dat voor deze groep geldt.

De spreiding van de correcties over de jaren vertoont een dalende trend van 1990 tot en met 1995 en een stijgende trend van 1996 tot en met 2000. Zie hiervoor de bijlagen D7 en D8. de tabellen spreiding correcties IB en VB. In deze tabellen is de totale correctie van alle meewerkers over alle jaren genomen. Vervolgens is gekeken welk deel van de totale correctie procentueel in elk afzonderlijk jaar viel. Hierdoor kon het gemiddelde worden bepaald van alle meewerkers welk procentueel deel van de totale correctie in elk jaar viel. Deze verdeling is gemaakt voor ondernemers en particulieren afzonderlijk en voor vermogensbelasting en inkomstenbelasting.(...)"

"Ten eerste is het gemiddelde saldo van de microfiches bij weigeraars/ontkenners 1.5 maal hoger dan dat bij meewerkers. Zie hiervoor onder 4 database rekeningenproject (93.000:146.000). Dit lijkt mij ook logisch. Immers, hoe hoger het saldo, hoe hoger het belang en hoe meer men moet betalen als men meewerkt. Als je dus op basis van meewerkers corrigeert, moet je een correctie op de cijfers van meewerkers toepassen om tot een correctie bij weigeraars/ontkenners te komen. De groep weigeraars/ontkenners heeft namelijk hogere saldi, dus moet je ook de correctie hierop aanpassen. Aangezien gemiddeld het saldo bij weigeraars/ontkenners 1,5 maal hoger ligt is gekozen om de correctie ook 1,5 maal hoger te stellen.

Ten tweede is het saldo dat op het microfiche staat vaak niet representatief voor het werkelijke verzwegen bedrag. Onder punt 2 bij database blijkt namelijk dat achter een klein renseignementsaldo een hoog daadwerkelijk fiscaal nadeel kan schuilen. Het individuele renseignementssaldo is daarom niet geschikt als uitgangspunt voor de in die individuele zaak toe te passen correctie. Dat heb ik ook niet als uitgangspunt genomen.

Ten derde dien ik een correctie te bepalen. Waarop kan ik deze correctie baseren? Het antwoord is dat ik een representatieve groep bezitters met een buitenlandse bankrekening heb, die ik daarvoor kan gebruiken, de meewerkers. Daarom ben ik uitgegaan van een gemiddelde correctie van de groep meewerkers die ik vermenigvuldig met 1,5 omdat het saldo op het microfiche gemiddeld 1,5 maal hoger is. Welke correctie moet ik dan vermenigvuldigen met 1,5? Moet ik mij baseren op de hoogste, de gemiddelde of de laagste correctie bij de meewerkers? Stel dat de belanghebbende het hoogste verzwegen vermogen heeft van alle weigeraars en ik leg een correctie op van de gemiddelde correctie bij meewerkers en vermenigvuldig deze met 1,5, dan zal deze correctie hoogstwaarschijnlijk te laag zijn. Heeft de belanghebbende namelijk het hoogste verzwegen vermogen, dan zal dit in de buurt moeten liggen van het hoogste bedrag dat meewerkers hebben verzwegen en bovendien moet dit nog vermenigvuldigd worden met 1,5. Uitgaande van de waarschijnlijkheid dat de hogere bedragen niet worden toegegeven (het saldo op het microfiche is tenslotte bij weigeraars 1,5 maal hoger), ben ik uitgegaan van een zodanige correctie dat 95% van alle correcties bij meewerkers kleiner zijn. Ik heb dus de 5% hoogste correcties bij meewerkers geëlimineerd omdat ik ervan uitgegaan ben dat ook bij meewerkers sprake is van uitschieters die de belanghebbende dan zouden benadelen. Ik verwijs naar bijlage D3 t/m D6 de tabellen betreffende de zogenaamde 95% norm voor IB en VB die zijn gemaakt voor ondernemers en particulieren afzonderlijk. (...)

Ten vierde dien ik de berekende totale correctie te verdelen over de jaren afzonderlijk. De totale correctie voor de jaren 1990-2000 voor de belanghebbende is bepaald via de formule 95% norm van de bepaalde groep waarin hij valt (ondernemers/particulieren) vermenigvuldigd met 1,5. Ik heb nu dus de totale correctie 1990-2000 voor IB en VB berekend. Ik heb deze totale correctie over de jaren verdeeld via de gemiddelden van de diverse jaren van de meewerkers, zie hierboven onder database en bijlage D7 en D8.

Ten vijfde heb ik verschil gemaakt tussen de microfiches met een saldo boven de f 500.000 en de microfiches met een saldo lager dan f 500.000. Uitgaande van een in beginsel onvolledig saldo per datum op het microfiche acht ik de kans groter dat ik over het werkelijke saldo beschik naarmate dit saldo hoger is. Voor de groep met een saldo onder de f 500.000 gold bovenstaande berekening. Voor de groep boven de f 500.000 is een methode gehanteerd, waarbij het vermogen van 31-01-1994 contant is gemaakt naar een vermogen per eind 1989. Er is berekend welk vermogen in 1993 aanwezig moest zijn, om rekeninghoudend met een bepaald rendement, tot het op 31-01-1994 op het fiche vermelde vermogen te komen. Vervolgens is berekend welk vermogen nodig was in 1992 om aan het berekende vermogen in 1993 te komen. Zo is teruggerekend naar 1989. (...)"

"(...) Het verband tussen de - op de groep meewerkers betrekking hebbende - renseignementsbedragen en de bijbehorende daadwerkelijk genoten inkomsten is zo zwak dat deze dient te worden geduid als non-correlatie. (...)"

"(...)

Over de factor 1,5 vermeldt het Memorandum Rekeningenproject:

Over deze vraagstelling kunnen we kort zijn. Het Hof maakt ten aanzien van de factor 1,5 een juiste analyse. Er bestaat, zoals hiervoor is aangetoond, inderdaad geen relevant verband tussen de hoogte van de renseignementsbedragen en de hoogte van de fiscale correcties. Daaruit volgt direct dat de verhouding tussen de gemiddelde renseignementsbedragen van de meewerkers versus de niet-meewerkers geen rol kan spelen bij de berekening van fiscale correctie van de niet-meewerker. De conclusie moet zijn dat de verklaring van vermenigvuldigingsfactor 1,5 niet in stand kan blijven. (...)"

Omschrijving geschil na verwijzing en standpunten van partijen

In geschil is na verwijzing primair het antwoord op de vraag of de Inspecteur is geslaagd in het van hem te verlangen bewijs dat het voor elk van de in geding zijnde jaren aan opzet van belanghebbende is te wijten dat aanvankelijk van hem te weinig inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen is geheven. Meer specifiek betreft het geschil het antwoord op de vraag of de Inspecteur is geslaagd te bewijzen dat belanghebbende in elk van de jaren 1990 tot en met 2000 rentebaten heeft genoten met een zodanig beloop dat daarop voor de heffing van inkomstenbelasting geen vrijstelling van toepassing was en die hij tot dat niet vrijgestelde beloop opzettelijk niet in een aangifte heeft verantwoord.

Subsidiair is na verwijzing nog in geschil of de verhogingen en boeten passend en geboden zijn.

Belanghebbende beantwoordt deze vragen ontkennend, de Inspecteur bevestigend.

Voor de standpunten van partijen en de gronden waarop zij deze doen steunen, verwijst het Hof naar de gedingstukken.

Conclusies van partijen

Belanghebbende concludeert primair tot vermindering van de voor de jaren 1990 tot en met 1997 opgelegde navorderingsaanslagen met de daarin begrepen verhogingen en tot vernietiging van de voor de jaren 1998 tot en met 2000 opgelegde boeten. Subsidiair bepleit hij vermindering van die verhogingen en boeten tot door het Hof in goede justitie vast te stellen bedragen. Voorts heeft hij verzocht de Inspecteur te veroordelen in de proceskosten voor het geding na verwijzing.

De Inspecteur acht de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam op het punt van de voor de jaren 1990 tot en met 1997 bij de navorderingsaanslagen opgelegde verhogingen en de voor de jaren 1998 tot en met 2000 opgelegde boeten juist.

Beoordeling van het beroep na verwijzing

Het Hof gebruikt hierna (in dit punt 7) de term "boeten" voor de over de jaren 1990 tot en met 1997 bij de navorderingsaanslagen opgelegde verhogingen en voor de over de jaren 1998 tot en met 2000 opgelegde boeten.

Belanghebbende heeft het standpunt ingenomen dat, nu de boeten ter zake van de vermogensbelasting zijn komen te vervallen, ook de onderwerpelijke boeten moeten komen te vervallen. Dit standpunt berust volgens belanghebbende op de werking van het gelijkheidsbeginsel dan wel het verbod van willekeur als algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Naar de Inspecteur gemotiveerd en van de kant van belanghebbende onweersproken te kennen heeft gegeven, houdt zijn opvatting dat hij het bewijs voor de beboetbare feiten met betrekking tot de vermogensbelasting niet kan leveren niet in dat zulks ook voor de boeten, gerelateerd aan de inkomstenbelasting geldt. Hiertoe heeft hij aangevoerd dat voor de heffing van de inkomstenbelasting andere grondslagen gelden dan voor de vermogensbelasting en dat die verschillen doorwerken in de grondslagen voor de onderscheidenlijk in de sfeer van die belastingen opgelegde boeten zodat geen sprake is van feitelijk en rechtens gelijke gevallen. Het Hof volgt de Inspecteur in die zin dat belanghebbende geen feiten heeft gesteld, althans voor zover gesteld, heeft hij die tegenover de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur niet aannemelijk gemaakt, die het oordeel rechtvaardigen dat de door belanghebbende genoemde algemene beginselen van behoorlijk bestuur zijn geschonden.

Gelet op hetgeen is overwogen in punt 4.9, in het licht van de wijze van formuleren in punt 4.5.3. ("... in elk van de jaren 1990 tot en met 2000 rentebaten niet heeft verantwoord.") in samenhang met het oordeel in punt 4.5.4. ( "... De middelen (...) zijn in zoverre gegrond.") alsmede het oordeel in punt 4.7. ("Voor zover de middelen in het bovenstaande niet zijn beoordeeld kunnen zij niet tot cassatie leiden. ...") van het verwijzingsarrest dient het Hof in de eerste plaats te beoordelen in hoeverre de Inspecteur voor elk van de jaren 1990 tot en met 2000 het bewijs heeft geleverd dat belanghebbende het feit ter zake waarvan de boete is opgelegd, heeft begaan. Meer specifiek, nu de Inspecteur belanghebbende voor elk van de in geding zijnde jaren heeft beboet omdat het aan diens opzet is te wijten dat te weinig inkomstenbelasting is geheven, betreft het geschil in deze fase van het geding enkel nog het antwoord op de vraag in hoeverre de Inspecteur is geslaagd te bewijzen dat belanghebbende in elk van de in geschil zijnde jaren voor de heffing van inkomstenbelasting opzettelijk relevante rentebaten niet heeft verantwoord.

Vaststaat dat de Inspecteur in deze procedure - het verwijzingsarrest kan niet anders worden gelezen of begrepen - ook voor het opleggen van de boeten is geslaagd in het bewijs dat belanghebbende in de onderwerpelijke jaren houder is van de rekening met nummer [...] bij KBL. Het Hof acht de Inspecteur eveneens geslaagd in het bewijs dat aan deze rekening deposito- of beleggingsrekeningen met tegoeden zijn verbonden. Belanghebbende heeft in het geding na verwijzing nog gesteld dat recente Belgische rechtspraak uitwijst dat de verkrijging door de Belgische autoriteiten van het microfiche op vergaand onrechtmatige wijze heeft plaatsgevonden en dat de Inspecteur het daaraan ontleende bewijs niet mag gebruiken voor het bewijs van beboetbare feiten. De Inspecteur heeft hiertegenover gesteld dat belanghebbende geen feiten heeft genoemd die steun bieden aan dat standpunt zodat niet is na te gaan of die jurisprudentie betrekking heeft op de verkrijging of de - voor de oplegging van de boeten - onrechtmatigheid van de verkrijging van (de inhoud van) het microfiche als bewijsmiddel. Mitsdien stelt de inspecteur zich op het standpunt dat het tegendeel het geval is. Het beroep van belanghebbende op Belgische jurisprudentie als zou daarmee zijn komen vast te staan dat in het kader van de vaststelling van de boeten sprake is van onrechtmatig verkregen bewijs faalt omdat belanghebbende op geen enkele wijze op die stelling van de Inspecteur is ingegaan, laat staan dat belanghebbende zijn stelling tegenover de betwisting door de Inspecteur aannemelijk heeft gemaakt.

Het Hof aanvaardt en gaat gelet op de stand van het geding (ook punt 4.2.2 van het verwijzingsarrest wijst in die richting) uit van het gegeven op het microfiche en richt zich allereerst op de vraag of de Inspecteur voor elk van de in geding zijnde jaren is geslaagd in het van hem te verlangen bewijs. Dit uitgangspunt kiest het Hof ondanks de inhoud van punt 4.6.1 van het verwijzingsarrest waar met zoveel woorden wordt geoordeeld: "Het Hof heeft zonder schending van enige rechtsregel de boeten kunnen matigen (...)" nu de zaak is verwezen juist vanwege het oordeel dat het Hof heeft miskend dat in het kader van de vaststelling van de boeten de Inspecteur de last heeft te bewijzen dat belanghebbende in elk van de onderwerpelijke jaren rentebaten niet heeft verantwoord en de vraag naar de rechtmatigheid van de boeten daarmee dus nog open staat.

Naast de door de Inspecteur als bewijsmiddel voor het in de onderwerpelijke jaren kunnen beschikken door belanghebbende over ten minste een rekening bij KBL gebezigde afdruk van het microfiche, blijkt uit de door de Inspecteur overgelegde stukken dat belanghebbende hem aanvankelijk schriftelijk verklaart (zie ook punt 3.5 van het verwijzingsarrest) geen rekening te hebben in het buitenland. Hij wijst wel op een rekening (in het beheer) van zijn vader met als familiebezit aan te merken tegoeden. Deze ontkennende verklaring met de verwijzing naar, zoals later is vastgesteld, een op naam en voornaam van belanghebbende gestelde rekening (waarschijnlijk) geopend door de vader is later herhaald. Vaststaat dat belanghebbende niet het verweer heeft gevoerd dat hij redelijkerwijs niet kan beschikken over gegevens omtrent het jaar waarin deze op 31 januari 1994 lopende rekening is geopend en afschriften tot op het moment van opheffing. Het vermoeden is dan gewettigd dat belanghebbende beschikt althans de beschikking kan of had kunnen krijgen over deze informatie. In dit verband merkt het Hof op dat het feit dat hoezeer belanghebbende meer keren stelt dat de rekening onder beheer van zijn vader staat en als familiebezit te karakteriseren tegoeden heeft, hij ter ontkrachting van het door de Inspecteur aangedragen bewijs omtrent het tegendeel - namelijk dat belanghebbende rekeninghouder is - geen duidelijkheid scheppende informatie verstrekt. Dit vraagt te meer om een verklaring omdat - uitgaande van de juistheid van deze informatie omtrent het houderschap en de saldi van de rekening - het verstrekken van nadere gegevens belanghebbende op geen enkele wijze incrimineert. Voorts neemt het Hof in aanmerking de onweersproken opmerking van de Inspecteur ter zitting dat deze stelling van belanghebbende nergens op slaat nu één maand nadat belanghebbende had gezegd dat het geld van zijn vader is, belanghebbende het saldo van die rekening heeft opgenomen. Naar 's Hofs oordeel geeft dit het bewijsmiddel van de Inspecteur de benodigde, althans meer overtuigingskracht ter onderbouwing dat belanghebbende over alle in geding zijnde jaren als rekeninghouder over de tegoeden op de onderwerpelijke rekeningen beschikte althans kon beschikken en dat hij elk jaar met opzet de inkomsten uit deze rekeningen buiten het beeld van de fiscus heeft willen houden.

Het voorgaande leidt het Hof tot het oordeel dat de Inspecteur is geslaagd in het van hem te verlangen bewijs dat belanghebbende in elk van de in geding zijnde jaren het beboetbare feit heeft begaan. Daarbij heeft het Hof in aanmerking genomen dat het de Inspecteur geslaagd acht voor elk van de jaren aannemelijk te maken dat belanghebbende uitgaande van de hem toegedichte rentebaten de rentevrijstelling volledig heeft benut en aldus opzettelijk voor heffing van inkomstenbelasting in aanmerking komende rentebaten buiten het beeld van de fiscus heeft gehouden.

Het voorgaande heeft - de verwijzingsopdracht in aanmerking nemend - tot gevolg dat alsdan aan het verwijzingshof ter beoordeling staat of de opgelegde boeten in dit geval voor elk betrokken jaar passend en geboden zijn.

Voor de hoogte van de uiteindelijk, dat wil zeggen naar de stand van het geding, voor elk van de betrokken jaren gepleegd beboetbaar feit opgelegde boete en ter beantwoording van de vraag of deze boete telkens passend en geboden is, neemt het Hof als uitgangspunt dat - zoals ook in het verwijzingsarrest wordt geoordeeld - het Hof zonder schending van enige rechtsregel de boeten heeft kunnen matigen op grond dat de belasting is bepaald aan de hand van gegevens die betrekking hebben op derden en niet op belanghebbende zelf alsmede omdat bij de schatting van de hoogte van de correcties een grote onzekerheidsmarge is aangehouden. Voorts is het uitgangspunt van het Hof dat bij de toepassing van de door belanghebbende genoemde beleidsregels over de strafmaat de omvang van de verzwegen belasting dient te worden bepaald aan de hand van de bedragen die voor de heffing zijn vastgesteld. Wanneer, zoals het Hof doet, de vaststelling alsmede de motivering van de boete door het Gerechtshof te Amsterdam wordt aangehouden, te weten 64 percent van de per jaar nagevorderde belasting, komt het Hof tot de conclusie, met overneming van de desbetreffende overwegingen van het Gerechtshof te Amsterdam, dat met een vermindering van de per jaar opgelegde boete tot dat percentage de boete voor elk betrokken jaar mede gelet op het proportionaliteitsbeginsel alsmede het feit dat de berekening van de verschuldigde belasting is bepaald aan de hand van de verzwaring van de bewijslast passend is, gelet op de aard van het vergrijp en is geboden uit een oogpunt van normhandhaving. Voor een verdere vermindering van de boeten wegens langer undue delay door de tijd die is verstreken sedert 2 juli 2009, de datum van de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam ziet het Hof geen reden.

Al het voorgaande leidt het Hof tot de conclusie dat beslist moet worden als hierna is vermeld.

Proceskosten

Het Hof acht geen termen aanwezig de Inspecteur te veroordelen in de door belanghebbende ter zake van het geding na verwijzing gemaakte proceskosten.