Rb. 's-Gravenhage, 25-09-2012, nr. AWB 12/943

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

Eiseres exploiteert in de vorm van een eenmanszaak een administratiekantoor. In het onderhavige jaar was zij in algehele gemeenschap van goederen gehuwd met [E] (de echtgenoot).

Eiseres heeft voor het jaar 2006 aangifte in de inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen gedaan. In het aangiftebiljet heeft eiseres de vraag, inhoudende of zij samen met de echtgenoot en/of met haar minderjarige kinderen in het jaar 2006 een aanmerkelijk belang bezat, ontkennend beantwoord.

Verweerder heeft naar aanleiding van de aangifte vragen gesteld. In zijn brief van 18 mei 2009 aan eiseres heeft verweerder vermeld voornemens te zijn af te wijken van de aangifte en – onder meer – een bedrag van € 100.000 als inkomen uit aanmerkelijk belang in aanmerking te willen nemen. In zijn brief van 3 juni 2009 aan eiseres heeft verweerder vervolgens meegedeeld dat hij de correctie ter zake van het inkomen uit aanmerkelijk belang wil verhogen tot een bedrag van € 200.000. Met dagtekening 22 juli 2009 is de aanslag IB/PVV 2006 opgelegd zonder rekening te houden met de aangekondigde correcties.

Bij brief van 15 juni 2009 heeft verweerder aan eiseres meegedeeld dat de aanslag IB/PVV 2006 ten onrechte is vastgesteld zonder verwerking van de aangekondigde correcties. Daarbij heeft hij aangekondigd een navorderingsaanslag te zullen opleggen waarbij het belastbare inkomen uit werk en woning wordt vastgesteld op € 9.938 en het belastbare inkomen uit aanmerkelijk belang wordt gesteld op € 200.000. Vervolgens is de navorderingsaanslag opgelegd met gedagtekening 24 oktober 2009 naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 8.796 en een belastbaar inkomen uit aanmerkelijk belang van € 200.000.

Geschil en beoordeling

Na terugwijzing door het Hof is nog in geschil:

Eiseres stelt zich – kort gezegd – op het standpunt dat verweerder niet tot navordering mocht overgaan, omdat hij bij het opleggen van de definitieve aanslag heeft verzuimd rekening te houden met de aangekondigde correcties en daarom niet beschikte over een zogenoemd ‘nieuw feit’ als bedoeld in artikel 16 van de Awr. Voorts stelt eiseres zich op het standpunt dat de correctie ter zake van het inkomen uit aanmerkelijk belang van € 200.000 ten onrechte is aangebracht, omdat zij geen inkomen uit aanmerkelijk belang heeft genoten. Eiseres concludeert tot vernietiging van de belastingaanslag.

Verweerder stelt zich – zakelijk weergegeven – op het standpunt dat hij tot navordering mocht overgaan, omdat de aanslag die met dagtekening 22 juli 2009 aan eiseres is opgelegd onjuistheden bevatte en hij vóór bekendmaking van die aanslag eiseres op die onjuistheden heeft gewezen. Voorts stelt verweerder zich – naar de rechtbank begrijpt – op het standpunt dat de correctie ter zake van het inkomen uit aanmerkelijk belang van € 200.000 terecht is aangebracht, omdat het redelijk is te veronderstellen dat eiseres tot dat bedrag inkomsten uit aanmerkelijk belang heeft genoten.

Verweerder concludeert tot handhaving van de belastingaanslag.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Overweging vooraf

De rechtbank stelt voorop dat het Hof de uitspraak van de rechtbank betreffende de bestreden uitspraak op bezwaar (procedurenummer AWB 10/2053) enkel voor zover deze ziet op de terugwijzing van de zaak naar verweerder, heeft vernietigd. Daarom kan in de onderhavige procedure enkel nog de rechtmatigheid van de navorderingsaanslag aan de orde komen en dus niet meer de ontvankelijkheid van het bezwaar noch de aan eiseres toegekende proceskostenvergoeding.

Vereiste voor navordering

Vaststaat dat verweerder voordat hij de aanslag IB/PVV 2006, gedagtekend 22 juli 2009, aan eiseres had opgelegd, haar bij brief van 15 juni 2009 heeft meegedeeld dat de aanslag ten onrechte is vastgesteld zonder verwerking van de bij brief van 3 juni 2009 aangekondigde correcties en daarbij tevens heeft aangekondigd aan eieres een navorderingsaanslag te zullen opleggen waarbij het belastbare inkomen uit werk en woning wordt vastgesteld op € 9.938 en het belastbare inkomen uit aanmerkelijk belang wordt vastgesteld op € 200.000. Verweerder stelt zich op het standpunt dat hij met deze aan de primitieve aanslag voorafgaande aankondiging voldoet aan de vereisten voor navordering.

In zijn arrest van 7 mei 2010, nr. 08/02054, LJN: BJ8475, heeft de Hoge Raad – voor zover hier van belang – het volgende overwogen.

“4.1. Het middel keert zich tegen 's Hofs oordeel dat de navorderingsaanslag niet in strijd met artikel 16 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen is opgelegd.

4.2. Het Hof heeft zijn oordeel gebaseerd op de overwegingen 4.2 en 4.3 van het arrest van de Hoge Raad van 17 oktober 1990, nr. 26299, BNB 1991/118. Daarmee heeft het Hof tot uitdrukking gebracht (i) dat de primitieve aanslag die aan belanghebbende is opgelegd, een tevoren door de Inspecteur met voldoende scherpte aangeduide misslag bevatte, (ii) dat de Inspecteur met zijn brief van 28 mei 2004 vóór de bekendmaking van de primitieve aanslag aan belanghebbende kenbaar heeft gemaakt dat die aanslag in zoverre niet als definitieve vaststelling van de belastingschuld kan worden aangemerkt, en (iii) dat het belanghebbende op grond van die brief duidelijk moet zijn geweest dat de Inspecteur het voornemen had op dit punt tot navordering over te gaan, tenzij belanghebbende hem ervan zou overtuigen dat de transfervergoeding was genoten voordat hij zijn woonplaats naar Nederland had verlegd. Aldus verstaan geeft 's Hofs oordeel geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Voor het overige berust dit oordeel op aan het Hof voorbehouden waarderingen van feitelijke aard.

4.3. Belanghebbendes beroep op het arrest HR 14 april 2006, nr. 40958, LJN AT7225, BNB 2006/315, faalt. De in 4.2 bedoelde mogelijkheid om tijdig en met voldoende scherpte aangeduide misslagen door middel van navordering te herstellen, geldt ook ten aanzien van misslagen die voortvloeien uit een bepaalde werkwijze waarvoor door de inspecteur of door de Belastingdienst gekozen is.”

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder met zijn brief van 15 juni 2009 tijdig, dat wil zeggen voldoende ruim voordat de aanslag aan eiseres werd bekendgemaakt en met voldoende scherpte aan eiseres meegedeeld dat de aanslag onjuist was. Tevens heeft verweerder daarbij aan eiseres zijn voornemen om op dit punt tot navordering over te gaan duidelijk kenbaar gemaakt. Daarmee moet het eiseres naar het oordeel van de rechtbank redelijkerwijs ook duidelijk zijn geweest dat de primitieve aanslag in zoverre niet als definitieve vaststelling van de belastingschuld kon worden aangemerkt. De rechtbank is daarom, mede gelet op voormelde jurisprudentie van de Hoge Raad, van oordeel dat verweerder tot navordering heeft mogen overgaan. In zoverre is het gelijk aan verweerder.

Dat, naar eiseres stelt, de onjuistheid in de primitieve aanslag is veroorzaakt door een ambtelijk verzuim van verweerder doet hier niet aan af. Dat staat – wat daar overigens ook van zij – onder de gegeven omstandigheden naar het oordeel van de rechtbank aan verweerders recht om tot navordering over te gaan niet in de weg. Daarbij verwijst de rechtbank ook naar rechtsoverweging 4.3 van voormeld arrest, waarin de Hoge Raad heeft beslist dat tijdig en met voldoende scherpte aangeduide misslagen ook door middel van navordering kunnen worden hersteld indien sprake is van misslagen die voortvloeien uit een bepaalde werkwijze waarvoor door verweerder of door de Belastingdienst gekozen is.

Regulier voordeel uit aanmerkelijk belang ten bedrage van € 200.000

Eiseres heeft gewezen op de uitspraak van deze rechtbank van 12 oktober 2011, nrs. AWB 11/586 en AWB 11/587, inzake de aan haar opgelegde aanslag IB/PVV 2007, terwijl verweerder heeft gewezen op de uitspraak van deze rechtbank van 9 februari 2012, nrs. AWB 11/586 en AWB 11/587, inzake de aan de echtgenoot opgelegde aanslag IB/PVV 2007. Uit deze uitspraken, in onderlinge samenhang bezien, blijken met betrekking tot de correctie ter zake van het inkomen uit aanmerkelijk belang de volgende feiten.

Gelet op de omstandigheid dat partijen de onder 15 genoemde uitspraken zelf in het geding hebben gebracht en zij verder in dit verband geen andersluidende feiten hebben aangedragen of omstandigheden hebben aangevoerd, houdt de rechtbank het ervoor dat aan de onderhavige correctie ter zake van het inkomen uit aanmerkelijk belang in zoverre hetzelfde feitencomplex als onder 15 weergegeven ten grondslag ligt. Daar van uitgaande overweegt de rechtbank met betrekking tot de correctie ter zake van het inkomen uit aanmerkelijk belang het volgende.

Gesteld noch gebleken is dat in het onderhavige geval sprake is van omkering en verzwaring van de bewijslast. Gelet daarop is de rechtbank van oordeel dat op verweerder de last rust aannemelijk te maken dat eiseres in 2006 een regulier voordeel uit aanmerkelijk belang heeft genoten. De rechtbank is van oordeel dat verweerder met al hetgeen hij daartoe heeft aangevoerd niet aannemelijk heeft gemaakt dat de NV in 2006 aan de echtgenoot een dividend van € 400.000 heeft uitgekeerd. Uit het feit dat de NV een dividend heeft ontvangen en de echtgenoot, althans in 2005, certificaten hield in de NV volgt niet dat er in 2006 een uitdeling van winst aan de echtgenoot heeft plaatsgevonden. Reeds om die reden acht de rechtbank de toerekening van de helft van de veronderstelde uitkering aan eiseres tot een bedrag van € 200.000 niet terecht. Dit betekent dat de correctie ter zake van het inkomen uit aanmerkelijk belang van € 200.000 moet komen te vervallen. Het gelijk is in zoverre aan eiseres.

De rechtbank acht de uitkomst van de procedure van de echtgenoot over 2007, waarbij de correctie ter zake van het inkomen uit aanmerkelijk belang door de rechtbank is gehandhaafd, voor de onderhavige zaak niet van belang, omdat in de procedure van de echtgenoot het inkomen uit aanmerkelijk belang voor een ander jaar is vastgesteld en – anders dan hier het geval is – met toepassing van omkering en verzwaring van de bewijslast.

Gelet op het vorenoverwogene dient de navorderingsaanslag IB/PVV 2006 te worden verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 8.796.

Proceskosten

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep na de terugwijzing door het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 483 (0,5 punt voor het verstrekken van schriftelijke inlichtingen, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322 en een wegingsfactor 1). Daarbij overweegt de rechtbank dat ook voor zover het de behandeling van de zaak na terugwijzing door het Hof betreft, het gewicht van de onderhavige zaak naar haar oordeel als gemiddeld moet worden aangemerkt.

verklaart het beroep gegrond;

vermindert de navorderingsaanslag IB/PVV 2006 tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 8.796 en een belastbaar inkomen uit aanmerkelijk belang van nihil en bepaalt dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van de bij de uitspraak van deze rechtbank van 30 november 2010 (procedurenummer AWB 10/2053) vernietigde uitspraak op bezwaar;

veroordeelt verweerder in de proceskosten voor de procedure na de terugwijzing door het Hof tot een bedrag van € 483, te betalen aan eiseres.

Deze uitspraak is gedaan door mr.drs. M.H. van Schaik, voorzitter, mr. K.M. Braun en mr. R.C.H.M. Lips, leden, in aanwezigheid van mr. A.J. Kwestro, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 25 september 2012.

griffier rechter

Afschrift verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ’s-Gravenhage (belastingkamer), Postbus 20021, 2500 EA Den Haag.

Bij het instellen van hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen: